Η κα­τά­στα­ση στην Αρι­στε­ρά τεί­νει να διευ­κο­λύ­νει αυτό το πε­ρί­πλο­κο κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο.

Στην πορεία προς τις εκλογές έχει γίνει σαφές ότι βασική προϋπόθεση για μια στοιχειώδη συνοχή του σχεδίου του Τσίπρα είναι να μην αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ «απειλή» από τα αριστερά.

Αν αυτό επι­βε­βαιω­θεί, τότε τα «ανοίγ­μα­τα» προς την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και η αξιο­ποί­η­ση της πα­ρα­δο­σια­κής (και δι­καιο­λο­γη­μέ­νης) απέ­χθειας του κό­σμου προς τη Δεξιά, αφή­νουν πε­ρι­θώ­ρια για μια δια­χει­ρί­σι­μων δια­στά­σε­ων εκλο­γι­κή ήττα από τη ΝΔ, που πο­λι­τι­κά –στις πρω­το­φα­νείς συν­θή­κες που δη­μιούρ­γη­σε η μνη­μο­νια­κή «κω­λο­τού­μπα» του 2015– θα μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί «μη-ήτ­τα». Αφή­νο­ντας στον Τσί­πρα ελ­πί­δες ανα­συ­γκρό­τη­σης, ανα­σύ­ντα­ξης του κόμ­μα­τός του ως ηγέ­τι­δας δύ­να­μης μιας με­τριο­πα­θούς κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και την πι­θα­νό­τη­τα επι­στρο­φής αρ­γό­τε­ρα στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, μετά από μια «δεξιά πα­ρέν­θε­ση» δια­κυ­βέρ­νη­σης υπό τον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη. Μια πε­ρί­ο­δο δια­κυ­βέρ­νη­σης από τη Δεξιά όπου εύ­κο­λα μπο­ρεί να προ­βλέ­ψει κα­νείς ότι ο αρ­χη­γός της ΝΔ θα αντι­με­τω­πί­σει δυ­σε­πί­λυ­τα προ­βλή­μα­τα. Τόσο γιατί οι ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες από­ψεις του Μη­τσο­τά­κη τον οδη­γούν στον κίν­δυ­νο συ­γκρού­σε­ων με τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα, τερ­μα­τί­ζο­ντας το διάλ­λει­μα «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης» που τόσο από­λαυ­σαν οι κα­πι­τα­λι­στές μετά το 2015, όσο και γιατί είναι κοινό μυ­στι­κό ότι οι συμ­φω­νί­ες του 2015, αλλά και του κα­λο­και­ρού του 2018, έχουν με­τα­φέ­ρει εκρη­κτι­κά οι­κο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα προς την επό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία.

Η κα­τά­στα­ση στην Αρι­στε­ρά τεί­νει να διευ­κο­λύ­νει αυτό το πε­ρί­πλο­κο κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο.

Το ΚΚΕ αρ­νού­με­νο να πάρει πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και ευ­θύ­νες με­γά­λης κλί­μα­κας, αρ­νού­με­νο κάθε πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας στη δράση, πα­ρα­μέ­νει στα προ­βλέ­ψι­μα όρια «κα­τα­γρα­φής» της δικής του, προ­ϋ­πάρ­χου­σας, εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής. Πέρα από αυτό, τα πράγ­μα­τα είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρα.

Η ΛΑΕ, μετά από μια σειρά πο­λι­τι­κά λάθη, κυ­ρί­ως με το αλοι­θώ­ρι­σμα προς τον «πα­τριω­τι­κό χώρο» που εκ­φρά­στη­κε με συ­ντη­ρη­τι­κές και αυ­θαί­ρε­τες το­πο­θε­τή­σεις για τη συμ­φω­νία των Πρε­σπών και τα επα­κό­λου­θα συλ­λα­λη­τή­ρια, αδυ­να­τεί να απο­τε­λέ­σει τον κορμό για μια ενιαία και ενω­τι­κή απά­ντη­ση.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ αδυ­να­τεί επί­σης και ακόμα δεί­χνει ούτε να το επι­διώ­κει.

Το απο­τέ­λε­σμα δεν είναι ότι αυτοί οι με­τω­πι­κοί σχη­μα­τι­σμοί θα κα­τέ­βουν «αυ­τό­νο­μοι», αλλά συ­μπα­γείς, στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι θα κα­τέ­βουν εξα­σθε­νη­μέ­νοι, ακόμα και θρυμ­μα­τι­σμέ­νοι, με ανοι­χτό το ερώ­τη­μα ακόμα και αν θα συ­νε­χί­σουν με τη ση­με­ρι­νή μορφή τους στην «επό­με­νη μέρα».

Η επι­λο­γή του Τσί­πρα για πολ­λα­πλές κάλ­πες αυ­ξά­νει την πίεση. Το πο­λι­τι­κό, ορ­γα­νω­τι­κό, ακόμα και το οι­κο­νο­μι­κό βάρος, σε τρι­πλές εκλο­γές, γί­νε­ται ιδιαί­τε­ρα πιε­στι­κό για τους μι­κρό­τε­ρους και φτω­χό­τε­ρους συν­δυα­σμούς και γί­νε­ται σχε­δόν ασή­κω­το, αν τε­λι­κά προ­στε­θούν και οι εθνι­κές εκλο­γές. Οι «τε­χνι­κές» δυ­σκο­λί­ες ασφα­λώς δεν είναι οι κα­θο­ρι­στι­κές, αλλά φω­τί­ζουν τις πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες.

Ο κίν­δυ­νος είναι ότι τα πολ­λα­πλά «κα­τε­βά­σμα­τα» θα αλ­λη­λο­ε­ξου­δε­τε­ρώ­νο­νται, οδη­γώ­ντας ένα αρι­στε­ρό δυ­να­μι­κό τε­λι­κά στον κουβά της μη-κα­τα­γρα­φής, γε­γο­νός που αντι­κει­με­νι­κά διευ­κο­λύ­νει τον σχε­δια­σμό της ηγε­τι­κής ομά­δας της κυ­βέρ­νη­σης.

Το σε­νά­ριο του Σε­πτέμ­βρη του 2015 θα έπρε­πε να έχει γίνει μά­θη­μα. Ανε­ξάρ­τη­τα από τις ευ­θύ­νες, το γε­γο­νός ότι η ΛΑΕ απέ­τυ­χε για ελά­χι­στες ψή­φους να σπά­σει το φράγ­μα του 3% δεν απο­τέ­λε­σε μόνο δική της ήττα. Δεν απο­τέ­λε­σε επι­βρά­βευ­ση της πο­λι­τι­κής της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Απο­τέ­λε­σε ήττα ενός ευ­ρύ­τε­ρου κό­σμου της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ήττα με συ­νέ­πειες που όλοι πλή­ρω­σαν μέσω του πε­ριο­ρι­σμού των πε­ρι­θω­ρί­ων πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης στην τε­τρα­ε­τία που ακο­λού­θη­σε.

Αυτή τη φορά οι συ­νέ­πειες θα είναι βα­ρύ­τε­ρες.

Αντί­θε­τα, είναι ολο­φά­νε­ρο ότι μια ενω­τι­κή πρω­το­βου­λία θα μπο­ρού­σε να αντι­στρέ­ψει την κα­τά­στα­ση. Θα γι­νό­ταν πόλος για ευ­ρύ­τε­ρες δυ­νά­μεις που έσπα­σαν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015, για άλλες δυ­νά­μεις της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και –κυ­ρί­ως– πόλος για ένα ανέ­ντα­χτο δυ­να­μι­κό που αλ­λιώς θα χαθεί είτε στην αποχή, είτε στα εκ­βια­στι­κά διλ­λή­μα­τα της κάλ­πης.

Μια τέ­τοια πρω­το­βου­λία θα έδινε τη δυ­να­τό­τη­τα για πιο αρι­στε­ρή, για πιο σωστή, πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση στη «στιγ­μή» που αντι­με­τω­πί­ζου­με. Και θα δη­μιουρ­γού­σε προ­ο­πτι­κές κα­λύ­τε­ρης «επό­με­νης μέρας» για όλους.

Οι ευ­θύ­νες για την απόρ­ρι­ψη αυτής της απλής πο­λι­τι­κής λο­γι­κής θα κα­τα­γρα­φούν. Όμως αυτό είναι ένα άχαρο κα­θή­κον.

Αντί­θε­τα, θα ήταν πολύ πιο ση­μα­ντι­κό, ακόμα και ετού­τη την ώρα όσοι μπο­ρούν να κι­νη­θούν, να κι­νη­θούν προς την αντι­στρο­φή του ρεύ­μα­τος. Στις δη­μο­τι­κές, στις πε­ρι­φε­ρεια­κές, στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και τε­λι­κά στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές υπάρ­χει ανά­γκη για ενω­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Έστω και την τε­λευ­ταία στιγ­μή.

rproject.gr