Η καταγραφή του Αλέξη Τσίπρα, στα απομνημονεύματα της Ανγκελα Μέρκελ, ως του πιο αποτελεσματικού πρωθυπουργού στην εφαρμογή των Μνημονίων (καθώς σύμφωνα με την τέως καγκελάριο της Γερμανίας ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος και ο Αντώνης Σαμαράς ήταν διστακτικός στην ανάληψη μέτρων), δεν αποτελεί κάποια τεράστια έκπληξη. Οσο θλιβερό κι αν είναι να διαβάζεις ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς είχε μεγαλύτερες επιφυλάξεις στην εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων από όσες ο ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα είναι ότι η περίοδος από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, υπήρξε η πιο απρόσκοπτη και «αποτελεσματική» στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Και ο λόγος είναι ότι η άνευ όρων συνθηκολόγηση του 2015 προκάλεσε εκτός των άλλων την απονεύρωση και τελικά την πλήρη εξουδετέρωση των τόσο ζωντανών κοινωνικών κινημάτων που αμφισβήτησαν τις μνημονιακές πολιτικές τα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν.
Ηρώ Διώτη*
Βέβαια, η Μέρκελ, μια συντηρητική δεξιά πολιτική γυναίκα, δεν δίνει τη σημασία που αρμόζει στην άνοδο και την πτώση της κοινωνικής κίνησης που προκαλείται από τη συνθηκολόγηση, επιλέγει να ασχολείται με τον χαρακτήρα του Τσίπρα. Ως έναν βαθμό, κατανοητό ανθρώπινα, για να καταγράψει ότι κέρδισε έναν δύσκολο και αξιόμαχο αντίπαλο. Τα απομνημονεύματα έχουν συχνά τέτοιες ωραιοποιήσεις. Η ουσία, ωστόσο, δεν αλλάζει. Πράγματι, το Μνημόνιο του 2015 ήταν το πιο «επιτυχημένο». Για αυτούς τους λίγους που ευνοήθηκαν φυσικά, και διόλου για την κοινωνία.
Αυτό αντίθετα που μου προκαλεί ακόμα έκπληξη, είναι ότι δέκα χρόνια μετά, παρά τις συνεχείς εκλογικές συντριβές, παρά την εγκαθίδρυσης μιας δεξιάς ηγεμονίας χωρίς προηγούμενο στη χώρα, παρά την πλήρη απαξίωση της ιδέας της Αριστεράς από το 2015 και μετά, υπάρχει ακόμα ένα είδος «Αριστεράς» που επαίρεται για το πόσο καλά εφάρμοσε το Μνημόνιο και αντιλαμβάνεται την καταγραφή της Μέρκελ ως… δικαίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση με την οποία δηλώνει την υπερηφάνειά του για την ολοκλήρωση της δικής του μνημονιακής σύμβασης και τους επαίνους της Μέρκελ, στελέχη που αποχώρησαν πέρσι από αυτόν στρεψοδικούν με το περίεργο επιχείρημα ότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλος και ο Τσίπρας ήταν άλλος· και, γενικά, μοιάζει να μην έχουν ακόμα καταλάβει τι συνέβη (ορθότερα: τι προκάλεσαν) με τη συνθηκολόγηση του 2015.
Η υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στους δανειστές σήμανε δύο πράγματα. Πρώτον, μια ισχυρή παραδοχή ότι ο αντίπαλος έχει δίκιο, δηλαδή ότι οι μνημονιακές δεξιές πολιτικές επίθεσης στην κοινωνία είναι μονόδρομος. Η κοινωνία πείστηκε από αυτή τη σοκαριστική «δήλωση» της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην ελληνική Ιστορία και, από τότε, ψηφίζει σταθερά και σε τεράστια ποσοστά τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» είχε επίδραση στην κοινωνική συνείδηση ανάλογη με το να έβγαινε ο Πάπας της Ρώμης και να έλεγε ότι δεν υπάρχει Θεός. Κανένας αριστερός δεν έχει λόγο να είναι υπερήφανος για αυτό. Δεύτερον, είχε πολύ ξεκάθαρες υλικές συνέπειες, που αφορούσαν τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, τη δημιουργία ανεξέλεγκτων λόμπι σε βασικά οικονομικά πεδία τα οποία συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο το λαϊκό εισόδημα, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Ακόμα περισσότερο, κανένας αριστερός δεν μπορεί να είναι υπερήφανος για αυτά.
Εάν όλοι εκείνοι που στήριξαν τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Ιούλιο του 2015 νιώθουν περήφανοι για όλα αυτά ή τα αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση, είτε δεν έχουν καμία απολύτως επαφή με την κοινωνία και όσα συμβαίνουν σε αυτήν μετά από εκείνη την τραγική συνθηκολόγηση είτε έχουν κόψει κάθε σχέση με την Αριστερά. Ή, πάλι, μπορεί και τα δύο.
Οι αριστερές και οι αριστεροί μπορούμε ίσως να νιώθουμε υπερηφάνεια για τη συμβολή μας στην άνοιξη των κοινωνικών κινημάτων της περιόδου 2006-2015. Ακόμα και αυτή η υπερηφάνεια είναι σχετική, αν αναλογιστούμε την κατάληξη. Κυρίως, όμως, μακριά από την αυτοαναφορικότητα και τα κούφια λόγια, οφείλουμε να δουλέψουμε για τη συγκρότηση μιας πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράταξης στη δυστοπία που έχει εμπεδωθεί και κανονικοποιηθεί στην Ελλάδα και στον κόσμο τα τελευταία 10 χρόνια. Αυτή η αντιπαράταξη δεν χωρά αποκλεισμούς για λόγους εκδικητικότητας ή παλαιών τραυμάτων. Αλλά δεν μπορεί να συμπεριλάβει όσους ακόμα και σήμερα αρνούνται να δουν την καταστροφή που προκάλεσε η συνθηκολόγηση του 2015, του μοιραίου Τσίπρα και όσων τον ακολούθησαν.
Η Αριστερά θα αρνείται ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» ή δεν θα είναι Αριστερά.
*Συν-συντονίστρια ΜέΡΑ25
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/455328_i-perifania-tis-katastrofis
Σχόλια (0)