“Χθες το βράδυ το ισόγειο της Νοταρά ήταν γεμάτο με παιδιά που έπαιζαν και χόρευαν. Όταν πήγα, ένα κοριτσάκι που το λένε Ζάχρα και ένα άλλο που το λένε Ζεηνάμπ, δυο διαόλια δέκα χρονών που είναι τα αγαπημένα μου, άρχισαν να τρέχουν κατά πάνω μου γιατί έλειπα δέκα μέρες και δεν τις είχα πετύχει από τότε που γύρισα. Στην τσάντα μου τόσες μέρες κουβαλούσα κάτι ξεραμένους αχινούς και μερικά κοχύλια που τους είχα φέρει από εκεί που ήμουν, γιατί δεν έχουν ξαναδεί μεγάλα κοχύλια.
Γράφει η Αννούλα Χιονιά (Fb)
Άρχισαν τα φιλιά και τις αγκαλιές και τα «μου έλειψες» και τα γέλια και τα αεροπλανάκια στη μέση του δρόμου. Κι εκεί που είχα τη μια πάνω μου να μου δείχνει τα μαλλιά της και να μου λέει να της τα κάνω κοτσίδες και την άλλη να μου φωνάζει «έλα να χορέψουμε», ακούσαμε τους αλληλέγγυους να φωνάζουν «πάμε όλοι μέσα». Από το στενό, ακριβώς εκείνη τη στιγμή της μεγάλης αγκαλιάς μας, χωρίς κανένα απολύτως λόγο, έτρεξαν δυο διμοιρίες που είναι μόνιμα στημένες στο παρακάτω στενό, προς το κτίριο. Με τα γκλομπ τους έξω, τις ασπίδες τους ψηλά, τα κράνη στα κεφάλια τους, τις μάσκες στη μούρη τους και με τα κωλοπάπουτσα τους να κάνουν τον ίδιο θόρυβο που έκαναν οι μπότες των Ναζί. Ο ήχος του ασυρμάτου μαζί με όλους τους άλλους βάρβαρους ήχους που ακούγονται από αυτούς τους ανθρώπους πλησίαζε, τα παιδιά τρομοκρατήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν πάνω στα δωμάτια τους για να κρυφτούν. Μπήκαμε όλοι μέσα, λες και κάναμε τίποτα παράνομο, γιατί τι άλλο μπορείς να κάνεις όταν έχεις τριγύρω σου 30 πιτσιρίκια όλων των ηλικιών, που έχουν ζήσει τη βιαιότητα της Αστυνομίας και της ζωής γενικότερα, περισσότερο από τους πιο πολλούς ενήλικους που γνωρίζουμε;
Η μουσική έκλεισε, το λαχάνιασμα απ’ το παιχνίδι αντικαταστάθηκε απ’ το λαχάνιασμα της σκάλας που έπρεπε να ανέβουν, τα ουρλιαχτά της χαράς απ’ τα αεροπλανάκια και την ανεμελιά αντικαταστάθηκαν απ’ τα ουρλιαχτά του πανικού των παιδιών. Δεν ήταν το μόνο τέτοιο περιστατικό. Τον τελευταίο καιρό σε μια διαδικασία ψυχολογικού πολέμου που έχει ξεκινήσει, τέτοια πράγματα συμβαίνουν συνεχώς. Ήταν όμως ένας αντικατοπτρισμός του ποιοι βρίσκονται στη Νοταρά και του ποιοι είναι εκείνοι. Του τι δημιουργούν εκείνοι και του τι δημιουργεί μια κατάληψη στέγης προσφύγων. Απ’ τη μια η χαρά και το γέλιο, απ’ την άλλη τα γκλομπ και ο αναίτιος εκφοβισμός. Στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να κάνουν τίποτα άλλο πέρα απ’ το να φοβίσουν. Δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από ένα παιχνίδι ή ένα τσεκάρισμα γι’ αυτά τα τομάρια, που είμαι βέβαιη πως μετά το παιχνιδάκι τους και τον πανικό που προκάλεσαν, άραξαν σε κάποια πολυκατοικία της περιοχής χασκογελώντας με το πόσο γαμάτοι είναι και πόσο καλά εκτελούν τις εντολές τους.
Στην πλατεία, 3 στενά πιο ‘κει, οι μαφιόζοι αλώνιζαν μαζεύοντας τα λεφτά από τους φτωχοδιάβολους που εκμεταλλεύονται, αλλά οι διμοιρίες έτρεχαν με απλωμένα γκλομπ προς τα μικρά παιδιά. Γιατί οι μπάτσοι, να ξέρετε, δεν τρώνε καν φαγητό. Τρέφονται από τις κραυγές μικρών παιδιών που δεν έχουν ξαναδεί κοχύλια.”
http://artinews.gr
