Μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου με το «βλέμμα στην επόμενη μέρα»

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές αντιμετωπίζουμε τα εξής φαινομενικά παράδοξα:

– Μια Δεξιά που μιλά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα και ρε­βαν­σι­στι­κά, χωρίς να χάνει από αυτό.

– Τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μιλά ετε­ρο­κα­θο­ρι­ζό­με­νος από τη ΝΔ, κα­λώ­ντας σε συ­στρά­τευ­ση «για να μην έρθει ο Μη­τσο­τά­κης». 

– Εκ­φρά­σεις που προ­έ­κυ­ψαν από την αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά να είναι προ­σω­πο­πα­γή μορ­φώ­μα­τα με συ­ντη­ρη­τι­κό προ­γραμ­μα­τι­κό λόγο.

– Η Αρι­στε­ρά να μη μιλά πρα­κτι­κά γι’ αυτές τις εκλο­γές, αλλά να κα­τε­βαί­νει με βα­σι­κό σύν­θη­μα μια αυ­το­α­να­φο­ρι­κή δή­λω­ση ότι «αντέ­χου­με» και μι­λώ­ντας «για την επό­με­νη μέρα».

Χρίστος Τουλιάτος

Όλα αυτά απο­τυ­πώ­νουν το τέλος επο­χής και το βάθος της ήττας που συ­ντε­λέ­στη­κε για το αντι­μνη­μο­νια­κό κί­νη­μα της πε­ριό­δου 2010-2015 και μιας στρα­τη­γι­κής ήττας της ρι­ζο­σπα­στι­κής και κο­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς στη χώρα μας. Η εκτί­μη­ση ότι έχει συ­ντε­λε­στεί μια τέ­τοια ήττα είναι ανα­γκαία για να πο­ρευ­τού­με αλ­λιώς.

Για αυτά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φέρει τη βα­ρύ­τε­ρη ευ­θύ­νη ως «κυ­βερ­νώ­σα Αρι­στε­ρά» που εφάρ­μο­σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μέτρα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το επι­χεί­ρη­μα TINA και όπως συ­νέ­βη και αλλού (π.χ. Ιτα­λία), έτσι επι­στρέ­φει με επι­θε­τι­κούς όρους συ­ντη­ρη­τι­κής πα­λι­νόρ­θω­σης η πα­ρα­δο­σια­κή δεξιά. Στο έδα­φος της ήττας, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πλέον καλεί σε «δη­μο­κρα­τι­κή συ­στρά­τευ­ση» ενά­ντια στο Μη­τσο­τά­κη, κατά τον ίδιο τρόπο που κα­λού­σε «ενά­ντια στο Μπερ­λου­σκό­νι» η ιτα­λι­κή Αρι­στε­ρά. Και ίσως απο­δει­χθεί βε­βια­σμέ­νο το συ­μπέ­ρα­σμα ότι, όταν η Δεξιά απο­κα­λύ­ψει το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πό της, θα ξε­σπά­σουν εκ νέου με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Δεν εί­μα­στε πλέον στις αρχές της με­τα­πο­λί­τευ­σης, ούτε καν στο 1993. Όλα αυτά απαι­τούν πιο σο­βα­ρές εκτι­μή­σεις, με­λέ­τη των κοι­νω­νι­κών εξε­λί­ξε­ων και προ­σπά­θεια έντα­σης της κι­νη­μα­τι­κής δρά­σης στο δύ­σκο­λο τοπίο που δια­μορ­φώ­νε­ται.

Είναι όμως η ρι­ζο­σπα­στι­κή και κο­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά σή­με­ρα επαρ­κής γι’ αυτό; Ο λόγος που προ­ε­κλο­γι­κά εκ­φω­νούν οι σχη­μα­τι­σμοί της «για την επό­με­νη μέρα» την κάνει να φαί­νε­ται (και εμάς μαζί της, καθώς απο­τε­λού­με μέρος της) αδύ­να­μη να κα­τα­νο­ή­σει τις αλ­λα­γές και να κι­νη­θεί απο­φα­σι­στι­κά αλ­λά­ζο­ντας. Απαι­τεί­ται ανα­σύν­θε­ση λόγων και πρα­κτι­κών κοι­νω­νι­κά, πο­λι­τι­κά-προ­γραμ­μα­τι­κά, ιδε­ο­λο­γι­κά, ορ­γα­νω­τι­κά. Καμία δύ­να­μή της δεν στά­θη­κε ικανή να ορ­θώ­σει ανά­χω­μα στην επέ­λα­ση των δυ­νά­με­ων του κε­φα­λαί­ου. Η ευ­θύ­νη της ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι μεν ση­μα­ντι­κό­τε­ρη, όμως, αν δεν θέ­λου­με απλά να εί­μα­στε μέρος ενός χώρου κι­νη­μα­τι­κών πρα­κτι­κών και αρι­στε­ρής κρι­τι­κής του ρε­φορ­μι­σμού, είναι ίσως ση­μα­ντι­κό­τε­ρο για εμάς αυ­το­κρι­τι­κά το να ανα­γνώ­σου­με τι και γιατί έχασε στην επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή και κο­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά σε όλες τις μορ­φές της, με ευ­θύ­νες δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νες σε κάθε δύ­να­μη, απο­δεί­χθη­κε κα­τώ­τε­ρη των πε­ρι­στά­σε­ων, γιατί είχε κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές, ιδε­ο­λο­γι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές ανε­πάρ­κειες. Κοι­νω­νι­κά, πα­ρέ­μει­νε πε­ριο­ρι­σμέ­νη σε μία γεί­ω­ση σε στρώ­μα­τα κυ­ρί­ως μι­κρο­α­στι­κά, με έμ­φα­ση στη νε­ο­λαία.

Πο­λι­τι­κά, πα­ρέ­μει­νε στη λο­γι­κή της «Αρι­στε­ράς της αντί­στα­σης», έχο­ντας δο­μι­κή αδυ­να­μία να υπερ­βεί έναν κα­ταγ­γελ­τι­κό λόγο. Και αυτό οδή­γη­σε σε αδυ­να­μία προ­γραμ­μα­τι­κής εμ­βά­θυν­σης και εμπλο­κής με τα ερω­τή­μα­τα μιας δια­δι­κα­σί­ας ρήξης και σο­σια­λι­στι­κής με­τά­βα­σης στη συ­γκε­κρι­μέ­νη χώρα που ζούμε.

Ιδε­ο­λο­γι­κά, πα­ρέ­μει­νε σε ση­μα­ντι­κό βαθμό απο­στε­ω­μέ­νη και ορ­γα­νω­τι­κά δέ­σμια μιας αντί­λη­ψης «πρω­το­πο­ρί­ας», αδυ­να­τώ­ντας να διε­ρευ­νή­σει μια νέα σύν­δε­ση του κοι­νω­νι­κού με το πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, νέες ορ­γα­νω­τι­κές μορ­φές τόσο στο κί­νη­μα όσο και στο επί­πε­δο της πο­λι­τι­κής. Αυτές είναι ανε­πάρ­κειες με τις οποί­ες οφεί­λου­με να ανα­με­τρη­θού­με στην επό­με­νη φάση. Η δια­πί­στω­σή τους είναι μία αφε­τη­ρία, αλλά δεν αρκεί από μόνη της.

Από την πλευ­ρά μας θέ­λου­με να συμ­βάλ­λου­με σε μια επα­νεκ­κί­νη­ση της ανα­ζή­τη­σης απα­ντή­σε­ων τόσο στο επί­πε­δο μιας προ­γραμ­μα­τι­κής συ­ζή­τη­σης, όσο και στο επί­πε­δο των ανα­γκαί­ων κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών πρα­κτι­κών που θα επι­χει­ρούν να κι­νη­θούν αλ­λιώς. Μαζί και με άλλες δυ­νά­μεις και αγω­νι­στές/τριες, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας τα όριά μας. Αυτό εκτι­μού­με ότι είναι το βα­σι­κό κα­θή­κον των επό­με­νων χρό­νων.

Γνω­ρί­ζου­με ότι οι εκλο­γές δεν πρό­κει­ται να δώ­σουν απα­ντή­σεις σε αυτά τα ερω­τή­μα­τα. Η το­πο­θέ­τη­σή μας σε αυτές λο­γο­δο­τεί σε ό,τι θε­ω­ρού­με ως κα­θή­κον της πε­ριό­δου. Γι’ αυτό το λόγο θε­ω­ρού­με ότι η ψήφος στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν συμ­βάλ­λει σε αυτό, αντι­θέ­τως εντεί­νει τη λο­γι­κή ενός «αρι­στε­ρού ΤΙΝΑ» που διαρ­κώς οδη­γεί δε­ξιό­τε­ρα. Καμία ψήφος σε προ­σω­πο­πα­γή μορ­φώ­μα­τα νε­ο­κεϊν­σια­νού (Μέ­ΡΑ­25) ή εθνι­κο-λαϊ­κι­στι­κού (Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας) πε­ριε­χο­μέ­νου δεν κο­μί­ζει επί­σης κάτι νέο. Ούτε η ψήφος στο ΚΚΕ συμ­βάλ­λει στις ανα­γκαί­ες απα­ντή­σεις, απλά ενι­σχύ­ει τη «δι­καί­ω­ση» μιας πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κών δια­κη­ρύ­ξε­ων με αποχή από τα άμεσα κα­θή­κο­ντα.

Τα με­τω­πι­κά μορ­φώ­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς έχουν κλεί­σει τον κύκλο τους πλέον. Το χρή­σι­μο για τις δυ­νά­μεις τους είναι να συμ­βά­λουν στους αγώ­νες, αλλά και να κι­νη­θούν σε ενω­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση αυ­το­ϋ­πέρ­βα­σης, επι­χει­ρώ­ντας να υπερ­βούν τις αδυ­να­μί­ες της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου. Από αυτή τη σκο­πιά, στη­ρί­ζου­με την Λαϊκή Ενό­τη­τα στις πα­ρού­σες εκλο­γές, θε­ω­ρώ­ντας ότι η ανα­γνώ­ρι­ση των λαθών της θα ολο­κλη­ρω­θεί έμπρα­κτα σε μια κί­νη­ση αυ­το­ϋ­πέρ­βα­σης και σύ­γκλι­σης των δυ­νά­με­ών της, με όσες δυ­νά­μεις και αγω­νι­στές/τριες επι­διώ­κουν να ανα­με­τρη­θούν τολ­μη­ρά με τα ανα­συν­θε­τι­κά κα­θή­κο­ντα της επό­με­νης μέρας.

rproject.gr/