Ο εκλογικός Ιούλιος των μνημονιακών καθαρμάτων

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά την Αποστασία και την ιουλιανή, λαϊκή εξέγερση του 1965, ο αποστάτης της αριστεράς, Τσίπρας θα παραδώσει τη διακυβέρνηση στον γιό του «καθάρματος».

Είναι μία από εκεί­νες τις στιγ­μές που η ιστο­ρία και ο χρό­νος έχουν κέφια και παί­ζουν στα ζάρια τους κύ­κλους των αν­θρώ­πων. Η ανα­κοί­νω­ση από τον κυ­βερ­νη­τι­κό εκ­πρό­σω­πο, Δη­μή­τρη Τζα­να­κό­που­λο, ότι οι πρό­ω­ρες, εθνι­κές, βου­λευ­τι­κές εκλο­γές θα διε­ξα­χθούν στις 7 του Ιούλη, προ­κα­λεί εύ­λο­γους συ­νειρ­μούς. 

Γιάννης Νικολόπουλος

Για τους μνη­σί­κα­κους, ρε­βαν­σι­στές αστούς, που ητ­τή­θη­καν κατά κρά­τος στο δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015, «τώρα», ολο­κλη­ρώ­νε­ται η «διόρ­θω­ση» του τα­ξι­κού Όχι, που τους είχε προ­κα­λέ­σει αϋ­πνί­ες, πο­νο­κέ­φα­λο και τα­ξι­κή αηδία – οι φτω­χοί δεν ξέ­ρουν να ψη­φί­ζουν, όπως πι­θα­νό­τα­τα θα έλεγε και η πάλαι ποτέ «πο­τα­μί­σια» βου­λευ­τί­να, Αντι­γό­νη Λυ­μπε­ρά­κη, σόι και αυτή των Μη­τσο­τά­κη­δων.

Όμως, η αλ­λα­γή σκυ­τά­λης ανά­με­σα στην τρι­το­μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και εσχά­τως των δια­φό­ρων προ­θύ­μων και την, σε ανα­μο­νή και άγρια, εκ­δι­κη­τι­κή χαρά, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ δια­θέ­τει βα­θύ­τε­ρες ρίζες στη ση­μειο­λο­γία και τους συμ­βο­λι­σμούς της ιστο­ρί­ας.

Πώς να το κά­νου­με, και πώς να το κρύ­ψο­μεν άλ­λω­στε, όπως θα έλεγε εν­δε­χο­μέ­νως και ο εκλι­πών Κων­στα­ντί­νος Μη­τσο­τά­κης, με τις απο­φά­σεις του, το σύγ­χρο­νο δί­δυ­μο των μνη­μο­νια­κών μο­νο­μά­χων δο­κι­μά­ζει ποι­κι­λο­τρό­πως την ιστο­ρία και τον χρόνο κατά τα κέφια και τις ζα­ριές του πο­λι­τι­κού παι­χνι­διού.

Να προ­κη­ρύσ­σει, ας πούμε, πρό­ω­ρες και ου­σια­στι­κά ανα­γκα­στι­κές βου­λευ­τι­κές εκλο­γές ο Τσί­πρας – άραγε, για ποιο μεί­ζον, εθνι­κό θέμα; – μπας και σώσει το το­μά­ρι του στην προ­ε­δρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ή, όπως θα τι­τλο­φο­ρεί­ται το μελ­λο­ντι­κό, αρ­χη­γι­κό κόμμα του – και το ημε­ρο­λό­γιο να υπα­γο­ρεύ­ει Ιού­λιο…

Πε­νή­ντα τέσ­σε­ρα χρό­νια μετά την ιου­λια­νή, λαϊκή εξέ­γερ­ση ενα­ντί­ον των βα­σι­λι­κών με­θο­δεύ­σε­ων και της αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­της απο­στα­σί­ας που γκρέ­μι­σε την κυ­βέρ­νη­ση της Ένω­σης Κέ­ντρου, ο απο­στά­της της αρι­στε­ράς, Αλέ­ξης Τσί­πρας που κατά τα άλλα πλα­σά­ρε­ται πλέον ως… φυ­σι­κός ηγέ­της της δη­μο­κρα­τι­κής πα­ρά­τα­ξης(!), θα πα­ρα­δώ­σει την εξου­σία στον γιό του πρω­τα­γω­νι­στή της αντι­δη­μο­κρα­τι­κής εκτρο­πής.

Πώς το φώ­να­ζαν τότε, να δεις, εν χορώ οι δια­δη­λω­τές στην πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη από κόσμο οδό Στα­δί­ου;

«Μη­τσο­τά­κη, κά­θαρ­μα!».

Κάτι ήξε­ραν, για τον πο­λυ­σή­μα­ντο, πα­ρα­σκη­νια­κό ρόλο και τον βα­ρύ­νο­ντα λόγο που είχε ο Κων­στα­ντί­νος Μη­τσο­τά­κης από τη θέση του πα­νί­σχυ­ρου υπουρ­γού Συ­ντο­νι­σμού (σή­με­ρα, υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών) στις δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις απο­στα­τών, του «γαρ­γά­λα­τα» Νόβα, του «κα­τε­ψυγ­μέ­νου» Τσι­ρι­μώ­κου, του «μα­μά­κια» Στε­φα­νό­που­λου.

Πε­νη­ντα­τέσ­σε­ρις Ιού­λη­δες μετά, ο Τσί­πρας ανα­ζω­πυ­ρώ­νει τις ιστο­ρι­κές μνή­μες και τα κα­θή­κο­ντα, όντας μέρος των μνη­μο­νια­κών κα­θαρ­μά­των που διέ­λυ­σαν και δια­λύ­ουν τη χώρα, από τα­ξι­κή σκο­πιά. Γιατί όπως θα έγρα­φε και ο αρ­γε­ντι­νός συγ­γρα­φέ­ας, Ερ­νέ­στο Σά­μπα­το, άλλη η πα­τρί­δα των αστών και άλλη η κό­λα­ση των ερ­γα­τών…

Βέ­βαια και σε έναν βαθμό, με αυτές τις εκλο­γές, κλεί­νει ένας ολό­κλη­ρος, πο­λι­τι­κός κύ­κλος για τον Αλέξη Τσί­πρα. Πι­θα­νό­τα­τα, θα ήταν ται­ρια­στό, ο κύ­κλος αυτός να ολο­κλη­ρω­θεί με μια συ­νέ­ντευ­ξη στην κα­θη­γή­τρια δη­μο­σιο­γρα­φί­ας, Άννα Πα­να­γιω­τα­ρέα.

Εξάλ­λου, σε δική της εκ­πο­μπή, τότε, στα τέλη του 1990, στο απο­κο­ρύ­φω­μα της νε­α­νι­κής, μα­θη­τι­κής εξέ­γερ­σης και των αλ­λε­πάλ­λη­λων κα­τα­λή­ψε­ων ενα­ντί­ον των εκ­παι­δευ­τι­κών μέ­τρων της πρω­το­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­βέρ­νη­σης Κων­στα­ντί­νου Μη­τσο­τά­κη, είχε κάνει το πα­νελ­λα­δι­κό, τη­λε­ο­πτι­κό και πο­λι­τι­κό του ντε­μπού­το ο μα­χη­τι­κός πρό­ε­δρος του δε­κα­πε­ντα­με­λούς.

Πόση ει­ρω­νεία μπο­ρεί να κρύ­βει, κοντά τριά­ντα χρό­νια μετά, πόση γλυ­κιά ή στυφή εκ­δί­κη­ση να επι­φυ­λάσ­σουν οι επι­λο­γές και η ιστο­ρία των προ­σώ­πων, όταν ο Τσί­πρας θα κλη­θεί να πα­ρα­δώ­σει το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου στον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, στην αλ­λα­γή βάρ­διας των πρω­θυ­πουρ­γών και αρ­χη­γών των πο­λυ­με­λών, κοι­νο­βου­λευ­τι­κών ομά­δων τους;

Τα στερ­νά νι­κούν τα πρώτα, η πα­ροι­μία, η λαϊκή ρήση επα­λη­θεύ­ε­ται διαρ­κώς.

Από την άλλη, για τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, δεν χρειά­στη­κε να πε­ρι­μέ­νου­με τα… στερ­νά του πρω­θυ­πουρ­γι­κού του βίου.

Ο αρ­χη­γός της ΝΔ, που ανά­με­σα στις προ­τά­σεις για την ανα­θε­ώ­ρη­ση του συ­ντάγ­μα­τος, συ­μπε­ριέ­λα­βε και την κα­τάρ­γη­ση της πρό­ω­ρης διά­λυ­σης της Βου­λής και την απά­λει­ψη της εθνι­κής κάλ­πης πριν από το πέρας της τε­τρα­ε­τί­ας, προ­βά­ρει κο­στού­μι πρω­θυ­πουρ­γού… μετά την πρό­ω­ρη διά­λυ­ση της Βου­λής!

Αλλά αυτές οι εσπευ­σμέ­νες κάλ­πες της 7ης Ιου­λί­ου, είναι «καλές» και «θε­μι­τές», αφού προ­οιω­νί­ζο­νται την ανά­λη­ψη της πρω­θυ­πουρ­γί­ας. Όταν θα κλη­θεί να αντι­με­τω­πί­σει τη λαϊκή αγα­νά­κτη­ση και την τα­ξι­κή οργή για την πο­λι­τι­κή του, ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης θα ξορ­κί­ζει, θα απεύ­χε­ται και θα αντι­δρά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση νέας, πρό­ω­ρης διά­λυ­σης της Βου­λής και πι­θα­νής ήττας του στις κάλ­πες.

Άλλη μία ει­ρω­νεία, της τύχης, του χρό­νου και της ιστο­ρί­ας. Ή των όσων λέ­γουν και πράτ­τουν τα μνη­μο­νια­κά κα­θάρ­μα­τα, που βρί­σκο­νται μο­νί­μως απέ­να­ντι στις ίδιες τις επι­λο­γές τους, στα ίδια τους τα λόγια, στα ίδια τους τα πε­πραγ­μέ­να, πε­ρα­σμέ­να και μελ­λού­με­να.

Άντε να πεί­σει, αύ­ριο-με­θαύ­ριο ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης για το ατε­λέ­σφο­ρο των πρό­ω­ρων εκλο­γών όταν θα έχει γίνει πρω­θυ­πουρ­γός μέσω αυτής ακρι­βώς της συ­νταγ­μα­τι­κής οδού.

Εί­πα­με, ετού­τος ο εκλο­γι­κός Ιού­λιος και ο τρό­πος, με τον οποί­ον φτά­νου­με σε αυτόν, είναι ένα παι­χνί­δι με πεσ­σούς, με ζάρια, της ιστο­ρί­ας και του χρό­νου. Η ιστο­ρία εκ­δι­κεί­ται, ο χρό­νος δεν αστειεύ­ε­ται, οι στερ­νές απο­φά­σεις και στρα­τεύ­σεις τι­μούν και νι­κούν τις πρώ­τες.

Και αν από κάπου στο βάθος ακού­γε­ται έντο­νος θό­ρυ­βος που θυ­μί­ζει τρι­ξί­μα­τα, δεν είναι τα στη­ρίγ­μα­τα και τα υπο­στυ­λώ­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και προ­θύ­μων που υπο­χω­ρούν και κα­ταρ­ρέ­ουν ένα-ένα από την επι­σφα­λή θέση τους.

Τα κό­κα­λα του Σω­τή­ρη Πέ­τρου­λα και του Νίκου Τε­μπο­νέ­ρα είναι που τρί­ζουν…

Αλλά ας αφή­σου­με τους νε­κρούς στην ιστο­ρι­κή ανη­συ­χία τους.

Ο εκλο­γι­κός Ιού­λιος που φτά­νει είναι ένα παι­χνί­δι της ιστο­ρί­ας και μια εκ­δί­κη­ση του χρό­νου. Για ζώ­ντες, για προ­δό­τες, για κα­θάρ­μα­τα.

rproject.gr