Ξεκίνησε απ’ το Αφγανιστάν κι έφτασε στην Ελλάδα έχοντας μαζί του μόνο μια τσάντα. Τα απολύτως απαραίτητα. Η μάνα φεύγοντας του ‘πε, φύγε, μην κοιτάξεις πίσω. Κείνος έκλαιγε. Εκείνη του είπε, φύγε, μην κοιτάξεις άλλο πίσω. Φύγε! Φύγε! Κείνος είπε «μ’ έδιωξε». Κείνη έκλαιγε. Κείνος έφυγε. Κείνη έκλαιγε. Κείνη φώναζε, φύγε, φύγε κι έκλαιγε.
Γιάννα Κουκά
Ήρθε ασυνόδευτος. Έζησε σχεδόν δυο χρόνια μόνος του, δίχως μάνα, σε δομές. Μόνος. Έρημος. Πήρε άσυλο. Επανενώθηκε με τον αδελφό του. Για τον Faiz σου μιλώ. Τον δεκαεξάχρονο πρόσφυγα που ήρθε μόνος εδώ. Με τη μάνα πίσω να τον διώχνει. Φύγε. Φύγε, του φώναζε. Θα τον έπαιρναν, είπε. Θα τον στρατολογούσαν. Τον έδιωξε. Θα γίνει φωτογράφος. Κάνει μαθήματα.
Κάπως έτσι λοιπόν, σε ασυνόδευτα παιδιά, πρόσφυγες, φασίστες στην Κόνιτσα, επιτέθηκαν καθώς εκείνα έπαιζαν μπάσκετ σ’ ένα γήπεδο. Τα πλησίασαν με σιδερολοστούς και τα χτύπησαν.
Παιδιά σαν τον Faiz. Που η μάνα αναγκάστηκε να διώξει για να γλιτώσει. Που η μάνα αναγκάστηκε να φωνάξει, φύγε, φύγε, μην κοιτάξεις πίσω. Φύγε. Φύγε, μην κοιτάξεις ξανά πίσω. Ποτέ μην ξανακοιτάξεις πίσω.
http://artinews.gr
