Επίδειξη έκανε η άνοιξη το περασμένο τριήμερο σε όλη σχεδόν τη χώρα – η δύναμη της άνοιξης. Δεν επαναλαμβάνονται οι εποχές στη ζωή του ανθρώπου ώστε να αναζωογονείται κάθε τόσο· μόνο εσωτερικές άνοιξες μπορεί να επινοήσει – πόσες ακόμη;
Περνούν καραβάκια στον Κορινθιακό κι ανάβουν οι συζητήσεις στις ψαροταβέρνες της δυτικής ακτής, κατάφορτες παρεών και έμφορτες γέλιου και συγκίνησης· για δες, υπάρχουν ακόμη παρέες που μπορούν και γελούν, που σκορπίζουν συγκίνηση και ευθυμία.
Γιώργος Σταματόπουλος
Μακριά απ’ την πρωτεύουσα και τις ειδήσεις που τάχα «καίνε» και διαμορφώνουν τον επικοινωνιακό χάρτη, άλλα είναι αυτά που φαίνονται θαυμαστά και όντως προωθούν τη σαγήνη της συνύπαρξης: ο σαρκασμός π.χ., αλλά πρωτίστως ο αυτοσαρκασμός.
Οι περισσότεροι έχουν πάψει να ελπίζουν ότι θα βελτιωθεί η ζωή τους, δεν παύουν εντούτοις να ξεχύνονται στις παραλίες, παρασυρμένοι από τη δύναμη της άνοιξης· πώς, αλήθεια, ν’ αντισταθεί κανείς σ’ αυτή τη δύναμη; «Κάτι» μας ωθεί κοντά στο σώμα [μας] – τέτοιες μέρες το γνωρίζουμε καλύτερα, [ανα]γνωρίζουμε τη σπουδαιότητά του, την καλή του διατροφή, την καλή του κίνηση· ευτυχώς.
Είναι και το τρίξιμο στους αγρούς φυτών και λουλουδιών, που ανθίζουν [η έκρηξη των μπουμπουκιών], είναι το βουητό από τις μέλισσες και η μουσική από το φτερούγισμα των πτηνών, το σύρσιμο των φιδιών που ξυπνάνε, τα κύματα της θάλασσας που μοιάζουν να ηρεμούν.
Ολα τούτα και άλλα που δεν τους δίνουμε και τόση ηρεμία [οι αποχρώσεις του φωτός λ.χ., οι φωτοσκιάσεις της μέρας] μάλλον είναι η ομορφιά και η οποία διασώζει (;) τη χώρα ετούτη. Η ομορφιά ανήκει σε όλους, σε όσους εννοείται έχουν την «ικανότητα» [δυνατότητα] να τη γευθούν – η ομορφιά είναι δημοκρατική, όταν είναι απλόχερη και τόσο εμφανής.
Απέναντι ο Ελικώνας, ο Κιθαιρώνας, ο Παρνασσός τραβούν τη ματιά – εκεί οι Μούσες και οι δελφικοί χρησμοί γεμάτοι υπαινιγμούς και ψεύδη, γεμάτα [τα βουνά] με μύθους και θρύλους, αινίγματα και τραγωδίες. Ετσι συνομιλούμε με τους απέναντι της Ρούμελης εμείς του Μοριά – πώς αλλιώς;
Δεν λέμε και τίποτα σπουδαίο για την εθνική ανάταση των ημερών, μήτε φουσκώνουν από υπερηφάνεια τα στήθη μας – για τη δύναμη της άνοιξης μιλάμε, για το «ξύπνημα» φυτών-ζώων-ανθρώπων. Εντούτοις: είναι σε θέση ο άνθρωπος [θυμάται;] να ξαναγεννηθεί, να διεκδικήσει την αποκλειστικότητα της γέννησής του; Είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα σοβαρό (;) ερώτημα, τουλάχιστον για κείνους που εξακολουθούν να θέτουν ερωτήματα, που δεν επαναπαύονται στα συντελεσμένα.
Εάν αυτά τα ερωτήματα δεν τεθούν την εποχή της άνοιξης, καλύτερα να μην τεθούν ποτέ [κάπως υπερβολικό αυτό]. Εχουν την ανάγκη, όμως, να αναμετρηθούν [τα ερωτήματα] με τη δύναμη της άνοιξης· πρέπει να είναι εύθυμα, κάπως ελληνικά [εάν λέει κάτι ο όρος].
efsyn.gr/
