Μια χώρα που στις δεδομένες συνθήκες παγκόσμιου καταμερισμού αγαθών και υπηρεσιών θέλει να είναι σχετικά ανεξάρτητη κοιτάει σαν τα μάτια της τη γη και τη θάλασσά της. Ξέρει να ποτίζει πέντε λεμονιές αντί να εισάγει λεμόνια από τη Χιλή, να σπέρνει και να θερίζει τη σοδειά, να φυτεύει δυό βραγιές και να μαζεύει τα λαχανικά.
Ξέρει πως μπορεί σταθεί αξιοπρεπώς στα πόδια της μ’ ένα αμπέλι, μια ελιά κι ένα καράβι, κατά τον λόγο του Οδυσσέα Ελύτη. Ξέρει επίσης ότι είναι πλούτος να έχεις το ίδιο κινητό τηλέφωνο πέντε χρόνια και λιγούρικη κακομοιριά να το αλλάζεις κάθε εξάμηνο.
Με το ίδιο μέτρο διαχωρίζει παντού την ευδόκιμη χρήση από την ανηδονική κατάχρηση και μετέρχεται τεχνολογίες αιχμής όχι για να απομυζάται απ’ αυτές, αλλά για να προσπορίζεται τα οφέλη τους. Ξέρει να εμπιστεύεται την μικρή και ευέλικτη παραγωγική μονάδα, να αξιοποιεί την μαστοριά και τους τεχνίτες της, να επενδύει στην επινοητικότητα των ανθρώπων της. Και οι φίλοι της ξέρουν ότι ξέρει.
Προσέρχονται λοιπόν με σεβασμό στο νόμο και στον τρόπο της. Θεωρούν αυτονόητο ότι όποιος ορίζει τη χώρα του, ορίζει τα κριτήρια υποδοχής των επισκεπτών της και περιορίζει τον αριθμό τους τόσο ώστε να μη προσβάλλεται και να μη τους προσβάλλει. Γνωρίζουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι αλλά όχι απαραίτητοι.
Καταλύουν σε ξενοδοχεία επιδοτούμενα για τη φιλοξενία σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας και ορχηστρικών σχημάτων ποιοτικής μουσικής, παρακολουθούν στο ανακαινισμένο θέατρο του Διονύσου παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας με υποτίτλους, ξεναγούνται σε διαδραστικά μουσεία που απεικονίζουν το ελληνικό βλέμμα στον καθρέφτη της οικουμενικότητας.
Οι αθλητές λαχταρούν να προκριθούν στους λιτούς αγώνες της Ολυμπίας που, έχοντας εκτοπίσει τους χλιδάτους Ολυμπιακούς της ντόπας, διεξάγονται μόνιμα εκεί και επιβραβεύουν τους πρώτους χωρίς καταγραφή των επιδόσεών τους. Χιλιάδες καθηγητών, φοιτητών και ερευνητών διαγωνίζονται στην Κω όπου ακμάζει το μεγαλύτερο του κόσμου Ιπποκράτειο Κέντρο Ιατρικών Σπουδών.
Σπεύδουν στην Πυθαγόρειο Μουσική και Μαθηματική Εταιρεία της Σάμου, στο Θουκυδίδειο Ιστορικό Σπουδαστήριο του Αλίμου, στην Πλατωνική Εστία του Κολωνού, στο Σωκράτειο Συμποσιακό Μέγαρο της Πλάκας, στο Ίδρυμα Αριστοτελικής Λογικής και Μεθοδολογίας της Θράκης, στα Ινστιτούτα Αρχαίου Δράματος του Άργους και των Θηβών, στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Κλασικής Φιλοσοφίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών που απλώνεται από τους Θρακομακεδόνες και το Τατόι ως το Καπανδρίτι.
Συρρέουν στο λαμπρό Κέντρο Ομηρικών Σπουδών της Χίου, αγοράζουν τα Άπαντα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων από τις υπερέχουσες κριτικές εκδόσεις της Ακαδημίας Αθηνών, επισκέπτονται τα πολιτισμικά περίπτερα των χωρών τους στην έκταση που έχει παραχωρήσει η ελληνική πολιτεία γύρω από τους Δελφούς. Και φεύγουν ευτυχισμένοι από μία χώρα που αντί για rooms to let, mouzaka, greek souvlaki και θέα προς tis grias to pidima, τους προσφέρει μια αλματική αίσθηση ευζωίας αντάξια του παρελθόντος της.
Μιλώ για μια χώρα που μονάχα η έλλειψη τολμηρής φαντασίας την κάνει φανταστική.
