Ο αγώνας των εργατών της ΣΙΔΕΝΟΡ είναι εικόνα από το μέλλον που θέλουμε

Δυο μήνες τώρα, το Σωματείο των εργαζομένων στη ΣΙΔΕΝΟΡ δίνει έναν αγώνα όμορφο και δίκαιο, έναν αγώνα αντοχής και όχι δρόμου, όπως λένε οι ίδιοι. Διεκδικούν την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας με στοιχειώδεις αυξήσεις 6% και 8% στα επόμενα δύο χρόνια.

H ΠΟΛΗ ΑΝΑΠΟΔΑ

Απαι­τούν δη­λα­δή να πά­ρουν πίσω ένα μέρος από τις απώ­λειες που είχαν κατά τη διάρ­κεια της κρί­σης και οι οποί­ες έφτα­σαν το 30%, με απο­τέ­λε­σμα οι ση­με­ρι­νοί μι­σθοί να έχουν φτά­σει στο ελά­χι­στο (ερ­γα­ζό­με­νος με 28 χρό­νια στο ερ­γο­στά­σιο λαμ­βά­νει 1.000 ευρώ, ενώ ο νε­ο­προ­σλαμ­βα­νό­με­νος 650 ευρώ κα­θα­ρά). Και όλα αυτά, όταν κατά το 2017 και το 2018 η εται­ρεία πα­ρου­σί­α­σε κα­θα­ρά κέρδη που ξε­πέ­ρα­σαν τα 30 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ.

Η ερ­γο­δό­τρια εται­ρεία φυ­σι­κά, αφού εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε την κρίση και τους μνη­μο­νια­κούς νό­μους για να επι­βάλ­λει τις μειώ­σεις, σή­με­ρα κάνει ό,τι μπο­ρεί για να υπε­ρα­σπι­στεί τα κε­κτη­μέ­να της, εις βάρος της αξιο­πρέ­πειας των ερ­γα­ζο­μέ­νων της. Στις προ­τά­σεις του Σω­μα­τεί­ου, απά­ντη­σε με εξώ­δι­κα, απει­λές και ένα ιδιό­τυ­πο και ακραία εκ­δι­κη­τι­κό λοκ-άουτ, κλεί­νο­ντας το ερ­γο­στά­σιο για ένα μήνα και βγά­ζο­ντας σε δια­θε­σι­μό­τη­τα όλους του ερ­γα­ζό­με­νους. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι όμως δεν λύ­γι­σαν. Εχθές, με τη λήξη του λοκ-άουτ, επέ­στρε­ψαν στην πύλη του ερ­γο­στα­σί­ου και το γιόρ­τα­σαν κιό­λας με το απα­ραί­τη­το γλέ­ντι.

Εμείς, ως Πόλη Ανά­πο­δα, στε­κό­μα­στε χωρίς δεύ­τε­ρη σκέψη στο πλευ­ρό τους. Όχι μόνο γιατί πάντα εμπνε­ό­μα­στε από τα πανό που κρέ­μο­νται έξω από την πύλη και θυ­μί­ζουν ότι «Δεν υπάρ­χει ει­ρή­νη χωρίς δι­καιο­σύ­νη» και ότι «Νόμος είναι το δίκιο του ερ­γά­τη». Πιο πολύ, γιατί σε και­ρούς ανη­μπο­ριάς σαν τους ση­με­ρι­νούς, ο αγώ­νας αυτών των ερ­γα­τών λά­μπει σαν στιγ­μή από το μέλ­λον που θέ­λου­με να έχου­με. Ένας αγώ­νας όχι μόνο αντί­στα­σης, αλλά αντε­πί­θε­σης, διεκ­δί­κη­σης. Μια προ­σπά­θεια να πά­ρου­με πίσω όσα μας κλέ­ψα­νε, να στα­θού­με στα πόδια μας, να κά­νου­με ξανά μικρά βή­μα­τα μπρο­στά.

Θέ­λου­με μά­λι­στα να ζη­τή­σου­με συ­γνώ­μη που αρ­γή­σα­με να μά­θου­με τι έγινε, να βγού­με δη­μό­σια στο πλευ­ρό τους. Από σή­με­ρα όμως, ας μας υπο­λο­γί­ζουν δίπλα τους. Άλ­λω­στε, έχου­νε -και έχου­με- πολύ δρόμο μπρο­στά μας. Εί­πα­με, ο αγώ­νας τους, ο αγώ­νας μας, είναι αντο­χής και όχι τα­χύ­τη­τας.

rproject.gr