Καλά ακούγονται όλα αυτά για ανοιχτές συνελεύσεις που αποφάσισε ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Θα έλθει, λένε, πιο κοντά στην κοινωνία. Πού έβοσκε ίσαμε τώρα; Κι αυτό όμως το παιγνίδι έχει χαθεί. Τι να πάνε να ακούσουν – και από ποιους; Τι διαφορετικό έχουν να πουν; Σημασία έχει και ποιοι θα πάνε σε αυτές τις συνελεύσεις, τη στιγμή που είναι βεβαιωμένο ότι η βάση είναι ανύπαρκτη και ότι ουδέποτε αυτή αξιώθηκε την προσοχή της κυβέρνησης.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ολο το βάρος του «μηχανισμού» έπεσε στη διακυβέρνηση και ουδείς νοιάστηκε για την κακόμοιρη τη βάση. Μόνη κι έρημη η τελευταία αποσύρθηκε από το προσκήνιο και μερικοί μόνο έμειναν να χειροκροτούν τα έργα και τις ημέρες ενός στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος [υπεροπτικού και αλαζονικού, μακριά από τη γνώση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας].
Αλλες προτεραιότητες ευδοκίμησαν, που είχαν να κάνουν με την άσκηση εξουσίας και όχι με τον κομματικό κορμό και την εξάπλωσή του στα κοινωνικά στρώματα. Τι να καταφέρουν οι συνελεύσεις; Και τι προσδοκάνε από το νέο κυβερνητικό έργο που τάχα θα επιδείξουν, μαζί και το πρόγραμμα για την επόμενη, λένε, τετραετία; Χαζά παιδιά χαρά γεμάτα φαίνονται όσοι τα διακινούν – αλλά και τι να κάνουν, να μείνουν με σταυρωμένα χέρια; Εδώ που τα λέμε, καλύτερα θα τα πήγαιναν εάν παρέμεναν με σταυρωμένα χέρια και δεν επιδίδονταν σε αγώνα συκοφάντησης εναντίον του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης – αλλά αφού κραύγαζαν ότι αυτός τους έφταιγε, τι να πεις.
Δεν έχει νόημα να ασχολείται ακόμη κανείς με τις απίστευτες λεκτικές πομφόλυγες στελεχών της κυβέρνησης στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα – τόσοι δείχνουν ότι είναι. Δεν είναι όμως δυνατόν να περάσει απαρατήρητη η «εξήγηση» του υπουργού Επικρατείας υπό μορφή διερώτησης και ανεπανάληπτης οξυδέρκειας και αυτογνωσίας: «Εάν η διαφορά ήταν 15 και 17 μονάδες, καταφέραμε να τη μειώσουμε στο μισό – έτσι δεν είναι;». Ε, τι να πούμε κι εμείς; Ετσι είναι εάν έτσι νομίζετε, αγαπητέ υπουργέ. Παραμένει πάντως η εξήγηση, πρέπει να το παραδεχτούμε, σαν κορύφωση απερισκεψίας και μνημείο α-νόητου λόγου. Δεν του(ς) φταίει κανείς.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τώρα στ’ απότρυγα και μόνο έγινε η διαπίστωση της ανάγκης να στρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ το βλέμμα στην κοινωνία. Εχουν δίκιο· όπως όταν κοιτάζεις πολύ καιρό την άβυσσο η άβυσσος μπαίνει μέσα σου, έτσι και με την κοινωνία – δεν την κοίταξαν εξ αρχής και παραμένουν τώρα α-κοινώνητοι. Υπάρχει και ο φόβος μήπως τώρα που διαπίστωσαν ότι υπάρχει ανάγκη να κοιτάξουν την κοινωνία δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η κοινωνία, ο φόβος δηλαδή μην και δεν την αναγνωρίσουν.
Οι λαϊκές συνελεύσεις έχουν νόημα και ίσως λυσιτέλεια όταν αποφασίζονται από τα κάτω, από τη βάση, όταν, είπαμε, αυτή η περιβόητη βάση συμμετέχει στις αποφάσεις των κυβερνητικών στελεχών, τις διαμορφώνει, έχει λόγο, αδερφέ. Πού τέτοια αντιμετώπιση – τα δώματα του «αρχηγείου» [παραλίγο να γράψω «ιερατείου»] να είναι καλά, μόνο που έτσι χάνεται ο καιρός και οι θέσεις καταλαμβάνονται από άλλους, ας είναι και «χειρότεροι». Καλό πάντως είναι να πάμε σε αυτές τις συνελεύσεις – ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θ’ ακούσουμε, θα μάθουμε, ξέρω ’γώ…
.efsyn.gr/
