Βγαίνει στα κανάλια ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Αριστεράς και αρέσκεται να καταγγέλλει τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει μετατρέψει το κόμμα σε ένα φτηνό ριάλιτι σόου. Ισως να έχει δίκιο, πιθανώς, όμως, να μην έχει δίκιο αν κρίνει κανείς τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων.
Εάν έχει δίκιο γιατί οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να τον εμπιστεύονται [όσο έχει νόημα αυτό το ρήμα] και αρνούνται να έλθουν μαζί τους [στη Νέα Αριστερά]; Προφανώς όλοι εκεί στη Νέα Αριστερά είναι εγκλωβισμένοι σε δικαιωματισμούς και σε παρωχημένα ιδεολογήματα τα οποία ουδόλως εγγίζουν την ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι κάπως ανεξήγητο [ο εγκλωβισμός] εάν αναλογιστεί κανείς τις ραγδαίες εξελίξεις, που λαβαίνουν χώρα στο πολιτικό-οικονομικό- πολιτισμικό γίγνεσθαι της χώρας και της ανθρωπότητας.
Ο κόσμος καίγεται και ο κ. Χαρίτσης εμφανίζεται στην τηλοψία ως εξής: αγέλαστος, ανέκφραστος, σοβαρομανής, ξύλινος, κρύος, απωθητικός. Πάει πια ο ξύλινος λόγος· κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι; Πού ζουν οι άνθρωποι αυτοί που μάλιστα θέλουν λέει να διασώσουν την αριστερή οπτική οργάνωσης της κοινωνίας; Ξεχνούν ότι έχουν μετρηθεί, ζυγιστεί, απορριφθεί; Εχουν κάτι νέο, πραγματικά νέο, να εμφυσήσουν στις προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον των εργαζόμενων; Ενθυμούνται ότι υπάρχει ακόμη η ταξική διαστρωμάτωση και διάκριση της κοινωνίας;
Προσεγγίζουν τα αυτόνομα κινήματα μπας και αποκομίσουν κάτι καινούργιο από αυτά και όχι βέβαια να τα μετατρέψουν σε κομματικές εστίες τους; Πιστεύουν ακόμη στο κοινωνικό κράτος ή έχουν και αυτοί πειστεί ότι όλα λειτουργούν με τους νόμους (;) της αγοράς και της οικονομίας γενικότερα; Θεωρούν τον πολιτισμό αιχμή της πολιτικής [τους] ή έχουν επαναπαυθεί στα σκουπίδια με τα οποία ταϊζόμαστε καθημερινά και με τα οποία συναγελάζονται χωρίς ίχνος ντροπής;
Επιπροσθέτως: δεν γίνεται αντιληπτό ότι έχει χαθεί [ελπίζω όχι οριστικά] η αίγλη της αριστερής ιδεολογίας [ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, αδελφότητα…], αυτό που υπερασπιζόμασταν ως ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς; Μάλλον όχι· περί άλλα τυρβάζουν στα γραφεία του νέου αριστερού σχήματος, που βρίσκεται ακόμη εντός του Kοινοβουλίου. Αποδείχτηκε εξάλλου περίτρανα ότι δεν έχει καμία σχέση η ηθική με την πολιτική, ότι η πρώτη ωχριά μπροστά στην απόλυτη κυριαρχία της δεύτερης όσο κι αν θέλει κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο -η [πολύ πρόσφατη] ιστορία βοά· είμαστε στο έλεος της εξουσιοπληξίας, της αρχομανίας, που έλεγε ο παλιός μας Θουκυδίδης, της απληστίας, της ματαιοδοξίας. Λοιπόν: άλλα λόγια, τουλάχιστον να αγαπιόμαστε και ας πάψουν οι μεγαλοστομίες, οι ναρκισσισμοί, οι αρχηγισμοί και όλα αυτά τα χθαμαλά περίτεχνα που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Υπάρχει μία ένσταση σε όλα αυτά. Γιατί σπαράσσεται η Αριστερά και γιατί όσοι πιστεύουν σε αυτήν μένουν κατάπληκτοι από την αναποφασιστικότητά τους μπροστά στις εκλογές; Ακριβώς διότι, ακόμη, είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι της Δεξιάς δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να ψηφίσουν το κόμμα τους -και χοίρος να ήταν αρχηγός θα τον ψήφιζαν. Μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και όχι για κομματικές -και εν πολλοίς γελοίες [π.χ., Αδωνις, Μητσοτάκης, Κ. Αχ. Καραμανλής, το ανθρωπάκι κ.ά.].
ΥΓ. Η κατάσταση βέβαια δεν «παλεύεται», αλλά…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/429508_nea-aristera
