Το μακεδονικό είναι μια κάποια λύσις…

Το 2018 ήταν έτος μακεδονικό για κάθε είδους, προέλευσης και… ονόματος, απατεώνες, χαλβάδες και χαϊβάνια.

Το Μα­κε­δο­νι­κό. Κα­λύ­τε­ρα, με μικρό, το μα­κε­δο­νι­κό, ται­ριά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο στην μι­κρο­νοϊ­κή, μι­κρο­ελ­λα­δι­κή, ανι­στο­ρι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή νο­ο­τρο­πία. Το 2018 ήταν και αυτό έτος μα­κε­δο­νι­κό. Βό­λε­ψε κόσμο και κο­σμά­κη το μα­κε­δο­νι­κό. Όχι μόνο σή­με­ρα, όχι μόνο φέτος, εδώ και κοντά τρεις δε­κα­ε­τί­ες. Και από την άλλη πλευ­ρά, όχι πως η «συμ­φω­νία» – αν όντως κα­τα­λή­ξει εκεί ο μα­ρα­θώ­νιος ψη­φο­φο­ριών, τρο­πο­λο­γιών, συ­νταγ­μα­τι­κών ανα­θε­ω­ρή­σε­ων και κοι­νο­βου­λευ­τι­κών δια­δι­κα­σιών στα Σκό­πια και την Αθήνα – είναι κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο από πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό σύμ­φω­νο έντα­ξης και στρά­τευ­σης της Πρώην Γιου­γκο­σλα­βι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας και ίσως Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας στο άμεσο μέλ­λον, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, συ­μπό­ρευ­ση που απο­δο­κι­μά­στη­κε στο τόσο βο­λι­κά χα­ρα­κτη­ρι­σμέ­νο από την εκεί κυ­βέρ­νη­ση, συμ­βου­λευ­τι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα. Συμ­βου­λευ­τι­κό, όχι δε­σμευ­τι­κό, για να κά­νουν μετά ό,τι θε­λή­σει η κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ.

Γιάννης Νικολόπουλος

 

Μόλις άρ­χι­σε η αντί­στρο­φη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη μέ­τρη­ση, που του­λά­χι­στον για την Ευ­ρώ­πη ξε­κι­νά, τότε στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ΄80, όταν έπεσε το Τεί­χος, ανά­σα­ναν διά­φο­ροι κα­πι­τα­λι­στές, επει­δή είχε χαθεί ο μπα­μπού­λας με τα πή­λι­να πόδια, η Αρι­στε­ρά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της και διά­φο­ροι κο­μι­σά­ριοι του στα­λι­νι­σμού έγι­ναν εν μία νυχτί απο­λο­γη­τές του αμε­ρι­κα­νι­σμού, το μα­κε­δο­νι­κό ανέ­τει­λε ως η πλέον πρό­σφο­ρη λύση για να σφυ­ρη­λα­τη­θεί η τόσο πο­λύ­τι­μη σε κο­μπλε­ξι­κούς αν­θρώ­πους, όπως οι νε­ο­έλ­λη­νες, εθνι­κή ενό­τη­τα.

 

Η Μα­κε­δο­νία είναι μία και είναι ελ­λη­νι­κή! Το ΄χε πει και ο κιουπ­κιοϊ­άρ­χης της δε­ξιάς, δα­κρυ­σμέ­νος στο αε­ρο­δρό­μιο. Άντε μετά να αμ­φι­σβη­τή­σεις τα φρύ­δια του κιουπ­κιοϊ­άρ­χη… Για το δε τμήμα της νε­ο­ελ­λα­δι­κής «αρι­στε­ράς», που ακόμη πι­στεύ­ει πως χρω­στά­ει στον εν λόγω κομ­μα­τάρ­χη την ανα­γνώ­ρι­σή της και την εί­σο­δό της στην κρα­τι­κή, μι­κρο­ελ­λα­δι­κή οντό­τη­τα, του­τέ­στιν στο ρου­σφε­το­λο­γι­κό, ψη­φο­θη­ρι­κό παι­χνί­δι, άνοι­ξε νέο πεδίο δόξης λα­μπρόν για να δεί­ξει την ανε­πάρ­κεια, τη γε­λοιό­τη­τα και την αμορ­φω­σιά της – όπου συλ­λα­λη­τή­ριο και πα­τριω­τι­σμός, οι «αρι­στε­ροί», πρώ­τοι! Τέ­τοια σπου­δή για αυ­θόρ­μη­τες δη­λώ­σεις με­τα­νοί­ας και συμ­μόρ­φω­σης στην κυ­ρί­αρ­χη, μι­κρο­ελ­λα­δι­κή, κρα­τι­κο­δί­αι­τη αφή­γη­ση περί μα­κε­δο­νι­κού, θα τη ζή­λευαν τα στυ­λιά­ρια των αλ­φα­μι­τών και τα τσου­βά­λια με τις γάτες της Μα­κρο­νή­σου,σύ­ντρο­φοι!

 

Το μα­κε­δο­νι­κό ήταν και είναι μια κά­ποια λύσις, στις άγριες, κα­πι­τα­λι­στι­κές μέρες που έζησε η Ελλάς των τε­λευ­ταί­ων τριά­ντα ετών και ει­δι­κό­τε­ρα μετά την υιο­θέ­τη­ση της ελεγ­χό­με­νης πτω­χευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που λέ­γε­ται μνη­μό­νιο. Βέ­βαια, όσο οι τρά­πε­ζες είχαν ανοι­χτή την κά­νου­λα με τα δά­νεια, ο μι­κρο­έλ­λην μι­κρο­α­στός δεν είχε πάρει χα­μπά­ρι τι ση­μαί­νει κα­πι­τα­λι­σμός και νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και την είχε δει νοι­κο­κυ­ραί­ος, μπρού­κλης και «πε­λού­σιος», αλλά κά­ποια στιγ­μή το όνει­ρο του εύ­κο­λου χρή­μα­τος έγινε εφιάλ­της και τό­τε­νες χρειά­στη­κε μια τό­νω­ση εθνι­κο­φρο­σύ­νης για να πάρει τα πάνω του ο δια­ψευ­σμέ­νος νε­ό­πλου­τος, δε­ξιός, κε­ντρώ­ος τε και «αρι­στε­ρός», μην σου πω, που του ήρθε ο ου­ρα­νός, κα­τα­κέ­φα­λα, όπως στους Γα­λά­τες του Αστε­ρίξ.

 

Γε­νι­κώς, όταν τα πράγ­μα­τα αγριεύ­ουν από τα­ξι­κή σκο­πιά, μια εθνι­κή αφή­γη­ση, ένας εθνι­κός εχθρός, μια εξ ανα­το­λών (όπως πλειο­δο­τού­σε η ΠΑ­ΣΟ­Κα­ρία τη δε­κα­ε­τία του ΄80) απει­λή ή ένας εκ βορρά (όπως ούρ­λια­ζε η δεξιά εθνι­κο­φρο­σύ­νη «εξα­πα­νέ­κα­θεν») κίν­δυ­νος είναι ταμάμ, για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω και τη σωστή, τουρ­κι­κή λέξη που έχει πα­ρει­σφρή­σει ανε­παι­σθή­τως στο νε­ο­ελ­λη­νι­κό λε­ξι­λό­γιο ει­δι­κά στη Βό­ρεια Ελ­λά­δα. Ταμάμ θέμα το μα­κε­δο­νι­κό, όταν η μι­κρο­ελ­λα­δι­κή αστι­κή και πα­ρα­σι­τι­κή τάξη σου έχει κα­τα­κλέ­ψει το ει­σό­δη­μα, το υστέ­ρη­μα και την ερ­γα­τι­κή σου δύ­να­μη και δεν σε αφή­νει να πά­ρεις τα­ξι­κή ανάσα, γδέρ­νο­ντάς σε ποι­κι­λο­τρό­πως στα σφα­γεία της σύγ­χρο­νης, νε­ο­ελ­λα­δι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας. Μια χαρά βό­λε­ψε το μα­κε­δο­νι­κό, μην το συ­ζη­τά­με!

 

Έτσι, λοι­πόν, όσοι πια δεν μπο­ρούν να που­λή­σουν στην προ­ε­κλο­γι­κή, ψη­φο­θη­ρι­κή και πο­λι­τι­κή αγορά «σο­σια­λι­σμό» αλά ΠΑ­ΣΟ­Κα­ρία, συ­ντη­ρη­τι­κό φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό (τι γράφω ο άν­θρω­πος!;) αλά Νου­Δού­λα, «κομ­μου­νι­σμό» αλά «Κ»ΚΕ, εντρε­πρε­νε­ρί­στι­κες βδέλ­λες αλά πο­τά­μια, ενω­σο­κε­ντρω­ο­νε­φε­λο­κοκ­κυ­γί­ες και άλλα πα­ρα­προ­ϊ­ό­ντα της χει­ρό­τε­ρης πο­λι­τι­κά­ντι­κης βιο­μη­χα­νί­ας, που­λούν Μα­κε­δο­νία, με χρή­σι­μο, ένο­πλο, πα­ρα­κρα­τι­κό βρα­χί­ο­να τη χρυ­σαυ­γι­τι­κή συμ­μο­ρία, ώστε να γί­νε­ται και κανά πο­γκρόμ ενα­ντί­ον των κοι­νω­νι­κώς δρώ­ντων υπο­κει­μέ­νων, που, πώς να το κά­νου­με τώρα!;, δεν κολ­λά­νε στην εθνι­κή αφή­γη­ση ανε­ξάρ­τη­τα από τη συ­γκυ­ρία του μα­κε­δο­νι­κού.

Από κοντά και κά­ποιοι «αρι­στε­ροί», τα εί­πα­με, μην τα ξα­να­λέ­με.

 

Εν αρχή εί­ν’το… όνομα και η ιστο­ρία. Όταν έχεις γα­λου­χη­θεί με την παυ­λο­κα­ρο­λί­δεια γερ­μα­νο-ρο­μα­ντι­κή σχολή που εγκαι­νί­α­σε διά ρο­πά­λου και για τις δικές του πρω­σι­κές σκο­πι­μό­τη­τες, ο Μπί­σμαρκ πως το κάθε νε­ό­τε­ρο έθνος είναι απευ­θεί­ας φυ­σι­κός, του­τέ­στιν, εθνο­φυ­λε­τι­κός από­γο­νος του πα­λαιο­τά­των ετών κα­τοί­κου της ίδιας πε­ριο­χής που τρι­γυρ­νού­σε με σαν­δά­λια και ενί­ο­τε έτρω­γε και βε­λα­νί­δια, ε, δεν θες και πολύ να νιώ­θεις, μέσα στα απύθ­με­να κό­μπλεξ σου, γνή­σιος από­γο­νος του Σω­κρά­τη, του Πε­ρι­κλή, του Μίνωα (που δεν ήταν Έλλην, ούτε πρό­σω­πο, αλλά βα­σι­λι­κός τί­τλος…) και του Αχιλ­λέα (μυ­θι­κό πρό­σω­πο, του­τέ­στιν ανύ­παρ­κτος). Ευ­τυ­χώς, για την ψυ­χι­κή και εθνι­κή υγεία των ελ­λη­νο­παί­δων και των γο­νιών τους, στο ελ­λα­δι­κό «σχο­λειό» δεν δι­δά­σκο­νται Θου­κυ­δί­δης και Δη­μο­σθέ­νης, γνω­στοί ανι­στό­ρη­τοι και εθνο­μη­δε­νι­στές τύποι της αρ­χαιό­τη­τας, που είχαν βά­σι­μους προ­βλη­μα­τι­σμούς για το πόσο Έλ­λη­νες, του­τέ­στιν για τα τότε το­πι­κι­στι­κά και με­τα­να­στευ­τι­κά μέτρα, Δω­ριείς, ήταν «όλοι» οι Μα­κε­δό­νες της επο­χής τους, της δυ­να­στεί­ας των Τη­με­νι­δών, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης εκ της οποί­ας προ­ήλ­θε ο Αλέ­ξαν­δρος που έφτα­σε στρα­τη­λά­της στον Υδά­σπη για να πε­θά­νει μέ­θυ­σος στη Βα­βυ­λώ­να.

 

Τότε, στη δια­μά­χη με­τα­ξύ αντι­μα­κε­δο­νι­κής και φι­λο­μα­κε­δο­νι­κής πτέ­ρυ­γας των Αθη­ναί­ων, ακού­στη­κε και το πε­ρί­φη­μο Έλ­λη­νες εισίν οι της ημε­τέ­ρας παι­δεύ­σε­ως με­τέ­χο­ντες του Ισο­κρά­τη, φα­να­τι­κού φι­λο­μα­κε­δό­να, ο οποί­ος όμως και πάλι δεν μπο­ρού­σε, και σωστά, να προσ­διο­ρί­σει «εθνο­φυ­λε­τι­κές» δη­λα­δή δω­ρι­κές εν προ­κει­μέ­νω κα­θα­ρό­τη­τες στους κα­τοί­κους, τους πο­λε­μι­στές και τους βα­σι­λιά­δες της επί­μα­χης πε­ριο­χής, άλλο αν χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ει­ση­γη­τής της πα­νελ­λή­νιας ιδέας, κάτω από το σκή­πτρο κοι­νού μο­νάρ­χη, δη­λα­δή του Φί­λιπ­που της Μα­κε­δο­νί­ας.

 

Και τούτο διότι πώς να το κά­νου­με, στην αρ­χαία Μα­κε­δο­νία, συ­νυ­πήρ­χαν Παί­ο­νες, Ιλ­λυ­ριοί, Θρά­κες, Σκύ­θες και Δω­ριείς, σε ένα ανα­κά­τε­μα, με κά­μπο­σες αποι­κί­ες Ιώνων του Νότου, στα πα­ρά­λια της Χαλ­κι­δι­κής, που τότε, όμως δεν λο­γι­ζό­ταν αυ­στη­ρά, πο­λι­τι­κο-ιστο­ρι­κός χώρος των Μα­κε­δό­νων. Και άντε μετά να βρεις στον χάρτη την αρ­χαία Λυ­γκη­στί­δα, την Άνω Μα­κε­δο­νία των αρ­χαί­ων υμών προ­γό­νων, που κάπως τσαχ­πί­νι­κα οι νε­ό­τε­ροι σχο­λια­στές την το­πο­θε­τούν «βό­ρεια της Φλώ­ρι­νας». Α, υπάρ­χει Μα­κε­δο­νία, βό­ρεια της Φλώ­ρι­νας!; Εν­δια­φέ­ρον. Μάλ­λον θα είναι στα γε­ω­γρα­φι­κά όρια της Πο­λω­νί­ας, μην σου πω και της Νορ­βη­γί­ας…

 

Βέ­βαια, το… όνομα δεν αρκεί, πρέ­πει να είναι και έργκα όμνες. Αυτό ισχυ­ρί­ζε­ται το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος που στο εσω­τε­ρι­κό του είναι γνω­στό ως Ελλάς, και στο εξω­τε­ρι­κό κάνει διε­θνή κα­ριέ­ρα «στις αρέ­νες του κό­σμου, που το ίδιο ψέμα πάντα κου­βα­λά», ως Γκραι­κία, Γιου­να­νι­στάν ή Σιλά, ανά­λο­γα με το ποιον ξένο θα συ­να­ντή­σεις στον πο­λι­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό και με­τα­να­στευ­τι­κό δρόμο σου. Κοντά δια­κό­σια χρό­νια μετά την επα­νά­στα­ση του ΄21, ο όρος Ελλάς (Hellas) πα­ρα­μέ­νει έργκα όμνες μόνο με­τα­ξύ των Νε­ο­ελ­λή­νων. Αλλά αυτή η κα­τά­στα­ση δεν απο­τε­λεί νε­ο­ελ­λα­δι­κή «πρω­το­τυ­πία» αν σκε­φτεί κα­νείς ότι, πχ, η Γερ­μα­νία είναι γνω­στή με το ρω­μαϊ­κό, λα­τι­νι­κό της όνομα, ενώ οι ίδιοι οι Γερ­μα­νοί απο­κα­λού­νται Ντόι­τσε, δη­λα­δή Τεύ­το­νες και η χώρα τους, Ντόι­τσλανντ, δη­λα­δή Γη των Τευ­τό­νων.

 

Από την άλλη βέ­βαια, το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος εξει­δι­κεύ­ε­ται στους αλυ­τρω­τι­σμούς, υπαρ­κτούς και ανύ­παρ­κτους – των άλλων. Είναι δε­δο­μέ­νο πως μια μι­κρο­κρα­τι­κή οντό­τη­τα που ου­σια­στι­κά δια­μορ­φώ­θη­κε υδρο­κε­φα­λι­κά και πρω­θυ­πουρ­γο­κε­ντρι­κά από την εποχή του Ιω­άν­νη του Κω­λέτ­τη και μά­λι­στα και εθνο­ποι­η­τι­κά ως η κα­τε­ξο­χήν και η μόνη που όφει­λε να εκ­πλη­ρώ­σει εθνι­κούς πό­θους στην Εγγύς Ανα­το­λή της Βαλ­κα­νι­κής Χερ­σο­νή­σου, είναι δε­δο­μέ­νο, λοι­πόν, πώς ένα know how στους αλυ­τρω­τι­σμούς το δια­θέ­τει.

 

Εξάλ­λου, αυτή είναι η μέ­γι­στη υπη­ρε­σία του Κω­λέτ­τη στην νε­ό­τε­ρη, ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία του Κα­ρο­λί­δη – ο κο­μπο­γιαν­νί­της για­τρός του Αλή Πασά Τε­πε­λεν­λή που δη­λη­τη­ρί­α­ζε τον κόσμο και τους έστελ­νε αδιά­βα­στους, ο εμπνευ­στής του δεύ­τε­ρου, επα­να­στα­τι­κού, εμ­φύ­λιου πο­λέ­μου, όταν οι Ρου­με­λιώ­τες έκα­ναν επι­δρο­μή στην Πε­λο­πόν­νη­σο με λά­φυ­ρο τα αγ­γλι­κά δά­νεια και τις σο­δειές των αχαιών προ­κρί­των, υπήρ­ξε ταυ­τό­χρο­να ο ει­ση­γη­τής της «Με­γά­λης Ιδέας» και των «αλύ­τρω­των» χρι­στια­νών του γέ­νους, όντας ο πρώ­τος και με­γα­λύ­τε­ρος κλέ­φτης του δη­μό­σιου, μι­κρο­ελ­λα­δι­κού τα­μεί­ου και αναί­σχυ­ντος ρου­σφε­το­λό­γος. Ταμάμ, που λένε και στη Βό­ρεια Ελ­λά­δα. Από τη μία, το μακρύ χέρι στα κρα­τι­κά τα­μεία και από την άλλη, ομπρός αδέλ­φια να λε­φτε­ρώ­σου­με πχ τη Θεσ­σα­λία!

 

Ο Κω­λέτ­της υπήρ­ξε επί­σης και ου­σια­στι­κά ο αντι­πρό­σω­πος των γαλ­λι­κών συμ­φε­ρό­ντων στο με­τε­πα­να­στα­τι­κό, μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος, όντας χαϊ­δε­μέ­νο τέκνο του πρά­κτο­ρα του Να­πο­λέ­ο­ντα Βο­να­πάρ­τη, Που­κε­βίλ, από τη θη­τεία του στην αυλή του Τε­πε­λεν­λή, και αυτό, με­τα­ξύ άλλων, με­τα­φρα­ζό­ταν και στην προ­μή­θεια, οπλι­κών συ­στη­μά­των, πυ­ρο­βό­λων και πυ­ρο­μα­χι­κών της επο­χής, έπει­τα από… ερά­νους στις πα­ροι­κί­ες, που δεν κα­τέ­λη­γαν απα­ραί­τη­τα στον σκοπό τους, εί­πα­με, ήταν απλω­μέ­νο και μακρύ το χέρι στο δη­μό­σιο τα­μείο. Επο­μέ­νως, και εν­δε­χο­μέ­νως, μια γαλ­λι­κή φρε­γά­τα με την ονο­μα­σία «Κω­λέτ­της» κα­θελ­κυ­σμέ­νη στις Πρέ­σπες θα ήταν ταμάμ για τις μέρες που δια­νύ­ου­με…

 

Το μα­κε­δο­νι­κό, επί­σης, λει­τουρ­γεί σαν πρό­λο­γος στα φι­λο­πό­λε­μα σχέ­δια της ελ­λα­δι­κής, αστι­κής τάξης και των ξένων επι­κυ­ρί­αρ­χων της πε­ριο­χής. Είναι κομ­μα­τά­κι δύ­σκο­λο να εξά­ψεις τα πα­τριω­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά, να ανα­ζω­πυ­ρώ­σεις τα εθνι­κι­στι­κά πάθη και να φα­να­τί­σεις τα πλήθη των χαλ­βά­δων και των χαϊ­βα­νιών για τα πε­τρέ­λαια και τους αγω­γούς. Εξάλ­λου, εί­δα­τε ποτέ, κοί­τα­σμα πε­τρε­λαί­ου  να βγά­ζει πόδια και να πη­γαί­νει στον Υδά­σπη και τους Πάρ­θους; Ο Με­γα­λέ­κος, όμως, πήγε…

 

Εξού και το μα­κε­δο­νι­κό κολ­λά­ει ταμάμ στην προ­ε­τοι­μα­σία μιας πο­λε­μι­κής ατμό­σφαι­ρας, για τα πε­τρέ­λαια, το φυ­σι­κό αέριο, τα κοι­τά­σμα­τα και τους αγω­γούς της νέας Με­γά­λης Ιδέας που κα­θρε­φτί­ζε­ται στον πα­ρο­ξυ­σμό του ΑΟ­Ζι­κού νε­ο­πα­τριω­τι­σμού και των… εθνι­κών δι­καί­ων στα βάθη της θά­λασ­σας, με την ευ­γε­νι­κή επι­χο­ρή­γη­ση της γαλ­λι­κής Total και της αμε­ρι­κα­νι­κής Exxon Mobil. Εντε­λώς τυ­χαία η επι­κεί­με­νη συμ­φω­νία γί­νε­ται για την αγορά γαλ­λι­κών πο­λε­μι­κών πλοί­ων για την… προ­ά­σπι­ση των… εθνι­κών δι­καί­ων, στα τρυ­πά­νια της γαλ­λι­κής, πο­λυ­ε­θνι­κής των εξο­ρύ­ξε­ων! Η ΑΟΖ είναι μία και είναι ελ­λη­νι­κή, ένα πράγ­μα. Θα το απο­δεί­ξουν και ο Με­γα­λέ­ξης ή ο Με­γα­κού­λης σκαρ­φα­λω­μέ­νοι στην πλώρη της φρε­γά­τας που θα ανοί­ξει τον κα­τα­στρο­φι­κό, πο­λε­μι­κό δρόμο για τον υπο­θα­λάσ­σιο Υδά­σπη του πε­τρε­λαί­ου. Εξάλ­λου η εθνι­κι­στι­κή με­γα­λο­μα­νία είναι ίδιον των μι­κρών αν­θρώ­πων που μι­κρο­με­γα­λί­ζουν, όπως ο πα­τριω­τι­σμός είναι το έσχα­το κα­τα­φύ­γιο κάθε απα­τε­ώ­να.

 

Ο Κω­λέτ­της και οι διά­φο­ροι μα­κε­δο­νό­φρο­νες απο­δει­κνύ­ουν του λόγου το αλη­θές…

/rproject.gr