Η υπέρβαση της υπάρχουσας κατάστασης στη ριζοσπαστική Αριστερά είναι αναγκαία

Στα πλαίσια του 22ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ οργανώθηκε συζήτηση με θέμα «Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται: Μετά τη δεξιά παλινόρθωση πώς διαμορφώνεται το κοινωνικό τοπίο και ποιος ο ρόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ακολουθεί η τοποθέτηση της Μαρίας Μπόλαρη, εκ μέρους της ΔΕΑ, υποψήφιας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΛΑΕ.

Μα­κριά από ανα­λύ­σεις μοι­ρο­λα­τρι­κές του τύπου «ήταν ανα­πό­φευ­κτο», χρειά­ζε­ται να πούμε κα­θα­ρά ότι η αυ­το­κρα­το­ρία αντε­πι­τί­θε­ται, γιατί βρήκε χώρο και χρόνο.

Μαρία Μπόλαρη

Ο Μη­τσο­τά­κης δεν ήρθε μόνος του. Δεν ήρθε λόγω της πο­λι­τι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας της ΝΔ ή χα­ρι­σμα­τι­κών ικα­νο­τή­των του. Έρ­χε­ται πα­τώ­ντας στα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του Τσί­πρα, στη σκλη­ρή δου­λειά που έκα­ναν για να πεί­σουν ότι η μόνη έξο­δος από τα μνη­μό­νια είναι η κατά γράμ­μα υλο­ποί­η­ση των μνη­μο­νί­ων. Κι ό,τι αυτά ση­μαί­νουν: την εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση, τη με­γα­λύ­τε­ρη κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρή­σε­ων, τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θυ­γράμ­μι­ση με όλο το αντι­δρα­στι­κό πλέγ­μα της ΕΕ.

Όταν ο Τσί­πρας δε­σμευό­ταν πέρσι στη ΔΕΘ για μεί­ω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων στο όνομα της ανά­πτυ­ξης.

Όταν η πραγ­μα­τι­κή ανερ­γία είναι στο 27,5%, όταν μόνο το 45% των νέων προ­σλή­ψε­ων είναι πλή­ρους απα­σχό­λη­σης.

Όταν το 37,5% των ερ­γα­ζο­μέ­νων αμεί­βε­ται με κάτω από 600 ευρώ.

Όταν οι φτω­χοί εξα­σφα­λί­ζουν με τους φό­ρους και τις ει­σφο­ρές τους την επι­βί­ω­ση των ακόμα φτω­χό­τε­ρων, γιατί αυτή είναι η βάση της επι­δο­μα­τι­κής πο­λι­τι­κής.

Όταν τους πρό­σφυ­γες πε­ρι­μέ­νει ο φρά­χτης στο Έβρο, τα «ναυά­για» στο Αι­γαίο, τα στρα­τό­πε­δα στη Μόρια και αλλού, ως απο­τέ­λε­σμα της ρα­τσι­στι­κής συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας.

Όταν ο Τσί­πρας χα­ριε­ντί­ζε­ται με τον Τραμπ και τον Νε­τα­νιά­χου και η κυ­βέρ­νη­σή του δέ­χε­ται τα συγ­χα­ρη­τή­ρια του πρέ­σβη των ΗΠΑ, γιατί «κάμ­φθη­κε ο αντια­με­ρι­κα­νι­σμός των Ελ­λή­νων».

Όταν η Συμ­φω­νία των Πρε­σπών κα­τα­λή­γει στο όνομα Βό­ρεια Μα­κε­δο­νία όχι για αντιε­θνι­κι­στι­κούς λό­γους, αλλά για να διευ­ρυν­θεί το ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια.

Τότε γί­νε­ται κα­τα­νοη­τή η πο­λι­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση του κό­σμου, που είδε ότι το κόμμα της αντι­μνη­μο­νια­κής πάλης και της ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής γί­νε­ται συ­στη­μι­κή Αρι­στε­ρά.

Γιατί, πριν κα­τη­γο­ρή­σου­με τον κόσμο για συ­ντη­ρη­τι­σμό –ακόμα κι όταν αυτό λέ­γε­ται με κα­λο­προ­αί­ρε­τη ανη­συ­χία– πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε τις υλι­κές συν­θή­κες που ζει αυτός ο κό­σμος. Πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε ότι δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές, που χτί­στη­καν με κόπο από την Αρι­στε­ρά επί δε­κα­ε­τί­ες, πο­δο­πα­τή­θη­καν.

Μόνο έτσι μπο­ρού­με να εξη­γή­σου­με το απο­θρα­συ­μέ­νο πρό­γραμ­μα της ΝΔ.

Παρ’ όλα αυτά ξέ­ρου­με ότι ο Μη­τσο­τά­κης δεν θα είναι μια απλή συ­νέ­χεια. Η ΝΔ, ως κα­θα­ρό­αι­μος εκ­φρα­στής της αστι­κής τάξης, θα επι­χει­ρή­σει να εξυ­πη­ρε­τή­σει με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο τα συμ­φέ­ρο­ντά της. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, αν δι­καιού­νται κάτι, θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νουν τον ερ­γο­δό­τη να το δώσει εφό­σον έχει τη δυ­να­τό­τη­τα. Ό,τι έχει απο­μεί­νει από το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, με πρώτο στόχο τη δη­μό­σια παι­δεία και υγεία, θα πρέ­πει να ελα­χι­στο­ποι­η­θεί. Ενώ αντί­θε­τα τα προ­τάγ­μα­τα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα είναι σε πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα.

Ο στό­χος του Μη­τσο­τά­κη θα είναι η στρα­τη­γι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Η στρα­τη­γι­κή ήττα των ιδεών, των συ­νη­θειών, ακόμα και των συμ­βό­λων της Αρι­στε­ράς σε κάθε εκ­δο­χή της. Χέρι βοη­θεί­ας θα του δώσει η γρα­βα­τω­μέ­νη ακρο­δε­ξιά που έχει πια εγκα­τα­στα­θεί στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό.

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά αντι­πο­λί­τευ­ση δεν μπο­ρεί να είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η πο­ρεία από το 2015 μέχρι σή­με­ρα, οι επι­λο­γές που έγι­ναν, έχουν πα­ρά­ξει βαθιά με­τάλ­λα­ξη. Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση –και μά­λι­στα στη χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή–  έχει εγκα­τα­στα­θεί.

Το βάρος της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης θα πρέ­πει να ση­κώ­σουν οι ορ­γα­νώ­σεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Τα κακά εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα και η πο­λι­τι­κή απο­τυ­χία όλων των εκ­φρά­σε­ών της να απο­τε­λέ­σουν μια από τα αρι­στε­ρά εναλ­λα­κτι­κή στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν φυ­σιο­λο­γι­κά ανοί­ξει μια σο­βα­ρή συ­ζή­τη­ση εντός με­τώ­πων και ορ­γα­νώ­σε­ων για το τι έφται­ξε. Κατά τη γνώμη μας αυτή η συ­ζή­τη­ση πρέ­πει να γίνει παίρ­νο­ντας υπόψη πολλά. Το τι προ­κά­λε­σε η συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως φορ­τίο για όλες τις εκ­δο­χές της Αρι­στε­ράς και ταυ­τό­χρο­να τις πο­λι­τι­κές-ορ­γα­νω­τι­κές ανε­πάρ­κειες κάθε με­τώ­που ξε­χω­ρι­στά στις νέες συν­θή­κες που είχαν δια­μορ­φω­θεί. Κυ­ρί­ως όμως αυτή η συ­ζή­τη­ση πρέ­πει να γίνει με τα μάτια στραμ­μέ­να στα κα­θή­κο­ντα της επό­με­νης μέρας. Είναι θε­τι­κό ότι κι εδώ και σε άλλες συ­να­ντή­σεις που προη­γή­θη­καν, αυτή η οπτι­κή ήταν κυ­ρί­αρ­χη.

Όμως θα χρεια­στεί προ­σο­χή στα εξής. Το σχέ­διο που απαι­τεί­ται έχει επεί­γο­ντα χα­ρα­κτή­ρα. Όσο πρω­τό­γνω­ρες κι αν είναι οι συν­θή­κες, δεν έχου­με την πο­λυ­τέ­λεια του χρό­νου και της ανα­μο­νής για τη συ­γκρό­τη­ση ενός «επα­να­στα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος που θα πεί­σει τις μάζες». Χρειά­ζο­νται άμεσα προ­γραμ­μα­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες, οι διεκ­δι­κή­σεις για το μισθό, τη σύ­ντα­ξη, το σχο­λείο, την υγεία, τα δι­καιώ­μα­τα. Αυτές θα εμπλου­τι­στούν και θα πα­τούν στα πόδια τους, αν συ­νο­δευ­τούν από άμε­σες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού στα επί­δι­κα του άμε­σου δια­στή­μα­τος.

Για να πούμε όχι δεν πο­λε­μά­με για τις εξο­ρύ­ξεις και τις ΑΟΖ, όχι στο ΝΑΤΟ και τους εξο­πλι­σμούς, ότι οι δικές μας ανά­γκες είναι ενά­ντια στους αντα­γω­νι­σμούς της ελ­λη­νι­κής και της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης στο Αι­γαίο.

Για τη συ­γκρό­τη­ση στη φε­τι­νή δια­δή­λω­ση της ΔΕΘ ενός σο­βα­ρού ενω­τι­κού μπλοκ πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, συλ­λο­γι­κο­τή­των και ορ­γα­νώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που θα είναι ορατό ως δύ­να­μη μάχης απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και ου­σια­στι­κά δια­χω­ρι­σμέ­νο από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ.

Για την ανα­γκαία ορ­γά­νω­ση της κοι­νής δρά­σης των αυ­το­διοι­κη­τι­κών σχη­μά­των. Γιατί αυτά συ­γκέ­ντρω­σαν ένα ση­μα­ντι­κό δυ­να­μι­κό της ευ­ρύ­τε­ρης ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που μπο­ρεί να συ­ντο­νί­σει τη δράση του ενά­ντια στις εξώ­σεις και τους πλει­στη­ρια­σμούς και για την υπε­ρά­σπι­ση των νο­σο­κο­μεί­ων, των σχο­λεί­ων, των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών της κάθε πε­ριο­χής.

Επι­μέ­νου­με στο σχέ­διο της ενω­τι­κής και μα­χη­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Πι­στεύ­ου­με ότι υπάρ­χει ένα ση­μα­ντι­κό δυ­να­μι­κό αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών της Αρι­στε­ράς που μπο­ρεί να το στη­ρί­ξει. Είναι αυτό που γί­νε­ται ορατό σε ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, σε αντι­φα­σι­στι­κές-αντι­ρα­τσι­στι­κές δρά­σεις, στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των γυ­ναι­κών και των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ, σε αυτές για το πε­ρι­βάλ­λον, αυτό που έδωσε το παρόν σε αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις.

Αυτά είναι οι όροι της ανα­συ­γκρό­τη­σης. Θε­ω­ρού­με ότι απαι­τεί­ται ένα νέο «μο­ντέ­λο συ­νερ­γα­σί­ας», ένας κοι­νός τόπος πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών. Αξιο­ποιώ­ντας εμπει­ρί­ες, μα­θαί­νο­ντας από λάθη, υπερ­βαί­νο­ντας την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση και τα υπάρ­χο­ντα μέ­τω­πα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, χρειά­ζε­ται όπως εί­πα­με, να ανα­λά­βου­με την ευ­θύ­νη.

Στις εκλο­γές της 7 Ιούλη η ΔΕΑ και το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο πα­ρεμ­βαί­νουν με σύν­θη­μα «Ψήφος στη ΛΑΕ, για την ανα­συ­γκρό­τη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς». Θε­ω­ρού­με ότι η ΛΑΕ, εξαι­τί­ας μιας σει­ράς επι­λο­γών, έχασε ένα ση­μα­ντι­κό ου­σια­στι­κό προ­βά­δι­σμα που είχε. Αυτό της «πα­ρά­τα­ξης σε μάχη» αμέ­σως μετά τη συν­θη­κο­λό­γη­ση και αυτό της από­πει­ρας για συ­νέ­χεια της ρι­ζο­σπα­στι­κής κι ενω­τι­κής πο­λι­τι­κής. Ιδιαί­τε­ρα τον τε­λευ­ταίο χρόνο η απεύ­θυν­ση, έτσι όπως περ­νού­σε από την ηγε­τι­κή εκ­φώ­νη­ση, σε ένα δια­τα­ξι­κό ακρο­α­τή­ριο, τα γε­ω­πο­λι­τι­κά μνη­μό­νια, η άποψη ότι το έθνος-κρά­τος μπο­ρεί να είναι προ­στα­σία του λαού απο­δεί­χθη­καν κα­τα­στρο­φι­κές. Από τέ­τοιες επι­λο­γές έχου­με δια­χω­ρι­στεί με λόγια και πρά­ξεις. Εκτι­μού­με ότι είναι ση­μα­ντι­κό ότι στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ γί­νε­ται αυ­το­κρι­τι­κή και προ­σπά­θεια για αλ­λα­γή πο­ρεί­ας. Πε­ρι­μέ­νου­με και στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κάτι αντί­στοι­χο. Θε­ω­ρού­με ότι στη ΛΑΕ θα χρεια­ζό­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρα ως στίγ­μα της «αρι­στε­ρής στρο­φής». Γι’ αυτό και η συμ­με­το­χή μας στα ψη­φο­δέλ­τια είναι συμ­βο­λι­κή.

Με συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες της ΛΑΕ δια­νύ­σα­με μια «σκλη­ρή» δια­δρο­μή. Για τις διερ­γα­σί­ες της επό­με­νης μέρας, για ένα συ­νε­κτι­κό σχέ­διο που θα «δένει» το κι­νη­μα­τι­κό και το πο­λι­τι­κό, οι εμπει­ρί­ες της είναι απα­ραί­τη­τες.

rproject.gr/