Γαλλία: Επιτέλους, μια μεγάλη πολιτική ρωγμή// του Αντώνη Νταβανέλου |

Τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών στη Γαλλία συνιστούν μια πολιτική ρωγμή εξαιρετικής σημασίας, σε μια προαναγγελθείσα πορεία εξαιρετικά δυσάρεστη και επικίνδυνη για τη Γαλλία και την Ευρώπη γενικότερα.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των ευ­ρω­ε­κλο­γών, αλλά και του πρώ­του γύρου των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, άφη­ναν ορ­θά­νοι­χτο το εν­δε­χό­με­νο μιας ιστο­ρι­κής νίκης της ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς της Μαρίν Λεπέν.

 

Δεν υπήρ­χε κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο υπο­τί­μη­σης αυτού του κιν­δύ­νου. Οι δη­λώ­σεις του Μπαρ­ντε­λά, ως πρω­θυ­πουρ­γού «εν ανα­μο­νή» της Εθνι­κής Συ­σπεί­ρω­σης (RN), ήταν μια εν­δει­κτι­κή προει­δο­ποί­η­ση: Μια κυ­βέρ­νη­ση της RN, αφε­νός, δεν θα κα­ταρ­γού­σε μεν την αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Μα­κρόν για το ασφα­λι­στι­κό, αλλά θα κα­ταρ­γού­σε το «δί­καιο του εδά­φους», επι­στρέ­φο­ντας στο «δί­καιο του αί­μα­τος» (κα­ταρ­γώ­ντας έτσι όλα τα δι­καιώ­μα­τα που επι­φέ­ρει η γαλ­λι­κή υπη­κο­ό­τη­τα στους εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες με­τα­νά­στες δεύ­τε­ρης και τρί­της γε­νιάς, που έχουν γεν­νη­θεί στο γαλ­λι­κό έδα­φος…), αλλά και θα εξαι­ρού­σε από την ερ­γα­σία σε «στρα­τη­γι­κούς το­μείς» (δη­λα­δή σε όλο το δη­μό­σιο τομέα, αλλά και στη «με­γά­λη» βιο­μη­χα­νία) όλους τους «μη-Γάλ­λους». Η RN, αν σχη­μά­τι­ζε κυ­βέρ­νη­ση, θα κή­ρυσ­σε στο εσω­τε­ρι­κό της Γαλ­λί­ας έναν ρα­τσι­στι­κό πό­λε­μο. Το γαλ­λι­κό κρά­τος είναι η με­γα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή, αστυ­νο­μι­κή και πυ­ρη­νι­κή δύ­να­μη στην Ευ­ρώ­πη. Το εν­δε­χό­με­νο να πέρ­να­γε ο έλεγ­χος αυτής της δύ­να­μης στα χέρια των κα­θαρ­μά­των της RN, δεν μπο­ρού­σε και δεν μπο­ρεί να αφή­νει αδιά­φο­ρο οποιον­δή­πο­τε προ­ο­δευ­τι­κό άν­θρω­πο.

Είναι σαφές ότι η με­γέ­θυν­ση της RN ήταν και είναι έργο της αντι­δρα­στι­κής και επι­κίν­δυ­νης πο­λι­τι­κής του «κέ­ντρου», είναι απο­τέ­λε­σμα των πε­πραγ­μέ­νων του Μα­κρόν. Το μπα­ράζ των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, που κα­ταρ­γούν και υπο­βαθ­μί­ζουν καί­ρια τα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, δη­μιούρ­γη­σε το υπέ­δα­φος της απελ­πι­σί­ας πάνω στο οποίο πα­τού­σε η Λεπέν, με την υπό­σχε­ση ότι δια­θέ­τει μια «εύ­κο­λη» συ­ντα­γή αντι­με­τώ­πι­σης, με τις πο­λι­τι­κές «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Αλλά όχι μόνο. Τον πό­λε­μο ενά­ντια στους με­τα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες τον κή­ρυ­ξε πρώ­τος ο Μα­κρόν με το σύ­νο­λο των μέ­τρων κατά του τάχα «ισλα­μο-φα­σι­σμού». Τμήμα αυτού του πο­λέ­μου ήταν και η επί­θε­ση κατά της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των αλ­λη­λεγ­γύ­ης, κάτω από την επι­κίν­δυ­νη τα­μπέ­λα της δρά­σης ενά­ντια στον «ισλα­μο­α­ρι­στε­ρι­σμό». Αιχμή αυτής της επι­θε­τι­κό­τη­τας, ει­δι­κά από τα ιδιω­τι­κά ΜΜΕ (που σε με­γά­λο βαθμό ταυ­τί­στη­καν με την Λεπέν) ήταν η δαι­μο­νο­ποί­η­ση της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας (LFI) και ιδιαί­τε­ρα του Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, που έχει κα­τη­γο­ρη­θεί ως ένας «δο­σί­λο­γος» μπρο­στά στη σύγ­χρο­νη «ει­σβο­λή» (των με­τα­να­στών) που αντι­με­τω­πί­ζει η Γαλ­λία, σε ένα πα­ρα­μορ­φω­τι­κό πα­ραλ­λη­λι­σμό με την ει­σβο­λή των Ναζί στη Γαλ­λία κατά τον Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και τον τότε κα­τά­πτυ­στο ρόλο των δο­σί­λο­γων της ακρο­δε­ξιάς, μέσα στους οποί­ους ξε­χώ­ρι­ζε ο πα­τέ­ρας Λεπέν και άλλοι συ­νι­δρυ­τές του κόμ­μα­τός του.

Έτσι, οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, μετά το αρ­νη­τι­κό απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών και μετά τον εκ­βια­στι­κό ελιγ­μό του Μα­κρόν που κα­τέ­φυ­γε αμέ­σως σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές, είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν ένα εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο πο­λι­τι­κό/εκλο­γι­κό «σταυ­ρό­λε­ξο»: είχαν να απο­τρέ­ψουν τον κίν­δυ­νο της κυ­βερ­νη­τι­κής νίκης της Λεπέν και -ταυ­τό­χρο­να- να δια­τη­ρή­σουν την αυ­το­νο­μία τους απέ­να­ντι στον Μα­κρόν, να κρα­τή­σουν ενερ­γές τις δυ­να­μι­κές σύ­γκρου­σης με τις πο­λι­τι­κές του «ακραί­ου κέ­ντρου», τις δυ­να­μι­κές που ήταν στο κέ­ντρο της ατζέ­ντας τους όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα.

Σή­με­ρα, γνω­ρί­ζο­ντας το απο­τέ­λε­σμα, μπο­ρού­με να πούμε ότι το πέ­τυ­χαν, του­λά­χι­στον στο βαθμό που επέ­τρε­πε το γε­νι­κό υπαρ­κτό επί­πε­δο της τα­ξι­κής πάλης και της πο­λι­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης στη Γαλ­λία:

1.Η κα­τά­κτη­ση της πρώ­της θέσης από τις δυ­νά­μεις του «Με­τώ­που» της Αρι­στε­ράς, ακυ­ρώ­νει τις κυ­βερ­νη­τι­κές ελ­πί­δες της Λεπέν (του­λά­χι­στον για την τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία…) και υπο­χρε­ώ­νει τον Μα­κρόν να «δια­πραγ­μα­τευ­τεί» για τη μελ­λο­ντι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή ακρι­βώς με αυ­τούς που δεν ήθελε να δια­πραγ­μα­τευ­τεί. Αξί­ζουν δύο πρό­σθε­τες πα­ρα­τη­ρή­σεις: α) Μέσα στο Μέ­τω­πο ανα­δει­κνύ­ε­ται ως ιδιαί­τε­ρα ενι­σχυ­μέ­νος ο «πόλος» της LFI. β) Στις έδρες που κα­τα­κτή­θη­καν από τον πρώτο γύρο (με πλειο­ψη­φί­ες με­γα­λύ­τε­ρες του 50%) και αυ­ξή­θη­καν στον δεύ­τε­ρο γύρο, ανα­δεί­χθη­κε ένας ση­μα­ντι­κός «δε­σμός» πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης. Οι ερ­γα­τι­κές πε­ριο­χές του Πα­ρι­σιού και τα με­τα­να­στευ­τι­κά προ­ά­στια της πρω­τεύ­ου­σας και άλλων με­γά­λων πό­λε­ων, έδω­σαν στην LFI πρω­το­φα­νή πο­σο­στά πο­λι­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης. Προς ένα ρεύμα ακα­τά­σχε­του βερ­μπα­λι­σμού, που αντι­με­τω­πί­ζει αφ’ υψη­λού τέ­τοιες εντυ­πώ­σεις, υπεν­θυ­μί­ζου­με ότι ανά­λο­γες επι­δό­σεις είναι ανέ­φι­κτες αν δεν έχει προη­γη­θεί μια σο­βα­ρή δου­λειά κα­τά­κτη­σης εμπι­στο­σύ­νης και, επί­σης, αν οι υπο­ψή­φιοι/ες του πο­λι­τι­κού σχη­μα­τι­σμού σε αυτές τις «δύ­σκο­λες» πε­ριο­χές δεν είναι πρό­σω­πα «εσω­τε­ρι­κά» του αγώνα, των ελ­πί­δων και των αγω­νιών αυτού του κό­σμου.

2.Το «Μέ­τω­πο» συ­γκρο­τή­θη­κε από τα κόμ­μα­τα που στη γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρά­δο­ση πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο ρεύμα της Αρι­στε­ράς (LFI, Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, Πρά­σι­νοι, ενώ λίγο αρ­γό­τε­ρα προ­σχώ­ρη­σε το NPA – L’ Anticapitaliste). Μέσα σε αυτό το ρεύμα, υπάρ­χουν κόμ­μα­τα (κυ­ρί­ως το Σο­σια­λι­στι­κό και οι Πρά­σι­νοι) απέ­να­ντι στα οποία η πο­λι­τι­κή δυ­σπι­στία δεν είναι μόνο θε­μι­τή, είναι επι­βε­βλη­μέ­νη.

Το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα υπήρ­ξε ιστο­ρι­κά η δύ­να­μη που, μέσω των κυ­βερ­νή­σε­ων της «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς», άνοι­ξε την πόρτα για τον καλ­πα­σμό των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στη Γαλ­λία. Μέσα σε αυτήν την πο­ρεία έχασε δυ­νά­μεις και δε­σμούς με τα ερ­γα­το­λαϊ­κά στρώ­μα­τα, φτά­νο­ντας σε μια ποιο­τι­κή απο­δυ­νά­μω­ση. Όμως όποιος εκτί­μη­σε γε­νι­κό­λο­γα έναν «θά­να­το της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας» πλή­ρω­σε αυτή την εκτί­μη­ση με βαρύ αντί­τι­μο στη συ­νέ­χεια. Η πίεση του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος είναι ορατή στο πρό­γραμ­μα του Με­τώ­που, με την υπο­βάθ­μι­ση της κρι­τι­κής στο ρόλο του γαλ­λι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού μέσα στους σύγ­χρο­νους αντα­γω­νι­σμούς και την απου­σία κάθε σο­βα­ρής αιχ­μής ενά­ντια σε κομ­βι­κές επι­λο­γές του γαλ­λι­κού κρά­τους (πχ πυ­ρη­νι­κά).

Όμως το Μέ­τω­πο δεν είναι μόνο αυτά. Γύρω του συ­γκε­ντρώ­θη­καν τα συν­δι­κά­τα και οι κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις αντί­στα­σης. Το δικό τους «πρό­γραμ­μα» είναι η πιο σκλη­ρή μορφή απαι­τη­τι­κό­τη­τας που προ­βλή­θη­κε μέσα στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Η κα­τάρ­γη­ση της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης του Μα­κρόν για τις συ­ντά­ξεις, η ακύ­ρω­ση της επό­με­νης για τους ανέρ­γους, και η απαί­τη­ση για κα­τώ­τα­το-νό­μι­μο μισθό στα 1.600 ευρώ κα­θα­ρά, είναι εμ­βλη­μα­τι­κά αι­τή­μα­τα που, αν επι­τευ­χθούν, θα συ­νι­στούν «αλ­λα­γή σε­λί­δας» όχι μόνο για τη Γαλ­λία, αλλά για την Ευ­ρώ­πη.

Η πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας και -κυ­ρί­ως!- η συ­σπεί­ρω­ση των συν­δι­κά­των και των κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, είναι η βάση της αν­θε­κτι­κό­τη­τας και τε­λι­κά της πο­λι­τι­κής και εκλο­γι­κής νίκης του Με­τώ­που.

Γι’ αυτό, όσοι εδώ ονει­ρεύ­ο­νται μια από τα πάνω και εκλο­γο­κε­ντρι­κή πα­ραλ­λα­γή του γαλ­λι­κού Με­τώ­που -μέσα από τη συ­γκόλ­λη­ση των δυ­νά­με­ων Κα­σε­λά­κη και Αν­δρου­λά­κη- απλώς μα­ταιο­πο­νούν. Δεν δια­θέ­τουν τί­πο­τα συ­γκρί­σι­μο με αυτά που πα­ρα­τά­χθη­καν στην μάχη ενά­ντια στα Λεπέν και ταυ­τό­χρο­να ενά­ντια στον Μα­κρόν, στη Γαλ­λία: τη CGT, τα SUD/Solidaires, τις ομά­δες που ανα­δεί­χθη­καν μέσα από την εξέ­γερ­ση των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων, τα συν­δι­κα­λι­στι­κά στε­λέ­χη που πρω­το­στά­τη­σαν στον μακρύ απερ­για­κό αγώνα για τις συ­ντά­ξεις, τις αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις και τις γυ­ναί­κες από τα προ­ά­στια, τις με­τα­να­στευ­τι­κές κοι­νό­τη­τες, τις ορ­γα­νώ­σεις για τα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες κ.ο.κ.

3.Η επό­με­νη μέρα θα είναι συ­γκυ­ρία σύν­θε­της πο­λι­τι­κής κρί­σης και ποιο­τι­κής δο­κι­μα­σί­ας για όλες ανε­ξαι­ρέ­τως τις πλευ­ρές.

Η Λεπέν κρά­τη­σε τις αυ­ξη­μέ­νες δυ­νά­μεις που προ­α­νήγ­γει­λε ο εκλο­γι­κός θρί­αμ­βος του RN στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Όμως απο­τυγ­χά­νο­ντας να προ­σεγ­γί­σει το στόχο της εξου­σί­ας και χά­νο­ντας και τη δεύ­τε­ρη θέση, μπαί­νει σε πε­ρί­ο­δο αβε­βαιό­τη­τας. Η δή­λω­σή της σχε­τι­κά με τη δύ­να­μη της ακρο­δε­ξιάς «πα­λίρ­ροιας» που προ­ο­ρί­ζε­ται να νι­κή­σει «την επό­με­νη φορά» δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί, αλλά δεν είναι και το στα­θε­ρό­τε­ρο έδα­φος για να αντι­με­τω­πί­σει η RN την ερ­χό­με­νη συ­γκυ­ρία. Ήδη το Politico, επι­κα­λού­με­νο εσω­τε­ρι­κή πλη­ρο­φό­ρη­ση, πε­ρι­γρά­φει το δί­δυ­μο Λεπέν/Μπαρ­ντε­λά ως δί­πο­λο ανα­πό­φευ­κτης μάχης για την ηγε­σία. Και ως γνω­στόν, στα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα η μάχη για την ηγε­σία σπα­νί­ως είναι αναί­μα­κτη.

Ο Μα­κρόν βγαί­νει από τον εκλο­γι­κό κύκλο ζε­μα­τι­σμέ­νος, αλλά όχι εξου­δε­τε­ρω­μέ­νος. Η ενί­σχυ­σή του στον δεύ­τε­ρο γύρο ήταν απο­τέ­λε­σμα κυ­ρί­ως της με­τα­φο­ράς φρέ­σκου αί­μα­τος ενός τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς μέσα στις εκλο­γι­κά ξερές φλέ­βες της μα­κρο­νί­ας. Όμως όλοι γνω­ρί­ζουν ότι αυτό ήταν το αντί­τι­μο που πλή­ρω­σε το Μέ­τω­πο για να δη­μιουρ­γή­σει τις συν­θή­κες σκλη­ρής πό­λω­σης με την ακρο­δε­ξιά και όχι μια αυ­τό­νο­μη δυ­να­τό­τη­τα του κόμ­μα­τος του Μα­κρόν. Που τώρα πρέ­πει να κα­θο­δη­γή­σει μια δια­δι­κα­σία σχη­μα­τι­σμού κυ­βέρ­νη­σης. Το ερώ­τη­μα που θέτει το με­τε­κλο­γι­κό πρω­το­σέ­λι­δο της εφη­με­ρί­δας Le Parisien («Και τώρα, τι κά­νου­με;») είναι εν­δει­κτι­κό της σπα­ζο­κε­φα­λιάς. Μο­να­δι­κή ελ­πί­δα του Μα­κρόν είναι να δη­μιουρ­γη­θεί ρήγμα στο Μέ­τω­πο, που να επι­τρέ­πει κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ του κέ­ντρου, των Σο­σια­λι­στών και των Πρα­σί­νων. Αν αυτό απο­κλει­στεί, τότε κάθε άλλη «λύση» είναι κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­τε­τα­μέ­νης πο­λι­τι­κής κρί­σης και αστά­θειας (Κυ­βέρ­νη­ση μειο­ψη­φί­ας που θα αντέ­χει μέχρι την πρώτη πρό­τα­ση μομ­φής, κυ­βέρ­νη­ση με πρω­θυ­πουρ­γό ανε­ξάρ­τη­το πρό­σω­πο «κύ­ρους» -Λα­γκάρντ;- χωρίς κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία κ.ά. ανά­λο­γα…).

Το απο­φα­σι­στι­κό παι­χνί­δι έχει με­τα­φερ­θεί στο εσω­τε­ρι­κό του Με­τώ­που. Ο επι­κε­φα­λής της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας των Σο­σια­λι­στών, Ρα­φα­έλ Γκλυ­σμάν, έστει­λε ήδη το πρώτο μή­νυ­μα υπο­χώ­ρη­σης: «Πρέ­πει να συ­μπε­ρι­φερ­θού­με ως ενή­λι­κες…» εν­νο­ώ­ντας ότι δεν πρέ­πει να απο­κλει­στούν «συ­νεν­νο­ή­σεις» με τη μα­κρο­νία. Ακόμα και για τους ξε­σκο­λι­σμέ­νους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες δεν είναι εύ­κο­λο. Αντί­θε­τες φωνές, που επι­μέ­νουν στην ενό­τη­τα του Με­τώ­που και στην τή­ρη­ση των δε­σμεύ­σε­ών του ακού­γο­νται ακόμα και από κο­ρυ­φαία «κομ­μα­τι­κά» στε­λέ­χη του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος.

Η δή­λω­ση του Με­λαν­σόν ότι δεν πρό­κει­ται να συ­νερ­γα­στεί με τον Μα­κρόν υπό οποιο­δή­πο­τε πρό­σχη­μα, ήταν ένα πολύ εν­θαρ­ρυ­ντι­κό ση­μά­δι. Για την προ­σω­πι­κό­τη­τα του Με­λαν­σόν έχουν δια­τυ­πω­θεί ουκ ολί­γες κρι­τι­κές (άλλες για τα ζιγκ-ζαγκ στην πο­λι­τι­κή του, άλλες για την αρ­χη­γο­κε­ντρι­κή νο­ο­τρο­πία του κ.ο.κ.). Στα τε­λευ­ταία χρό­νια έχει ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει την πο­λι­τι­κή του. Στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, με άξονα τη θέση του για αλ­λη­λεγ­γύη στους Πα­λαι­στί­νιους δέ­χτη­κε τρο­με­ρή πο­λι­τι­κή πίεση. Την άντε­ξε και αντι­γύ­ρι­σε στα ίσα τα χτυ­πή­μα­τα. Είναι δε­δο­μέ­νο ότι είναι μια μπα­ρου­το­κα­πνι­σμέ­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα και όχι ένας άπει­ρος πο­λι­τευ­τής. Το 2015 ανα­γνώ­ρι­σε από τους πρώ­τους την «κω­λο­τού­μπα» στην Ελ­λά­δα και δεν δί­στα­σε να χα­ρα­κτη­ρί­σει δη­μό­σια τον Τσί­πρα ως «το με­γα­λύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό απα­τε­ώ­να στην Ευ­ρώ­πη». Τώρα φτά­νει η ώρα να πε­ρά­σει ο ίδιος τις κρί­σι­μες πο­λι­τι­κές εξε­τά­σεις.

Οι σύ­ντρο­φοί μας του NPA κα­λούν σε κι­νη­το­ποί­η­ση της βάσης του Με­τώ­που, με στόχο την εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τός του και κυ­ρί­ως των τα­ξι­κών δε­σμεύ­σε­ών του απέ­να­ντι στα συν­δι­κά­τα. Έχουν δίκιο, όπως και είχαν δίκιο όταν απο­φά­σι­σαν τη συμ­με­το­χή τους στο Μέ­τω­πο, κα­τα­κτώ­ντας έτσι το «δι­καί­ω­μα» να συ­νο­μι­λούν σή­με­ρα με τον κόσμο που πα­νη­γύ­ρι­σε όλη τη νύχτα στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες όλης της Γαλ­λί­ας.

Οι πα­λιό­τε­ροι χα­ρα­κτή­ρι­ζαν δι­καιο­λο­γη­μέ­να τη Γαλ­λία σαν το πο­λι­τι­κό ερ­γα­στή­ριο που προ­α­ναγ­γέ­λει διερ­γα­σί­ες και εξε­λί­ξεις σε όλη την Ευ­ρώ­πη. Η 7η Ιούλη ήταν μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα για επι­κίν­δυ­νους εχθρούς μας, τους ακρο­δε­ξιούς ρα­τσι­στές της RN. Ήταν ένα πολύ πικρό πο­τή­ρι για τους ακρο­κε­ντρώ­ρους μου­τζα­χε­ντίν του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Ήταν μια πο­λι­τι­κή νίκη για τον κόσμο μας. Ήταν μια ρωγμή στον τοίχο της κυ­ριαρ­χί­ας που εδώ και χρό­νια πα­ρου­σια­ζό­ταν ως αδια­πέ­ρα­στος από τη θέ­λη­ση του κό­σμου.

Οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί ήταν απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νοι. Όμως πρέ­πει να δώ­σουν επει­γό­ντως τη θέση τους στη μα­χη­τι­κό­τη­τα και στη δράση από τα κάτω, γιατί όλα (ακόμα και το πραγ­μα­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο του απο­τε­λέ­σμα­τος της 7/7) θα κρι­θούν από τη συ­νέ­χεια που θα δοθεί, ή δεν θα δοθεί…

https://rproject.gr/article/gallia-epiteloys-mia-megali-politiki-rogmi