31ο Συνέδριο ΕΚΑ: «Είναι αναγκαίος ένας διαφορετικός πολιτικός προσανατολισμός»

31ο Συνέδριο ΕΚΑ: «Είναι αναγκαίος ένας διαφορετικός πολιτικός προσανατολισμός»

  • |

Το 31ο Συνέδριο του ΕΚΑ συγκαλείται σε μια περίοδο όπου ήδη έχει ξεκινήσει νέα μετωπική επίθεση κατά των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας από την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία διαδέχτηκε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας.

Από την αρχή της ανά­λη­ψης της εξου­σί­ας και χωρίς χά­σι­μο χρό­νου ή εν­δοια­σμούς η  ΝΔ συ­νε­χί­ζο­ντας την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή των προη­γου­μέ­νων, έδει­ξε το δό­ντια της στους ερ­γα­ζό­με­νους και άρ­χι­σε να υλο­ποιεί τον πυ­ρή­να των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών που εκ­φρά­ζει, υπη­ρε­τώ­ντας πίστα τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου. Δια­ψεύ­δο­ντας για άλλη μια φορά όσους δια­τη­ρούν φρού­δες ελ­πί­δες ότι μέσω της εναλ­λα­γής των συ­στη­μι­κών πο­λι­τι­κών κομ­μά­των στην εξου­σία, μπο­ρούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η κοι­νω­νία να ελ­πί­ζει σε ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο.

 

Ξε­κί­νη­σε με τα­χύ­τα­τες νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες από τις πρώ­τες κιό­λας μέρες  που ανέ­λα­βε. Κομ­βι­κό ση­μείο στην εκ νέου επί­θε­ση που ξε­δι­πλώ­νει απο­τέ­λε­σε ο «ανα­πτυ­ξια­κός» νόμος, ο οποί­ος πε­ριέ­λα­βε σειρά αντερ­γα­τι­κών δια­τά­ξε­ων με στόχο  την πε­ραι­τέ­ρω απορ­ρύθ­μι­ση του μη­χα­νι­σμού των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, την  υπο­βάθ­μι­ση των   συν­δι­κα­λι­στι­κών   δι­καιω­μά­των   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   την   ενί­σχυ­ση   των   ευ­έ­λι­κτων μορ­φών   ερ­γα­σί­ας,   με   τις     αλ­λα­γές   στο   συν­δι­κα­λι­στι­κό   νόμο. Η  μη   υπο­χρε­ω­τι­κή   επέ­κτα­ση   των  ΣΣΕ    ή   η  υπε­ρί­σχυ­ση,  σε  αρ­κε­τές   πε­ρι­πτώ­σεις,  των το­πι­κών ή επι­χει­ρη­σια­κών ένα­ντι της εθνι­κής κλα­δι­κής ή ομοιο­ε­παγ­γελ­μα­τι­κής ΣΣΕ, τις απο­δυ­να­μώ­νουν και ενι­σχύ­ουν την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία απα­ξιώ­νο­ντας τα συν­δι­κά­τα. Οι ευ­έ­λι­κτες μορ­φές ερ­γα­σί­ας ενι­σχύ­θη­καν με την προ­ώ­θη­ση της με­ρι­κής και εκ πε­ρι­τρο­πής απα­σχό­λη­σης. Η δη­μιουρ­γία ηλε­κτρο­νι­κού μη­τρώ­ου συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, η σύ­στα­ση μη­τρώ­ου πραγ­μα­τι­κών   δι­καιού­χων,   που   αντι­με­τω­πί­ζουν   τα   συν­δι­κά­τα   ως   ορ­γα­νώ­σεις   ύπο­πτες φο­ρο­δια­φυ­γής και ξε­πλύ­μα­τος «μαύ­ρου» χρή­μα­τος, καθώς και η ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία για τη λήψη από­φα­σης για απερ­γία, υπο­βαθ­μί­ζουν το ρόλο των συν­δι­κά­των και στο­χεύ­ουν στον πλήρη κρα­τι­κό και ερ­γο­δο­τι­κό έλεγ­χό τους. Θε­ω­ρούν δη­μο­κρα­τία να κυ­βερ­νούν με το ¼ των ψήφων του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, αλλά αντι­δη­μο­κρα­τι­κό να λαμ­βά­νο­νται απο­φά­σεις για απερ­γία με λι­γό­τε­ρο του 50% +1, γιατί προ­φα­νώς θί­γο­νται τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που υπε­ρα­σπί­ζε­ται.

 

Είναι   δε­δο­μέ­νο   ότι   τα   τε­λευ­ταία   2-3   χρό­νια   τα   επί­ση­μα   πο­σο­στά   ανερ­γί­ας   έχουν υπο­χω­ρή­σει σε σχέση με την πρώτη φάση της κρί­σης. Σε αυτό συ­ντέ­λε­σαν:

Τα   τε­ρά­στια   πο­σο­στά   ανερ­γί­ας   της   πε­ριό­δου   2012-2014 που συ­μπί­ε­σαν   τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τσα­κί­ζο­ντας όχι μόνο των  κα­τώ­τα­το μισθό  (που μειώ­θη­κε και με νο­μο­θε­τι­κή από­φα­ση)αλλά και το μέσο μισθό συ­νο­λι­κά. Ου­σια­στι­κά, οι ερ­γο­δό­τες προ­σλαμ­βά­νουν πλέον 3  ερ­γα­ζό­με­νους στο κό­στος των 2, εκτο­ξεύ­ο­ντας πα­ράλ­λη­λα και το βαθμό της εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης.

Η   αλ­λα­γή   του   συ­στή­μα­τος   επι­βο­λής   προ­στί­μων,   με   τον   πρό­σφα­το «ανα­πτυ­ξια­κό» νόμο της ΝΔ, οδή­γη­σε τους ερ­γο­δό­τες να αλ­λά­ξουν τα­κτι­κή: Αντί να έχουν   τους   ερ­γα­ζό­με­νους   αδή­λω­τους   (οι οποί­οι κα­τα­γρά­φο­νταν   στα   επί­ση­μα πο­σο­στά   της   ανερ­γί­ας),  με   μα­ζι­κή   πρα­κτι­κή   έγινε   υπο­δη­λω­μέ­νη   ερ­γα­σία:   Οι ερ­γα­ζό­με­νοι   δου­λεύ­ουν   κα­νο­νι­κά   ή   και   υπε­ρω­ρί­ες   και   δη­λώ­νο­νται   4ωρα.   Ο πραγ­μα­τι­κός   μι­σθός   υπο­λεί­πε­ται   πολ­λές   φορές   ακόμα   και   του   θε­σμο­θε­τη­μέ­νου βα­σι­κού   μι­σθού,   και   οι  ελα­στι­κές   σχέ­σεις   ερ­γα­σί­ας  απο­τε­λούν πλέον το   με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό των νέων προ­σλή­ψε­ων.

Τέλος, δεν θα πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι συ­νε­χί­ζε­ται το ρεύμα με­τα­νά­στευ­σης προς το εξω­τε­ρι­κό,  οι   με­τα­νά­στες   δεν   κα­τα­γρά­φο­νται   στις   στα­τι­στι­κές   της   ανερ­γί­ας και   ένα   με­γά­λο   τμήμα   του   πα­ρα­γω­γι­κού   πλη­θυ­σμού   βρί­σκε­ται   πλέον   εκτός Ελ­λά­δας.

 

Δεν θα πρέ­πει να πα­ρα­βλέ­που­με  ότι ο συ­νο­λι­κός μι­σθός δεν ορί­ζε­ται μόνο από το πόσα είναι τα «κα­θα­ρά» που μπαί­νουν κάθε μήνα στην τρά­πε­ζα. Η υγεία, η εκ­παί­δευ­ση, οι συ­γκοι­νω­νί­ες, η  στέ­γα­ση,  η  πρό­σβα­ση  στον   πο­λι­τι­σμό,   απο­τε­λούν   βα­σι­κές πλευ­ρές  του «κοι­νω­νι­κού   ει­σο­δή­μα­τος»,   ενός   ει­σο­δή­μα­τος   που   έχει   πλη­γεί   σο­βα­ρά   τα   μνη­μο­νια­κά χρό­νια, και πλήτ­τε­ται και με άλ­λους τρό­πους σή­με­ρα. Η   δη­μό­σια   υγεία  έχει   τρο­μα­κτι­κές   ελ­λεί­ψεις   σε   προ­σω­πι­κό,  με τη   κυ­βέρ­νη­ση να επι­χει­ρεί   να   ει­σά­γει   και   σε   αυτόν   τον   τομέα   τη   λο­γι­κή   των   ΣΔΙΤ   και   της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης. Τα νοί­κια έχουν εκτι­να­χθεί την τε­λευ­ταία διε­τία, αρ­χι­κά στις πε­ριο­χές του κέ­ντρου της   Αθή­νας   και   τις   πε­ριο­χές   του­ρι­στι­κού   εν­δια­φέ­ρο­ντος, συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας   τα   νοί­κια   και   στις   υπό­λοι­πες   πε­ριο­χές.   Άνο­δος   που   σε   καμιά πε­ρί­πτω­ση   δεν   σχε­τί­ζε­ται   με   κά­ποια   αντί­στοι­χη   άνοδο   των   ει­σο­δη­μά­των,   αλλά οφεί­λε­ται στην διεύ­ρυν­ση της βρα­χυ­πρό­θε­σμης μί­σθω­σης (Airbnb κλπ), της goldenvisa (πλού­σιοι εκτός ΕΕ μπο­ρούν και παίρ­νουν visa αν αγο­ρά­σουν ακί­νη­τα άνω ενός ποσού, και κά­νουν στη συ­νέ­χεια επι­χει­ρή­σεις ως πο­λί­τες της ΕΕ), και των συ­νο­λι­κών παι­χνι­διών του real estate. Το δι­καί­ω­μα στη στέγη δεν πλήτ­τε­ται όμως μόνο έτσι. Στην Ελ­λά­δα το πο­σο­στό της ιδιο­κα­τοί­κη­σης πα­ρα­μέ­νει υψηλό για τα δε­δο­μέ­να των «θε­σμών» παρά τη μεί­ω­σή του στα χρό­νια της κρί­σης, και η βού­λη­ση του αστι­κού μπλοκ   είναι   να   πλη­θύ­νουν   οι   πλει­στη­ρια­σμοί,   σε   συν­δυα­σμό   με   τη   δια­δι­κα­σία εκ­κα­θά­ρι­σης των τρα­πε­ζι­κών κόκ­κι­νων δα­νεί­ων. Οι δη­μό­σιοι   παι­δι­κοί   σταθ­μοί   πλέον   έχουν γίνει δυ­σεύ­ρε­τοι με  πολύ   αυ­στη­ρά   κρι­τή­ρια  απο­δο­χής   σε σχέση   με   πα­λαιό­τε­ρες   επο­χές,   κάτι   που   προ­σθέ­τει   ένα   επι­πλέ­ον   κό­στος   στα ερ­γα­ζό­με­να ζευ­γά­ρια αλλά και στις μο­νο­γο­νεϊ­κές οι­κο­γέ­νειες, ενώ η ιδιω­τι­κή   εκ­παί­δευ­ση   (φρο­ντι­στή­ρια,   ξένες   γλώσ­σες   κοκ)   πα­ρα­μέ­νει   απα­ραί­τη­τη όπως   είναι   δο­μη­μέ­νο   το   εκ­παι­δευ­τι­κό   και   εξε­τα­στι­κό   σύ­στη­μα,   επι­βα­ρύ­νο­ντας ση­μα­ντι­κά τους οι­κο­γε­νεια­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς

 

Ασφα­λι­στι­κό, στη   κα­τεύ­θυν­ση   που   χά­ρα­ξε ο   Νόμος   Κα­τρού­γκα­λου κι­νού­νται οι προ­ω­θού­με­νες αλ­λα­γές. Η κυ­βέρ­νη­ση θε­σμο­θε­τεί για τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους   ασφα­λι­στι­κές   κλά­σεις   ει­σφο­ρών   εκ   των   οποί­ων   θα   επι­λέ­γει   ο ίδιος ο ασφα­λι­σμέ­νο­ςκαι  οι οποί­ες θα  οδη­γούν και  σε ανά­λο­γες  συ­ντα­ξιο­δο­τι­κές  απο­δο­χές. Στη κα­τώ­τε­ρη κλάση ει­σφο­ράς δηλ. των 210 ευρώ το μήνα συ­νε­πά­γε­ται αυ­ξή­σεις των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών κατά 19%, αφορά το 85% των «μη μι­σθω­τών» (στους οποί­ους συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται όμως   και   οι   «μπλο­κά­κη­δες»   μι­σθω­τοί …).  Πα­ράλ­λη­λα   και   παρά   τη   μικρή   αύ­ξη­ση   των   συ­ντε­λε­στών   ανα­πλή­ρω­σης   λόγω   της από­φα­σης του ΣτΕ – οδη­γού­μα­στε και επί­ση­μα σε πολύ μι­κρές συ­ντά­ξεις: στο 1ο επί­πε­δο για 40(!) χρό­νια προ­κύ­πτει κύρια σύ­ντα­ξη 715 ευρώ, ακόμα όμως και στο τε­λευ­ταίο επί­πε­δο για 40 χρό­νια προ­κύ­πτει μικτή κύρια σύ­ντα­ξη πε­ρί­που 1300 ευρώ. Τη στιγ­μή που μετά από τα τόσα χρό­νια   της μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης στη  δη­μό­σια ασφά­λι­ση έχει επι­τευ­χθεί  και η διά­λυ­ση   της   ασφα­λι­στι­κής   συ­νεί­δη­σης,   και   μέσω   της   αύ­ξη­σης   των   ηλι­κια­κών   ορίων συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης,   ει­δι­κά   των   νε­ό­τε­ρων   γε­νιών,   η   κυ­βέρ­νη­ση   μέσω   των   αλ­λα­γών   που προ­ω­θεί  στή­νει   το  ιδα­νι­κό­τε­ρο  σκη­νι­κό   για  να   δη­μιουρ­γή­σει  πε­λα­τεία   για   τις  ιδιω­τι­κές ασφα­λι­στι­κές,   η   εί­σο­δος  των   οποί­ων   έχει   ήδη   εξαγ­γελ­θεί και διά­φο­ρα   «επαγ­γελ­μα­τι­κά τα­μεία» ετοι­μά­ζο­νται εδώ και καιρό. Το βα­σι­κό­τε­ρο όλων όμως, είναι ότι εμπε­δώ­νε­ται η αντα­πο­δο­τι­κή/κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κή   λο­γι­κή   στο   ασφα­λι­στι­κό   σύ­στη­μα,   που   πέραν   του ανοίγ­μα­τος   στην   ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση,   δη­μιουρ­γεί   την   αί­σθη­ση   ότι   οι   ασφα­λι­σμέ­νοι   είναι «ατο­μι­κά υπεύ­θυ­νοι» για τις επι­λο­γές τους (κλά­σεις, δη­μό­σια ή ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση) και η ασφά­λι­ση με­τα­τρέ­πε­ται από κοι­νω­νι­κό δι­καί­ω­μα σε «ατο­μι­κή ευ­θύ­νη», την ώρα που ήδη πολ­λοί νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν δια­μορ­φώ­σει την ει­κό­να ότι δύ­σκο­λα θα πά­ρουν σύ­ντα­ξη ούτως ή άλλως.

 

Την ίδια ώρα η κα­τά­στα­ση στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται όχι απλώς σε τέλμα, αλλά χρειά­ζο­νται νέες λέ­ξεις για να πε­ρι­γρά­ψουν αυτό που συμ­βαί­νει. Μετά από μια δε­κα­ε­τία στην οποία σα­ρώ­θη­καν   πο­λι­τι­κές   εκ­προ­σω­πή­σεις   και   κόμ­μα­τα,   η   ηγε­σία   της   ΓΣΕΕ   κα­τόρ­θω­σε   να πα­ρα­μεί­νει μέχρι πρό­σφα­τα στη θέση της, όχι επει­δή είχε κά­ποια αυ­τό­νο­μη τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή που  συ­σπεί­ρω­σε την  ερ­γα­τι­κή τάξη,  αλλά το  αντί­θε­το.   Επει­δή  ακρι­βώς δεν εκ­προ­σω­πεί  στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα   τους   ερ­γα­ζό­με­νους   της   χώρας,   ξε­κι­νώ­ντας   από   τις   με­γά­λες   μάζες ερ­γα­ζο­μέ­νων   που   είναι   ασυν­δι­κά­λι­στοι   (κάτω   από   10%   εκτι­μά­ται   η   συν­δι­κα­λι­στι­κή πυ­κνό­τη­τα   στον   ιδιω­τι­κό   τομέα), και φτά­νο­ντας στους νό­θους αντι­προ­σώ­πους των συ­νε­δρί­ων, αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς το μέ­γε­θος της διά­στα­σης που υπάρ­χει με­τα­ξύ των πραγ­μα­τι­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων και της υπο­τι­θέ­με­νης ηγε­σί­ας τους. Σή­με­ρα, πλέον, η ΓΣΕΕ έχει δοτή διοί­κη­ση από την αστι­κή δι­καιο­σύ­νη, και ο χρό­νος διε­ξα­γω­γής του συ­νε­δρί­ου της πα­ρα­μέ­νει αδιευ­κρί­νι­στος. Στο διά­στη­μα που πα­ρήλ­θε από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο, η ηγε­σία της ΓΣΕΕ προ­χώ­ρη­σε σε   ακόμα   πιο   «τολ­μη­ρή»   διο­λί­σθη­ση   στην   ερ­γο­δο­τι­κή   κα­τρα­κύ­λα   της,   επι­λέ­γο­ντας   να συ­γκρο­τή­σει τη λε­γό­με­νη «Κοι­νω­νι­κή Συμ­μα­χία» μέσω της οποί­ας κά­λε­σε στην απερ­γία της   30   Μάη   2018   μαζί   με   ερ­γο­δο­τι­κές   ενώ­σεις.   Η   προ­σέ­λευ­ση   του   κό­σμου   στις συ­γκε­ντρώ­σεις  της ηγε­σί­ας  της  ΓΣΕΕ  απο­τε­λούν  δείγ­μα της  πραγ­μα­τι­κής  στή­ρι­ξης  που απο­λαμ­βά­νει με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

 

Το  Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Αθή­νας δεν βρί­σκε­ται και αυτό σε πολύ κα­λύ­τε­ρη κα­τά­στα­ση. Παρά το δια­φο­ρε­τι­κό εσω­τε­ρι­κό συ­σχε­τι­σμό, δια­κρί­νε­ται σε με­γά­λο βαθμό από απρα­ξία, πέρα από κά­ποιες ανα­κοι­νώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης σε κλα­δι­κές και επι­χει­ρη­σια­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, και ακο­λου­θη­τι­σμό απέ­να­ντι στις επι­λο­γές της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα ακόμα και σε επί­πε­δο ορ­γά­νω­σης κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, η με­τά­θε­ση της απερ­γί­ας του Νο­εμ­βρί­ου του   2018   από   τις   8   Νο­εμ­βρί­ου  (που   είχαν   απο­φα­σί­σει   διά­φο­ρες   ομο­σπον­δί­ες)   στις   14Νο­εμ­βρί­ου και στη συ­νέ­χεια στις 21 Οκτω­βρί­ου επει­δή έτσι απο­φά­σι­σε η ηγε­σία της ΓΣΕΕ. Το   να   αλ­λά­ζουν   οι   ημε­ρο­μη­νί­ες   των   απερ­γιών   υπο­βαθ­μί­ζει κι άλλο την κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νη αξιο­πι­στία των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων.   Την   ίδια   πε­ρί­ο­δο,   μια   σειρά   από πρω­το­βάθ­μια    σω­μα­τεία   κα­τόρ­θω­σαν   να ορ­γα­νώ­σουν μια αρ­κε­τά μα­ζι­κή – για τα με­γέ­θη τους – απερ­γία την 1η Νο­έμ­βρη του 2018, επει­δή την προ­ε­τοί­μα­ζαν καιρό και επει­δή η σχέση των σω­μα­τεί­ων αυτών με τους ερ­γα­ζο­μέ­νους που εκ­προ­σω­πούν είναι πολύ κα­λύ­τε­ρη. Εξάλ­λου, η ει­κό­να του ΕΚΑ μι­λά­ει από μόνη της και στα συ­νέ­δριά του. Συ­νέ­δρια στα οποία   όλη   η   συ­ζή­τη­ση  εξα­ντλεί­ται    στη   δια­δι­κα­σία νο­μι­μο­ποί­η­σης συ­νέ­δρων, κατά την οποία λόγω δια­φω­νιών απο­χω­ρούν στα­δια­κά σχε­δόν όλες οι πα­ρα­τά­ξεις, για να προ­σέλ­θουν στη  συ­νέ­χεια κα­νο­νι­κά  στις κάλ­πες, δί­νο­ντας   την   ει­κό­να   ενός   σόου,   που   το   μόνο   που   πραγ­μα­τι­κά εν­δια­φέ­ρει τους  συμ­με­τέ­χο­ντες  είναι  ο  εκλο­γι­κός  συ­σχε­τι­σμός  και  σε  κα­νέ­να  βαθμό  τα προ­βλή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Φω­τει­νή εξαί­ρε­ση σε αυτή την κα­τά­στα­ση απο­τέ­λε­σε η από­φα­ση για κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας, μαζί με την ΑΔΕΔΥ, στις 24 Σε­πτεμ­βρί­ου του 2019, κό­ντρα στην (δι­κα­στι­κά ορι­σμέ­νη)ηγε­σία της ΓΣΕΕ. Απερ­γία που έδει­ξε ότι μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί ένας κό­σμος, και μά­λι­στα απέ­να­ντι στον ανα­πτυ­ξια­κό νόμο που δεν είχε γίνει ακόμα αρ­κε­τά σαφές τι πρό­κει­ται να επι­φέ­ρει ως  αλ­λα­γές στα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Με αυτή την ευ­και­ρία το ΕΚΑ απέ­κτη­σε   ξανά   ορα­τό­τη­τα   στους   ερ­γα­ζό­με­νους   της   Αθή­νας,   οι   πε­ρισ­σό­τε­ροι   από   τους οποί­ος έχουν ξε­χά­σει ή δεν γνω­ρί­ζουν καν την ύπαρ­ξή του, ακρι­βώς λόγω της κα­τά­στα­σης που επι­κρα­τεί εδώ και χρό­νια.

 

 

Πριν από πε­ρί­που έναν αιώνα, δη­μιουρ­γή­θη­καν τα ερ­γα­τι­κά κέ­ντρα για να συ­νε­νώ­σουν τις δυ­νά­μεις   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων,   μι­κρές   και   διά­σπαρ­τες   σε   πολ­λές   πε­ρι­πτώ­σεις, δια­δρα­μα­τί­ζο­ντας πα­ράλ­λη­λα κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρόλο σε μια πόλη. Το ΕΚΑ σή­με­ρα είναι το με­γα­λύ­τε­ρο δευ­τε­ρο­βάθ­μιο σω­μα­τείο και ο ρόλος του, πέρα από τις επι­θε­ω­ρή­σεις ερ­γα­σί­ας  και  την πα­ρο­χή νο­μι­κών  συμ­βου­λών,  έχει εκ­φυ­λι­στεί  σε έναν δια­πα­ρα­τα­ξια­κό

γρα­φειο­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό, μα­κριά από τους ερ­γα­ζό­με­νους της Αθή­νας και ει­δι­κό­τε­ρα τους ανέρ­γους, τους επι­σφα­λείς και τους νέους.   Το   Ερ­γα­τι­κό   Κέ­ντρο   Αθή­νας πρέ­πει και  θα   μπο­ρού­σε    να   λει­τουρ­γεί   με   πολύ δια­φο­ρε­τι­κούς όρους,  να πρω­το­στα­τή­σει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα ως το με­γα­λύ­τε­ρο ΕΚ της χώρας, αλλά και αξιο­ποιώ­ντας τη θέση του ως συν­δι­κά­το πόλης στην Ελ­λά­δα:

Να   ορ­γα­νώ­σει   κα­μπά­νιες  μα­ζι­κών   εντά­ξε­ων   στο   συν­δι­κα­λι­στι­κό   κί­νη­μα,   και δη­μιουρ­γί­ας   νέων   σω­μα­τεί­ων.  Σω­μα­τεί­ων -πραγ­μα­τι­κά   και   όχι   για   λό­γους συ­σχε­τι­σμών- εκεί που δεν υπάρ­χουν, ιδίως στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, και των νέων προ­λε­τα­ρια­κών στρω­μά­των.

Να  ανοί­ξει τις πόρ­τες  του  στους επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νους/ες, και σε όσους/εςκι­νού­νται στη γκρί­ζα ζώνη με­τα­ξύ επι­σφά­λειας και ανερ­γί­ας, που απο­τε­λούν πλέον την πλειο­ψη­φία της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά είναι πάρα πολ­λών πλέον   και   στις   με­γα­λύ­τε­ρες   ηλι­κί­ες.   Να  ανα­γκά­σει   σε   αυτή  την   κα­τεύ­θυν­ση   τα σω­μα­τεία   μέλη   του   να   έχουν   κα­τα­στα­τι­κή   πρό­βλε­ψη   έντα­ξης   των   επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων   στις  τά­ξεις   τους.   Ταυ­τό­χρο­να,   να   πα­ρέμ­βει   στους   κλά­δους   και   τις επι­χει­ρή­σεις, όπου η ερ­γο­δο­σία, εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την ανερ­γία και την επι­σφά­λεια, έχει επι­βάλ­λει τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ερή­μω­ση, να ενι­σχύ­σει  τους συ­να­δέλ­φους, που πα­ρό­λα   αυτά   υψώ­νουν   ανά­στη­μα   μέσα   στις   δυ­σκο­λό­τε­ρες   συν­θή­κες,   και   να δι­δα­χθούν από τη δράση τους.

Να  αγω­νι­στεί   για   την  άρση   του   δια­χω­ρι­σμού   και   κα­τα­κερ­μα­τι­σμού   του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος  και τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων και ισχυ­ρών συν­δι­κά­των που θα εκ­προ­σω­πούν όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους Έλ­λη­νες και με­τα­νά­στες. Να εντά­ξει τους με­τα­νά­στες ερ­γα­ζό­με­νους στα συν­δι­κά­τα και να απο­τε­λέ­σει ση­μείο ανα­φο­ράς για την συ­νο­λι­κό­τε­ρη ενερ­γή έντα­ξή τους στις ορ­γα­νώ­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Να ορ­γα­νώ­σει συ­ζη­τή­σεις και κα­μπά­νιες τό­νω­σης της  ασφα­λι­στι­κής συ­νεί­δη­σης, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας   το   έδα­φος   για   μα­ζι­κές   κι­νη­το­ποι­ή­σεις   από­κρου­σης   του   νέου ασφα­λι­στι­κού,   αλλά   και   διεκ­δί­κη­σης   συ­νο­λι­κής   επα­να­θε­με­λί­ω­σης   του ασφα­λι­στι­κού   συ­στή­μα­τος.   Με   μεί­ω­ση   των   ορίων   συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης   και ανα­δια­νε­μη­τι­κή λο­γι­κή. Η μα­χη­τι­κό­τη­τα και αντο­χή των Γάλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, αλλά και η ιστο­ρία του διε­θνούς ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, δεί­χνουν ότι το δι­καί­ω­μα στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση μπο­ρεί να ξα­να­γί­νει βα­σι­κό στοι­χείο της ερ­γα­τι­κής συ­νεί­δη­σης.

Να λει­τουρ­γή­σει ως συν­δι­κά­το πόλης ορ­γα­νώ­νο­ντας και τα σω­μα­τεία του αλλά και ευ­ρύ­τε­ρους   κοι­νω­νι­κούς   φο­ρείς   σε   μια   κα­τεύ­θυν­ση   υπε­ρά­σπι­σης   και επα­να­διεκ­δί­κη­σης ευ­ρύ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των: Το δι­καί­ω­μα για όλους στη δη­μό­σια υγεία, το δι­καί­ω­μα στη στέγη και μια προ­ο­δευ­τι­κή κε­ντρι­κή στε­γα­στι­κή πο­λι­τι­κή,

το δι­καί­ω­μα στην πρό­σβα­ση στην ενέρ­γεια, ξε­κι­νώ­ντας από το δι­καί­ω­μα στη θέρ­μαν­ση, την ανα­βάθ­μι­ση των αστι­κών συ­γκοι­νω­νιών, την πύ­κνω­ση του δι­κτύ­ου των ΜΜΜ στα­θε­ρής τρο­χιάς, την πρό­σβα­ση στον αθλη­τι­σμό και τον πο­λι­τι­σμό.

Να   ορ­γα­νώ­σει   ένα   ευρύ   μέ­τω­πο  ενά­ντια   στις   ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις   του   δη­μο­σί­ου πλού­του αλλά και των δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας. Ζή­τη­μα που συν­δέ­ε­ται και με   ζη­τή­μα­τα που «καίνε»   σή­με­ρα   όλο   τον   πλα­νή­τη,   όπως   το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό. Η ΔΕΗ απο­κλεί­στη­κε στην πράξη από τις ΑΠΕ, και η «πρά­σι­νη με­τα­βα­ση»   έρ­χε­ται   ως   απο­κλει­στι­κά   σχέ­διο   με­γά­λων   επι­χει­ρή­σε­ων   οι   οποί­ες σπέρ­νουν την Ελ­λά­δα με με­γά­λα αιο­λι­κά πάρκα, την ίδια ώρα που με το άλλο χέρι οι κυ­βερ­νή­σεις δί­νουν άδειες για εξο­ρύ­ξεις σε όλη την επι­κρά­τεια, και μας εμπλέ­κουν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην πε­ριο­χή.

Να   συμ­βάλ­λει   στην   επί­λυ­ση   των   προ­βλη­μά­των   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   με   όρους αυ­το­ορ­γά­νω­σης.   Χωρίς   αυτό   να   απο­τε­λεί   άλ­λο­θι   για   την   κε­ντρι­κή   εξου­σία   να απο­συρ­θεί   από   τους   το­μείς   που   πρέ­πει   να   κα­λύ­πτει,   η   ιστο­ρία   του   ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος είναι γε­μά­τη πα­ρα­δείγ­μα­τα που η αυ­τορ­γά­νω­ση έδωσε αρ­χι­κά τις λύ­σεις, με τα   πρώτα   ασφα­λι­στι­κά   τα­μεία   να   απο­τε­λούν   ίσως   το   εμ­βλη­μα­τι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα. Να ορ­γα­νώ­σει το λυσ­σα­λέο κυ­νη­γη­τό των ερ­γο­δο­τών που δεν σέ­βο­νται το δι­καί­ω­μα στη   μη­τρό­τη­τα.   Να   ορ­γα­νώ­σει   μια   πλα­τιά   ομπρέ­λα   συν­δι­κά­των   αλλά   και

συ­νο­λι­κό­τε­ρα μα­ζι­κών φο­ρέ­ων, την επα­να­φο­ρά του πλαι­σί­ου προ­στα­σί­ας της και ει­δι­κές πρό­νοιες για τις ερ­γα­ζό­με­νες μη­τέ­ρες, οι οποί­ες σή­με­ρα αντι­με­τω­πί­ζουν μία διπλή πρό­κλη­ση: Να ερ­γά­ζο­νται σαν να μην είχαν παι­διά, και να είναι μη­τέ­ρες σαν να μην ερ­γά­ζο­νται. Πα­ράλ­λη­λα, ένα τέ­τοιο ΕΚΑ θα έπρε­πε να εντεί­νει τους αγώ­νες για την ερ­γα­σια­κή ισό­τη­τα των φύλων, που πα­ρα­μέ­νει επί­δι­κο, με τις γυ­ναί­κες να υπα­μεί­βο­νται   σε   σχέση   με   τους   άντρες   συ­να­δέλ­φους   τους,   την   ώρα   που ανα­γκά­ζο­νται και λόγω της απο­διάρ­θρω­σης των πλευ­ρών του “κοι­νω­νι­κού κρά­τους” να επω­μί­ζο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­θύ­νες στα νοι­κο­κυ­ριά.

Να υπε­ρα­σπι­στεί τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα μπαί­νο­ντας ασπί­δα γύρω από όσους και όσες βιώ­νουν την έντα­ση της κα­τα­στο­λής στην οποία επι­δί­δε­ται η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ.

Να συ­σφί­ξει σχέ­σεις με φο­ρείς της τουρ­κι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, δη­λώ­νο­ντας ξε­κά­θα­ρα ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχουν συμ­φέ­ρον και δεν   πρό­κει­ται   να   πο­λε­μή­σουν   για   τις   επεν­δύ­σεις   των   ξένων   και   ελ­λη­νι­κών εξο­ρυ­κτι­κών εται­ριών.

Για   να   γί­νουν   όλα   αυτά   όμως,   είναι   ανα­γκαί­ος   ένας   δια­φο­ρε­τι­κός   πο­λι­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός   του   ΕΚΑ,   τα­ξι­κά   αυ­τό­νο­μος,   μα­κριά   από   λο­γι­κές   ανα­πα­ρα­γω­γής γρα­φειο­κρα­τιών.   Ένας   τρό­πος   λει­τουρ­γί­ας     που   θα   επέ­τρε­πε     την   αξιο­ποί­η­ση   της επι­νοη­τι­κό­τη­τας   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   την  υιο­θέ­τη­ση   και   νέων,   πιο μα­χη­τι­κών   μορ­φών αγώνα για τη διεκ­δί­κη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των απευ­θεί­ας απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σία, πέραν   της   διεκ­δί­κη­σης   από   τις   κυ­βερ­νή­σεις   για   την   επα­να­θε­σμο­θέ­τη­ση   του   νο­μι­κού πλαι­σί­ου κα­το­χύ­ρω­σης των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων.

Τέλος οι δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, παρά την αγω­νι­στι­κή τους στάση, θα πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σουν και την αδυ­να­μία τους, και να δια­τυ­πώ­σουν ένα συ­νο­λι­κό πρό­γραμ­μα ορ­γά­νω­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

*Ο Δη­μή­τρης Τσια­πής είναι αντι­πρό­ε­δρος της Πα­νελ­λή­νιας Ομο­σπον­δί­ας Ια­τρι­κών Επι­σκε­πτών (ΠΟΙΕ), αντι­πρό­σω­πος στο συ­νέ­δριο του ΕΚΑ & μέλος της πα­ρά­τα­ξης «ΡΕ­ΣΑΛ­ΤΟ στη ΓΑ­ΛΕ­ΡΑ».

/rproject.gr/

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος