Τουλάχιστον αστεία φαντάζει η πομπώδης προσπάθεια εσχάτως να συμπηχθεί η Κεντροαριστερά ώστε κάποια στιγμή να μπορέσει να στείλει στα τσακίδια την επάρατο Δεξιά και μάλιστα αυτή του Μητσοτάκη – έχει σημασία το όνομα διότι κάποτε θεωρούσαν αυτόν τον πολιτικό τον πιο εύκολο αντίπαλο, ο Τσίπρας δε, με την αφελή και κενόδοξη υπεροψία του, θεωρούσε εαυτόν τυχερό που είχε ως αντίπαλο έναν τόσο ασθενή πολιτικό. Κι έσπασε τα μούτρα του βεβαίως, αλλά ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει [και μαζί με αυτόν και πλείστοι άλλοι, ας πούμε αριστεροί] τι κακό έχει κάνει στην ελληνική κοινωνία, πρωτίστως δε στον κυνηγημένο και βασανισμένο επί χρόνια πολλά κόσμο της Αριστεράς. [Βέβαια δεν πρέπει να παραλειφθεί ότι αρκετοί είναι εκείνοι που τον θεωρούν ως τον καλύτερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Εντάξει, δικαίωμά τους.]
Γιώργος Σταματόπουλος
Μια Κεντροαριστερά υπό τον Τσίπρα θα ήταν τραγέλαφος. Το θέμα εντούτοις δεν είναι ο Τσίπρας αλλά οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι των «αριστερών» κομμάτων, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών. Πού θα συναντηθούν; Πώς θα συνομιλήσουν; Είναι σε θέση να οικοδομήσουν έναν λαό αντικαταναλωτή; Θεωρούν αυτήν την οικοδόμηση προτεραιότητά τους; Μπορούν να αποβάλουν από τον λαό [χωρίς κανέναν εξαναγκασμό…] τη μανία του καταναλωτισμού και τη μαγεία της τεχνολογίας που μας συναρπάζει; Μπορεί η κατανάλωση να αρκεστεί στα αναγκαία; Να πάψει η βουλιμική μας διάθεση για απόκτηση λαμπερών αλλά αχρείαστων υλικών;
Οι επιθυμίες και η πραγμάτωσή τους δεν είναι το παν, δεν είναι έκφραση ελευθερίας και βασικών απαιτήσεων του βίου. Δεν ξεχνάμε [λέμε…] πως εδώ και χιλιετίες έχει επισημανθεί [Ηράκλειτος] ότι «ανθρώποις γίνεται οκόσα θέλουσιν ουκ άμεινον» [δεν είναι και το καλύτερο για τους ανθρώπους να πραγματοποιούνται όλες τους οι επιθυμίες]. Ελπίζω αυτά να μην είναι ψιλά γράμματα για τους εγγράμματους των αριστερών κομμάτων [και ομάδων], που ασφαλώς θα έχουν διαβάσει Θουκυδίδη και Αριστοτέλη, τουλάχιστον [Μακιαβέλι, Χομπς, Ρουσό, Σμιτ, Γκράμσι, Θόροου, Κονδύλη κ.ο.κ.]. Προφανώς γνωρίζουν επίσης ότι η πολιτική δεν είναι επιστήμη αλλά τέχνη, όσο και αν είναι κοντά οι έννοιες η μία στην άλλη – στην πράξη παίρνουν διαφορετικούς δρόμους, περίπλοκες κατευθύνσεις.
Υπάρχουν ανά την Ελλάδα κινήματα εναλλακτικά [αντιωφελιμιστικά, αποαναπτυξιακά, αντικαταναλωτικά…], τα οποία η αριστερή μας κυβέρνηση περιφρόνησε· υπάρχει δηλαδή η «κρίσιμη» μάζα αλλά είναι εξοργιστικά μόνη της. Ουδείς αγαπά την ελληνική περιφέρεια και όποιος από τους πολιτικούς δηλώνει το αντίθετο απλώς ψεύδεται – και δεν πολυσκοτίζεται εάν γίνεται γελοίος. Ποιο ήθος και ποια αιδώς. Και ποια αλληλεγγύη;
Τέλος πάντων. Ο ελληνικός κόσμος [αλλά και ο ελλαδίτικος] είναι τ α ρ α γ μ έ ν ο ς. Εως και πριν από εξήντα-εβδομήντα χρόνια ζούσε με το αλέτρι του Ησίοδου και τώρα καταπιάνεται με τις απέραντες δυνατότητες της επικοινωνίας. Εκανε μεν το τεχνολογικό άλμα αλλά πλήρωσε το αντίτιμο: την ψυχική και συνειδησιακή του ισορροπία. Τι να σου κάνει κι αυτός ο λαός όταν μάλιστα η «φιλοσοφία» του επί πολλούς αιώνες ήταν η επιβίωση μέσω του ραγιαδισμού; Πώς να μην πέσει με τα μούτρα στον καταναλωτισμό; Ιδού πεδίο για την Κεντροαριστερά…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/438368_laos-antikatanalotis
Σχόλια (0)