Η πολιτική χρεοκοπία του μικρότερου κακού ως τακτική εκφοβισμού

«Πρόκειται για μάχη μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού!»

Η πα­ρου­σί­α­ση μιας νίκης των Ρε­που­μπλι­κά­νων σε προ­ε­δρι­κές εκλο­γές ως νίκη του φα­σι­σμού έχει χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως εκ­φο­βι­στι­κή τα­κτι­κή από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς σε πολ­λές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις.

Του­λά­χι­στον στο ση­με­ρι­νό πλαί­σιο υπάρ­χουν δό­σεις αλή­θειας σε αυτόν τον ισχυ­ρι­σμό. Όπως σχο­λί­α­σε πρό­σφα­τα ένας αρ­θρο­γρά­φος, ο Τραμπ «συχνά χρη­σι­μο­ποιεί φα­σι­στι­κή γλώσ­σα ή κλεί­νει το μάτι σε εξ­τρε­μι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις και στη συ­νέ­χεια ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ήταν λάθος του ή ότι η Αρι­στε­ρά και τα ΜΜΕ δια­στρέ­βλω­σαν τα λε­γό­με­νά του».

Μπο­ρεί ο Τραμπ να είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο δε­ξιός οπορ­του­νι­στής από ότι κα­θα­ρός φα­σί­στας, όμως δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό κόμμα με­τα­κι­νεί­ται όλο και πιο δεξιά τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες και ότι στις γραμ­μές του (και σε ένα τμήμα της ηγε­σί­ας του) σί­γου­ρα πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στοι­χεία της αμε­ρι­κα­νι­κής άκρας δε­ξιάς —τα οποία το κόμμα του­λά­χι­στον ανέ­χε­ται, αν δεν τα κα­λω­σο­ρί­ζει. Για να κα­τα­λά­βε­τε τι εννοώ, αρκεί ως πα­ρά­δειγ­μα η εκ­πρό­σω­πος της Πο­λι­τεί­ας της Τζόρ­τζια, Μάρ­τζο­ρι Τέι­λορ Γκριν, η οποία υπο­στη­ρί­ζει ανοι­χτά την ιδε­ο­λο­γία της λευ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας και τον αντι­ση­μι­τι­σμό.

Πολ Ντ’ Αμάτο | μετάφραση Στέλλα Μούσμουλα |

Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα λοι­πόν, δεν θα έπρε­πε να δε­χθού­με το επι­χεί­ρη­μα ότι «αυτή τη φορά» πρέ­πει πραγ­μα­τι­κά να ψη­φί­σου­με την υπο­ψη­φιό­τη­τα των Δη­μο­κρα­τι­κών, εν προ­κει­μέ­νω την Κα­μά­λα Χάρις, για να κλεί­σου­με το δρόμο στο φα­σί­στα;

Σί­γου­ρα δεν μπο­ρεί να στα­θεί ως επι­χεί­ρη­μα το ότι δεν υπάρ­χει «καμία δια­φο­ρά» με­τα­ξύ των υπο­ψη­φί­ων. Ο Τραμπ υπαι­νίσ­σε­ται ότι επι­διώ­κει μια δι­κτα­το­ρία και θέλει να κα­ταρ­γή­σει την εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία στις ΗΠΑ. Αυτή η απει­λή ίσως είναι κενή, αλλά είναι εν­δει­κτι­κή του πώς ο Τραμπ και η από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος της 6ης Ια­νουα­ρί­ου έχουν δια­τα­ρά­ξει το πα­ρα­δο­σια­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στις ΗΠΑ. Σε επί­πε­δο ρη­το­ρι­κής, υπάρ­χει με­γά­λη από­στα­ση με­τα­ξύ των δύο κομ­μά­των, με το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό να υπο­κι­νεί το μίσος κατά των Μαύ­ρων, των Με­ξι­κα­νών με­τα­να­στών, των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ ατό­μων, των Πα­λαι­στι­νί­ων, των Εβραί­ων και ούτω κα­θε­ξής. Ενώ ο Τραμπ ξερ­νά­ει δι­χα­σμό και μίσος υπο­σχό­με­νος μα­ζι­κές απε­λά­σεις, η Χάρις επι­κα­λεί­ται την ενό­τη­τα, την συ­μπε­ρί­λη­ψη και τη δι­καιο­σύ­νη.

Ωστό­σο, σε ορι­σμέ­να ζη­τή­μα­τα δεν υπάρ­χει καμία πραγ­μα­τι­κή δια­φο­ρά με­τα­ξύ των κομ­μά­των, ει­δι­κά σε ό,τι αφορά την υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ στο Ισ­ραη­λι­νό Απαρτ­χάιντ. Υπάρ­χει συ­νε­πής δια­κομ­μα­τι­κή στρα­τιω­τι­κή και πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη για όλα όσα έχει κάνει το Ισ­ρα­ήλ εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της πα­ρού­σα­ςγε­νο­κτο­νι­κής σφα­γής του στη Γάζα.

Επι­πλέ­ον, αν και το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα εξα­κο­λου­θεί να πα­ρα­μέ­νει πιο προ­ο­δευ­τι­κό από το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό σε αρ­κε­τά κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί ακο­λου­θούν τους Ρε­που­μπλι­κά­νους στη διαρ­κή δεξιά τους με­τα­τό­πι­ση από την εποχή του Νίξον και μετά. Κάθε φορά που οι Δη­μο­κρα­τι­κοί προ­σαρ­μό­ζο­νται σε δε­ξιές πο­λι­τι­κές, απλώς ανοί­γουν πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρο στους Ρε­που­μπλι­κα­νούς για να προ­χω­ρή­σουν ακόμη δε­ξιό­τε­ρα. Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα δεν είναι όχημα αντί­στα­σης στη Δεξιά, αλλά μέσο προ­σαρ­μο­γής σε αυτήν.

Η εμπει­ρία δεί­χνει ότι δεν μπο­ρείς να κα­τα­πο­λε­μή­σεις τη Δεξιά υπο­στη­ρί­ζο­ντας το κόμμα που βρί­σκε­ται με­ρι­κά κλικ αρι­στε­ρά της, αλλά κι­νεί­ται επί­σης δε­ξιό­στρο­φα. Θα δώσω με­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα.

Από την ανα­τρο­πή της από­φα­σης «Roe v. Wade», η οποία πλέον έχει κα­τα­στή­σει την άμ­βλω­ση είτε σχε­δόν είτε εντε­λώς πα­ρά­νο­μη σε 24 Πο­λι­τεί­ες, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί κά­νουν τις προ­ε­κλο­γι­κές τους κα­μπά­νιες ως υπε­ρα­σπι­στές του­δι­καιώ­μα­τος στην άμ­βλω­ση. Ωστό­σο, εδώ και πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες υπήρ­ξε με­γά­λη  δια­φο­ρά με­τα­ξύ της ρη­το­ρι­κής και της πρα­κτι­κής του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος.

Κατά τη διάρ­κεια των προ­ε­κλο­γι­κών τους εκ­στρα­τειών, τόσο ο Μπιλ Κλί­ντον όσο και ο Μπα­ράκ Ομπά­μα είχαν υπο­σχε­θεί ότι θα πε­ρά­σουν έναν νόμο για την Ελευ­θε­ρία της Επι­λο­γής, ο οποί­ος θα κα­θι­στού­σε το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση νόμο όλου του κρά­τους. Αλλά ο νόμος αυτός δεν ψη­φί­στη­κε ποτέ κατά τη διάρ­κεια των προ­ε­δρι­κών τους θη­τειών, παρά το γε­γο­νός ότι και οι δύο πρό­ε­δροι, στα πρώτα δύο χρό­νια της θη­τεί­ας τους, διέ­θε­ταν και μια συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία Δη­μο­κρα­τι­κών και στα δύο νο­μο­θε­τι­κά σώ­μα­τα.

Αντί να υπε­ρα­σπι­στούν το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση όσο αυτό δια­βρω­νό­ταν, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί διαρ­κώς υπο­βάθ­μι­ζαν την ση­μα­σία της  άμ­βλω­σης, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς τη­συ­χνά ως μια δυ­σά­ρε­στη έσχα­τη λύση για τις γυ­ναί­κες. Για πα­ρά­δειγ­μα, κατά την 32η επέ­τειο της από­φα­σης Roe v. Wade, η Χί­λα­ρι Κλί­ντον δή­λω­νε ότι «Η άμ­βλω­ση είναι μια θλι­βε­ρή, ακόμα και τρα­γι­κή επι­λο­γή για πολ­λές, πολ­λές γυ­ναί­κες».

 

Όπως ση­μειώ­νει η Σάρον Σμιθ σε ένα άλλο άρθρο:

«Για πάρα πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες, ο κυ­ρί­αρ­χος κορ­μός του κι­νή­μα­τος υπέρ της επι­λο­γής βα­σι­ζό­ταν στους Δη­μο­κρα­τι­κούς για να προ­στα­τεύ­σουν αυτοί το δι­καί­ω­μα στη νό­μι­μη άμ­βλω­ση, ακόμα και όταν οι πο­λι­τι­κοί του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στο Κο­γκρέ­σο, απέ­τυ­χαν συ­στη­μα­τι­κά να εκ­πλη­ρώ­σουν τις υπο­σχέ­σεις τους υπέρ του δι­καιώ­μα­τος της επι­λο­γής. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση έχει δια­βρω­θεί τόσο πολύ τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες —με πε­ριο­ρι­στι­κές πε­ριό­δους ανα­μο­νής, νό­μους για την ενη­μέ­ρω­ση και τη συ­ναί­νε­ση των γο­νέ­ων, νό­μους που ποι­νι­κο­ποιούν τη με­τα­φο­ρά ασθε­νούς σε άλλη Πο­λι­τεία για να υπο­βλη­θεί σε άμ­βλω­ση, και την Τρο­πο­λο­γία Χάιντ η οποία απα­γο­ρεύ­ει την κρα­τι­κή  χρη­μα­το­δό­τη­ση των αμ­βλώ­σε­ων φτω­χών γυ­ναι­κών, η ισχύς της οποί­ας ανα­νε­ώ­νε­ται από το Κο­γκρέ­σο κάθε χρόνο από το 1976 και μετά—έτσι ώστε ελά­χι­στα να έχουν απο­μεί­νει για να δια­σω­θούν».

Όμως στην πράξη, τα δύο κόμ­μα­τα συχνά είναι πολύ πιο κοντά από ό,τι φαί­νε­ται. Ας πά­ρου­με ως πα­ρά­δειγ­μα τις απε­λά­σεις. Κατά την πρώτη θη­τεία του Ομπά­μα, απε­λά­θη­καν 3,2 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι και κατά τη δεύ­τε­ρη θη­τεία του 2,1 εκα­τομ­μύ­ρια. Στη μία και μο­να­δι­κή θη­τεία του Τραμπ, απε­λά­θη­καν 2 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι.

Επι­πλέ­ον, ο Μπάι­ντεν και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί έχουν επι­δεί­ξει μια προ­θυ­μία να υιο­θε­τή­σουν σκλη­ρά, αντι­με­τα­να­στευ­τι­κά μέτρα, υπο­τί­θε­ται ως τρόπο να πε­ριο­ρί­σουν την εκλο­γι­κή επιρ­ροή των Ρε­που­μπλι­κά­νων. Στη φε­τι­νή ετή­σια ομι­λία του στο Κο­γκρέ­σο το Μάρ­τιο για «την κα­τά­στα­ση της χώρας», ο Μπάι­ντεν κα­τη­γό­ρη­σε τους Ρε­που­μπλι­κά­νους ότι «παί­ζουν μι­κρο­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια» επει­δή αρ­νή­θη­καν να υπο­στη­ρί­ξουν ένα νέο νο­μο­σχέ­διο που «θα είχε αυ­στη­ρο­ποι­ή­σει τους κα­νό­νες για το άσυλο και θα είχε δώσει ευ­ρεία αρ­μο­διό­τη­τα­στον πρό­ε­δρο να ενι­σχύ­ει την εξου­σία των συ­νο­ρια­κών δυ­νά­με­ων να προ­χω­ρούν σε συ­νο­πτι­κές απε­λά­σεις στη διάρ­κεια κο­ρυ­φώ­σε­ων της πα­ρά­νο­μης με­τα­νά­στευ­σης. Το νο­μο­σχέ­διο επί­σης θα επέ­κτει­νε τα επί­πε­δα νό­μι­μης με­τα­νά­στευ­σης και θα πα­ρεί­χε επι­πλέ­ον χρη­μα­το­δό­τη­ση για τη στή­ρι­ξη των συ­νο­ρια­κών επι­χει­ρή­σε­ων και την πρό­σλη­ψη πρό­σθε­του προ­σω­πι­κού, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων δι­κα­στών με­τα­νά­στευ­σης, υπαλ­λή­λων ασύ­λου και συ­νο­ριο­φυ­λά­κων».

Όταν η Μάρ­τζο­ρι Τέι­λορ Γκριν άρ­χι­σε να τον απο­δο­κι­μά­ζει, ο Μπάι­ντεν «χάι­δε­ψε» την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή υστε­ρία, με μια ανα­φο­ρά στην Λέι­κεν Ράιλι, μια φοι­τή­τρια νο­ση­λευ­τι­κής από την Τζόρ­τζια η οποία φέ­ρε­ται να δο­λο­φο­νή­θη­κε από Βε­νε­ζου­ε­λά­νο με­τα­νά­στη, κά­νο­ντας λόγο για μια «αθώα νεαρή γυ­ναί­κα που δο­λο­φο­νή­θη­κε από έναν λα­θραίο».

Το μή­νυ­μα ήταν σαφές: «Ρε σεις Ρε­που­μπλι­κά­νοι, υιο­θε­τού­με ένα νο­μο­σχέ­διο που προ­ω­θεί πο­λι­τι­κές που λέτε ότι υπο­στη­ρί­ζε­τε, αλλά είστε τόσο βυ­θι­σμέ­νοι στην αντί­θε­σή σας σε οτι­δή­πο­τε έχει να κάνει με το Δη­μο­κρα­τι­κό­Κόμ­μα, που είστε πρό­θυ­μοι να το θά­ψε­τε». Υπο­τί­θε­ται ότι ο σκο­πός αυτού του εγ­χει­ρή­μα­τος ήταν να «στρι­μώ­ξει» τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Δεν συ­νέ­βη αυτό. Το μόνο που πέ­τυ­χε ήταν να απο­κα­λύ­ψει την αδυ­να­μία της στρα­τη­γι­κής του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος—την στρο­φή του προς τα δεξιά προ­κει­μέ­νου να κερ­δί­σει τους «αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νους ψη­φο­φό­ρους» από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Με λίγα λόγια, αυτό που σχε­διά­στη­κε ως ένα μέσο για να υπο­στούν μια ήττα οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τρο­φο­δό­τη­σε την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή υστε­ρία και έτσι ενί­σχυ­σε κι άλλο τη Δεξιά.

Η ανα­γκαία σο­σια­λι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση απέ­να­ντι στο δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα έχει πα­ρα­τε­θεί με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο από τον Χαλ Ντρά­περ στο άρθρο του, «Ποιος θα είναι το μι­κρό­τε­ρο κακό το 1968;», γραμ­μέ­νο όταν ο Λί­ντον Τζόν­σον διε­ξή­γα­γε μια προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια υπο­σχό­με­νος να μην κλι­μα­κώ­σει τον πό­λε­μο στο Βιετ­νάμ.

Ο Ντρά­περ εντο­πί­ζει ότι κάθε φορά που έρ­χο­νται οι προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, οι υπο­στη­ρι­κτές του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος κραυ­γά­ζουν «“έρ­χο­νται οι φα­σί­στες!” και ψη­φί­ζουν το Μι­κρό­τε­ρο Κακό. Στις τε­λευ­ταί­ες δύο δε­κα­ε­τί­ες, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί έμα­θαν καλά ότι έχουν την προ­ο­δευ­τι­κή-ερ­γα­τι­κή ψήφο στο τσε­πά­κι τους και ότι συ­νε­πώς οι δυ­νά­μεις που πρέ­πει να κα­τευ­νά­σουν είναι αυτές στα δεξιά τους».

Αυτό το ση­μείο είναι κομ­βι­κό: Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί αντι­με­τω­πί­ζουν ως δε­δο­μέ­νες τις ψή­φους των αρι­στε­ρών και των προ­ο­δευ­τι­κών, γιατί γνω­ρί­ζουν ότι αυτοί δεν έχουν άλλη εναλ­λα­κτι­κή παρά μόνο να ψη­φί­σουν ενά­ντια στη Δεξιά. Έτσι, σχε­διά­ζουν την προ­ε­κλο­γι­κή τους στρα­τη­γι­κή με στόχο να κερ­δί­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρους συ­ντη­ρη­τι­κούς ψη­φο­φό­ρους. Αυτό ήταν ένα στα­θε­ρό μο­τί­βο το οποίο ισχύ­ει μέχρι σή­με­ρα.

Γρά­φει ο Ντρά­περ:

«Ξέ­ρε­τε όλους αυ­τούς τους αν­θρώ­πους που το 1964 είχαν πει­στεί ότι ο Λί­ντον Τζόν­σον ήταν το μι­κρό­τε­ρο κακό σε σχέση με τον Γκόλ­ντ­γουο­τερ, ο οποί­ος θα έκανε Απαί­σια Πράγ­μα­τα στο Βιετ­νάμ, πχ θα απο­ψί­λω­νε τις ζού­γκλες. Πολ­λοί από αυ­τούς συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν έκτο­τε ότι το πράγ­μα εξε­λί­χθη­κε ανά­πο­δα και τώρα αυ­το­μα­στί­γω­νο­νται με τη σκέψη ότι ο άν­θρω­πος που ψή­φι­σαν “εφάρ­μο­σε τε­λι­κά την πο­λι­τι­κή του Γκόλ­ντ­γουο­τερ”… Λοι­πόν ποιο ήταν πραγ­μα­τι­κά το Μι­κρό­τε­ρο Κακό το 1964; Το θέμα είναι ότι το ερώ­τη­μα είναι αυτό που απο­τε­λεί κα­τα­στρο­φή και όχι η απά­ντη­ση. Σε συν­θή­κες που έχουν δια­μορ­φω­θεί έτσι ώστε η επι­λο­γή να είναι ανά­με­σα σε δύο κα­πι­τα­λι­στές πο­λι­τι­κούς, η ήττα έρ­χε­ται με την απο­δο­χή του πε­ριο­ρι­σμού αυτής της επι­λο­γής».

Το πιο πει­στι­κό επι­χεί­ρη­μα του Ντρά­περ είναι ότι η Αρι­στε­ρά «δεν μπο­ρεί να αγω­νι­στεί ενά­ντια στη νίκη των πιο δε­ξιών δυ­νά­με­ων, θυ­σιά­ζο­ντας τη δική της ανε­ξάρ­τη­τη δύ­να­μη για να υπο­στη­ρί­ξει στοι­χεία που απέ­χουν μόλις ένα βήμα από τις δυ­νά­μεις της δε­ξιάς». Δυ­στυ­χώς, αυτό κάνει επί δε­κα­ε­τί­ες ένα με­γά­λο μέρος των δυ­νά­με­ων στα αρι­στε­ρά του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και το μόνο που έχει κα­τα­φέ­ρει είναι να δώσει νο­μι­μο­ποί­η­ση σε ένα κα­πι­τα­λι­στι­κό φι­λο­πό­λε­μο κόμμα το οποίο δεν έχει κάνει τί­πο­τα για να απο­τρέ­ψει την ανά­πτυ­ξη της Δε­ξιάς ως πο­λι­τι­κή δύ­να­μη σε αυτή την χώρα.

Τι θα γίνει αν ο Τραμπ κερ­δί­σει την προ­ε­δρία και εφαρ­μό­σει­κά­ποια από τα αυ­ταρ­χι­κά μέτρα που υπο­νο­εί; Δεν θα βρεί­τε Δη­μο­κρα­τι­κούς που να ορ­γα­νώ­νουν κι­νη­το­ποι­ή­σεις για να τα απο­τρέ­ψουν. Όπως δεν το έκα­ναν σο­βα­ρά ούτε όταν χει­ρα­γω­γή­θη­κε η κα­τα­μέ­τρη­ση των ψήφων στη Φλό­ρι­ντα για να πα­ρα­δο­θεί η προ­ε­δρία στον Τζορτζ Μπους το Νε­ό­τε­ρο το 2000. Εν προ­κει­μέ­νω, έχουν κα­λέ­σει που­θε­νά οι Δη­μο­κρα­τι­κοί σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την υπε­ρά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην ψήφο, απέ­να­ντι στους αυ­ξα­νό­με­νους πε­ριο­ρι­σμούς που επι­βά­λει η Δεξιά στους ψη­φο­φό­ρους σε όλη τη χώρα; Μήπως έσωσε το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση η ανά­θε­ση στους Δη­μο­κρα­τι­κούς να το υπε­ρα­σπι­στούν;

Ήταν η πα­θη­τι­κό­τη­τα των Δη­μο­κρα­τι­κών αυτή η οποία επέ­τρε­ψε στον Τραμπ ακόμα και να ξα­να­κα­τέ­βει ως υπο­ψή­φιος, παρά τις από­πει­ρές του να ανα­τρέ­ψει βίαια τα απο­τε­λέ­σμα­τα των προη­γού­με­νων εκλο­γών.

Σε ολό­κλη­ρη την ιστο­ρία των ΗΠΑ, ο μόνος τρό­πος με τον οποίο επε­κτά­θη­καν τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ήταν μέσω του μα­ζι­κού αγώνα -από τον Εμ­φύ­λιο Πό­λε­μο μέχρι την άνοδο του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­το­ςκα­τά τη­δε­κα­ε­τία του 1930 και από το Κί­νη­μα για τα Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα μέχρι τον αγώνα για την ισό­τη­τα στο γάμο. Αυτός πα­ρα­μέ­νει ο μόνος τρό­πος με τον οποί­ο­μπο­ρούν να κερ­δη­θούν και σή­με­ρα.

Για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή η μάχη ενά­ντια στην αυ­ξα­νό­με­νη απει­λή της αυ­ταρ­χι­κής Δε­ξιάς, απαι­τεί­ται μα­ζι­κός αγώ­νας -πράγ­μα το οποίο οι Δη­μο­κρα­τι­κοί απο­φεύ­γουν. Υπο­στη­ρί­ζο­ντας τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, η Αρι­στε­ρά αφο­πλί­ζε­ται και κα­θι­στά δυ­σκο­λό­τε­ρη την επι­τυ­χη­μέ­νη οι­κο­δό­μη­ση του εί­δους των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων που χρεια­ζό­μα­στε στους δρό­μους και στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, για να αντι­στα­θού­με πραγ­μα­τι­κά στην Δεξιά.