Σιγά που θα κάτσουν να σκάσουν οι πλείστοι Ελληνες διανοούμενοι για το αν οι κοινότητες υπάρχουν ή δεν υφίστανται καν. Ακυρωμένοι και ματαιωμένοι από τον καιρό και την τεχνολογία, άλλο δεν πράττουν από το να συγκολλώνται στην εξουσία και στην τρυφή που αυτή τους προσφέρει. Ο,τι πει η εξουσία, σ’ αυτό και θα υπακούσουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλούστατα διότι έχουν πάψει να σκέφτονται – είναι μακρύς ο δρόμος για τον στοχασμό· ας πάει στο καλό αυτός ο δρόμος, ίσως τον ανακαλύψουν οι νεότεροι.
Γιώργος Σταματόπουλος
Η μεγαλύτερη έγνοια του ανθρώπου [όφειλε να] είναι η σκέψη, παρότι απαιτεί ελεύθερο χρόνο, σχόλη, όπως τόνιζε ο Σταγειρίτης φιλόσοφος. Ενας άνθρωπος που παλεύει για το μεροκάματο είναι ένας καταδικασμένος, γι’ αυτό και λοιδορεί, κακιασμένος δε, όσους ενασχολούνται με την τέχνη και κάποια πολιτιστικά γενικά.
Τι να μας πουν οι «καλλιτέχνες», οι αλλότριοι, οι «αρπαγμένοι», οι «φευγάτοι», οι αλλοπαρμένοι; Δεν ξέρω ακριβώς τι μπορεί να απαντήσει κάποιος, αλλά αν είναι να ξεμυτίσει κάτι καλό για την κοινωνία μόνο από την τέχνη μπορεί να γίνει αυτό και ας ανθυπομειδιούν οι «κάτοχοι» της αλήθειας και του ορθολογισμού -πέρα βρέχει γι’ αυτούς σε ό,τι αφορά το αίσθημα [που τόσο κραύγαζαν υπέρ αυτού ο Γκέτε και πολλοί άλλοι, αλλά δεν έχεις τι να πεις μπροστά σε αυτή την επέλαση της αντιστροφής της πραγματικότητας, την οποία αποκαλούν φυσιολογική εξέλιξη, οι διανοούμενοι της εξουσίας].
Οι μουσικοί και οι εκπαιδευτικοί καλούνται να δημιουργήσουν, να μην αφήσουν τη χώρα αμέριμνη στον κατήφορο που έχει πάρει.
Αν όλα αυτά ακούγονται θεωρητικά ας γίνει κατανοητό ότι δεν είναι· το πολιτικό κενό όσο πάει και επεκτείνεται, γίνεται ύλη και αλαφιάζει όλους εμάς που δεν πολυκαταλαβαίνουμε από εξουσίες και ηδονισμούς που αυτή προξενεί στους κατόχους της. Να ήταν δημιουργικό αυτό το αλάφιασμα, ε, στα κομμάτια, κάτι θα παίρναμε χαμπάρι, έλα, όμως, που αντί να μας οδηγήσει στην εγρήγορση, μας αποκοιμίζει. Και τι να πεις μετά.
Οσα καίνε τον κόσμο, αυτά και συζητούνται: η αύξηση του κατώτατου μισθού, η μικρή φορολόγηση στις μικρές επιχειρήσεις, ο διακανονισμός στα χρέη προς το Δημόσιο με τις εκατόν είκοσι δόσεις π.χ. Εάν αυτά συμβούν, να πάνε στα κομμάτια και η τέχνη και ο λόγος. Να μια ωραία κοινωνία εφησυχασμένων -και άρα εύκολο να χειραγωγηθούν- πολιτών· αυτά είναι μαύρα μαντάτα για το μέλλον των πολιτικών συστημάτων [και της ίδιας της ανθρωπότητας] αλλά μπροστά στην επιβίωση όλα τα «πολιτιστικά» περισσεύουν.
Αυτά και έχουν υπόψη τους οι εκλογολόγοι και εκλογοπράγμονες της κυβέρνησης, αυτά και θα προβάλουν ως ατού για μια νέα εκλογική νίκη, αδιαφορώντας για τις ενδείξεις των δημοσκοπήσεων, που φέρουν πολλές μονάδες μπροστά το κόμμα της αντιπολίτευσης – στην κρίσιμη στιγμή, θεωρούν, θα λειτουργήσει το αντιδεξιό ένστικτο των Ελλήνων.
Είναι μια καλή ερμηνεία, κομμένη και ραμμένη στις προσδοκίες των εκλογομαγείρων, βασισμένη στην ασταθή προσωπικότητα του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης και υπό την προϋπόθεση ότι η ανθρώπινη μνήμη είναι «κοντή». Εδώ που τα λέμε όντως η μνήμη των πολιτών είναι βραχεία -έτσι θα είναι, εσαεί.
efsyn.gr
