Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισµός σήµανε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 µια σηµαντική στροφή για τις κρατικές οικονοµικές πολιτικές. Το κέρδος δεν µπορεί να περιορίζεται και ως εκ τούτου η σφαίρα της ελεύθερης αγοράς πρέπει να διευρυνθεί.

Διά­φο­ρες κρα­τι­κές λει­τουρ­γί­ες-πρό­νοιες όπως η εκ­παί­δευ­ση, το σύ­στη­µα υγεί­ας, η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, οι υπο­δο­µές, οι δη­µό­σιες µε­τα­φο­ρές κλπ δεν είναι ανα­γκαίο να είναι πλέον υπό τον έλεγ­χο και την ιδιο­κτη­σία του κρά­τους και του δη­µο­σί­ου αλλά αντί­θε­τα µπο­ρούν να αξιο­ποι­η­θούν από το κε­φά­λαιο για την από­σπα­ση µε­γα­λύ­τε­ρων κερ­δών.

Χρήστος Σταυρακάκης

Σε αυτά τα πε­νή­ντα χρό­νια οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις έχουν απο­τε­λέ­σει κε­ντρι­κό ση­µείο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής. Το µο­τί­βο των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων σε όλο τον κόσµο είναι πάντα το ίδιο. Το πρώτο βήµα είναι η απο­χρη­µα­το­δό­τη­ση και η υπο­βά­θµι­ση µιας δη­µό­σιας υπη­ρε­σί­ας, ενός δη­µό­σιου φορέα κλπ. Το δεύ­τε­ρο βήµα είναι η πο­λι­τι­κή κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση του δη­µο­σί­ου ως ανί­κα­νου να δια­χει­ρι­στεί τις διά­φο­ρες υπο­δο­µές. Το τρίτο βήµα είναι η ανά­πτυ­ξη µίας επα­να­λα­µβα­νό­µε­νης επι­χει­ρη­µα­το­λο­γί­ας που δεί­χνει την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση ως µόνη λύση, µε δύο βα­σι­κούς άξο­νες. Ο πρώ­τος είναι ότι η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση θα αφαι­ρέ­σει οι­κο­νο­µι­κά βάρη από το κρά­τος. Ο δεύ­τε­ρος είναι ότι οι πα­ρε­χό­µε­νες υπη­ρε­σί­ες θα είναι ποιο­τι­κό­τε­ρες και φθη­νό­τε­ρες για τους αν­θρώ­πους. Το τέ­ταρ­το βήµα είναι η ολο­κλή­ρω­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης.

Είναι πλέον γνω­στό ότι οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δεν κά­νουν ποτέ αυτό το οποίο υπό­σχο­νται, αλλά ακρι­βώς το αντί­θε­το. Κάθε ιστο­ρία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και αγα­θών έχει ως απο­τέ­λε­σµα χει­ρό­τε­ρες πα­ρε­χό­µε­νες υπη­ρε­σί­ες και πιο ακρι­βές που συ­νε­πά­γε­ται ανι­σό­τη­τα στην πρό­σβα­ση. Και επιει­δή πολ­λές φορές οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις αφο­ρούν υπη­ρε­σί­ες που άµεσα ή έµµε­σα έχουν να κά­νουν µε την προ­στα­σία της αν­θρώ­πι­νης ζωής -και της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής- κο­στί­ζουν αν­θρώ­πι­νες ζωές. Το πιο τρα­ντα­χτό πα­ρά­δει­γµα στην Ελ­λά­δα είναι το κρα­τι­κό έγκλη­µα των Τε­µπών το Φλε­βά­ρη του 2023. Μπο­ρεί κα­νείς να δει τις τρα­γι­κές συ­νέ­πειες που έχει η πλή­ρης ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του συ­στή­µα­τος υγεί­ας στις ΗΠΑ, όπου οι πιο φτω­χοί άν­θρω­ποι δεν έχουν πρό­σβα­ση σε στοι­χειώ­δη ια­τρο­φα­ρµα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη επει­δή δεν µπο­ρούν να αντέ­ξουν το κό­στος.

Οι στρα­τη­γι­κές των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων

Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων είναι ενά­ντια στην ικα­νο­ποί­η­ση ακόµα και των στοι­χειω­δών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και επι­κίν­δυ­νη για τις αν­θρώ­πι­νες ζωές. Τα απο­τε­λέ­σµα­τα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων στην κα­θη­µε­ρι­νή ζωή των αν­θρώ­πων και ιδιαί­τε­ρα των πιο φτω­χών είναι πολύ σκλη­ρά. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη -σε συ­νέ­χεια προη­γού­µε­νων κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών- έχει απο­δει­χθεί ο κα­λύ­τε­ρος υπο­στη­ρι­κτής των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και γε­νι­κό­τε­ρα της πα­ρα­χώ­ρη­σης σε ιδιώ­τες τµη­µά­των πο­λι­τι­κής – κοι­νω­νι­κής ευ­θύ­νης του κρά­τους. Οι βα­σι­κές συ­στη­µι­κές επι­λο­γές για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σµό δεν αµφι­σβη­τή­θη­καν από κυ­βερ­νη­τι­κές εναλ­λα­γές.

Πριν την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, την πε­ρί­ο­δο της σκλη­ρής µνη­µο­νια­κής λι­τό­τη­τας έγινε ένα πρω­το­φα­νές πλιά­τσι­κο στη δη­µό­σια πε­ριου­σία, µε ξε­πού­λη­µα δη­µό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας και υπο­θή­κες στο δια­βό­η­το υπερ­τα­µείο, τάχα για την απο­πλη­ρω­µή του χρέ­ους, το οποίο σή­µε­ρα είναι µε­γα­λύ­τε­ρο από ότι ήταν δε­κα­τέσ­σε­ρα χρό­νια πριν, όταν ξε­κί­νη­σε η εφα­ρµο­γή των µνη­µο­νί­ων. Ακόµα και η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν αµφι­σβή­τη­σε ούτε στο ελά­χι­στο την πο­λι­τι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Επί των ηµε­ρών του άλ­λω­στε ολο­κλη­ρώ­θη­κε µία από τις µε­γα­λύ­τε­ρες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, αυτή του Ελ­λη­νι­κού.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις οδη­γούν στη δη­µιουρ­γία ενός ούλ­τρα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου µο­ντέ­λου κρα­τι­κής δια­χεί­ρι­σης. Το δη­µό­σιο απο­σύ­ρε­ται από κάθε κοι­νω­νι­κή υπο­χρέ­ω­ση, πα­ρα­χω­ρώ­ντας υπη­ρε­σί­ες, πό­ρους και αγαθά σε ιδιώ­τες ενώ κρα­τά­ει για τον εαυτό του τις θε­µε­λια­κές, σκλη­ρές λει­τουρ­γί­ες του κρά­τους, όπως η αστυ­νο­µία, ο στρα­τός, η δι­καιο­σύ­νη. Οι τρό­ποι που αυτό επι­χει­ρεί­ται είναι δια­φο­ρε­τι­κοί, σε πολ­λα­πλά επί­πε­δα και κά­ποιοι είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο εµφα­νείς από κά­ποιους άλ­λους.

Οι άµε­σες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, δη­λα­δή το πέ­ρα­σµα εξ ολο­κλή­ρου δη­µό­σιων αγα­θών και υπη­ρε­σιών σε ιδιώ­τες είναι η πιο κραυ­γα­λέα µορφή. Ήδη η ενέρ­γεια, ο σι­δη­ρό­δρο­µος, οι ακτο­πλοϊ­κές µε­τα­φο­ρές κα είναι πλή­ρως ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­να και λει­τουρ­γούν µε τους σκλη­ρούς κα­νό­νες της αγο­ράς και του κέρ­δους. Η ανε­ξέ­λεγ­κτη λει­τουρ­γία του χρη­µα­τι­στη­ρί­ου ενέρ­γειας έχουν µε­τα­τρέ­ψει την πρό­σβα­ση στη θέ­ρµαν­ση και τον κλι­µα­τι­σµό σε ένα ακρι­βό εµπό­ρευ­µα, που όπως όλα τα εµπο­ρεύ­µα­τα όποιος δεν µπο­ρεί να το πλη­ρώ­σει δεν µπο­ρεί και να έχει πρό­σβα­ση σε αυτό.

Οι πιο επι­κίν­δυ­νες µορ­φές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων είναι αυτές που γί­νο­νται κε­κα­λυ­µµέ­να, µε έµµε­σους τρό­πους. Τέ­τοια είναι η δια­φαι­νό­µε­νη προ­σπά­θεια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του νερού. Τον πε­ρα­σµέ­νο Απρί­λιο µε νόµο η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ µε­το­νό­µα­σε τη Ρυ­θµι­στι­κή Αρχή Ενέρ­γειας σε Ρυ­θµι­στι­κή Αρχή Απο­βλή­των, Ενέρ­γειας και Υδά­των, δη­µιουρ­γώ­ντας στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα µία νέα «αγορά νερού». Μία εν­δε­χό­µε­νη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού, ενός αγα­θού απο­λύ­τως απα­ραί­τη­του για την αν­θρώ­πι­νη ζωή θα έχει ολέ­θριες συ­νέ­πειες. Σε όλο τον κόσµο, όπου ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­κε το νερό οι τιµές αυ­ξή­θη­καν πάνω από 40%, τα δί­κτυα ύδρευ­σης, άρ­δευ­σης και απο­χέ­τευ­σης εµφά­νι­ζαν µο­νί­µως βλά­βες, ανα­γκά­ζο­ντας ακόµα και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις να προ­χω­ρή­σουν σε επα­να­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις, κάτι που απο­τε­λεί και διε­θνή τάση.

Άλλες έµµε­σες µορ­φές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων είναι τα πε­ρί­φη­µα ΣΔΙΤ, δη­λα­δή οι συ­µπρά­ξεις δη­µό­σιου και ιδιω­τι­κού τοµέα. Όλα τα έργα υπο­δο­µών πα­ρα­χω­ρού­νται σε ιδιώ­τες ερ­γο­λά­βους. Οι µε­γά­λες κα­τα­σκευα­στι­κές (ΤΕΡΝΑ, ΜΕΤΚΑ, ΙΝΤΡΑ­ΚΑΤ κλπ) που πα­ρου­σιά­ζουν πρω­το­φα­νή κέρδη ανα­λα­µβά­νουν την υλο­ποί­η­ση έργων υπο­δο­µών µε πό­ρους του δη­µο­σί­ου. Το εθνι­κό οδικό δί­κτυο είναι ένα από τα πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δεί­γµα­τα, όπου οι ερ­γο­λά­βοι έχουν ανα­λά­βει και τη δια­χεί­ρι­ση των δρό­µων, αυ­γα­τί­ζο­ντας τα κέρδη τους από τα διό­δια αλλά και από τις ει­σφο­ρές και τις απο­ζη­µιώ­σεις του δη­µο­σί­ου, ενώ δε φρο­ντί­ζουν για τα στοι­χειώ­δη, µε απο­τέ­λε­σµα πριν δύο χρό­νια στην Ατ­τι­κή Οδό να εγκλω­βι­στούν επί ώρες εκα­το­ντά­δες άν­θρω­ποι λόγω της έντο­νης χιο­νό­πτω­σης. Αντί­στοι­χα, η κα­τα­σκευή των αντι­πλη­µµυ­ρι­κών έργων στη Θεσ­σα­λία µετά τις πλ­λη­µµύ­ρες του 2020 ανα­τέ­θη­κε στην ΤΕΡΝΑ, η οποία ενώ έλαβε όλο το ποσό που προ­βλε­πό­ταν στη σύ­µβα­ση µε το ελ­λη­νι­κό δη­µό­σιο, µέσα σε τρία χρό­νια ολο­κλή­ρω­σε µόνο το 40% των προ­βλε­πό­µε­νων ερ­γα­σιών µε κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σµα­τα το Σε­πτέ­µβρη του 2023.

Δεν είναι µόνο οι υπο­δο­µές. Λει­τουρ­γί­ες του δη­µο­σί­ου και των υπουρ­γεί­ων πα­ρα­χω­ρού­νται µε συ­µβά­σεις σε ερ­γο­λά­βους, ολό­κλη­ρες λει­τουρ­γί­ες των δήµων πα­ρα­χω­ρού­νται σε ιδιώ­τες, όπως η απο­κο­µι­δή των απορ­ρι­µά­των, η συ­ντή­ρη­ση του πρα­σί­νου κ.ά.

Υπάρ­χει και µία άλλη µορφή ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, η οποία είναι ακόµα πιο «ύπου­λη». Είναι η δη­µιουρ­γία πα­ράλ­λη­λων συ­στη­µά­των, ιδιω­τι­κών και δη­µο­σί­ων. Σε αυτή την κα­τη­γο­ρία εµπί­πτουν το δη­µό­σιο σύ­στη­µα υγεί­ας και το δη­µό­σιο σύ­στη­µα παι­δεί­ας. Και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις, έχει επι­τρα­πεί η πα­ράλ­λη­λη λει­τουρ­γία ιδιω­τι­κών ορ­γα­νι­σµών, χωρίς να υπάρ­χει άµεση ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση.

Το πα­ρά­δει­γµα των ιδιω­τι­κών φρο­ντι­στη­ρί­ων στη δευ­τε­ρο­βά­θµια εκ­παί­δευ­ση είναι πολύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δει­γµα για την παι­δεία. Η ανά­θε­ση στην αγορά να κα­λύ­ψει τα κενά σε προ­σω­πι­κό και υπο­δο­µές των δη­µό­σιων σχο­λεί­ων απο­τε­λεί µία τε­ρά­στια και ανε­ξά­ντλη­τη πηγή κερ­δο­φο­ρί­ας. Με το νόµο που ψη­φί­στη­κε πέρσι για την ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­µί­ων και µε δε­δο­µέ­νη την υπο­χρη­µα­το­δό­τη­ση της τρι­το­βά­θµιας εκ­παί­δευ­σης δη­µιουρ­γεί­ται η συν­θή­κη όπου τα δη­µό­σια πα­νε­πι­στή­µια θα είναι υπο­βα­θµι­σµέ­να, για αυ­τούς που δεν έχουν να πλη­ρώ­σουν τα δί­δα­κτρα των ιδιω­τι­κών δί­νο­ντας την ευ­και­ρία σε επι­χει­ρη­µα­τι­κούς οµί­λους να πλου­τί­σουν από την ίδρυ­ση αµφι­βό­λου ποιό­τη­τας ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­µια­κών ιδρυ­µά­των, τα οποία προ­φα­νώς και θα λει­τουρ­γούν µε γνώ­µο­να το κέρ­δος, όπως κά­νουν τόσα χρό­νια τα κάθε λογής ιδιω­τι­κά ΙΕΚ.

Επί­σης στη δη­µό­σια υγεία λει­τουρ­γούν εδώ και δε­κα­ε­τί­ες ιδιω­τι­κά νο­σο­κο­µεία, τα οποία όµως ήταν πολύ κα­τώ­τε­ρα από άποψη υπο­δο­µών, προ­σω­πι­κού (µε εµπει­ρία και ει­δί­κευ­ση) σε σχέση µε τα δη­µό­σια, τα οποία έχουν κρα­τη­θεί όρθια µε τις ηρω­ι­κές προ­σπά­θειες των ερ­γα­ζο­µέ­νων. Βέ­βαια, πλέον η κα­τά­στα­ση των δη­µό­σιων νο­σο­κο­µεί­ων είναι απελ­πι­στι­κή: ιδιω­τι­κο­ποιού­νται τα απο­γευ­µα­τι­νά χει­ρουρ­γεία ενώ και η ανα­µο­νή για κά­ποιο χει­ρουρ­γείο είναι τε­ρά­στια, υπο­βα­θµί­ζο­νται τα τα­κτι­κά ια­τρεία, υπο­βα­θµί­ζο­νται οι εφη­µε­ρί­ες, εξου­θε­νώ­νε­ται το νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, το ια­τρι­κό προ­σω­πι­κό ωθεί­ται σε δι­πλές και τρι­πλές βάρ­διες. Στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα το ΕΣΥ µε­τα­τρέ­πε­ται σε σύ­στη­µα αντι­µε­τώ­πι­σης έκτα­κτων πε­ρι­στα­τι­κών ενώ η συ­στη­µα­τι­κή ια­τρο­φα­ρµα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη πα­ρα­χω­ρεί­ται στους ιδιώ­τες, δη­λα­δή πα­ρα­χω­ρεί­ται η φρο­ντί­δα της αν­θρώ­πι­νης ζωής στο βωµό του κέρ­δους.

Να αµφι­σβη­τή­σου­µε το «ιερό δι­σκο­πό­τη­ρο» των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει κάνει δόγµα την «ατο­µι­κή ευ­θύ­νη» για κάθε κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­µα. Το δόγµα είναι βαθιά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο: «δεν υπάρ­χει κοι­νω­νία παρά µόνο άτοµα» που είχε πει η Θά­τσερ. Εάν το δόγµα είναι ατο­µι­κή ευ­θύ­νη πα­ντού (στον covid, στις φω­τιές, στις πλη­µµύ­ρες κλπ) τότε η από­συ­ρης του κρά­τους από τις κοι­νω­νι­κές του υπο­χρε­ώ­σεις φα­ντά­ζει συ­νε­πής. Όµως είναι δυ­στο­πι­κή για την κοι­νω­νία.

Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δη­µο­σιών αγα­θών και υπη­ρε­σιών που είναι απα­ραί­τη­τες για τη ζωή των αν­θρώ­πων και δεν αφο­ρούν βέ­βαια κά­ποια δήθεν προ­νό­µια, µε­τα­φέ­ρουν όλο το βάρος της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής στη σφαί­ρα του ιδιω­τι­κού, µέσα σε µία κοι­νω­νι­κή ζού­γκλα που θα θυ­µί­ζει ολο­έ­να πε­ρισ­σό­τε­ρο «Hunger Games». Η επι­βί­ω­ση του κα­θε­νός και της κα­θε­µιάς θα είναι απο­λύ­τως ιδιω­τι­κή υπό­θε­ση χωρίς καµία κοι­νω­νι­κή πρό­νοια. Η πρό­σβα­ση σε ποιο­τι­κές υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας δε θα είναι για όλους, η πρό­σβα­ση στην εκ­παί­δευ­ση δε θα είναι για όλους, η πρό­σβα­ση στο ρεύµα δε θα είναι ίδια για όλους, το νερό δε θα είναι για όλους και από όλα αυτά θα πλου­τί­ζει το ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο. Και θα το κάνει πάνω στις δικές µας ζωές.

Η αµφι­σβή­τη­ση του «ιερού δι­σκο­πό­τη­ρου» των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων είναι κο­µβι­κής ση­µα­σί­ας για την προ­στα­σία τις αν­θρώ­πι­νης ζωής. «Οι ζωές µας πάνω από τα κέρδη» ήταν το κε­ντρι­κό σύν­θη­µα των δια­δη­λώ­σε­ων µετά το έγκλη­µα των Τε­µπών, ανα­δει­κνύ­ο­ντας αυτό ακρι­βώς. Ήταν η στι­γµή που το «ιερό δι­σκο­πό­τη­ρο» αµφι­σβη­τή­θη­κε µα­ζι­κά. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα οφεί­λουν να έχουν πολύ ψηλά στις προ­τε­ραιό­τη­τες τους τον αγώνα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις πα­ντού, για την προ­στα­σία της αν­θρώ­πι­νης ζωής.

Είναι ανά­γκη να πάµε και ένα βήµα πα­ρα­πέ­ρα. Όσο απα­ραί­τη­το είναι το µπλο­κά­ρι­σµα κάθε νέας ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης άλλο τόσο απα­ραί­τη­τη είναι η ανα­τρο­πή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που έχουν ήδη συ­ντε­λε­στεί. Και ο µόνος τρό­πος για να γίνει αυτό είναι να επι­στρέ­ψουν τα ιδιω­τι­κο­ποι­η­µέ­να αγαθά και υπη­ρε­σί­ες στον έλεγ­χο του δη­µο­σί­ου, χωρίς καµία απο­ζη­µί­ω­ση στους ιδιώ­τες επι­χει­ρη­µα­τί­ες, µε τον έλεγ­χο των ερ­γα­ζο­µέ­νων και της κοι­νω­νί­ας. Η από­σπα­ση των δη­µό­σιων αγα­θών και των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών από το ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο και την αγορά, θα συ­νι­στού­σε µία κο­λοσ­σιαία αλ­λα­γή στον κοι­νω­νι­κό συ­σχε­τι­σµό και µία απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τη ενέρ­γεια για να προ­στα­τέ­ψου­µε τις ζωές µας από τα κέρδη που που σκο­τώ­νουν. Και αυτή είναι µία πολύ σο­βα­ρή υπο­χρέ­ω­ση για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα, για τα συν­δι­κά­τα, για τα κι­νή­µα­τα, για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.

https://rproject.gr/article/i-neofileleytheri-stratigiki-ton-idiotikopoiiseon-apenanti-stis-koinonikes-anagkes