Μητσοτάκης-Ερντογάν: Διπλωματία, όπλα και νατοϊκές σκοπιμότητες // του Αντώνη Νταβανέλου

Σ τις 14 Οκτώβρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ, μέσα σε μια καυτή διεθνή συγκυρία, που ορίζει η φρικιαστική «στασιμότητα» του πολέμου στην Ουκρανία και, κυρίως, η επέκταση της δολοφονικής εκστρατείας του Κράτους του Ισραήλ από τη Γάζα προς το Λίβανο.

Αυτή η μά­ζω­ξη των πο­λι­τι­κών στε­λε­χών του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού θα πρέ­πει να απα­ντη­θεί στο δρόμο από σο­βα­ρή κι­νη­το­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς και του αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος.

Στα τε­λευ­ταία χρό­νια οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις έχουν κάνει συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να απο­μειώ­σουν τα αντι­να­τοϊ­κά-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά αι­σθή­μα­τα που έγι­ναν πλειο­ψη­φι­κά στην Ελ­λά­δα μετά από την πε­ρί­ο­δο της Με­τα­πο­λί­τευ­σης. Κομ­βι­κό «επι­χεί­ρη­μα» σε αυτήν την προ­σπά­θεια είναι ο ισχυ­ρι­σμός ότι η ομαλή έντα­ξη στην ευ­ρω­α­τλα­ντι­κή συμ­μα­χία είναι επι­βε­βλη­μέ­νη και χρή­σι­μη λόγω «εθνι­κών θε­μά­των», δη­λα­δή λόγω του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού για πρω­το­κα­θε­δρία στην πε­ριο­χή.

Οι δυο χώρες υπήρ­ξαν επί δε­κα­ε­τί­ες μέλη του ΝΑΤΟ και απο­τέ­λε­σαν στή­ριγ­μα του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού σε εξαι­ρε­τι­κά αντι­δρα­στι­κές εξορ­μή­σεις του, σε κρί­σι­μες ιστο­ρι­κές συ­γκυ­ρί­ες. Αυτή είναι μια αλή­θεια-πλαί­σιο που, παρά τα επι­φαι­νό­με­να κάθε συ­γκυ­ρί­ας, δια­τη­ρεί την ισχύ της.

Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος σή­με­ρα δια­θέ­τει στο ΝΑΤΟ μια σειρά από «στρα­τη­γι­κές» βά­σεις, που έγι­ναν κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας για τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό ως ορ­μη­τή­ρια προς την ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο και τη Μέση Ανα­το­λή, στην πε­ρί­ο­δο που ο Ερ­ντο­γάν έδει­ξε τά­σεις «πο­λυ­διά­στα­της» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής που επέ­φε­ρε την υπο­βάθ­μι­ση στην άλ­λο­τε κε­ντρι­κή να­τοϊ­κή βάση του Ιν­τσιρ­λίκ. Δια­θέ­τει επί­σης την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, ως «πύλη» του να­τοϊ­κού χερ­σαί­ου δια­δρό­μου προς τη Μαύρη Θά­λασ­σα και την Ου­κρα­νία, που λει­τουρ­γεί ως πα­ρά­καμ­ψη της στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας των Στε­νών.

Η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία έχει ταυ­τι­στεί απο­λύ­τως με τη Να­τοϊ­κή, και πιο ιδιαί­τε­ρα με την αμε­ρι­κα­νι­κή, όχι μόνο στο Ου­κρα­νι­κό και στο Πα­λαι­στι­νια­κό, αλλά και σε μια σειρά στρα­τη­γι­κά μέ­τω­πα, που μέ­νουν πιο αφανή στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση, αλλά έχουν με­γά­λη ση­μα­σία. Ας το δούμε με τα λόγια του Έντι Ζε­με­νί­δη, διευ­θυ­ντή του «σκο­τει­νού» Συμ­βου­λί­ου Ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής Ηγε­σί­ας (HALC): [με] «τον ρόλο της Ελ­λά­δας σε πο­λυ­με­ρείς προ­σπά­θειες όπως το 3+1 (Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ + ΗΠΑ), το Φό­ρουμ για το Φυ­σι­κό Αέριο, τον οι­κο­νο­μι­κό διά­δρο­μο Ιν­δί­ας-Μέ­σης Ανα­το­λής και πλέον στην Πρω­το­βου­λία Τριών Θα­λασ­σών, η Αθήνα έχει βρει τον τρόπο να βρί­σκε­ται στα­θε­ρά στο τρα­πέ­ζι…». Οι οι­κο­νο­μι­κές, δι­πλω­μα­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές συμ­φω­νί­ες με την Ινδία του Μόντι έχουν βάθος που συ­νή­θως υπο­τι­μά­ται. Από τη θέση του εκλεγ­μέ­νου μη μό­νι­μου μέ­λους του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος θα εν­θαρ­ρυν­θεί για να προ­χω­ρή­σει αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες για λο­γα­ρια­σμό των συ­νο­λι­κών ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Η Τουρ­κία, αντί­στοι­χα, πα­ρα­μέ­νει μέλος της Συμ­μα­χί­ας και παρά τα «ανοίγ­μα­τα» του Ερ­ντο­γάν προς τη Ρωσία, την Κίνα και τους BRICS, η Ουά­σιγ­κτον δεν έχει πα­ραι­τη­θεί από τη συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να επα­να­φέ­ρει την Τουρ­κία σε ομαλή έντα­ξη στο να­τοϊ­κό μα­ντρί. Στην προ­σπά­θεια αυτή το να­τοϊ­κό κέ­ντρο δεν έχει πε­ριο­ρι­σμέ­να μέσα: οι εξο­πλι­σμοί, οι οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις, οι δι­πλω­μα­τι­κοί εκ­βια­σμοί, υπεν­θυ­μί­ζουν ότι ο ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμός δεν είναι ένας «χάρ­τι­νος τί­γρης». Την ώρα που η Μέση Ανα­το­λή παίρ­νει φωτιά λόγω της επι­θε­τι­κό­τη­τας του Ισ­ρα­ήλ, ο Ερ­ντο­γάν υπο­χρε­ώ­θη­κε να ανα­ζη­τή­σει «συ­νεν­νό­η­ση» και εξο­μά­λυν­ση των σχέ­σε­ων με την Αί­γυ­πτο του Σίσι, ενός από τα πιο φι­λο­α­με­ρι­κα­νι­κά κα­θε­στώ­τα στην πε­ριο­χή, παρά τη συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­στο­λή του ρεύ­μα­τος των Αδελ­φών Μου­σουλ­μά­νων, με το οποίο το κόμμα του Ερ­ντο­γάν δια­τη­ρεί αδελ­φι­κές σχέ­σεις.

Η κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν, παρά τα ανοίγ­μα­τά της προς την «πο­λυ­πο­λι­κή» πο­λι­τι­κή, πάντα υπο­γράμ­μι­ζε ότι δεν έχει την πρό­θε­ση να απο­σπα­στεί από τις σχέ­σεις με τις ευ­ρω­α­τλα­ντι­κές δομές. Εξάλ­λου η δομή της τουρ­κι­κής κυ­ρί­αρ­χης τάξης, αλλά και του κρά­τους και του στρα­τού, παρά τις με­τα­το­πί­σεις που έγι­ναν μετά το απο­τυ­χη­μέ­νο πρα­ξι­κό­πη­μα του 2016, πα­ρα­μέ­νει ακόμα δε­μέ­νη με πολλά νή­μα­τα με το δυ­τι­κό και ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό πε­ρι­βάλ­λον.

Αυτή η διπλή έντα­ξη, παρά τη χυ­δαία μι­ντια­κή προ­πα­γάν­δα, λει­τουρ­γεί και ως «πλαί­σιο» των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων, πιέ­ζο­ντας ενί­ο­τε και προς απο­φυ­γή εκρή­ξε­ων που θα την έθε­ταν εκτός ελέγ­χου.

Αντα­γω­νι­σμοί και Κυ­πρια­κό

Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος ανα­δεί­χθη­κε σε μη μό­νι­μο μέλος του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ με την υπο­στή­ρι­ξη της Τουρ­κί­ας. Στην πρό­σφα­τη συ­νά­ντη­ση Μη­τσο­τά­κη-Ερ­ντο­γάν στο πε­ρι­θώ­ριο της ΓΣ του ΟΗΕ, δια­τυ­πώ­θη­κε (δι­με­ρώς!) η εκτί­μη­ση ότι η κομ­βι­κή ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή δια­φο­ρά (ο κα­θο­ρι­σμός των θα­λάσ­σιων ζωνών κυ­ριαρ­χί­ας) θα μπο­ρού­σε να επι­λυ­θεί μέσα στην τρέ­χου­σα πε­ρί­ο­δο θη­τεί­ας των δύο ηγε­τών. Η εκτί­μη­ση αυτή επα­να­λή­φθη­κε στις πα­ράλ­λη­λες ομι­λί­ες, τόσο του Μη­τσο­τά­κη όσο και του Ερ­ντο­γάν, στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ, όπου και οι δύο ση­μεί­ω­σαν «το συμ­φέ­ρον όλων των χωρών της πε­ριο­χής στον κα­θο­ρι­σμό των θα­λάσ­σιων πε­ριο­χών ευ­θύ­νης σύμ­φω­να με το διε­θνές δί­καιο…». Αυτή η τάση της υπό διαι­τη­σία «συ­νεν­νό­η­σης» βρί­σκε­ται στη βάση των «ήρε­μων νερών στο Αι­γαίο» τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια και το μο­ρα­τό­ριουμ στο επι­κίν­δυ­νο παι­χνί­δι υπερ­πτή­σε­ων-ανα­χαι­τί­σε­ων των οπλι­σμέ­νων αε­ρο­σκα­φών στον ου­ρα­νό του Αι­γαί­ου.

Όμως αυτή είναι μόνο η μισή αλή­θεια. Γιατί ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός για κυ­ριαρ­χία στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο έχει τη δική του αυ­τό­νο­μη δυ­να­μι­κή κι επι­κιν­δυ­νό­τη­τα.

Ένα βα­σι­κό «αγκά­θι» σε αυτή την επι­κίν­δυ­νη δυ­να­μι­κή πα­ρα­μέ­νει το Κυ­πρια­κό. Μετά την κα­τάρ­ρευ­ση των συ­νο­μι­λιών υπό την αι­γί­δα του ΟΗΕ στο Κραν Μο­ντα­νά, το τουρ­κι­κό κρά­τος επι­διώ­κει πλέον απε­ρί­φρα­στα τη «λύση» των δύο κρα­τών, φεύ­γο­ντας από το έδα­φος όλων των προη­γού­με­νων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για Δι­ζω­νι­κή Δι­κοι­νο­τι­κή Ομο­σπον­δία (ΔΔΟ) στην Κύπρο. Όμως είναι κοινό μυ­στι­κό ότι το Κραν Μο­ντα­νά «τορ­πι­λί­στη­κε» από το δί­δυ­μο της συμ­φο­ράς, την κυ­πρια­κή ηγε­σία του Ανα­στα­σιά­δη και το ελ­λη­νι­κό υπ. Εξ. υπό τον Κο­τζιά, που τότε διέ­γνω­σαν «απο­μό­νω­ση» της Τουρ­κί­ας και στρά­φη­καν σε άρ­νη­ση της ΔΔΟ, επι­διώ­κο­ντας ένα «ενιαίο κρά­τος» με πε­ριο­ρι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή προ­στα­σία της τουρ­κο­κυ­πρια­κής μειο­νό­τη­τας, που θα επέ­τρε­πε στην ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά να απο­κα­τα­στή­σει κυ­ριαρ­χία στο σύ­νο­λο του νη­σιού με βάση την οι­κο­νο­μι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή υπε­ρο­χή της. Αυτά που στο Κραν­Μο­ντα­νά ήταν η βάση αφε­τη­ρί­ας της συ­ζή­τη­σης για όλες τις πλευ­ρές, σή­με­ρα απο­τε­λούν αμ­φί­βο­λους στό­χους της ελ­λα­δι­κής και κυ­πρια­κής δι­πλω­μα­τί­ας.

Η ηλε­κτρι­κή δια­σύν­δε­ση

Πα­ρό­λα αυτά, αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι ο Ερ­ντο­γάν, στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις στο πε­ρι­θώ­ριο του ΟΗΕ, άφησε ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο επι­στρο­φής στις τρι­με­ρείς συ­νο­μι­λί­ες, δη­λα­δή επι­στρο­φής σε ένα κά­ποιο «πε­ρι­βάλ­λον» Κραν Μο­ντα­νά.

Οι δυ­σκο­λί­ες στο Κυ­πρια­κό γί­νο­νται ακόμα πιο με­γά­λες καθώς δια­πλέ­κο­νται με το πιο καυτό πρό­βλη­μα της πε­ριο­χής, δη­λα­δή τις σχέ­σεις με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα είναι το με­γά­λο «σχέ­διο» ηλε­κτρι­κής δια­σύν­δε­σης Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ, μέσω του δια­βό­η­του «κα­λω­δί­ου» της GreatSeaInterconnector. Όλοι εμ­φα­νί­ζο­νται να συ­ζη­τούν τα οι­κο­νο­μι­κά αυτού του σχε­δί­ου και το ποιος θα φορ­τω­θεί το κό­στος μιας πι­θα­νής κα­τάρ­ρευ­σής του, το πώς θα πιε­στεί η Τουρ­κία να «κάνει πώς δεν βλέ­πει» μια σαφή άσκη­ση κυ­ριαρ­χί­ας στη θά­λασ­σα όπου δεν έχουν κα­θο­ρι­στεί οι ζώνες κυ­ριαρ­χί­ας κλπ. Και όλοι υπο­βαθ­μί­ζουν το κρί­σι­μο πρό­βλη­μα: μια κο­λοσ­σιαί­ων δια­στά­σε­ων «νο­μι­μο­ποί­η­ση» του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ που, την ώρα που σφά­ζει στη Γάζα και βομ­βαρ­δί­ζει στο Λί­βα­νο, απο­κτά τη δυ­να­τό­τη­τα για διε­θνείς συμ­φω­νί­ες σαν να μην τρέ­χει τί­πο­τα, και πα­ρε­μπι­πτό­ντως να δια­σφα­λί­ζει ενερ­γεια­κά απο­θέ­μα­τα για κάθε εν­δε­χό­με­νο στην εξέ­λι­ξη των πο­λε­μι­κών σχε­δί­ων του. Λίγες μόνο εβδο­μά­δες πριν, πο­λε­μι­κά πλοία του Ισ­ρα­ήλ πραγ­μα­το­ποιού­σαν ασκή­σεις μέσα στα ελ­λη­νι­κά χω­ρι­κά ύδατα, κά­νο­ντας βόλ­τες με­τα­ξύ των Κυ­κλά­δων και της Σού­δας. Δεν χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρη φα­ντα­σία για να κα­τα­λά­βει κα­νείς ότι το «σε­νά­ριο» αυτών των ασκή­σε­ων είναι τμήμα των σχε­δί­ων από­βα­σης στις ακτές του Λι­βά­νου. Αυτές οι πλευ­ρές των σχέ­σε­ων -των οι­κο­νο­μι­κών και δι­πλω­μα­τι­κών με τις άμεσα στρα­τιω­τι­κές- είναι απο­λύ­τως συν­δε­δε­μέ­νες και όποιος δεν το κα­τα­νο­εί απλώς εθε­λο­τυ­φλεί.

Η επι­χεί­ρη­ση «κα­λώ­διο» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ οδή­γη­σε στην πρώτη σο­βα­ρή δο­κι­μα­σία των «ήρε­μων νερών» στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Το ιτα­λι­κό πλοίο IevoliRelume (για λο­γα­ρια­σμό του κα­τα­σκευα­στι­κού κον­σόρ­τιουμ) πραγ­μα­το­ποί­η­σε τον Ιούλη έρευ­νες στα νότια της Κάσου, πέραν των 6 ν. μι­λί­ων των ανα­γνω­ρι­σμέ­νων ελ­λη­νι­κών χω­ρι­κών υδά­των. Η Τουρ­κία αντέ­δρα­σε δη­λώ­νο­ντας ότι η έρευ­να προς οι­κο­νο­μι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση στα διε­θνή ύδατα απο­τε­λεί μο­νο­με­ρή διεκ­δί­κη­ση κυ­ριαρ­χί­ας και έβγα­λε πο­λε­μι­κά πλοία στην πε­ριο­χή. Η ιδιο­κτή­τρια εται­ρεία υπο­χώ­ρη­σε, δη­λώ­νο­ντας τον τερ­μα­τι­σμό των ερευ­νών και το επει­σό­διο απο­κλι­μα­κώ­θη­κε. Στη διάρ­κειά του ακού­στη­καν ξανά οι «τρέ­λες των Ιμίων». Θερ­μο­κέ­φα­λοι από­στρα­τοι κα­τη­γό­ρη­σαν την κυ­βέρ­νη­ση ότι «απέ­φυ­γε την εμπλο­κή» (!) ενώ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Κασ­σε­λά­κη (και του γνω­στού λε­βε­ντο-ναυάρ­χου) εξέ­δω­σε ανα­κοί­νω­ση όπου γρα­πτώς κα­τη­γο­ρεί τον Μη­τσο­τά­κη ότι «απε­μπο­λεί τα ελ­λη­νι­κά κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα»… στα διε­θνή ύδατα. Πρό­κει­ται για κου­βέ­ντες του αέρα που θα προ­κα­λού­σαν αμη­χα­νία σε όποιον επί­ση­μο δια­πραγ­μα­τευ­τή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους θα ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νος να υπο­στη­ρί­ξει αυτές τις μπούρ­δες μπρο­στά σε διε­θνές «θε­σμι­κό» ακρο­α­τή­ριο.

Επι­θε­τι­κοί εξο­πλι­σμοί

Πο­λι­τι­κά, αυτή η κρι­τι­κή στον Μη­τσο­τά­κη είναι απο­λύ­τως τζού­φια και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή. Γιατί αυτή η αντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση έχει κάνει με­γά­λα κι επι­κίν­δυ­να βή­μα­τα στον τομέα που μπο­ρεί πράγ­μα­τι να στη­ρί­ζει τις μο­νο­με­ρείς ανα­θε­ω­ρή­σεις των διε­θνών ρυθ­μί­σε­ων: στον τομέα των εξο­πλι­σμών.

Ο υπ. Εθνι­κής Άμυ­νας, Νίκος Δέν­διας, μι­λώ­ντας σε γαλ­λι­κό ακρο­α­τή­ριο, στο ναυ­πη­γείο Λοράν της NavalGroup, όπου κα­τα­σκευά­ζο­νται οι φρε­γά­τες Μπε­λα­ρά, έριξε κά­ποιες «βόμ­βες», τη ση­μα­σία των οποί­ων φαί­νε­ται να κα­τα­νο­ή­σαν κυ­ρί­ως τα φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κά­sites. Ο Δέν­διας, λες και αγό­ρα­ζε στρα­γα­λο­φυ­στί­κια, ανα­κοί­νω­σε την πα­ραγ­γε­λία μιας πρό­σθε­της φρε­γά­τας Μπε­λα­ρά, «ξε­χει­λώ­νο­ντας» το προη­γού­με­νο πρό­γραμ­μα πα­ραγ­γε­λιών που είχε θε­ω­ρη­θεί «πέραν των δη­μο­σιο­νο­μι­κών δυ­να­το­τή­των της χώρας». Κυ­ρί­ως όμως ανα­κοί­νω­σε ότι οι Μπε­λα­ρά θα φέ­ρουν οπλι­σμό «μα­κρού πλήγ­μα­τος MdCN», πιο γνω­στό ως Scalp-Naval. Πρό­κει­ται για πυ­ραύ­λους τύπου Cruise, που θε­ω­ρού­νται «στρα­τη­γι­κά» και όχι αμυ­ντι­κά όπλα, με τε­ρά­στια κα­τα­στρε­πτι­κή δυ­να­τό­τη­τα και εμ­βέ­λεια με­γα­λύ­τε­ρη των 1.000 χλμ. Οι στρα­τό­καυ­λοι εθνι­κι­στές πα­νη­γύ­ρι­σαν: πρό­κει­ται για επι­λο­γή, λένε, που δη­λώ­νει αλ­λα­γή του «αμυ­ντι­κού δόγ­μα­τος» σε επι­θε­τι­κό ευ­ρεί­ας πε­ριο­χής, και σε προ­μή­θεια των μέσων που μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν απο­φά­σεις «πρώ­του πλήγ­μα­τος» εάν και εφό­σον αυτές κρι­θούν ανα­γκαί­ες. Ο Δέν­διας ανα­κοί­νω­σε, ακόμα, ότι οι Μπε­λα­ρά και τα ανα­με­νό­με­να F35, θα συν­δυα­στούν με την ανά­πτυ­ξη ενός αντι­πυ­ραυ­λι­κού «θόλου» (εδώ η ανα­φο­ρά στον ισ­ραη­λι­νό IronDomeεί­ναι προ­φα­νής) που θα κάνει τον «ελ­λη­νι­κό χώρο» στο Αι­γαίο και στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο (;) πρα­κτι­κά αδια­πέ­ρα­στο.

Πρό­κει­ται για μια υπέρ­βα­ση με­γά­λης κλί­μα­κας, πάνω σε ένα ήδη με­γά­λο πρό­γραμ­μα εξο­πλι­σμών. Και από καμιά πλευ­ρά της αντι­πο­λί­τευ­σης δεν ακού­στη­καν δυ­να­τά και κα­θα­ρά σο­βα­ρές αντιρ­ρή­σεις.

Λόγοι για να απορ­ρί­ψου­με αυτήν την πο­λι­τι­κή υπάρ­χουν πολ­λοί και σο­βα­ροί. Δεν υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι το κό­στος των εξο­πλι­σμών των Μη­τσο­τά­κη-Δέν­δια θα πλη­ρω­θεί με αι­μα­τη­ρές πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς, στις συ­ντά­ξεις, στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες. Το δί­λημ­μα «φρε­γά­τες ή σχο­λεία και νο­σο­κο­μεία;» είναι απο­λύ­τως πραγ­μα­τι­κό και κα­τα­να­γκα­στι­κό, δεν ενέ­χει ίχνος «αρι­στε­ρής» δη­μα­γω­γί­ας. Όμως υπάρ­χει και μια άλλη κα­τη­γο­ρία λόγων για να απορ­ρί­ψου­με τους εξο­πλι­σμούς. Όποιος απο­κτά όπλα, απο­κτά και τον «πει­ρα­σμό» να τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει, όπως και την ενί­σχυ­ση των μι­λι­τα­ρι­στι­κών κύ­κλων και δι­κτύ­ων σε όλα τα πεδία της πο­λι­τι­κής, κοι­νω­νι­κής, οι­κο­νο­μι­κής ζωής.

Δεν θέ­λου­με φρε­γά­τες και πυ­ραύ­λους! Δεν θέ­λου­με να απο­κτή­σου­με την «ικα­νό­τη­τα» να εξο­ντώ­νου­με τους γεί­το­νες με στόχο να αυ­γα­τί­σουν τα «οι­κό­πε­δα» των «δικών μας» εξο­ρύ­ξε­ων στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Δεν θέ­λου­με να γί­νου­με κρά­τος-δο­λο­φό­νος! Δεν θέ­λου­με να γί­νου­με Ισ­ρα­ήλ.

Αυτά, η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά πρέ­πει να τα φω­νά­ξει δυ­να­τά και κα­θα­ρά στα μού­τρα του Μη­τσο­τά­κη, στα μού­τρα των βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών που κρύ­βο­νται πίσω του, στα μού­τρα των Να­τοϊ­κών γε­ρα­κιών. Και θα πρέ­πει να τα φω­νά­ξου­με σε μια μακρά πε­ρί­ο­δο, συν­δέ­ο­ντάς τα με όλα τα άλλα αι­τή­μα­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Αρ­χί­ζο­ντας από τη δια­δή­λω­ση ενά­ντια στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Συ­νέ­λευ­ση του ΝΑΤΟ στην Αθήνα.

https://rproject.gr/article/mitsotakis-erntogan-diplomatia-opla-kai-natoikes-skopimotites