20 χρόνια μετά τη Γένοβα// του Αντώνη Νταβανέλου

Πριν από 20 χρόνια, το ανερχόμενο, τότε, διεθνές κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, έδινε στη Γένοβα μια εμβληματική μάχη ενάντια στη Σύνοδο των G8, τη σύνοδο των ηγετικών δυνάμεων του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που συγκαλούνταν στην ιστορική πόλη του ιταλικού βορρά.

Είχε προη­γη­θεί το Σιάτλ, η Πράγα, η προ­σπά­θεια ορ­γά­νω­σης του κι­νή­μα­τος μέσω των Φό­ρουμ. Οι αγώ­νες στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και ο με­γά­λος γαλ­λι­κός απερ­για­κός Δε­κέμ­βρης του ’95 είχαν βάλει τα θε­μέ­λια για ένα «ξε­πά­γω­μα» του διε­θνούς κι­νή­μα­τος, για μια νέα έκρη­ξη αρι­στε­ρού ρι­ζο­σπα­στι­σμού.

Αυτό το νέο κί­νη­μα ση­μα­το­δο­τού­σε την έξοδο από την «αρι­στε­ρή με­λαγ­χο­λία» που είχε επι­φέ­ρει διε­θνώς η κα­τάρ­ρευ­ση του «υπαρ­κτού» μετά το 1989.

Το σύν­θη­μα «ένας άλλος κό­σμος είναι εφι­κτός!» απο­τε­λού­σε το σάλ­πι­σμα ενός νέου ξε­κι­νή­μα­τος. Πα­ρό­λο που μια «πα­γω­μέ­νη» ανά­λυ­σή του μπο­ρού­σε εύ­κο­λα να ανα­δεί­ξει τις αντι­φά­σεις του (Ποιος είναι αυτός ο «άλλος κό­σμος»; Πώς μπο­ρού­με να φτά­σου­με σε αυτόν;), ήταν μια κα­τεύ­θυν­ση που μπο­ρού­σε να συ­γκε­ντρώ­νει δυ­νά­μεις.

Στη βάση, στην πρώτη γραμ­μή των κι­νη­μα­τι­κών δρά­σε­ων, αφο­ρού­σε την πει­σμα­τι­κή προ­σπά­θεια να συ­γκλί­νει ο ερ­γα­τι­κός ρι­ζο­σπα­στι­σμός με τους αγώ­νες και τις θε­μα­το­λο­γί­ες των «κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των». Το σύν­θη­μα είχε ήδη πέσει στο Σιάτλ: «Οι τίμ­στερς (το ιστο­ρι­κό συν­δι­κά­το στις με­τα­φο­ρές) μαζί με τα χε­λω­νό­παι­δα (τους ακτι­βι­στές των πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων)»! Και αυτό το «μαζί» είχε αντέ­ξει τη δο­λο­φο­νι­κή πίεση της Εθνο­φρου­ράς… Όλη αυτή η πε­ρί­ο­δος ήταν μια ανο­δι­κή τρο­χιά των αγώ­νων στη βάση: στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, στη νε­ο­λαία, στις γυ­ναί­κες, στους άστε­γους, στους με­τα­νά­στες/πρό­σφυ­γες, στους ακτή­μο­νες και στους ιθα­γε­νείς στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, στον αντι­ρα­τσι­σμό, στον αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμό κ.ο.κ. Που έφτα­νε ακόμα και στους πιο «δύ­σκο­λους» χώ­ρους: στην προ­σπά­θεια για συν­δι­κά­το στα «μα­κί­λας» της δια­συ­νο­ρια­κής ζώνης ΗΠΑ-Με­ξι­κού, στην ορ­γά­νω­ση των «χωρίς γη» στα λα­τι­φού­ντια της Βρα­ζι­λί­ας, στη δράση στις χα­ο­τι­κές πα­ρα­γκου­πό­λεις της Βομ­βά­ης, στην ορ­γά­νω­ση των «χωρίς χαρ­τιά» στα προ­ά­στια του Πα­ρι­σιού, στο βά­θε­μα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη κλπ. Σε πεί­σμα των σε­χτα­ρι­στι­κών ανα­λύ­σε­ων (που δεν έλει­ψαν και τότε) που «προει­δο­ποιού­σαν» για έναν κίν­δυ­νο αυ­το­διά­λυ­σης του ερ­γα­τι­κού/μαρ­ξι­στι­κού ρεύ­μα­τος μέσα στη θά­λασ­σα των «κι­νη­μά­των», αυτή η προ­σπά­θεια λει­τούρ­γη­σε στην πράξη σαν μια με­γά­λης και διε­θνούς κλί­μα­κας από­πει­ρα απο­κα­τά­στα­σης της ερ­γα­τι­κής ηγε­μο­νί­ας μέσα στο γε­νι­κό­τε­ρο «ακτι­βι­σμό», σαν μια με­γά­λη από­πει­ρα ενο­ποί­η­σης στην πράξη των αγώ­νων ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση με την πάλη ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση. Γι’ αυτό οι αντί­πα­λοί μας ανα­γνώ­ρι­ζαν το κί­νη­μα αυτό ως αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό. Οι πρά­ξεις, για μια ακόμα φορά στην ιστο­ρία, απο­δει­κνύ­ο­νταν ση­μα­ντι­κό­τε­ρες των λέ­ξε­ων.

Η μέ­θο­δος για να γί­νουν αυτά τα «άλ­μα­τα» ήταν η ενό­τη­τα στη δράση με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών πο­λι­τι­κών ρευ­μά­των, δια­φο­ρε­τι­κών κι­νη­μα­τι­κών τα­χυ­τή­των, δια­φο­ρε­τι­κών ευαι­σθη­σιών. Το σύν­θη­μα του γαλ­λι­κού Δε­κέμ­βρη «Tous ensemble!» (Όλοι μαζί!) ήταν η βάση για μια εν­στι­κτώ­δη στρο­φή, για μια αυ­θόρ­μη­τη επα­νά­καμ­ψη της ση­μα­σί­ας του Ενιαί­ου Με­τώ­που. Στο Σιάτλ, στην Πράγα, στη Γέ­νο­βα, «χτύ­πη­σαν μαζί» πολ­λές και δια­φο­ρε­τι­κές δυ­νά­μεις: κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις αλλά και κόμ­μα­τα που σή­με­ρα θα χα­ρα­κτη­ρί­ζα­με ως «μα­χη­τι­κό ρε­φορ­μι­σμό», ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της διε­θνούς επα­να­στα­τι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, ποι­κι­λί­ες της Αυ­το­νο­μί­ας ή του αναρ­χι­σμού (από το «πο­λι­τι­κό» τμήμα του ως το black block).

Όλα αυτά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μαζί, έκα­ναν τις κα­πι­τα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες να ανα­γνω­ρί­ζουν αυτό το κί­νη­μα ως απει­λή. Η κυ­βέρ­νη­ση Μπερ­λου­σκό­νι ήταν το κα­τάλ­λη­λο «ερ­γα­λείο» για να υπο­δε­χθεί στην Ιτα­λία αυτό το διε­θνές κί­νη­μα με τη δο­λο­φο­νι­κή μανία που εξα­πο­λύ­θη­κε στη Γέ­νο­βα.

Όλοι όσοι έζη­σαν στα σο­βα­ρά εκεί­νες τις ημέ­ρες, γνω­ρί­ζουν ότι αν τα γε­γο­νό­τα είχαν συμ­βεί σε όποια άλλη πόλη της Ευ­ρώ­πης, οι απώ­λειες θα ήταν πι­θα­νό­τα­τα πολύ με­γα­λύ­τε­ρες από το θά­να­το του Τζου­λιά­νι, το μα­κέλ­λε­μα στο «στρα­τη­γείο» του κι­νή­μα­τος με την ει­σβο­λή των κα­ρα­μπι­νιέ­ρων στο Σχο­λείο Ντίαζ και το σο­βα­ρό κίν­δυ­νο που διέ­τρε­ξαν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι στην τε­λι­κή δια­δή­λω­ση. Η ιτα­λι­κή Αρι­στε­ρά (από την Κομ­μου­νι­στι­κή Επα­νί­δρυ­ση μέχρι τους COBAS) χρειά­στη­κε να θυ­μη­θεί τις κα­λύ­τε­ρες σε­λί­δες της ιστο­ρί­ας της για να αντέ­ξει την πίεση. Η πόλη της Γέ­νο­βας με την τε­ρά­στια ερ­γα­τι­κή και αντι­φα­σι­στι­κή πα­ρά­δο­ση, στά­θη­κε στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων.

Πο­λι­τι­κή

Το κί­νη­μα είχε έρθει από νω­ρί­τε­ρα αντι­μέ­τω­πο με την «κε­ντρι­κή» θε­μα­το­λο­γία του ιμπε­ρια­λι­σμού και του πο­λέ­μου.  Η γραμ­μή «ίσων απο­στά­σε­ων» δεν άντε­ξε τη δο­κι­μα­σία της επι­δρο­μής στη Γιου­γκο­σλα­βία. Στη Γέ­νο­βα, η Νε­ο­λαία του Συ­να­σπι­σμού, που κα­θο­δη­γού­σε ένας κά­ποιος Αλέ­ξης Τσί­πρας, δια­δή­λω­νε με σύν­θη­μα «Όλα τα Βαλ­κά­νια τα πνί­ξα­τε στο αίμα – Άντε και γα­μή­σου σύ­ντρο­φε Ντ’ Αλέμα»! Που να ήξε­ραν αυτοί οι λε­βέ­ντες ότι 20 χρό­νια μετά, έχο­ντας φο­ρέ­σει πλέον για τα καλά τα κου­στού­μια, θα έκα­ναν και θα έλε­γαν πράγ­μα­τα που θα έκα­ναν ακόμα και τον Ντ’ Αλέμα να κοκ­κι­νί­ζει από ντρο­πή…

Η 11η Σε­πτέμ­βρη και η ει­σβο­λή στο Αφ­γα­νι­στάν ήταν μια πρώτη δο­κι­μα­σία. Κά­ποιες δυ­νά­μεις αντέ­δρα­σαν με αμ­φι­τα­λα­ντεύ­σεις: Πχ ο Συ­να­σπι­σμός εδώ, στρά­φη­κε στη γραμ­μή «Ούτε Μπους – Ούτε Τα­λι­μπάν». Η ει­σβο­λή στο Ιράκ, έκανε την αντι­με­τώ­πι­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού και του πο­λέ­μου απο­λύ­τως κε­ντρι­κό ζή­τη­μα. Παρά κά­ποιες υπο­βό­σκου­σες δια­φω­νί­ες (τι στάση απέ­να­ντι στην υπαρ­κτή αντί­στα­ση που απει­λού­σε τους Αμε­ρι­κά­νους στο Ιράκ;), το κί­νη­μα μπό­ρε­σε να συ­νεν­νοη­θεί και να ορ­γα­νώ­σει με­γά­λες και συ­ντο­νι­σμέ­νες διε­θνώς αντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις, πρω­το­φα­νούς με­γέ­θους και ση­μα­ντι­κής ορμής. Όμως δεν άρ­κε­σαν για να ακυ­ρώ­σουν ή για να στα­μα­τή­σουν τον πό­λε­μο.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το ζή­τη­μα είχε τεθεί στην ίδια τη Γέ­νο­βα. Την επο­μέ­νη της επι­στρο­φής μας γρά­φα­με, τότε, ότι τα κα­θή­κο­ντα εντο­πί­ζο­νται στην ανά­γκη μιας στρο­φής «από τη συμ­βο­λι­κή στην πραγ­μα­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση». Στη Γέ­νο­βα το κί­νη­μα είχε έρθει αντι­μέ­τω­πο με τη γυμνή δύ­να­μη του κρά­τους. Απέ­να­ντι σε αυτό το ζή­τη­μα υπάρ­χουν πολ­λές και απο­κλί­νου­σες απα­ντή­σεις. Οι αναρ­χι­κοί που είχαν ταυ­τι­στεί με το Black Block, πρό­τει­ναν απλώς να επα­να­λά­βου­με τις συ­γκρού­σεις, πιο απο­φα­σι­στι­κά, με την ελ­πί­δα ότι την επό­με­νη φορά θα νι­κή­σου­με. Οι «τρύ­πες» αυτής της απά­ντη­σης, έκα­ναν κάθε σο­βα­ρό αγω­νι­στή να κα­τα­νο­εί ότι αυτή η στρα­τη­γι­κή (;) ήταν προ­ο­ρι­σμέ­νη να μα­ρα­ζώ­σει. Οι πιο συ­ντη­ρη­τι­κές «κοι­νω­νι­κές» ορ­γα­νώ­σεις, αλλά και ένα τμήμα της Αυ­το­νο­μί­ας (Νέ­γκρι, Χά­λο­γου­εϊ κ.ά.) πρό­τει­ναν να εγκα­τα­λεί­ψου­με την «κε­ντρι­κή» θε­μα­το­λο­γία και να στρα­φού­με στο «κοι­νω­νι­κό» (άλλοι ως δια­πραγ­μά­τευ­ση με το κρά­τος, άλλοι ως «πε­ρι­κύ­κλω­ση» του κρά­τους που προ­ο­ρί­ζε­ται, λέει, να «πνί­ξει» κά­πο­τε την κε­ντρι­κή εξου­σία). Όλο αυτό το τμήμα στρά­φη­κε στα­δια­κά είτε σε συ­ντη­ρη­τι­κή στρο­φή, είτε σε αδρα­νο­ποί­η­ση. Η εναλ­λα­κτι­κή εκ­φρά­στη­κε από το πιο ενερ­γό και πιο καλ­λιερ­γη­μέ­νο τμήμα της διε­θνούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η «στρο­φή στην πο­λι­τι­κή», όπως συν­θη­μα­τι­κά έλεγε ο Ντα­νιέλ Μπεν­σα­ΐντ, προ­έ­τρε­πε να μπού­με απο­φα­σι­στι­κά στον πα­ρα­τε­τα­μέ­νο πο­λι­τι­κό αγώνα, «κου­βα­λώ­ντας» μέσα σε αυτόν το αί­τη­μα για άμεση ανα­τρο­πή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού (δη­λα­δή τη σύ­γκρου­ση με την «υπαρ­κτή» μορφή του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού), τη σύ­γκρου­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον πό­λε­μο, τη σύ­γκρου­ση με το ρα­τσι­σμό.

Ήταν η βάση για τους πο­λι­τι­κούς πει­ρα­μα­τι­σμούς που εκ­δη­λώ­θη­καν σε ένα ευρύ φάσμα. Η LCR στη Γαλ­λία, αυ­το­δια­λυό­με­νη και ιδρύ­ο­ντας το NPA, προ­σπά­θη­σε να ενο­ποι­ή­σει πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά, το ευρύ στρώ­μα των ακτι­βι­στών, των συν­δι­κα­λι­στι­κών στε­λε­χών και των συλ­λο­γι­κο­τή­των που είχαν πρω­το­στα­τή­σει στο ΟΧΙ στο Ευ­ρω­σύ­νταγ­μα. Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και στη Νότια Ευ­ρώ­πη, τα λε­γό­με­να «πλα­τιά κόμ­μα­τα» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, λο­γο­δο­τού­σαν στην προ­σπά­θεια να συ­γκρο­τη­θεί και να κάνει «μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή» ο κό­σμος των Φό­ρουμ.

Η προ­σπά­θεια για να βγει το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά από τα λα­σπό­νε­ρα της κα­τάρ­ρευ­σης του 1989 ήταν ένα κο­λοσ­σιαίο έργο. Οι δυ­νά­μεις που ενε­πλά­κη­σαν ενερ­γά σε αυτό, ήταν μι­κρό­τε­ρες του ανα­γκαί­ου και με ση­μα­ντι­κά ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά κενά. Όχι τυ­χαία, σε όλες τις εκ­δο­χές τους, ητ­τή­θη­καν. Αυτή η δια­πί­στω­ση δεν είναι λόγος μεμ­ψι­μοι­ρί­ας. Έτσι γρά­φε­ται ζω­ντα­νά η ιστο­ρία: με άλ­μα­τα και υπο­χω­ρή­σεις. Και συ­νή­θως, τα πιο χρή­σι­μα και προ­ω­θη­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα προ­κύ­πτουν ανά­με­σα σε εκεί­νες-ους που πραγ­μα­τι­κά επι­χεί­ρη­σαν, που προ­σπά­θη­σαν να αλ­λά­ξουν «την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των».

Ανα­λο­γί­ες

Στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο, όπως δια­μορ­φώ­νε­ται μετά τη διε­θνή κρίση και την παν­δη­μία, υπάρ­χουν ανα­λο­γί­ες με την προ της Γέ­νο­βα πε­ρί­ο­δο. Ανα­λο­γί­ες δεν ση­μαί­νει ομοιό­τη­τες, δεν ση­μαί­νει ότι θα επα­να­λη­φθεί ο ίδιος δρό­μος.

Στον 21ο αιώνα, η ερ­γα­τι­κή τάξη πα­ρα­μέ­νει διε­θνώς το κε­ντρι­κό υπο­κεί­με­νο που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει τον κόσμο προς την κα­τεύ­θυν­ση της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης. Οι ατε­λεί­ω­τες φι­λο­λο­γί­ες που προ­σπα­θούν να δια­βρώ­σουν αυτό το βα­σι­κό μαρ­ξι­στι­κό ισχυ­ρι­σμό, στε­ρού­νται σο­βα­ρό­τη­τας και δεν κά­νουν άλλο από το να απο­δει­κνύ­ουν έμ­με­σα τη ση­μα­σία του (για μια εκτε­νή ανά­λυ­ση αυτού του ζη­τή­μα­τος, βλ. Κιμ Μού­ντι στο τεύ­χος 17 του πε­ριο­δι­κού «Κόκ­κι­νο» που κυ­κλο­φο­ρεί).

Η ερ­γα­τι­κή αγω­νι­στι­κό­τη­τα και οι ρυθ­μοί που αυτή μπο­ρεί να πάρει, απο­τε­λούν το κέ­ντρο της προ­σο­χής των αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων (βλ. νόμο Χα­τζη­δά­κη) εδώ και διε­θνώς.

Ο κα­πι­τα­λι­σμός σε κρίση ση­μαί­νει ένα σύ­στη­μα στα όρια του αγριαν­θρω­πι­σμού. Οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, οι βια­σμοί, αλλά και οι από­πει­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στο οι­κο­γε­νεια­κό δί­καιο (που διε­θνώς προ­ω­θεί η νέα ακρο­δε­ξιά) δεί­χνουν ότι ο σε­ξι­σμός πα­ρα­μέ­νει μια θα­να­τε­ρή απει­λή, άμεσα δε­μέ­νη με τις πο­λι­τι­κές αύ­ξη­σης του πο­σο­στού εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­τών. Ακρι­βώς το ίδιο ισχύ­ει και με τις τρα­γι­κές επι­θέ­σεις στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, που δεί­χνουν την αξία που έχει πάντα για το σύ­στη­μα ο ρα­τσι­σμός.

Η Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειος είναι μια γωνιά του πλα­νή­τη όπου απο­δει­κνύ­ε­ται ότι οι αντα­γω­νι­σμοί ανά­με­σα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ, αλλά και τους το­πι­κούς υπο-ιμπε­ρια­λι­σμούς, αντα­γω­νι­σμοί που οξύ­νο­νται μέσα στην κρίση του συ­στή­μα­τος, κά­νουν τον πό­λε­μο μια πάντα επί­και­ρη απει­λή. Οι διαρ­κείς εξο­πλι­σμοί, μέσα στις συν­θή­κες πρω­το­φα­νούς υπο­βάθ­μι­σης των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, είναι μια ξε­διά­ντρο­πη πρό­κλη­ση για τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Η κα­ταγ­γε­λία των ιμπε­ρια­λι­στι­κών με­γά­λων δυ­νά­με­ων –των ΗΠΑ και της ΕΕ στην πε­ριο­χή μας– οφεί­λει να συμ­βα­δί­ζει με την κα­ταγ­γε­λία του εθνι­κι­σμού της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης, όπως και των το­πι­κών συμ­μα­χιών της –στην πε­ρί­πτω­σή μας με τον υπε­ρα­ντι­δρα­στι­κό «άξονα» με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τη δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο.

Όπως έδει­ξε η φε­τι­νή χρο­νιά, η πάλη για τις ελευ­θε­ρί­ες, η συ­στη­μα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής, πα­ρα­μέ­νουν κα­θή­κο­ντα απο­λύ­τως επί­και­ρα.

Η απει­λή της κλι­μα­τι­κής κρί­σης γί­νε­ται όλο και πιο απει­λη­τι­κά και μια από τις πιο ευ­χά­ρι­στες δια­πι­στώ­σεις είναι ότι σε όλη τη χώρα «αν­θί­ζουν» πρω­το­βου­λί­ες δρά­σε­ων για την υπε­ρά­σπι­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, ενά­ντια στον εξο­ρυ­κτι­σμό, ενά­ντια στη βά­ναυ­ση με­τά­βα­ση στην τάχα «πρά­σι­νη» ανά­πτυ­ξη, όπως κα­θο­δη­γεί­ται υπό τις «οδη­γί­ες» της ΕΕ. Πρω­το­βου­λί­ες άμεσα δε­μέ­νες με την υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας στο δη­μό­σιο χώρο.

Όλα αυτά ση­μαί­νουν ότι εξα­κο­λου­θού­με να ζούμε στην «εποχή των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των». Μόνο ένας πα­ρα­νοϊ­κός σε­χτα­ρι­σμός θα αρ­νιό­ταν να ανα­γνω­ρί­σει αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που ξε­τυ­λί­γε­ται γύρω μας, συχνά με δη­μιουρ­γι­κό τρόπο. Όμως, ταυ­τό­χρο­να, μόνο μια επι­φα­νεια­κή σχέση με τα προ­βλή­μα­τα ανά­πτυ­ξης όλων αυτών των πρω­το­βου­λιών και δρά­σε­ων, θα επέ­τρε­πε την υπο­βάθ­μι­ση της ανά­γκης υπε­ρά­σπι­σης, στο εσω­τε­ρι­κό τους, της ερ­γα­τι­κής/σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής. Η απά­ντη­ση στον κι­νη­μα­τί­στι­κο κα­τα­κερ­μα­τι­σμό και στον τυφλό αυ­θορ­μη­τι­σμό είναι, όπως και στα χρό­νια πριν από τη Γέ­νο­βα, η διεκ­δί­κη­ση της ενο­ποί­η­σης της πάλης ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση με την πάλη ενά­ντια στην εκ­με­τάλ­λευ­ση, της ενο­ποί­η­σης των κι­νη­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων στην προ­ο­πτι­κή της ρήξης με το σύ­στη­μα, στην προ­ο­πτι­κή της διεκ­δί­κη­σης ενός άλλου κό­σμου, του σο­σια­λι­σμού, που πα­ρα­μέ­νει εξί­σου ανα­γκαί­ος όσο και εφι­κτός.

Στις πα­ρα­μο­νές της παν­δη­μί­ας και ενώ ερ­χό­ταν η κρίση του 2020, ο πλα­νή­της έζησε μια με­γά­λη ανα­θέρ­μαν­ση των λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων: στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, στη Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ασία, στη Βό­ρεια Αφρι­κή και στον «αρα­βι­κό» κόσμο, στις ΗΠΑ με το BLM, στην «αυλή» του Πού­τιν ή της Κίνας, εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι βγή­καν με δυ­να­μι­κό τρόπο στο δρόμο του αγώνα. Το κύμα αυτό θα συ­νε­χι­στεί μόλις ση­κω­θεί η κουρ­τί­να του φόβου της παν­δη­μί­ας. Οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις το ξέ­ρουν κα­λύ­τε­ρα από εμάς και γι’ αυτό προ­ε­τοι­μά­ζουν μια κα­τα­σταλ­τι­κή μη­χα­νή ιστο­ρι­κής κλί­μα­κας, όπου συν­δυά­ζε­ται η τε­χνο­λο­γία, η ανά­θε­ση κα­θη­κό­ντων «εσω­τε­ρι­κής τάξης» στο στρα­τό, η θε­σμι­κή αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση και η εν­θάρ­ρυν­ση της ακρο­δε­ξιάς.

Δεν έχου­με καμιά αμ­φι­βο­λία ότι η ενό­τη­τα στη δράση, η πιο επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Με­τώ­που, που έγι­ναν στην πε­ρί­ο­δο της Γέ­νο­βας η lingua franca του διε­θνούς «ακτι­βι­σμού», θα είναι η «γλώσ­σα» της ανό­δου της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης που θα χα­ρα­κτη­ρί­σει την πε­ρί­ο­δο που έρ­χε­ται. Και αυτό θα αφορά το «δρόμο», θα αφορά το κί­νη­μα από τα κάτω, αλλά και το πο­λι­τι­κό πεδίο, τη με­τω­πι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της διε­θνούς ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που είναι αντι­μέ­τω­πη με κο­λοσ­σιαί­ες προ­κλή­σεις. Τα προ­βλή­μα­τα και οι απο­τυ­χί­ες του πα­ρελ­θό­ντος πρέ­πει να οδη­γή­σουν σε θε­τι­κά και δη­μιουρ­γι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα και όχι σε συ­ντη­ρη­τι­κή/φο­βι­κή ανα­δί­πλω­ση, γιατί στην πο­λι­τι­κή πάλη δεν ισχύ­ει το «όποιος καεί με το χυλό, φυ­σά­ει και το για­ούρ­τι». Αν ήταν έτσι, οι αγω­νι­στές-στριες του κι­νή­μα­τος θα είχαν προ και­ρού πα­ραι­τη­θεί από τη διεκ­δί­κη­ση με­γά­λων ανα­τρο­πών. Όμως, όπως δεί­χνει η ιστο­ρία, συμ­βαί­νει το αντί­στρο­φο… Το ζή­τη­μα είναι το να επι­χει­ρή­σου­με σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο και όχι να ανα­ρω­τιό­μα­στε αν πρέ­πει να επι­χει­ρή­σου­με.

Εί­κο­σι χρό­νια μετά, ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να θυ­μό­μα­στε τη Γέ­νο­βα είναι ένα σύν­θη­μα του Μάη του ’68: «Δεν ήταν παρά μια αρχή! Να συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα!».

://rproject.gr/