Παραθέτουμε μια ενδιαφέρουσα σύντομη παρέμβαση που εντοπίσαμε στο τουίτερ, μια Μαρξιστική αντίληψη για το πως οι κοινωνίες καθόριζαν την σχέση μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και της αναπαραγωγής, που φαίνεται να απασχολεί έντονα αυτές τις μέρες:
- του @Obscureobjet/Στενή Αυτοάμυνα
“1. Υπάρχει ευθεία συνάρτηση ανάμεσα στον τρόπο παραγωγής και στην αντίληψη μιας κοινωνίας για τον ρόλο του φύλου και της σεξουαλικότητας: όσο η εκμηχάνιση απελευθερώνει παραγωγικές δυνάμεις από στοιχειώδεις εργασιακές λειτουργίες, όσο περισσότερο η εργασία απελευθερώνεται από την στενά μυική δράση, τόσο μια κοινωνία τείνει να επανεξετάσει τόσο τις αντιλήψεις της για το φύλο όσο και αυτές για τη σεξουαλικότητα. Το πέρασμα από την αγροτική στη βιομηχανική κοινωνία, ως γνωστό, συνοδεύτηκε από την είσοδο των γυναικών στην βιομηχανική παραγωγή, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή τους στην πολεμική βιομηχανία κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων· στο πεδίο της ιδεολογίας, το πέρασμα αυτό σηματοδότησε την ανάδυση και τυπική νομική επίλυση του “γυναικείου ζητήματος” στην περίοδο από τα τέλη του 18ου αιώνα ως τα μέσα του 20ου. Δεν δικαιολογείται μαρξιστικά η αντιμετώπιση του ζητήματος της σεξουαλικότητας με όρους διαφορετικούς από αυτούς: με άλλα λόγια, όπως και το γυναικείο ζήτημα, το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης των ομοφυλοφίλων εντάσσεται στο ζήτημα της εξέλιξης του τρόπου παραγωγής, και συγκεκριμένα στον συσχετισμό ανάμεσα σ’ αυτή την εξέλιξη και το ζήτημα της βιολογικής αναπαραγωγής.
2. Κάθε τρόπος παραγωγής ενσωματώνει την αναπαραγωγή, και το κάνει σε δύο επίπεδα: α) την αναπαραγωγή των αξιών χρήσης και των εμπορευμάτων β) την αναπαραγωγή των παραγωγικών δυνάμεων.
Στην αγροτική κοινωνία, αυτός που αναλαμβάνει την αναπαραγωγή των αξιών χρήσης και εμπορευμάτων έχει διττό χαρακτήρα: δεν είναι μονάχα η ανθρώπινη εργασία, αλλά και η ίδια η ΦΥΣΗ.
Έτσι, τα πρόβατα ή τα βοοειδή αναπαράγονται ως εμπορεύματα και αξίες χρήσης ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ, μέσα από την σεξουαλική αναπαραγωγή των ζωικών έμβιων οργανισμών.
Το ίδιο συμβαίνει με τις καλλιέργειες και τους καρπούς τους.
Στην αγροτική λοιπόν κοινωνία, η αξία (χρήσης ή ανταλλαγής, αδιάφορο εδώ) πηγάζει από τον συνδυασμό της ανθρώπινης εργασίας με την βιολογική εργασία του συστήματος σεξουαλικής αναπαραγωγής.
Αυτό σημαίνει ότι στο ιδεολογικό εποικοδόμημα της αγροτικής κοινωνίας η καρποφορία, η ικανότητα ενός οργανισμού να αναπαράγεται, έχει ιδιαίτερη και κεντρική σημασία.
Έτσι, η αγροτική κοινωνία τιμά και αναγνωρίζει τη γονιμότητα ως ικανότητα με κάθε είδους τρόπους (συμβολικά, τελετουργικά, και σταδιακά, θρησκευτικά και θεολογικά). Και αφού η ικανότητα της βιολογικής αναπαραγωγής είναι κεντρικό στοιχείο της αγροτικής ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ, έπεται ότι η μη ικανότητα βιολογικής αναπαραγωγής ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ.
Όλες οι μορφές λοιπόν της σεξουαλικότητας που δεν οδηγούν σε αναπαραγωγή αξίας (από τον αυνανισμό στη στειρότητα και την ομοφυλοφυλία) σηματοδοτούνται αρνητικά, ως παρεκκλίσεις από τη “φύση” και το “φυσικό.”
3. Επειδή η φυσική, βιολογική αναπαραγωγή βρίσκεται στον πυρήνα της παραγωγής αξιών στην αγροτική κοινωνία, στον προβιομηχανικό τρόπο παραγωγής, η κοινωνία αυτή αναπτύσσει μια συγκεκριμένη αντίληψη της σεξουαλικότητας.
Θεωρεί την σεξουαλικότητα ΜΕΣΟ του οποίου ο ΣΚΟΠΟΣ είναι ακριβώς η βιολογική αναπαραγωγή.
Αυτή η αντίληψη είναι εξ ολοκλήρου και αυστηρά ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ, αναπαράγει δηλαδή στο επίπεδο των ιδεών τη λογική της διάρθρωσης του ίδιου του τρόπου παραγωγής που εκφράζει.
Γνωρίζουμε όμως ότι η ιδεολογία, σε αντίθεση με την ΕΠΙΣΤΗΜΗ, εμπεριέχει τη ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ της αντικειμενικής, θεμελιακής πραγματικότητας την οποία απεικονίζει και κωδικοποιεί συμβολικά.
Ποια είναι η στρέβλωση στην συγκεκριμένη ιδεολογική αντίληψη ότι ο σκοπός της σεξουαλικότητας είναι η βιολογική αναπαραγωγή;
Η αντίληψη αυτή αναγάγει το απλό γεγονός ότι η σεξουαλική ένωση αρσενικού και θυληκού έχει συχνό αποτέλεσμα την γέννηση ενός νέου έμβιου οργανισμού σε ΣΚΟΠΟ της ύπαρξης σεξουαλικών οργάνων και σεξουαλικών ορμών.
Ως αντίληψη δεν διαφέρει από την αντίληψη ότι ο ΣΚΟΠΟΣ της ύπαρξης ενός πιάνου είναι να παίζονται παρτιτούρες του Σούμπερτ.
Ασφαλώς και ένα πιάνο χρησιμεύει για να παίζονται οι εν λόγω παρτιτούρες.
Μπορεί όμως με ένα πιάνο να παίξει κανείς, αν το επιθυμεί, Τζέρι Λι Λούις.
Ή Όσκαρ Πίτερσον.
Ή τίποτε απολύτως, και να έχει στο σπίτι του ένα πιάνο επειδή έχει τα χρήματα να το αγοράσει και του αρέσει η αισθητική του.
Όπως τα σεξουαλικά όργανα λοιπόν, ένα μουσικό όργανο έχει ΠΟΙΚΙΛΙΑ χρήσεων και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ αντικειμενικά που να υπαγορεύει ότι ΜΙΑ από αυτές τις χρήσεις είναι ο “σκοπός” του. Τίποτε εκτός από τις προτιμήσεις αυτού που υπαγορεύει τον σκοπό αυτόν.
Επειδή η αγροτική κοινωνία χρειάζεται απόλυτα την βιολογική αναπαραγωγή για να επιβιώσει και για να συσσωρεύσει, προβάλλει αυτή την ανάγκη σε ΣΚΟΠΟ της σεξουαλικότητας και αποφαίνεται αναλόγως.
Ο μαρξισμός όμως είναι επιστημονική ανάλυση της κοινωνίας και όχι αναπαραγωγή της ιδεολογίας συγκεκριμένων τρόπων παραγωγής. Για αυτό και είναι αναγκαίο να κατανοεί ότι στην πραγματικότητα η σεξουαλικότητα δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ “ΣΚΟΠΟ”. Άλλωστε, στη φύση υπάρχουν άπλετα παραδείγματα της μη αναγκαιότητας της ένωσης αρσενικού και θυληκού για τη βιολογική αναπαραγωγή (ΑΥΤΟΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΦΥΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ), και αντιστρόφως, της μη αναγωγής της σεξουαλικότητας έμβιων οργανισμών στην ένωση αρσενικού και θυληκού (ζωική και ανθρώπινη ομοφυλόφυλη σεξουαλικότητα).
Με την έλευση της βιομηχανικής επανάστασης, εγκαινιάζεται ένα νέο στάδιο στον τρόπο παραγωγής, αφού πλέον η φύση μετατρέπεται σε πηγή ενέργειας και όχι σε μέσο αναπαραγωγής αξιών, όπως ήταν στην αγροτική κοινωνία. Η αναπαραγωγή αξιών στηρίζεται όλο και περισσότερο στον συνδυασμό της ανθρώπινης εργασίας με την αναπαραγωγική ικανότητα ΜΗΧΑΝΩΝ, που, στο ανώτερο στάδιο της βιομηχανικής εξέλιξης, παράγουν μηχανές.
Το αποτέλεσμα αυτής της μετατόπισης είναι η κάθετη μείωση της ιδεολογικής σημασίας της βιολογικής αναπαραγωγικής ικανότητας για την βιομηχανική κοινωνία.
Σε πρώτο στάδιο, και καθώς οι γυναίκες εισέρχονται μαζικά στη βιομηχανική παραγωγή ως φτηνότερα, ανειδίκευτα και πιο εκμεταλλεύσιμα “χέρια”, αυτό υπαγορεύει την αποσύνδεση του ρόλου της γυναίκας από τον “σκοπό” της τεκνοποίησης ως σκοπό ύπαρξης.
Σε δεύτερο στάδιο, και από τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα, η αποσύνδεση αυτή επεκτείνεται στους πληθυσμούς εκείνους που δεν μετέχουν στην βιολογική αναπαραγωγή, μετέχουν όμως στην βιομηχανική και μεταβιομηχανική παραγωγή (και αναπαραγωγή αξιών στους αντίστοιχους τρόπους παραγωγής): αυτούς δηλαδή που δεν είναι, ή δεν είναι αποκλειστικά ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ.
Η αναγνώριση της νομικής και αφηρημένης ισοτιμίας των μη ετεροφυλοφίλων με τους ετερόφυλους αποτελεί ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της διαδικασίας, εντός του βιομηχανικού και μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, αναγνώρισης της νομικής και αφηρημένης ισοτιμίας των γυναικών, καθώς η βιολογική αναπαραγωγή και η σημασία της μυικής δύναμης για την παραγωγή χάνουν ολοένα και περισσότερο την οικονομική σημασία τους.
Το ποια είναι η στάση του μαρξισμού απέναντι σε αυτή στην επέκταση της αφηρημένης νομικής ισοτιμίας το έδειξε έμπρακτα η στάση του στο γυναικείο ζήτημα στις αρχές του αιώνα:
Ο μαρξισμός πρωταγωνίστησε στην διεκδίκηση της ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ γυναικείας ισότητας, πέρα από τα όρια της αφηρημένης νομικής ισότητας που ευαγγελίστηκε και ευαγγελίζεται η αστική κοινωνία.
Το ίδιο ακριβώς είναι το καθήκον του σε ό,τι αφορά την ομοφυλοφιλία.
α) Η αναγνώριση της ανάγκης για αφηρημένη, νομική ισότητα ετεροφυλοφύλων και μη ετεροφυλοφύλων όλων των κατηγοριών
β) Η επικέντρωση στην ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ και τον ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ, σε τελική ανάλυση, χαρακτήρα αυτής της ισότητας
Και ποτέ η απλή απόρριψη της αφηρημένης νομικής ισότητας.
Η αναγνώριση της ισοτιμίας των μη ετεροφυλοφύλων με τους ετεροφυλόφυλους ΤΟΣΟ νομικά όσο και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, η πάλη για την ΠΟΛΙΤΙΚΗ χειραφέτηση αλλά ως πάλη συνδεδεμένη με την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ χειραφέτηση είναι απλός ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για τους μαρξιστές, για όσους δηλώνουν τέτοιοι.
Η αναγνώριση αυτή είναι ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ για τον απλούστατο λόγο ότι αναγνωρίζει την ΕΞΕΛΙΞΗ των ιδεών στα πλαίσια της εξέλιξης του ίδιου του τρόπου παραγωγής.
Αντίθετα, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ είναι κάθε προσπάθεια ΑΡΝΗΣΗΣ αυτής της διπλής εξέλιξης, είτε αφορά την παραγωγική βάση, είτε το συνδεόμενο με αυτή ιδεολογικό εποικοδόμημα.
Φυσικό επόμενο είναι ότι η συζήτηση περί “προτύπων των φύλων”, “σκοπού της οικογένειας”, και τα παρεμφερή, ουδεμία σχέση έχει με τον ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ.
Ο ιστορικός υλισμός αφορά την μελέτη της δυναμικής εξέλιξης της κοινωνίας με στόχο την παρέμβαση σε αυτή με στόχο τη διεύρυνση και εμβάθυνση της χειραφέτησης των ανθρώπων από την εκμετάλλευση και την αδικία και όχι τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα άρνησης της ιστορικής εξέλιξης. Ο μαρξισμός ήταν πάντα σαφέστατα τρόπος υπερκέρασης των εξελίξεων του καπιταλισμού, όχι φαντασιακής επιστροφής σε κάποιο “αθωωότερο” προκαταπιταλιστικό στάδιο. Η επιχείρηση “αναστύλωση της οικογένειας” και των “οικογενειακών αξιών” από την εργατική τάξη δεν διαφέρει σε τίποτε από τον Λουδιτισμό, στην καλύτερη των περιπτώσεων, εφόσον αφορά μια τεχνητή, ιδεολογικού χαρακτήρα αντίθεση με την ίδια την εξέλιξη του τρόπου παραγωγής και των συνεπειών του. Κάθε κοινωνία επιλύει, έλεγε ο Μαρξ, τα ζητήματα που έχει ωριμάσει αρκετά για να επιλύσει, και είναι σαφέστατο ότι η μεταβιομηχανική κοινωνία έχει ωριμάσει αρκετά για να επιλύσει το ζήτημα της αφηρημένης νομικής ισότητας των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητά τους, την ίδια στιγμή που παραμένει τραγικά ανώριμη για να επιλύσει το ζήτημα της στέγασής τους ή το ζήτημα της απλής τους επιβίωσης — ανώριμη επειδή παραμένει μονοπωλιακά ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ.
Τέλος παρέμβασης.”
