Η κυβέρνηση Τσίπρα παραπαίει στο έδαφος της στρατηγικής ήττας

Παλινωδίες, κωλοτούμπες και επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί

Από τις σε­λί­δες αυτές έχου­με επι­μεί­νει ότι η υπό τον Αλέξη Τσί­πρα ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από τη «στιγ­μή» της υπο­γρα­φής του μνη­μο­νί­ου 3 και στη συ­νέ­χεια από την ανά­λη­ψη της «πα­τρό­τη­τας» των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και την ανα­γνώ­ρι­ση ότι «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή Λύση» απέ­να­ντι στη λι­τό­τη­τα και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, έχει υπο­στεί στρα­τη­γι­κή ήττα.

 

Όπως πα­λιό­τε­ρα ο Κ. Ση­μί­της επι­τέ­θη­κε στην κοι­νω­νι­κή βάση του ΠΑΣΟΚ, θέ­το­ντας τα θε­μέ­λια για την επί Γ.Α. Πα­παν­δρέ­ου διά­λυ­ση του κά­πο­τε ισχυ­ρό­τε­ρου σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος στην Ευ­ρώ­πη, έτσι σή­με­ρα ο Αλ. Τσί­πρας επι­τί­θε­ται συ­στη­μα­τι­κά στην κοι­νω­νι­κή βάση που στή­ρι­ξε την πο­λι­τι­κή νίκη του Γε­νά­ρη του 2015, οδη­γώ­ντας την στην απο­σύν­θε­ση και ανοί­γο­ντας το δρόμο για την επι­στρο­φή στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία των «πιο αυ­θε­ντι­κά» κα­θε­στω­τι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων.

Αντώνης Νταβανέλος

Η κυ­βέρ­νη­ση αντι­τάσ­σει ότι, παρ’ όλα αυτά, πα­ρέ­μει­νε στην εξου­σία επί 3,5 χρό­νια, ανα­δει­κνυό­με­νη στη θέση της μα­κρο­βιό­τε­ρης μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Πράγ­μα­τι. Μόνο που αυτό έγινε ως επι­λο­γή των δα­νει­στών και της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης. Που «βο­λεύ­τη­καν» με τον Τσί­πρα στην κυ­βέρ­νη­ση, επι­διώ­κο­ντας να προ­ω­θή­σουν τις αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις σε συν­θή­κες της μέ­γι­στης εφι­κτής κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης. Αυτός ο «αρ­ρα­βώ­νας» υπήρ­ξε παρά φύσει και όσο ο Τσί­πρας αντα­πο­κρι­νό­ταν και έκανε τη βρό­μι­κη δου­λειά, τόσο έφερ­νε κο­ντύ­τε­ρα την ώρα της από­συρ­σης. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι η προ­ο­πτι­κή της στυμ­μέ­νης λε­μο­νό­κου­πας είναι ο σκου­πι­δο­τε­νε­κές.

Το μόνο πεδίο αι­σιο­δο­ξί­ας για την ομάδα του Μα­ξί­μου είναι τα χάλια των αντι­πά­λων του: το με­γά­λο κί­νη­μα της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, που συ­γκρού­στη­κε με­τω­πι­κά με τις κυ­βερ­νή­σεις των μνη­μο­νί­ων 1 και 2, προ­κά­λε­σε βαθιά τραύ­μα­τα στα «πα­ρα­δο­σια­κά» κα­θε­στω­τι­κά κόμ­μα­τα, στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, που υπο­χρε­ώ­θη­καν στα τε­λευ­ταία 3,5 χρό­νια να πα­ρα­κο­λου­θούν τις εξε­λί­ξεις από τον «πάγκο» της αντι­πο­λί­τευ­σης. Οι επι­λο­γές της ΝΔ, που ανέ­δει­ξε ως αρ­χη­γό τον μου­τζα­χε­ντίν του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, ενώ πα­ράλ­λη­λα ανέ­χθη­κε στο εσω­τε­ρι­κό της την ισχυ­ρή ακρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα των Βο­ρί­δη-Γε­ωρ­γιά­δη κ.ά., έδι­ναν στον Τσί­πρα χώρο και χρόνο για ελιγ­μούς.

Όμως στο έδα­φος της στρα­τη­γι­κής ακύ­ρω­σης, οι τα­κτι­κι­σμοί είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι σε ήττες. Εδώ και καιρό, όλες οι «κι­νή­σεις» του Μα­ξί­μου, όλα τα σχέ­δια πο­λι­τι­κής αντε­πί­θε­σης, κα­τα­λή­γουν σε φιά­σκο. Η από­πει­ρα «με­ταρ­ρύθ­μι­σης» των σχέ­σε­ων κρά­τους-εκ­κλη­σί­ας είναι, μετά τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών, το κο­ρυ­φαίο πα­ρά­δειγ­μα πο­λι­τι­κής σα­που­νό­φου­σκας.

Ο Τσί­πρας στη ΔΕΘ επι­χεί­ρη­σε να πα­ρου­σια­στεί ως ο κα­θε­στω­τι­κός ηγέ­της («η οι­κο­νο­μία πάει καλά… πε­ρισ­σό­τε­ρο από καλά») που, βγά­ζο­ντας τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό από την κρίση, θα μπο­ρού­σε να «επι­στρέ­ψει» στα κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ριά του, υπο­σχό­με­νος μια κά­ποια χα­λά­ρω­ση της λι­τό­τη­τας, αφού, πρώτα, εμπε­δω­θεί η «ανά­πτυ­ξη».

Λίγες εβδο­μά­δες μετά, τί­πο­τα δεν έχει μεί­νει όρθιο από αυτό το αφή­γη­μα.

Η εκτί­να­ξη των επι­το­κί­ων των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων έχει ακυ­ρώ­σει κάθε σε­νά­ριο «εξό­δου στις αγο­ρές». Αυτή η τόσο δη­μο­φι­λής μπούρ­δα των προη­γού­με­νων μηνών έχει πλέον απο­συρ­θεί ακόμα και από τα «ψιλά» των εφη­με­ρί­δων.

Στις τρά­πε­ζες (έναν κλάδο που δεν τον λες και δευ­τε­ρεύ­ο­ντα μέσα στον κα­πι­τα­λι­σμό…) από τα τέλη Αυ­γού­στου μέχρι σή­με­ρα έχει «εξα­ε­ρω­θεί» το 44%(!) της χρη­μα­τι­στη­ρια­κής αξίας τους. Η άλ­λο­τε «υπε­ρή­φα­νη» ένα­ντι του Γ. Στουρ­νά­ρα κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­χρε­ώ­νε­ται σή­με­ρα σε θερ­μό­τα­το ενα­γκα­λι­σμό με την Τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας προ­κει­μέ­νου –σε συ­νερ­γα­σία με την ΕΚΤ και τον Μάριο Ντρά­γκι– να προ­κύ­ψει ένα σχέ­διο που πρέ­πει να κα­τα­τε­θεί μέχρι τα τέλη Νο­εμ­βρί­ου. Τα αι­σιό­δο­ξα σε­νά­ρια μι­λούν για «δυ­σκο­λί­ες» (δρα­στι­κό ξε­φόρ­τω­μα των «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων» μέσω κα­ται­γί­δας πλει­στη­ρια­σμών). Τα απαι­σιό­δο­ξα σε­νά­ρια, που υπαι­νίσ­σο­νται νέα υπο­χρέ­ω­ση «ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης», συ­νι­στούν πο­λι­τι­κό Βα­τερ­λό.

Συμ­μα­χί­ες

Σε αυτά τα πλαί­σια εξε­λίσ­σο­νται οι κυ­βερ­νη­τι­κοί χει­ρι­σμοί για τις πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες και τη δια­μόρ­φω­ση σχέ­σε­ων με­τα­ξύ των κομ­μά­των και των πο­λι­τι­κών «οι­κο­γε­νειών». Εδώ, όπως εύ­στο­χα έγρα­ψε ο Αντώ­νης Λιά­κος, «συ­γκρού­ο­νται οι δύο ψυχές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ».

Ο Τσί­πρας τα­ξί­δευε ανά τας Ευ­ρώ­πας που­λώ­ντας το σε­νά­ριο της στρα­τη­γι­κής σύ­γκλι­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία. Στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, μέχρι τα τέλη του κα­λο­και­ριού, υπο­τί­θε­ται ότι ισχυ­ροί σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες (ο Ορ­γα­νι­σμός Λι­βά­νη; ο Κ. Λα­λιώ­της;) είχαν «δια­σφα­λί­σει» ότι το ΚΙΝΑΛ, υπό την ηγε­σία της Φ. Γεν­νη­μα­τά, θα απέρ­ρι­πτε δη­μό­σια την προ­ο­πτι­κή κυ­βερ­νη­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με τη ΝΔ, ενώ –αν χρεια­ζό­ταν– θα δή­λω­νε «δια­θέ­σι­μο» για να αντι­κα­τα­στή­σει τους ΑΝΕΛ στη συ­νερ­γα­σία με τον Τσί­πρα. Η προ­ο­πτι­κή αυτή φαι­νό­ταν μά­λι­στα να ικα­νο­ποιεί την «αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα» της κυ­βέρ­νη­σης (Βού­τσης, Φίλης, 53), που θε­ω­ρεί τη συμ­μα­χία με τους ΑΝΕΛ ως το βα­σι­κό πρό­βλη­μα «ψυχής» και φυ­σιο­γνω­μί­ας…

Όμως ο κυ­βερ­νη­τι­κός τα­κτι­κι­σμός, με στόχο να πα­ρου­σιά­σει αντι­δε­ξιά δράση μέσω μιας κά­ποιας «κά­θαρ­σης», ξέ­φυ­γε από τη στο­χο­ποί­η­ση των συ­νη­θι­σμέ­νων υπό­πτων (Τσο­χα­τζό­που­λος, Πα­πα­ντω­νί­ου κ.ο.κ.) και ξαφ­νι­κά προ­έ­κυ­ψε θέμα… Ση­μί­τη. Στο­χο­ποιώ­ντας έναν πρώην πρω­θυ­πουρ­γό –και απο­φεύ­γο­ντας πολύ προ­σε­κτι­κά να ακου­μπή­σουν τους εν­διά­με­σους χρο­νι­κά υπεύ­θυ­νους, όπως ο Πρ. Παυ­λό­που­λος(!), του κα­ρα­μαν­λι­κού χώρου– οι κυ­βερ­νη­τι­κοί χει­ρι­σμοί έγι­ναν… άλλη στρα­τη­γι­κή. Η Φώφη Γεν­νη­μα­τά βγήκε στα κά­γκε­λα, προ­τι­μώ­ντας την «αγκα­λιά» του Μη­τσο­τά­κη, ο Ν. Φίλης δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε δη­μό­σια και ο Βα­ξε­βά­νης ανέ­λα­βε να τον κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει εξ ονό­μα­τος Ν. Παππά. Μια ωραία ατμό­σφαι­ρα!

Με τέ­τοιες πα­λι­νω­δί­ες και δια­δο­χι­κές κω­λο­τού­μπες είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη η κυ­βέρ­νη­ση να φτά­σει μέχρι την πα­ρα­μο­νή των εκλο­γών. Η δια­φαι­νό­με­νη ήττα της από έναν αντί­πα­λο όπως ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης θα είναι ένα «κα­τόρ­θω­μα» του Αλ. Τσί­πρα και της ομά­δας του, μια με­γά­λη απο­τυ­χία που ερ­μη­νεύ­ε­ται όχι κυ­ρί­ως με βάση τις προ­σω­πι­κές πο­λι­τι­κές αδυ­να­μί­ες των ηγε­τι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά με βάση την προ­δο­σία του κα­λο­και­ριού του 2015.

Να­τοϊ­κή πο­λι­τι­κή

Σε αυτό το κάδρο, η πιο επι­κίν­δυ­νη πτυχή της πο­λι­τι­κής του Τσί­πρα είναι η από­λυ­τη πρόσ­δε­σή της στη να­τοϊ­κή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ του Ντό­ναλντ Τραμπ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα –μέσα από το φιά­σκο της επι­βρά­βευ­σης της πο­λι­τι­κής Ν. Κο­τζιά στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια και της ταυ­τό­χρο­νης απο­μά­κρυν­σης του Ν. Κο­τζιά από το Υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών!– δια­κή­ρυ­ξε την πρό­θε­σή της να «επε­κτεί­νει την εθνι­κή κυ­ριαρ­χία» και να κη­ρύ­ξει τα χω­ρι­κά ύδατα των 12 μι­λί­ων σε με­γά­λο τμήμα των ελ­λη­νι­κών ακτών, κυ­ρί­ως στο Ιόνιο. Αυτή η με­γά­λης στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας κί­νη­ση, που ανέ­τρε­ψε σε μια νύχτα τους πιο προ­σε­κτι­κούς χει­ρι­σμούς της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας στα τε­λευ­ταία 40 χρό­νια, δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση να μην απα­ντη­θεί από την τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Η οποία, αφού θύ­μι­σε το casus belli στην πε­ρί­πτω­ση δι­πλα­σια­σμού των χω­ρι­κών υδά­των στα 12 μίλια στο Αι­γαίο, έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα τους δι­κούς της χάρ­τες για τις τουρ­κι­κές ΑΟΖ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Εκεί προ­τεί­νει «ρύθ­μι­ση» των ΑΟΖ με­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας και των Λι­βύ­ης, Αι­γύ­πτου, Ισ­ρα­ήλ, Συ­ρί­ας, Λι­βά­νου, Κύ­πρου, με βάση τη γραμ­μή της «μέσης απο­στά­σε­ως» και ει­δι­κές ρυθ­μί­σεις για τα δι­καιώ­μα­τα που κα­το­χυ­ρώ­νουν τα νησιά. Ακο­λου­θώ­ντας τη με­θο­δο­λο­γία που χρη­σι­μο­ποί­η­σε η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία στο Ιόνιο (για τη ρύθ­μι­ση με Αλ­βα­νία και Ιτα­λία), θέτει στους οπα­δούς του «διε­θνούς δι­καί­ου» δι­σε­πί­λυ­τα νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα, όπου ακόμα και οι έλ­λη­νες εμπει­ρο­γνώ­μο­νες δεν προ­ε­ξο­φλούν ότι μια από­φα­ση Διε­θνούς Δι­κα­στη­ρί­ου θα είναι «φι­λι­κή» προς τα θε­ω­ρού­με­να ως αδια­πραγ­μά­τευ­τα ελ­λη­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Η συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­ση των τουρ­κι­κών από­ψε­ων για τις ΑΟΖ (κάτι που μέχρι χθες απέ­φευ­γε να κάνει η τουρ­κι­κή δι­πλω­μα­τία) τι­νά­ζει στον αέρα το σχέ­διο των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων για την πε­ριο­χή: δια­κό­πτει τη γε­ω­γρα­φι­κή συ­νέ­χεια με­τα­ξύ της ΑΟΖ του Ισ­ρα­ήλ –μέσω Κύ­πρου– με την ελ­λη­νι­κή ΑΟΖ –και δι’ αυτής με την ΕΕ– κά­νο­ντας ανέ­φι­κτο το σχέ­διο για τον υπο­θα­λάσ­σιο αγωγό East Med χωρίς τη συμ­με­το­χή της Τουρ­κί­ας. Γε­νι­κό­τε­ρα, βάζει σε ισχυ­ρή αμ­φι­σβή­τη­ση τον έλεγ­χο όλης της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου από τον «άξονα» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα βρί­σκε­ται πλέον εγκλω­βι­σμέ­νη σε νέα διλ­λή­μα­τα. Είτε να δε­χθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μια κα­τα­φυ­γή σε Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο, με εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λα απο­τε­λέ­σμα­τα για τις λε­γό­με­νες «εθνι­κές θέ­σεις». Είτε να κα­τα­φύ­γει σε μια κλι­μά­κω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης με τη γει­το­νι­κή χώρα, όπου τα ανε­ξέ­λεγ­κτα «θερμά επει­σό­δια» δεν θα μπο­ρούν κα­θό­λου μα κα­θό­λου να απο­κλει­στούν.

Προς το παρόν, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα κρύ­βε­ται πίσω από την από­φα­ση των ΗΠΑ να προ­ω­θή­σουν τα σχέ­δια εκ­με­τάλ­λευ­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων όπως είχαν σχε­δια­στεί. Αυτή τη στιγ­μή το τρυ­πά­νι της Exxon Mobil αρ­χί­ζει τις ερ­γα­σί­ες του, υπό την πα­ρου­σία του Αμε­ρι­κα­νού Υφυ­πουρ­γού Ενέρ­γειας στη Λευ­κω­σία, τις σκλη­ρές δη­λώ­σεις του Τζέ­φρι Πάιατ στην Αθήνα και τη στρα­τιω­τι­κή προ­στα­σία αε­ρο­πλα­νο­φό­ρου του 6ου Στό­λου και μι­κτών (ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Ελ­λά­δα, Γαλ­λία, Ισ­ρα­ήλ) δυ­νά­με­ων του «άξονα» στην πε­ριο­χή.

Είναι μια τα­κτι­κή με στόχο την επι­βο­λή τε­τε­λε­σμέ­νων, με βάση τη στρα­τιω­τι­κή υπε­ρο­πλία που δια­σφα­λί­ζει η συμ­μα­χία με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις.

Όμως η ιστο­ρία της πε­ριο­χής (π.χ. το 1922) λέει ότι η συμ­μα­χία με αυτές τις δυ­νά­μεις είναι εξαι­ρε­τι­κά ευ­με­τά­βλη­τος πα­ρά­γο­ντας. Και τότε ανοί­γει η πόρτα του τρε­λο­κο­μεί­ου…

Στη σύ­γκρου­σή μας με την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα ξε­χω­ρί­ζουν τα κοι­νω­νι­κά-τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα της αντι­λι­τό­τη­τας και της αντί­στα­σης στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Ξε­χω­ρί­ζει το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας, της απαί­τη­σης για λαϊκή κυ­ριαρ­χία απέ­να­ντι στο κα­θε­στώς της «επι­τή­ρη­σης».

Ξε­χω­ρί­ζει όμως πλέον και η υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης και η απαί­τη­ση για ρήξη με τον ιμπε­ρια­λι­σμό.

Γι’ αυτό, τα κα­θή­κο­ντα αυτά δεν μπο­ρεί να τα ανα­λά­βει κα­νείς άλλος από ένα μέ­τω­πο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

rproject.gr/