Ανάγκη συντονισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπροστά στις ευρωεκλογές

H  πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα διαμορφώνεται γύρω από πέντε βασικά χαρακτηριστικά.

α) μέσα στην πε­ρί­ο­δο της με­τα­μνη­μο­νια­κής «κα­νο­νι­κό­τη­τας» -που δια­τη­ρεί βέ­βαια το σύ­νο­λο των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων και της μνη­μο­νια­κής επι­τρο­πεί­ας- το κε­φά­λαιο βγαί­νει ενι­σχυ­μέ­νο με αυ­ξη­μέ­νη κερ­δο­φο­ρία και με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα ητ­τη­μέ­να, κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­να, με απο­διαρ­θρω­μέ­νες συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις. Η ύφεση των αγώ­νων σχε­τί­ζε­ται βέ­βαια και με το γε­γο­νός ότι τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μέτρα λαμ­βά­νο­νται από μια κυ­βέρ­νη­ση που επι­κα­λεί­ται το όνομα της αρι­στε­ράς.

Δημήτρης Σαραφιανός

Παρά ταύτα οι αντι­φά­σεις της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης πα­ρα­μέ­νουν ενερ­γές με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα την κα­τά­στα­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, τη δια­τή­ρη­ση του χρέ­ους σε δυ­σθε­ώ­ρη­τα ύψη και τα θη­ριώ­δη πλε­ο­νά­σμα­τα που απαι­τού­νται για την εξυ­πη­ρέ­τη­σή του, β) η στρο­φή της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας προς τα «εθνι­κά» ζη­τή­μα­τα –στρο­φή που απο­τέ­λε­σε συ­νει­δη­τή επι­λο­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- βγά­ζει ιδε­ο­λο­γι­κά ενι­σχυ­μέ­νες τις εθνι­κι­στι­κές αντι­λή­ψεις και την ακρο­δε­ξιά, καθώς η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά δεν κα­τόρ­θω­σε να ανα­δεί­ξει το ιμπε­ρια­λι­στι­κό υπό­βα­θρο αυτών των επι­λο­γών και να συ­γκρο­τή­σει ένα φι­λει­ρη­νι­κό αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό μέ­τω­πο. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση επι­δρά ιδε­ο­λο­γι­κά και η δια­χεί­ρι­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής από μια κυ­βέρ­νη­ση που επι­κα­λεί­ται το όνομα της αρι­στε­ράς, γ) ο μνη­μο­νια­κός δι­πο­λι­σμός ενι­σχύ­ε­ται με απο­τέ­λε­σμα τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό και την απο­διάρ­θρω­ση μι­κρό­τε­ρων πο­λι­τι­κών φο­ρέ­ων που απο­τε­λού­σαν κόμ­μα­τα στη­ρίγ­μα­τα των εναλ­λα­κτι­κών μορ­φών εν­δο­μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, δ) η ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά πα­ρα­μέ­νει κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη έχο­ντας χάσει τη με­γά­λη ευ­και­ρία του Σε­πτέμ­βρη του 2015. Η ήττα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των αντα­να­κλά­ται και στην αδυ­να­μία της να ανα­κτά κοι­νω­νι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις, ε) η κα­τά­στα­ση αυτή δεν ση­μαί­νει βέ­βαια ότι μετά τις εκλο­γές τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού δι­πο­λι­σμού θα έχουν εύ­κο­λο δρόμο, καθώς αφε­νός μεν η απώ­λεια της εξου­σί­ας για το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα συ­μπιέ­σει ιδιαι­τέ­ρως τη δυ­να­τό­τη­τά του να αγκι­στρω­θεί στην πο­λι­τι­κή σκηνή, αφε­τέ­ρου δε η ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη επί­θε­ση που θα δε­χθούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα λαϊκά στρώ­μα­τα από την πο­λι­τι­κή της ΝΔ δεν θα μεί­νει χωρίς αντι­στά­σεις, που σε ένα βαθμό αδρα­νο­ποιού­νται σή­με­ρα και από την πα­ρου­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση.

Όμως σε αυτό το κλίμα υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος οι επερ­χό­με­νες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις -με πρώ­τες τις ευ­ρω­ε­κλο­γές- να ση­μα­το­δο­τή­σουν μια φάση ακόμα με­γα­λύ­τε­ρης συ­μπί­ε­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, με ορατή την προ­ο­πτι­κή της ιτα­λο­ποί­η­σης ή σε κάθε πε­ρί­πτω­ση την επι­στρο­φή στις συν­θή­κες της δε­κα­ε­τί­ας του 90 χωρίς μά­λι­στα τα με­γα­λειώ­δη κι­νή­μα­τα εκεί­νης της πε­ριό­δου.

Μπρο­στά λοι­πόν σε αυ­τούς τους κιν­δύ­νους και ξε­περ­νώ­ντας τις σε­χτα­ρι­στι­κές αγκυ­λώ­σεις κάθε εί­δους, που μόνο στην ήττα και την απο­γο­ή­τευ­ση οδη­γούν, απαι­τεί­ται ακόμα και την τε­λευ­ταία στιγ­μή να οι­κο­δο­μη­θούν ενω­τι­κές ρι­ζο­σπα­στι­κές πα­ρεμ­βά­σεις -χω­ρίς απο­κλει­σμούς- που να είναι πα­ρού­σες και στις πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές μάχες που έρ­χο­νται. Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές απαι­τεί­ται μία ενω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς  για μια πο­λι­τι­κή ρήξης και ανα­τρο­πής απέ­να­ντι στην ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ. Η εμπει­ρία του ελ­λη­νι­κού 2015 απο­δει­κνύ­ει ότι είναι απο­λύ­τως αδιέ­ξο­δη η στρα­τη­γι­κή της με­ταρ­ρύθ­μι­σης  της ΕΕ. Η πάλη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, την υπο­βάθ­μι­ση της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, τον ιμπε­ρια­λι­σμό, το ρα­τσι­σμό, την από­δο­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος στη βορά της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας  μπο­ρούν πράγ­μα­τι να προ­ω­θη­θούν μόνο με την πο­λι­τι­κή της ρήξης, της ανα­τρο­πής και απο­δέ­σμευ­σης από την ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ. Η υιο­θέ­τη­ση του ευ­ρω­μο­νό­δρο­μου και από τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και από δυ­νά­μεις του Κόμ­μα­τος Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς  (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Die Linke, ΚΚ­Γαλ­λί­ας κλπ)   αφή­νει ανοι­κτό το πεδίο να οδη­γη­θούν πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα στο δήθεν αντι­συ­στη­μι­κό πο­λι­τι­κό λόγο της ακρο­δε­ξιάς.

Σή­με­ρα η ακρο­δε­ξιά ση­κώ­νει κε­φά­λι και κα­τα­κτά κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις σε μια σειρά από χώρες (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα τις ΗΠΑ, τη Βρα­ζι­λία, την Ουγ­γα­ρία, την Ιτα­λία), επι­κα­λού­με­νη μεν τον προ­στα­τευ­τι­σμό και την εθνι­κή ανα­δί­πλω­ση, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας δε με ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα τα ίδια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα όπλα ενά­ντια στους ερ­γα­ζο­μέ­νους και τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα, ενι­σχύ­ο­ντας ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου. Ο θα­νά­σι­μος αυτός εχθρός δεν μπο­ρεί να αντι­πα­λευ­τεί  σε συ­νερ­γα­σία με όσους ακο­λου­θούν νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και ευ­ρώ­δου­λες πο­λι­τι­κές. Απαι­τεί αντί­θε­τα το συ­ντο­νι­σμό, τη συ­νερ­γα­σία και τη συ­νέ­νω­ση δυ­νά­με­ων μέσα στο ελ­λη­νι­κό κί­νη­μα και την εδώ Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, όσο και την ενί­σχυ­ση αντί­στοι­χων συ­ντο­νι­σμών διε­θνώς, στη βάση της αντι­πα­ρά­θε­σης με την πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας και των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, της αντι­πα­ρά­θε­σης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, το ρα­τσι­σμό και τον εθνι­κι­σμό, στη βάση της εκτί­μη­σης ότι αυτά τα κα­θή­κο­ντα μπο­ρούν πράγ­μα­τι να προ­ω­θη­θούν μόνο με την πο­λι­τι­κή της ρήξης, της ανα­τρο­πής και απο­δέ­σμευ­σης από την ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ.

/rproject.gr