Εξηγούμαι εξαρχής: Ο κ. Κασσελάκης αποτελεί προσβολή όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά προσβολή για τη χώρα.
Δεν είναι, όμως, μόνος του σε αυτό.
Θέλω να πω ότι οι σημερινοί απηνείς του διώκτες υπήρξαν για καιρό προωθητές και προστάτες του. Περιλαμβάνουν το πρωτοπαλίκαρό του, τον κοινοβουλευτικό του αντ’ αυτού, τη «φράξια Τσίπρα», το σύνολο σχεδόν όσων παρέμειναν στο κόμμα μετά την αναγόρευσή του σε αδιαμεσολάβητο.
Ο πρώτος, λεβέντης από τα γεννοφάσκια του, όπως δεν κουράζεται να μας υπενθυμίζει, έκανε λάθος, ρε παιδί μου. Ανθρώπινο που λένε.
Ο αντ’ αυτού κινητοποιήθηκε ραγδαία αμέσως μόλις έχασε την προεδρία της Κ.Ο. Μια μεταμόρφωση με υπερφωτεινή ταχύτητα.
Η «φράξια Τσίπρα» δεν διαθέτει καν την ευθιξία να αντιδράσει στην ονομασία με την οποία αναφέρονται σε αυτήν τα μίντια. Ισως επειδή τη λένε «φρουρά», πράγμα που δίνει μια πιο ρωμαλέα μαχητική διάσταση στην ύπαρξή τους.
Ο κ. Κασσελάκης, που είναι προσβολή, όμως, σε κάτι έχει δίκιο. Ο αποκλεισμός του από τις «αμεσοδημοκρατικές» διαδικασίες, που εισήγαγε ο κ. Τσίπρας, οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός πως θα κερδίσει με πάσα βεβαιότητα.
Αυτά που γίνονται στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (sic) δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφούν. Η τόσο πλούσια, που λένε, ελληνική γλώσσα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Πρωτοφανή; Γελοία; Σπαρταριστά; Θλιβερά; Παγκόσμιος περίγελως;
Πρόκειται για ηπιότατες διατυπώσεις. Ισως το μέλλον να πλάσει τις νέες αναγκαίες λέξεις. Σήμερα δεν τις διαθέτουμε.
Ξέρουμε, όμως, ότι ο κ. Κασσελάκης είναι σύμπτωμα, συνέπεια ενός πράγματος, που είχε κακοφορμίσει εδώ και πολύ καιρό. Οποιος το αρνείται, νομίζω, έχει θέματα ορθολογικότητας να επιλύσει.
Θα μπορούσαμε, ίσως, να το διασκεδάζουμε όλο αυτό έμπλεοι χαιρεκακίας. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Δυστυχώς, όμως, δεν μας παίρνει. Ολο αυτό το πράγμα πλήττει καίρια τη σύνολη Αριστερά. Οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι άνθρωποι, μέσα στα χίλια προβλήματά τους, βλέπουν αυτήν την αθλιότητα -να μια λέξη κοντινότερη στα πράγματα από τις προηγούμενες- και δεν θέλουν να ακούσουν για Αριστερά.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως το κακό είναι πια επιδιορθώσιμο. Να βγάλουμε τουλάχιστον κάποια συμπεράσματα;
Πρώτο: Η Αριστερά όχι μόνο δεν έχει ανάγκη από «αρχηγούς», αλλά δεινοπάθησε διαχρονικά από κάτι τέτοιους. Η συλλογική ηγεσία, εναλλασσόμενη, διαρκώς ανανεούμενη, άμεσα ανακαλούμενη, είναι η θεσμική εκπροσώπηση που της ταιριάζει. Εκτός των άλλων, παράγει ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που μπορούν να παίξουν ποικίλους ρόλους, κατά τις ανάγκες των περιόδων και των συγκυριών.
Δεύτερο: Η Αριστερά έχει εμπιστοσύνη σε όλα της τα μέλη – είναι αντίθετη, καταστατικά, στην ίδια την αντιδραστική ιδέα της «αξιοκρατίας», βάσει της οποίας οι ευνοημένοι κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά είναι αυτοί που «δικαίως» ηγούνται.
Η Αριστερά είναι πολύ καχύποπτη απέναντι στους πλούσιους, ιδίως όταν διεκδικούν την «αρχηγία». Αναρωτιέται, διαρκώς, μαζί με τον σπουδαίο G. A. Cohen, «αν είσαι σοσιαλιστής, γιατί είσαι τόσο πλούσιος;».
Τρίτο: Οι πράξεις της πρέπει διαρκώς να προεικονίζουν το μέλλον που επαγγέλλεται. Ενα μέλλον εξισωτικό απαιτεί ένα παρόν κατά βάση αμεσοδημοκρατικό, αντιιεραρχικό. Η οργανωτική της δομή δεν πρέπει να αντιγράφει αυτήν του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης.
Γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένη να μάχεται ενάντια στον «σιδηρούν νόμο της ολιγαρχίας», για να χρησιμοποιήσω τον παλιό ορθό όρο του Μίχελς, να μάχεται, δηλαδή, ενάντια στις επαγγελματικές γραφειοκρατίες, που «νομοτελειακά» αναπτύσσονται ακόμα και στις πιο καλές και τίμιες οργανώσεις.
Τέταρτο: Η Αριστερά δεν πρέπει να είναι ποτέ κόμμα του κράτους. Δεν εξαρτά την ύπαρξή της από την κρατική χρηματοδότηση.
Δεν βάζει τους βουλευτές στην πρώτη σειρά. Παραδοσιακά μάλιστα, στις καλές της μέρες, για τη λάντζα του κοινοβουλίου δεν χαλάλιζε τα καλύτερα μέλη της. Αυτά τα είχε για την αληθινή δουλειά -πολιτική, μορφωτική, ιδεολογική- ανάμεσα στους «μικρούς ανθρώπους».
Τα αριστερά κόμματα πρέπει να κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να μείνουν εκτός μια και το κράτος τα θέλει εντός, ιδεολογικούς μηχανισμούς που, παρ’ όλες τις διακηρύξεις, λειτουργούν για τη νομιμοποίηση και τη διατήρησή του. Ο Αλτουσέρ τα είπε καλά και δεν θυμάμαι, ως προς αυτό, κάποιος να τον έχει αναιρέσει.
Πέμπτο: Η Αριστερά δεν «αγωνιά» να είναι κυβέρνηση, ντε και καλά, έτσι, χωρίς όρους. Ξέρει ότι συχνά αυτό δεν ευνοεί, αλλά αποτελεί καταστροφή για τους στόχους του κινήματος της ανθρώπινης χειραφέτησης.
Δεν έχει κανέναν γκαϊλέ να είναι καθεστωτικώς εντάξει – σοβαρή και κοστολογημένη. Χρήσιμη στους εκμεταλλευόμενους και στους καταπιεσμένους θέλει να είναι.
Εκτο: Είναι απόλυτα αναγκαίο να αφιερώνεται πολύς χρόνος στα «στρατηγικά». Τα «ζητήματα σοσιαλισμού» δεν είναι θεωρητικά. Είναι τα πιο πρακτικά από όλα. Ο καλύτερος οδηγός για την καθημερινή δραστηριότητα.
Εβδομο: Η Αριστερά δεν επικαλείται κανένα ηθικό πλεονέκτημα. Οποτε το κάνει, ωστόσο, ας θυμάται πως η όση θεμιτότητά του οφείλεται πολύ περισσότερο στα εκατομμύρια «απλών» αγωνιστών της, που επί πολλά χρόνια έδωσαν αμέτρητους από τους καλύτερους ανθρώπους που πάτησαν στη γη – και ελάχιστα στους «αρχηγούς» της.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/451015_ti-prepei-na-einai-i-aristera
Σχόλια (0)