31ο Συνέδριο ΕΚΑ: «Είναι αναγκαίος ένας διαφορετικός πολιτικός προσανατολισμός»

Το 31ο Συνέδριο του ΕΚΑ συγκαλείται σε μια περίοδο όπου ήδη έχει ξεκινήσει νέα μετωπική επίθεση κατά των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας από την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία διαδέχτηκε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση της χώρας.

Από την αρχή της ανά­λη­ψης της εξου­σί­ας και χωρίς χά­σι­μο χρό­νου ή εν­δοια­σμούς η  ΝΔ συ­νε­χί­ζο­ντας την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή των προη­γου­μέ­νων, έδει­ξε το δό­ντια της στους ερ­γα­ζό­με­νους και άρ­χι­σε να υλο­ποιεί τον πυ­ρή­να των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών που εκ­φρά­ζει, υπη­ρε­τώ­ντας πίστα τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου. Δια­ψεύ­δο­ντας για άλλη μια φορά όσους δια­τη­ρούν φρού­δες ελ­πί­δες ότι μέσω της εναλ­λα­γής των συ­στη­μι­κών πο­λι­τι­κών κομ­μά­των στην εξου­σία, μπο­ρούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η κοι­νω­νία να ελ­πί­ζει σε ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο.

 

Ξε­κί­νη­σε με τα­χύ­τα­τες νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες από τις πρώ­τες κιό­λας μέρες  που ανέ­λα­βε. Κομ­βι­κό ση­μείο στην εκ νέου επί­θε­ση που ξε­δι­πλώ­νει απο­τέ­λε­σε ο «ανα­πτυ­ξια­κός» νόμος, ο οποί­ος πε­ριέ­λα­βε σειρά αντερ­γα­τι­κών δια­τά­ξε­ων με στόχο  την πε­ραι­τέ­ρω απορ­ρύθ­μι­ση του μη­χα­νι­σμού των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, την  υπο­βάθ­μι­ση των   συν­δι­κα­λι­στι­κών   δι­καιω­μά­των   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   την   ενί­σχυ­ση   των   ευ­έ­λι­κτων μορ­φών   ερ­γα­σί­ας,   με   τις     αλ­λα­γές   στο   συν­δι­κα­λι­στι­κό   νόμο. Η  μη   υπο­χρε­ω­τι­κή   επέ­κτα­ση   των  ΣΣΕ    ή   η  υπε­ρί­σχυ­ση,  σε  αρ­κε­τές   πε­ρι­πτώ­σεις,  των το­πι­κών ή επι­χει­ρη­σια­κών ένα­ντι της εθνι­κής κλα­δι­κής ή ομοιο­ε­παγ­γελ­μα­τι­κής ΣΣΕ, τις απο­δυ­να­μώ­νουν και ενι­σχύ­ουν την ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία απα­ξιώ­νο­ντας τα συν­δι­κά­τα. Οι ευ­έ­λι­κτες μορ­φές ερ­γα­σί­ας ενι­σχύ­θη­καν με την προ­ώ­θη­ση της με­ρι­κής και εκ πε­ρι­τρο­πής απα­σχό­λη­σης. Η δη­μιουρ­γία ηλε­κτρο­νι­κού μη­τρώ­ου συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, η σύ­στα­ση μη­τρώ­ου πραγ­μα­τι­κών   δι­καιού­χων,   που   αντι­με­τω­πί­ζουν   τα   συν­δι­κά­τα   ως   ορ­γα­νώ­σεις   ύπο­πτες φο­ρο­δια­φυ­γής και ξε­πλύ­μα­τος «μαύ­ρου» χρή­μα­τος, καθώς και η ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία για τη λήψη από­φα­σης για απερ­γία, υπο­βαθ­μί­ζουν το ρόλο των συν­δι­κά­των και στο­χεύ­ουν στον πλήρη κρα­τι­κό και ερ­γο­δο­τι­κό έλεγ­χό τους. Θε­ω­ρούν δη­μο­κρα­τία να κυ­βερ­νούν με το ¼ των ψήφων του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, αλλά αντι­δη­μο­κρα­τι­κό να λαμ­βά­νο­νται απο­φά­σεις για απερ­γία με λι­γό­τε­ρο του 50% +1, γιατί προ­φα­νώς θί­γο­νται τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που υπε­ρα­σπί­ζε­ται.

 

Είναι   δε­δο­μέ­νο   ότι   τα   τε­λευ­ταία   2-3   χρό­νια   τα   επί­ση­μα   πο­σο­στά   ανερ­γί­ας   έχουν υπο­χω­ρή­σει σε σχέση με την πρώτη φάση της κρί­σης. Σε αυτό συ­ντέ­λε­σαν:

Τα   τε­ρά­στια   πο­σο­στά   ανερ­γί­ας   της   πε­ριό­δου   2012-2014 που συ­μπί­ε­σαν   τη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τσα­κί­ζο­ντας όχι μόνο των  κα­τώ­τα­το μισθό  (που μειώ­θη­κε και με νο­μο­θε­τι­κή από­φα­ση)αλλά και το μέσο μισθό συ­νο­λι­κά. Ου­σια­στι­κά, οι ερ­γο­δό­τες προ­σλαμ­βά­νουν πλέον 3  ερ­γα­ζό­με­νους στο κό­στος των 2, εκτο­ξεύ­ο­ντας πα­ράλ­λη­λα και το βαθμό της εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης.

Η   αλ­λα­γή   του   συ­στή­μα­τος   επι­βο­λής   προ­στί­μων,   με   τον   πρό­σφα­το «ανα­πτυ­ξια­κό» νόμο της ΝΔ, οδή­γη­σε τους ερ­γο­δό­τες να αλ­λά­ξουν τα­κτι­κή: Αντί να έχουν   τους   ερ­γα­ζό­με­νους   αδή­λω­τους   (οι οποί­οι κα­τα­γρά­φο­νταν   στα   επί­ση­μα πο­σο­στά   της   ανερ­γί­ας),  με   μα­ζι­κή   πρα­κτι­κή   έγινε   υπο­δη­λω­μέ­νη   ερ­γα­σία:   Οι ερ­γα­ζό­με­νοι   δου­λεύ­ουν   κα­νο­νι­κά   ή   και   υπε­ρω­ρί­ες   και   δη­λώ­νο­νται   4ωρα.   Ο πραγ­μα­τι­κός   μι­σθός   υπο­λεί­πε­ται   πολ­λές   φορές   ακόμα   και   του   θε­σμο­θε­τη­μέ­νου βα­σι­κού   μι­σθού,   και   οι  ελα­στι­κές   σχέ­σεις   ερ­γα­σί­ας  απο­τε­λούν πλέον το   με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό των νέων προ­σλή­ψε­ων.

Τέλος, δεν θα πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι συ­νε­χί­ζε­ται το ρεύμα με­τα­νά­στευ­σης προς το εξω­τε­ρι­κό,  οι   με­τα­νά­στες   δεν   κα­τα­γρά­φο­νται   στις   στα­τι­στι­κές   της   ανερ­γί­ας και   ένα   με­γά­λο   τμήμα   του   πα­ρα­γω­γι­κού   πλη­θυ­σμού   βρί­σκε­ται   πλέον   εκτός Ελ­λά­δας.

 

Δεν θα πρέ­πει να πα­ρα­βλέ­που­με  ότι ο συ­νο­λι­κός μι­σθός δεν ορί­ζε­ται μόνο από το πόσα είναι τα «κα­θα­ρά» που μπαί­νουν κάθε μήνα στην τρά­πε­ζα. Η υγεία, η εκ­παί­δευ­ση, οι συ­γκοι­νω­νί­ες, η  στέ­γα­ση,  η  πρό­σβα­ση  στον   πο­λι­τι­σμό,   απο­τε­λούν   βα­σι­κές πλευ­ρές  του «κοι­νω­νι­κού   ει­σο­δή­μα­τος»,   ενός   ει­σο­δή­μα­τος   που   έχει   πλη­γεί   σο­βα­ρά   τα   μνη­μο­νια­κά χρό­νια, και πλήτ­τε­ται και με άλ­λους τρό­πους σή­με­ρα. Η   δη­μό­σια   υγεία  έχει   τρο­μα­κτι­κές   ελ­λεί­ψεις   σε   προ­σω­πι­κό,  με τη   κυ­βέρ­νη­ση να επι­χει­ρεί   να   ει­σά­γει   και   σε   αυτόν   τον   τομέα   τη   λο­γι­κή   των   ΣΔΙΤ   και   της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης. Τα νοί­κια έχουν εκτι­να­χθεί την τε­λευ­ταία διε­τία, αρ­χι­κά στις πε­ριο­χές του κέ­ντρου της   Αθή­νας   και   τις   πε­ριο­χές   του­ρι­στι­κού   εν­δια­φέ­ρο­ντος, συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας   τα   νοί­κια   και   στις   υπό­λοι­πες   πε­ριο­χές.   Άνο­δος   που   σε   καμιά πε­ρί­πτω­ση   δεν   σχε­τί­ζε­ται   με   κά­ποια   αντί­στοι­χη   άνοδο   των   ει­σο­δη­μά­των,   αλλά οφεί­λε­ται στην διεύ­ρυν­ση της βρα­χυ­πρό­θε­σμης μί­σθω­σης (Airbnb κλπ), της goldenvisa (πλού­σιοι εκτός ΕΕ μπο­ρούν και παίρ­νουν visa αν αγο­ρά­σουν ακί­νη­τα άνω ενός ποσού, και κά­νουν στη συ­νέ­χεια επι­χει­ρή­σεις ως πο­λί­τες της ΕΕ), και των συ­νο­λι­κών παι­χνι­διών του real estate. Το δι­καί­ω­μα στη στέγη δεν πλήτ­τε­ται όμως μόνο έτσι. Στην Ελ­λά­δα το πο­σο­στό της ιδιο­κα­τοί­κη­σης πα­ρα­μέ­νει υψηλό για τα δε­δο­μέ­να των «θε­σμών» παρά τη μεί­ω­σή του στα χρό­νια της κρί­σης, και η βού­λη­ση του αστι­κού μπλοκ   είναι   να   πλη­θύ­νουν   οι   πλει­στη­ρια­σμοί,   σε   συν­δυα­σμό   με   τη   δια­δι­κα­σία εκ­κα­θά­ρι­σης των τρα­πε­ζι­κών κόκ­κι­νων δα­νεί­ων. Οι δη­μό­σιοι   παι­δι­κοί   σταθ­μοί   πλέον   έχουν γίνει δυ­σεύ­ρε­τοι με  πολύ   αυ­στη­ρά   κρι­τή­ρια  απο­δο­χής   σε σχέση   με   πα­λαιό­τε­ρες   επο­χές,   κάτι   που   προ­σθέ­τει   ένα   επι­πλέ­ον   κό­στος   στα ερ­γα­ζό­με­να ζευ­γά­ρια αλλά και στις μο­νο­γο­νεϊ­κές οι­κο­γέ­νειες, ενώ η ιδιω­τι­κή   εκ­παί­δευ­ση   (φρο­ντι­στή­ρια,   ξένες   γλώσ­σες   κοκ)   πα­ρα­μέ­νει   απα­ραί­τη­τη όπως   είναι   δο­μη­μέ­νο   το   εκ­παι­δευ­τι­κό   και   εξε­τα­στι­κό   σύ­στη­μα,   επι­βα­ρύ­νο­ντας ση­μα­ντι­κά τους οι­κο­γε­νεια­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς

 

Ασφα­λι­στι­κό, στη   κα­τεύ­θυν­ση   που   χά­ρα­ξε ο   Νόμος   Κα­τρού­γκα­λου κι­νού­νται οι προ­ω­θού­με­νες αλ­λα­γές. Η κυ­βέρ­νη­ση θε­σμο­θε­τεί για τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους   ασφα­λι­στι­κές   κλά­σεις   ει­σφο­ρών   εκ   των   οποί­ων   θα   επι­λέ­γει   ο ίδιος ο ασφα­λι­σμέ­νο­ςκαι  οι οποί­ες θα  οδη­γούν και  σε ανά­λο­γες  συ­ντα­ξιο­δο­τι­κές  απο­δο­χές. Στη κα­τώ­τε­ρη κλάση ει­σφο­ράς δηλ. των 210 ευρώ το μήνα συ­νε­πά­γε­ται αυ­ξή­σεις των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών κατά 19%, αφορά το 85% των «μη μι­σθω­τών» (στους οποί­ους συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται όμως   και   οι   «μπλο­κά­κη­δες»   μι­σθω­τοί …).  Πα­ράλ­λη­λα   και   παρά   τη   μικρή   αύ­ξη­ση   των   συ­ντε­λε­στών   ανα­πλή­ρω­σης   λόγω   της από­φα­σης του ΣτΕ – οδη­γού­μα­στε και επί­ση­μα σε πολύ μι­κρές συ­ντά­ξεις: στο 1ο επί­πε­δο για 40(!) χρό­νια προ­κύ­πτει κύρια σύ­ντα­ξη 715 ευρώ, ακόμα όμως και στο τε­λευ­ταίο επί­πε­δο για 40 χρό­νια προ­κύ­πτει μικτή κύρια σύ­ντα­ξη πε­ρί­που 1300 ευρώ. Τη στιγ­μή που μετά από τα τόσα χρό­νια   της μνη­μο­νια­κής επί­θε­σης στη  δη­μό­σια ασφά­λι­ση έχει επι­τευ­χθεί  και η διά­λυ­ση   της   ασφα­λι­στι­κής   συ­νεί­δη­σης,   και   μέσω   της   αύ­ξη­σης   των   ηλι­κια­κών   ορίων συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης,   ει­δι­κά   των   νε­ό­τε­ρων   γε­νιών,   η   κυ­βέρ­νη­ση   μέσω   των   αλ­λα­γών   που προ­ω­θεί  στή­νει   το  ιδα­νι­κό­τε­ρο  σκη­νι­κό   για  να   δη­μιουρ­γή­σει  πε­λα­τεία   για   τις  ιδιω­τι­κές ασφα­λι­στι­κές,   η   εί­σο­δος  των   οποί­ων   έχει   ήδη   εξαγ­γελ­θεί και διά­φο­ρα   «επαγ­γελ­μα­τι­κά τα­μεία» ετοι­μά­ζο­νται εδώ και καιρό. Το βα­σι­κό­τε­ρο όλων όμως, είναι ότι εμπε­δώ­νε­ται η αντα­πο­δο­τι­κή/κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κή   λο­γι­κή   στο   ασφα­λι­στι­κό   σύ­στη­μα,   που   πέραν   του ανοίγ­μα­τος   στην   ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση,   δη­μιουρ­γεί   την   αί­σθη­ση   ότι   οι   ασφα­λι­σμέ­νοι   είναι «ατο­μι­κά υπεύ­θυ­νοι» για τις επι­λο­γές τους (κλά­σεις, δη­μό­σια ή ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση) και η ασφά­λι­ση με­τα­τρέ­πε­ται από κοι­νω­νι­κό δι­καί­ω­μα σε «ατο­μι­κή ευ­θύ­νη», την ώρα που ήδη πολ­λοί νέοι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν δια­μορ­φώ­σει την ει­κό­να ότι δύ­σκο­λα θα πά­ρουν σύ­ντα­ξη ούτως ή άλλως.

 

Την ίδια ώρα η κα­τά­στα­ση στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται όχι απλώς σε τέλμα, αλλά χρειά­ζο­νται νέες λέ­ξεις για να πε­ρι­γρά­ψουν αυτό που συμ­βαί­νει. Μετά από μια δε­κα­ε­τία στην οποία σα­ρώ­θη­καν   πο­λι­τι­κές   εκ­προ­σω­πή­σεις   και   κόμ­μα­τα,   η   ηγε­σία   της   ΓΣΕΕ   κα­τόρ­θω­σε   να πα­ρα­μεί­νει μέχρι πρό­σφα­τα στη θέση της, όχι επει­δή είχε κά­ποια αυ­τό­νο­μη τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή που  συ­σπεί­ρω­σε την  ερ­γα­τι­κή τάξη,  αλλά το  αντί­θε­το.   Επει­δή  ακρι­βώς δεν εκ­προ­σω­πεί  στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα   τους   ερ­γα­ζό­με­νους   της   χώρας,   ξε­κι­νώ­ντας   από   τις   με­γά­λες   μάζες ερ­γα­ζο­μέ­νων   που   είναι   ασυν­δι­κά­λι­στοι   (κάτω   από   10%   εκτι­μά­ται   η   συν­δι­κα­λι­στι­κή πυ­κνό­τη­τα   στον   ιδιω­τι­κό   τομέα), και φτά­νο­ντας στους νό­θους αντι­προ­σώ­πους των συ­νε­δρί­ων, αντι­λαμ­βά­νε­ται κα­νείς το μέ­γε­θος της διά­στα­σης που υπάρ­χει με­τα­ξύ των πραγ­μα­τι­κών ερ­γα­ζο­μέ­νων και της υπο­τι­θέ­με­νης ηγε­σί­ας τους. Σή­με­ρα, πλέον, η ΓΣΕΕ έχει δοτή διοί­κη­ση από την αστι­κή δι­καιο­σύ­νη, και ο χρό­νος διε­ξα­γω­γής του συ­νε­δρί­ου της πα­ρα­μέ­νει αδιευ­κρί­νι­στος. Στο διά­στη­μα που πα­ρήλ­θε από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο, η ηγε­σία της ΓΣΕΕ προ­χώ­ρη­σε σε   ακόμα   πιο   «τολ­μη­ρή»   διο­λί­σθη­ση   στην   ερ­γο­δο­τι­κή   κα­τρα­κύ­λα   της,   επι­λέ­γο­ντας   να συ­γκρο­τή­σει τη λε­γό­με­νη «Κοι­νω­νι­κή Συμ­μα­χία» μέσω της οποί­ας κά­λε­σε στην απερ­γία της   30   Μάη   2018   μαζί   με   ερ­γο­δο­τι­κές   ενώ­σεις.   Η   προ­σέ­λευ­ση   του   κό­σμου   στις συ­γκε­ντρώ­σεις  της ηγε­σί­ας  της  ΓΣΕΕ  απο­τε­λούν  δείγ­μα της  πραγ­μα­τι­κής  στή­ρι­ξης  που απο­λαμ­βά­νει με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

 

Το  Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Αθή­νας δεν βρί­σκε­ται και αυτό σε πολύ κα­λύ­τε­ρη κα­τά­στα­ση. Παρά το δια­φο­ρε­τι­κό εσω­τε­ρι­κό συ­σχε­τι­σμό, δια­κρί­νε­ται σε με­γά­λο βαθμό από απρα­ξία, πέρα από κά­ποιες ανα­κοι­νώ­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης σε κλα­δι­κές και επι­χει­ρη­σια­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, και ακο­λου­θη­τι­σμό απέ­να­ντι στις επι­λο­γές της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα ακόμα και σε επί­πε­δο ορ­γά­νω­σης κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, η με­τά­θε­ση της απερ­γί­ας του Νο­εμ­βρί­ου του   2018   από   τις   8   Νο­εμ­βρί­ου  (που   είχαν   απο­φα­σί­σει   διά­φο­ρες   ομο­σπον­δί­ες)   στις   14Νο­εμ­βρί­ου και στη συ­νέ­χεια στις 21 Οκτω­βρί­ου επει­δή έτσι απο­φά­σι­σε η ηγε­σία της ΓΣΕΕ. Το   να   αλ­λά­ζουν   οι   ημε­ρο­μη­νί­ες   των   απερ­γιών   υπο­βαθ­μί­ζει κι άλλο την κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νη αξιο­πι­στία των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων.   Την   ίδια   πε­ρί­ο­δο,   μια   σειρά   από πρω­το­βάθ­μια    σω­μα­τεία   κα­τόρ­θω­σαν   να ορ­γα­νώ­σουν μια αρ­κε­τά μα­ζι­κή – για τα με­γέ­θη τους – απερ­γία την 1η Νο­έμ­βρη του 2018, επει­δή την προ­ε­τοί­μα­ζαν καιρό και επει­δή η σχέση των σω­μα­τεί­ων αυτών με τους ερ­γα­ζο­μέ­νους που εκ­προ­σω­πούν είναι πολύ κα­λύ­τε­ρη. Εξάλ­λου, η ει­κό­να του ΕΚΑ μι­λά­ει από μόνη της και στα συ­νέ­δριά του. Συ­νέ­δρια στα οποία   όλη   η   συ­ζή­τη­ση  εξα­ντλεί­ται    στη   δια­δι­κα­σία νο­μι­μο­ποί­η­σης συ­νέ­δρων, κατά την οποία λόγω δια­φω­νιών απο­χω­ρούν στα­δια­κά σχε­δόν όλες οι πα­ρα­τά­ξεις, για να προ­σέλ­θουν στη  συ­νέ­χεια κα­νο­νι­κά  στις κάλ­πες, δί­νο­ντας   την   ει­κό­να   ενός   σόου,   που   το   μόνο   που   πραγ­μα­τι­κά εν­δια­φέ­ρει τους  συμ­με­τέ­χο­ντες  είναι  ο  εκλο­γι­κός  συ­σχε­τι­σμός  και  σε  κα­νέ­να  βαθμό  τα προ­βλή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Φω­τει­νή εξαί­ρε­ση σε αυτή την κα­τά­στα­ση απο­τέ­λε­σε η από­φα­ση για κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας, μαζί με την ΑΔΕΔΥ, στις 24 Σε­πτεμ­βρί­ου του 2019, κό­ντρα στην (δι­κα­στι­κά ορι­σμέ­νη)ηγε­σία της ΓΣΕΕ. Απερ­γία που έδει­ξε ότι μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί ένας κό­σμος, και μά­λι­στα απέ­να­ντι στον ανα­πτυ­ξια­κό νόμο που δεν είχε γίνει ακόμα αρ­κε­τά σαφές τι πρό­κει­ται να επι­φέ­ρει ως  αλ­λα­γές στα δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Με αυτή την ευ­και­ρία το ΕΚΑ απέ­κτη­σε   ξανά   ορα­τό­τη­τα   στους   ερ­γα­ζό­με­νους   της   Αθή­νας,   οι   πε­ρισ­σό­τε­ροι   από   τους οποί­ος έχουν ξε­χά­σει ή δεν γνω­ρί­ζουν καν την ύπαρ­ξή του, ακρι­βώς λόγω της κα­τά­στα­σης που επι­κρα­τεί εδώ και χρό­νια.

 

 

Πριν από πε­ρί­που έναν αιώνα, δη­μιουρ­γή­θη­καν τα ερ­γα­τι­κά κέ­ντρα για να συ­νε­νώ­σουν τις δυ­νά­μεις   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων,   μι­κρές   και   διά­σπαρ­τες   σε   πολ­λές   πε­ρι­πτώ­σεις, δια­δρα­μα­τί­ζο­ντας πα­ράλ­λη­λα κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό ρόλο σε μια πόλη. Το ΕΚΑ σή­με­ρα είναι το με­γα­λύ­τε­ρο δευ­τε­ρο­βάθ­μιο σω­μα­τείο και ο ρόλος του, πέρα από τις επι­θε­ω­ρή­σεις ερ­γα­σί­ας  και  την πα­ρο­χή νο­μι­κών  συμ­βου­λών,  έχει εκ­φυ­λι­στεί  σε έναν δια­πα­ρα­τα­ξια­κό

γρα­φειο­κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό, μα­κριά από τους ερ­γα­ζό­με­νους της Αθή­νας και ει­δι­κό­τε­ρα τους ανέρ­γους, τους επι­σφα­λείς και τους νέους.   Το   Ερ­γα­τι­κό   Κέ­ντρο   Αθή­νας πρέ­πει και  θα   μπο­ρού­σε    να   λει­τουρ­γεί   με   πολύ δια­φο­ρε­τι­κούς όρους,  να πρω­το­στα­τή­σει στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα ως το με­γα­λύ­τε­ρο ΕΚ της χώρας, αλλά και αξιο­ποιώ­ντας τη θέση του ως συν­δι­κά­το πόλης στην Ελ­λά­δα:

Να   ορ­γα­νώ­σει   κα­μπά­νιες  μα­ζι­κών   εντά­ξε­ων   στο   συν­δι­κα­λι­στι­κό   κί­νη­μα,   και δη­μιουρ­γί­ας   νέων   σω­μα­τεί­ων.  Σω­μα­τεί­ων -πραγ­μα­τι­κά   και   όχι   για   λό­γους συ­σχε­τι­σμών- εκεί που δεν υπάρ­χουν, ιδίως στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, και των νέων προ­λε­τα­ρια­κών στρω­μά­των.

Να  ανοί­ξει τις πόρ­τες  του  στους επι­σφα­λώς ερ­γα­ζό­με­νους/ες, και σε όσους/εςκι­νού­νται στη γκρί­ζα ζώνη με­τα­ξύ επι­σφά­λειας και ανερ­γί­ας, που απο­τε­λούν πλέον την πλειο­ψη­φία της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά είναι πάρα πολ­λών πλέον   και   στις   με­γα­λύ­τε­ρες   ηλι­κί­ες.   Να  ανα­γκά­σει   σε   αυτή  την   κα­τεύ­θυν­ση   τα σω­μα­τεία   μέλη   του   να   έχουν   κα­τα­στα­τι­κή   πρό­βλε­ψη   έντα­ξης   των   επι­σφα­λώς ερ­γα­ζο­μέ­νων   στις  τά­ξεις   τους.   Ταυ­τό­χρο­να,   να   πα­ρέμ­βει   στους   κλά­δους   και   τις επι­χει­ρή­σεις, όπου η ερ­γο­δο­σία, εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την ανερ­γία και την επι­σφά­λεια, έχει επι­βάλ­λει τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ερή­μω­ση, να ενι­σχύ­σει  τους συ­να­δέλ­φους, που πα­ρό­λα   αυτά   υψώ­νουν   ανά­στη­μα   μέσα   στις   δυ­σκο­λό­τε­ρες   συν­θή­κες,   και   να δι­δα­χθούν από τη δράση τους.

Να  αγω­νι­στεί   για   την  άρση   του   δια­χω­ρι­σμού   και   κα­τα­κερ­μα­τι­σμού   του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος  και τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων και ισχυ­ρών συν­δι­κά­των που θα εκ­προ­σω­πούν όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους Έλ­λη­νες και με­τα­νά­στες. Να εντά­ξει τους με­τα­νά­στες ερ­γα­ζό­με­νους στα συν­δι­κά­τα και να απο­τε­λέ­σει ση­μείο ανα­φο­ράς για την συ­νο­λι­κό­τε­ρη ενερ­γή έντα­ξή τους στις ορ­γα­νώ­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Να ορ­γα­νώ­σει συ­ζη­τή­σεις και κα­μπά­νιες τό­νω­σης της  ασφα­λι­στι­κής συ­νεί­δη­σης, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας   το   έδα­φος   για   μα­ζι­κές   κι­νη­το­ποι­ή­σεις   από­κρου­σης   του   νέου ασφα­λι­στι­κού,   αλλά   και   διεκ­δί­κη­σης   συ­νο­λι­κής   επα­να­θε­με­λί­ω­σης   του ασφα­λι­στι­κού   συ­στή­μα­τος.   Με   μεί­ω­ση   των   ορίων   συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης   και ανα­δια­νε­μη­τι­κή λο­γι­κή. Η μα­χη­τι­κό­τη­τα και αντο­χή των Γάλ­λων ερ­γα­ζο­μέ­νων τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, αλλά και η ιστο­ρία του διε­θνούς ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, δεί­χνουν ότι το δι­καί­ω­μα στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση μπο­ρεί να ξα­να­γί­νει βα­σι­κό στοι­χείο της ερ­γα­τι­κής συ­νεί­δη­σης.

Να λει­τουρ­γή­σει ως συν­δι­κά­το πόλης ορ­γα­νώ­νο­ντας και τα σω­μα­τεία του αλλά και ευ­ρύ­τε­ρους   κοι­νω­νι­κούς   φο­ρείς   σε   μια   κα­τεύ­θυν­ση   υπε­ρά­σπι­σης   και επα­να­διεκ­δί­κη­σης ευ­ρύ­τε­ρων κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των: Το δι­καί­ω­μα για όλους στη δη­μό­σια υγεία, το δι­καί­ω­μα στη στέγη και μια προ­ο­δευ­τι­κή κε­ντρι­κή στε­γα­στι­κή πο­λι­τι­κή,

το δι­καί­ω­μα στην πρό­σβα­ση στην ενέρ­γεια, ξε­κι­νώ­ντας από το δι­καί­ω­μα στη θέρ­μαν­ση, την ανα­βάθ­μι­ση των αστι­κών συ­γκοι­νω­νιών, την πύ­κνω­ση του δι­κτύ­ου των ΜΜΜ στα­θε­ρής τρο­χιάς, την πρό­σβα­ση στον αθλη­τι­σμό και τον πο­λι­τι­σμό.

Να   ορ­γα­νώ­σει   ένα   ευρύ   μέ­τω­πο  ενά­ντια   στις   ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις   του   δη­μο­σί­ου πλού­του αλλά και των δη­μο­σί­ων επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας. Ζή­τη­μα που συν­δέ­ε­ται και με   ζη­τή­μα­τα που «καίνε»   σή­με­ρα   όλο   τον   πλα­νή­τη,   όπως   το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό. Η ΔΕΗ απο­κλεί­στη­κε στην πράξη από τις ΑΠΕ, και η «πρά­σι­νη με­τα­βα­ση»   έρ­χε­ται   ως   απο­κλει­στι­κά   σχέ­διο   με­γά­λων   επι­χει­ρή­σε­ων   οι   οποί­ες σπέρ­νουν την Ελ­λά­δα με με­γά­λα αιο­λι­κά πάρκα, την ίδια ώρα που με το άλλο χέρι οι κυ­βερ­νή­σεις δί­νουν άδειες για εξο­ρύ­ξεις σε όλη την επι­κρά­τεια, και μας εμπλέ­κουν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην πε­ριο­χή.

Να   συμ­βάλ­λει   στην   επί­λυ­ση   των   προ­βλη­μά­των   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   με   όρους αυ­το­ορ­γά­νω­σης.   Χωρίς   αυτό   να   απο­τε­λεί   άλ­λο­θι   για   την   κε­ντρι­κή   εξου­σία   να απο­συρ­θεί   από   τους   το­μείς   που   πρέ­πει   να   κα­λύ­πτει,   η   ιστο­ρία   του   ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος είναι γε­μά­τη πα­ρα­δείγ­μα­τα που η αυ­τορ­γά­νω­ση έδωσε αρ­χι­κά τις λύ­σεις, με τα   πρώτα   ασφα­λι­στι­κά   τα­μεία   να   απο­τε­λούν   ίσως   το   εμ­βλη­μα­τι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα. Να ορ­γα­νώ­σει το λυσ­σα­λέο κυ­νη­γη­τό των ερ­γο­δο­τών που δεν σέ­βο­νται το δι­καί­ω­μα στη   μη­τρό­τη­τα.   Να   ορ­γα­νώ­σει   μια   πλα­τιά   ομπρέ­λα   συν­δι­κά­των   αλλά   και

συ­νο­λι­κό­τε­ρα μα­ζι­κών φο­ρέ­ων, την επα­να­φο­ρά του πλαι­σί­ου προ­στα­σί­ας της και ει­δι­κές πρό­νοιες για τις ερ­γα­ζό­με­νες μη­τέ­ρες, οι οποί­ες σή­με­ρα αντι­με­τω­πί­ζουν μία διπλή πρό­κλη­ση: Να ερ­γά­ζο­νται σαν να μην είχαν παι­διά, και να είναι μη­τέ­ρες σαν να μην ερ­γά­ζο­νται. Πα­ράλ­λη­λα, ένα τέ­τοιο ΕΚΑ θα έπρε­πε να εντεί­νει τους αγώ­νες για την ερ­γα­σια­κή ισό­τη­τα των φύλων, που πα­ρα­μέ­νει επί­δι­κο, με τις γυ­ναί­κες να υπα­μεί­βο­νται   σε   σχέση   με   τους   άντρες   συ­να­δέλ­φους   τους,   την   ώρα   που ανα­γκά­ζο­νται και λόγω της απο­διάρ­θρω­σης των πλευ­ρών του “κοι­νω­νι­κού κρά­τους” να επω­μί­ζο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­θύ­νες στα νοι­κο­κυ­ριά.

Να υπε­ρα­σπι­στεί τα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα μπαί­νο­ντας ασπί­δα γύρω από όσους και όσες βιώ­νουν την έντα­ση της κα­τα­στο­λής στην οποία επι­δί­δε­ται η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ.

Να συ­σφί­ξει σχέ­σεις με φο­ρείς της τουρ­κι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, δη­λώ­νο­ντας ξε­κά­θα­ρα ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχουν συμ­φέ­ρον και δεν   πρό­κει­ται   να   πο­λε­μή­σουν   για   τις   επεν­δύ­σεις   των   ξένων   και   ελ­λη­νι­κών εξο­ρυ­κτι­κών εται­ριών.

Για   να   γί­νουν   όλα   αυτά   όμως,   είναι   ανα­γκαί­ος   ένας   δια­φο­ρε­τι­κός   πο­λι­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός   του   ΕΚΑ,   τα­ξι­κά   αυ­τό­νο­μος,   μα­κριά   από   λο­γι­κές   ανα­πα­ρα­γω­γής γρα­φειο­κρα­τιών.   Ένας   τρό­πος   λει­τουρ­γί­ας     που   θα   επέ­τρε­πε     την   αξιο­ποί­η­ση   της επι­νοη­τι­κό­τη­τας   των   ερ­γα­ζο­μέ­νων   και   την  υιο­θέ­τη­ση   και   νέων,   πιο μα­χη­τι­κών   μορ­φών αγώνα για τη διεκ­δί­κη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των απευ­θεί­ας απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σία, πέραν   της   διεκ­δί­κη­σης   από   τις   κυ­βερ­νή­σεις   για   την   επα­να­θε­σμο­θέ­τη­ση   του   νο­μι­κού πλαι­σί­ου κα­το­χύ­ρω­σης των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων.

Τέλος οι δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, παρά την αγω­νι­στι­κή τους στάση, θα πρέ­πει να ξε­πε­ρά­σουν και την αδυ­να­μία τους, και να δια­τυ­πώ­σουν ένα συ­νο­λι­κό πρό­γραμ­μα ορ­γά­νω­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

*Ο Δη­μή­τρης Τσια­πής είναι αντι­πρό­ε­δρος της Πα­νελ­λή­νιας Ομο­σπον­δί­ας Ια­τρι­κών Επι­σκε­πτών (ΠΟΙΕ), αντι­πρό­σω­πος στο συ­νέ­δριο του ΕΚΑ & μέλος της πα­ρά­τα­ξης «ΡΕ­ΣΑΛ­ΤΟ στη ΓΑ­ΛΕ­ΡΑ».

/rproject.gr/