Με αφορμή το φορολογικό νομοσχέδιο, μεγάλη είναι η συζήτηση σχετικά με τη φοροδιαφυγή και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Η παραδοχή πως η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και τη φορολογική αδικία, πρωταθλήτρια και στην παραοικονομία, ωστόσο, δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα την εγχώρια Αριστερά, από το κόμμα του Κασσελάκη, την κοινοβουλευτική ομάδα των αποχωρησάντων και το ΚΚΕ, ακόμα και την επαναστατική Αριστερά.
Είναι τέτοια η συνθήκη, μάλιστα, που ενδέχεται να εμφανιστεί η Δεξιά ως περισσότερο αριστερόστροφα ταξική από ό,τι η Αριστερά. Οι έρευνες γνώμης από αυτήν την άποψη είναι ενδεικτικές. Θηριώδεις πλειοψηφίες στον γενικό πληθυσμό, αλλά και μεταξύ των επαγγελματιών, ξέρουν ότι ένα μεγάλο μέρος μη μισθωτών και μη συνταξιούχων επιδεικνύουν μια ακραία αντικοινωνική στάση, μια προκλητική ιδιοτέλεια, που είναι και πολιτισμικά, θα έλεγα, προσβλητική.
Ας δούμε τα στοιχεία.
Είναι γνωστό πως οι ισχυρά αντιπροοδευτικοί και αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι αποφέρουν το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων. Εδώ η φοροκλοπή –όχι του «μεγάλου» κεφαλαίου, κυρίως– κάνει πανευρωπαϊκό πάρτι.
Σε ό,τι αφορά, ειδικά, τους άμεσους φόρους, δε, τα πράγματα είναι εξωφρενικά. Είναι χαρακτηριστικό πως το 82% του δηλωθέντος εισοδήματος ανήκει σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Την ίδια στιγμή, τα 2/3, σχεδόν, των ελεύθερων επαγγελματιών δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 ευρώ, οι μισοί λιγότερο από 5.000, το 25% κάτω από 1.000 ευρώ. Οι επαγγελματίες όλων των ποικιλιών δηλώνουν εισοδήματα στο 4,5% των συνολικών!
Για να το πω κι αλλιώς: οι περίπου 400.000 ελεύθεροι επαγγελματίες στη χώρα εμφανίζουν ετησίως ακαθάριστα έσοδα 40 δισεκατομμυρίων ευρώ, από τα οποία μόλις τα 4 υπόκεινται σε φορολόγηση!
Αν πάρουμε το σύνολο των φορολογούμενων, μόλις το 32% του πληθυσμού, στο σύνολό του, σχεδόν, μισθωτοί και συνταξιούχοι, δηλώνει εισοδήματα άνω των 10.000 ευρώ τον χρόνο.
Πάμε τώρα στα νομικά πρόσωπα, τις ποικίλων νομικών μορφών επιχειρήσεις. Από το σύνολο των 300.000 επιχειρήσεων μόνο οι 10.000 –το 3,3%– δηλώνουν φορολογητέα κέρδη άνω των 150.000 ευρώ. Περίπου 240.000 επιχειρήσεις –το 80%– δηλώνουν ζημιές ή κέρδη, που είναι μικρότερα από το εισόδημα του εργάτη, που αμείβεται με των κατώτατο μισθό – λιγότερο, δηλαδή, από 10.000 ευρώ.
Σε ό,τι αφορά τα συνολικά μεγέθη, το 2021, τα φορολογητέα κέρδη ήταν 14 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία οι 290.000 στις 300.000 επιχειρήσεις δήλωσαν μόλις τα 2 δισεκατομμύρια. Κάποιοι υποθέτουν πως τα «μονοπώλια» εκμεταλλεύονται, εκτός από τους εργαζόμενους και τις «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις. Η μαύρη αλήθεια είναι πως οι τελευταίες φοροκλέβουν σε επίπεδα ρεκόρ.
Το αθροιστικό αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών είναι τεράστιο. Οσοι αναφέρονται σε «μαρίδα» κάνουν λάθος. Το γεγονός πως πρέπει, προφανώς και χωρίς δεύτερη σκέψη, να καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές για τους μεγάλους παίκτες και να ελεγχθούν αλύπητα οι παράνομες επιχειρηματικές πρακτικές των ολιγοπωλίων καθόλου δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι φοροφυγάδες και φοροκλέφτες πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο. Γιατί έτσι δουλειά δεν γίνεται. Αλλωστε, η χρεοκοπία του 2010 οφειλόταν κατεξοχήν στα πολύ μειωμένα δημόσια έσοδα, που, με τη σειρά τους, οφείλονταν σε όσα ανατριχιαστικά καταγράφουν οι αριθμοί.
Αν δεν ελεγχθεί το πράγμα και με δεδομένη την καταπληκτική «επιτυχία» των μνημονιακών κυβερνήσεων η νέα χρεοκοπία είναι ήδη προ των πυλών, σε απόσταση το πολύ δεκαετίας, ίσως. Η κυβερνώσα Αριστερά, όμως, προτείνει, γι’ αυτές τις κατηγορίες, αφορολόγητο 10.000 ευρώ. Προβλέπω πως, αν εφαρμοζόταν ένα τέτοιο μέτρο, ούτε το 5% δεν θα δήλωνε μεγαλύτερα εισοδήματα. Η πρόταση, λοιπόν, συνιστά απαράδεκτη δημαγωγία. Πραγματικά απαράδεκτη. Το ίδιο ισχύει, νομίζω, για το ΚΚΕ, καθώς και για τμήμα της άλλης Αριστεράς.
Κανονικά, το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο θα έπρεπε να αποτελέσει αφορμή, για να καταδειχτεί η υποκρισία της Δεξιάς και να δώσει τη δυνατότητα για τη διατύπωση προτάσεων, που θα κινούνταν στην κατεύθυνση της αυστηρής καταπολέμησης όλων των ειδών της φορο-εγκληματικότητας. Τη χαρακτηρίζω έτσι γιατί συμβάλλει σε καθοριστικό βαθμό στην έλλειψη της στοιχειώδους εφαρμογής κοινωνικής πολιτικής, αναγκαίας για τις κατώτερες τάξεις.
Προφανώς, δεν θα πρέπει να αδικούνται οι συνεπείς επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες ή όσοι επιδίδονται σε επιχειρηματικότητα ανάγκης. Αυτό, όμως, δεν επιτρέπει υπεκφυγές. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος, εντός της «μεσαίας τάξης», να εμφανίζονται ως «πλούσια» τα μπλοκάκια, στο μέτρο που αυτά δηλώνονται, ενώ οι γνήσιοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες παρουσιάζονται ως φτωχοδιάβολοι.
Το μοντέλο συσσώρευσης στη χώρα μας έχει διαμορφωθεί ώστε να βασίζεται σε ένα μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα: την πάμφθηνη και τρομοκρατημένη εργασιακή δύναμη, ιδίως την ηλικιακά νεότερη. Ενα μεγάλο τμήμα μικρομεσαίων εργοδοτών είναι οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές των ανθρώπων της δουλειάς. Μισθοί πείνας, που δεν πληρώνονται και πάντοτε, άπειρες απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία και όλα τα δεινά δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά τον απόλυτο κανόνα.
Η πάλη ενάντια σε αυτό είναι η μέγιστη υποχρέωση μιας Αριστεράς άξιας του ονόματός της.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/415774_i-forodiafygi-kai-i-aristera
