Εχουν σχεδόν λυσσάξει οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας, πρωτοστατούντος του αρχηγού τους και των γραφίδων που τον υποστηρίζουν με θέρμη, με φανατισμό καλύτερα, να κατακτήσουν την αυτοδυναμία στις εκλογές – για να υπάρχει, λέει, προοπτική τετραετίας και να προλάβουν να επαναφέρουν τη χώρα στην «κανονικότητα». Θα ήταν καταστροφή εάν τα καταφέρουν· θα δούμε πράγματα που δεν τα περιμέναμε, απ’ ό,τι τουλάχιστον οι ίδιοι αφήνουν να καταλάβουμε με τα λεγόμενά τους.
Γιώργος Σταματόπουλος
Αυτό δεν είναι και τόσο δημοκρατικό παρότι όλοι τους κόπτονται για τα δημοκρατικά τους ιδεώδη και τη δημοκρατική τους συνείδηση. Περί δημοκρατίας στα μέτρα τους πρόκειται, διότι αδιαφορούν πλήρως για τα αντίπαλα, μικρότερα κόμματα και τον σημαντικό ρόλο που αυτά παίζουν στο κοινοβουλευτικό σύστημα.
Η ανυπαρξία αυτοδυναμίας και η ύπαρξη πολλών κομμάτων στη Βουλή δεν επιφέρουν ακυβερνησία, όπως αναιδώς διαλαλούν οι υπέρμαχοι της αυτοδυναμίας, αντιθέτως ανοίγει κατ’ αυτόν τον τρόπο ο δρόμος για συμπόρευση στη λεωφόρο του εθνικού μέλλοντος, απλώνεται ο χώρος όπου λάμπει ο διάλογος [ακόμη κι αν είναι μεταξύ κωφών], συρρικνώνονται τα αισθήματα διχόνοιας και εχθρότητας που χαρακτηρίζουν τον πολιτικό κόσμο [και μετακυλίονται και στον λαό].
Γι’ αυτή την [ας την πούμε πραγματική] δημοκρατία δεν γίνεται λόγος από τους τελάληδες της αυτοδυναμίας – θέλουν να μπορούν να αποφασίζουν και να διατάσσουν και να μη δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, να ξεμπερδεύουν με τα αριστερά «μιάσματα», να ξαναμπεί το νερό στ’ αυλάκι, να επανέλθουν η εξουσία και το κράτος σε αυτούς που «πρέπει», σε αυτούς που έχουν μάθει να λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά, δεκαετίες τώρα. Να αποφύγουν, αδερφέ, και τα σκάνδαλα που τους κυνηγάνε, να ηρεμήσουν οι άνθρωποι μετά τα τέσσερα χρόνια της μη κανονικότητας, του αριστερού «λαϊκισμού».
Εάν ο λαός είναι όπως λένε σοφός [δεν είναι] θα μπορούσε να πράξει και τα δύο εξής: και να τιμωρήσει την κυβέρνηση και να μη δώσει αυτοδυναμία στη νυν αντιπολίτευση. Νομίζω χρειάζεται εδώ μία διευκρίνιση. Οταν λέμε ο λαός δεν είναι σοφός εννοούμε ο λαός που ψηφίζει και όχι ο λαός που ζει· ο λαός που ψηφίζει και ο λαός που ζει είναι δύο τελείως διαφορετικές έννοιες.
Κανονικά θα έπρεπε να τασσόμαστε εναντίον κάθε μορφής αυτοδυναμίας και ας λένε ό,τι θέλουν οι υπέρμαχοί της – μόνο έτσι μπορεί να επέλθει κάποια συναίνεση και κάποια συνεννόηση, μπας και κάνει η χώρα ένα βήμα μπροστά. Τι να κάνουμε, κάθε χώρα έχει τη Δεξιά της και την Αριστερά της. Και η μεν και η δε επικαλούνται τη δημοκρατία αλλά η δημοκρατία δεν είναι ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά, είναι η ίδια η εξουσία του δήμου, του λαού, καλέ.
Μπορεί αυτό να γίνει αντιληπτό από τους ψηφοφόρους; Κομμάτι δύσκολο, έτσι που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από γενναίες υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα, που κατασκευάζουν εκείνοι που εκλιπαρούν την ψήφο μας. Μόνο έτσι όμως θα κοπεί ο βήχας στους λυσσασμένους για απόλυτη εξουσία και ποιος ξέρει, η αδυναμία τους να κυβερνήσουν μόνοι τους ίσως να τους συνετίσει [λέμε…].
efsyn.gr
