Ουκρανία: Μεταξύ «διπλωµατίας των πυραύλων» και «τυφώνα Τραµπ» // του Πάνου Πέτρου

Η έµπρακτη και ρητορική κλιµάκωση της αντιπαράθεσης ανάµεσα στη Μόσχα και τις µεγάλες δυτικές πρωτεύουσες, όπως και η επερχόµενη αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, επανέφερε τον ουκρανικό πόλεµο στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος.

Το πεδίο της µάχης

Ο ρω­σι­κός στρα­τός συ­νε­χί­ζει να κερ­δί­ζει έδα­φος στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Ου­κρα­νία και ιδιαί­τε­ρα στην πε­ρι­φέ­ρεια του Ντο­νιέ­τσκ. Το τρί­µη­νο Σε­πτέ­µβρη-Νο­έ­µβρη κα­τέ­λα­βε τρι­πλά­σια έκτα­ση από εκεί­νη που είχε κα­τα­λά­βει σε όλη τη διάρ­κεια του 2023. Ο ρυ­θµός δεί­χνει µια ποιο­τι­κή αλ­λα­γή σε σχέση µε την από­λυ­τη στα­σι­µό­τη­τα που επι­κρα­τού­σε όλους τους προη­γού­µε­νους µήνες. Όµως αυτή η «επι­τά­χυν­ση» πα­ρα­µέ­νει σε συν­θή­κες αργού πο­λέ­µου χα­ρα­κω­µά­των. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο ρω­σι­κός στρα­τός ακόµα δεν έχει κα­τα­λά­βει τις δύο πό­λεις των οποί­ων η «επι­κεί­µε­νη κα­τάρ­ρευ­ση» συ­ζη­τιέ­ται από τα µέσα του πε­ρα­σµέ­νου κα­λο­και­ριού (Τσά­σοφ Γιαρ, Πο­κρόφσκ). Είναι επί­σης εν­δει­κτι­κό ότι η ρω­σι­κή «προ­έ­λα­ση» αφορά ένα µικρό κλά­σµα της επι­φά­νειας της επαρ­χί­ας του Ντο­νιέ­τσκ, που ολό­κλη­ρη απο­τε­λεί το 4,5% του εδά­φους της Ου­κρα­νί­ας. Αντί­στοι­χα στη ρω­σι­κή πε­ρι­φέ­ρεια του Κουρσκ, ο ρω­σι­κός στρα­τός ανα­κτά εδάφη και πε­ριο­ρί­ζει την έκτα­ση του ου­κρα­νι­κού προ­γε­φυ­ρώ­µα­τος, αλλά µε ρυθµό πιο αργό από ό,τι εν­δε­χο­µέ­νως θα ήθελε η ρω­σι­κή ηγε­σία.

Το φθι­νό­πω­ρο του 2024 ήταν το πιο «απο­δο­τι­κό» σε εδα­φι­κά κέρδη για τη Μόσχα. Ήταν όµως και το πιο αι­µα­τη­ρό για το ρω­σι­κό στρα­τό. Η «κρε­α­το­µη­χα­νή» έχει µό­νι­µα µε­γά­λο κό­στος Ρώσων στρα­τιω­τών που ανα­πλη­ρώ­νο­νταν αστα­µά­τη­τα από νέους συ­µβα­σιού­χους οπλί­τες, αλλά για πρώτη φορά γρά­φε­ται ότι ο ρυ­θµός απω­λειών ίσως ξε­περ­νά το ρυθµό νέων συ­µβά­σε­ων. Δεν γνω­ρί­ζου­µε αν ισχύ­ει, αλλά η ενερ­γο­ποί­η­ση του αµοι­βαί­ου αµυ­ντι­κού συ­µφώ­νου µε τη Βό­ρεια Κορέα για την απο­στο­λή χι­λιά­δων βο­ρειο­κο­ρε­α­τών στο Κουρσκ µαρ­τυ­ρά το πρό­βλη­µα.

Αν οι πε­ριο­ρι­σµέ­νες και βα­σα­νι­στι­κές επι­τυ­χί­ες του ρω­σι­κού στρα­τού δεί­χνουν απει­λη­τι­κές, αυτό οφεί­λε­ται στα προ­βλή­µα­τα που αντι­µε­τω­πί­ζει ο αντί­πα­λός του. Γρά­φε­ται ότι η ου­κρα­νι­κή ηγε­σία έχει επι­λέ­ξει να «κερ­δί­ζει χρόνο δί­νο­ντας έδα­φος»: προ­κα­λεί το µέ­γι­στο κό­στος στους ει­σβο­λείς πριν ανα­δι­πλω­θεί σε πιο πίσω γρα­µµές, για να πε­ριο­ρί­σει τις δικές της απώ­λειες. Όµως η «κρε­α­το­µη­χα­νή» αλέ­θει και Ου­κρα­νούς στρα­τιώ­τες και η λει­ψαν­δρία απο­τε­λεί µια πολύ σο­βα­ρό­τε­ρη απει­λή για την Ου­κρα­νία. Λί­γους µήνες µετά την µεί­ω­ση του ηλι­κια­κού ορίου κα­τά­τα­ξης (από τα 27 έτη στα 25), η Ουά­σινγ­κτον φέ­ρε­ται να καλεί το Κίεβο να το χα­µη­λώ­σει εκ νέου στα… 18! Η άλλη µε­γά­λη πρό­κλη­ση για την Ου­κρα­νία είναι ο χει­µώ­νας. Με τις θε­ρµο­κρα­σί­ες να πέ­φτουν ήδη, θα δο­κι­µα­στεί σκλη­ρά το ηλε­κτρι­κό δί­κτυο της χώρας το οποίο χτυπά συ­στη­µα­τι­κά ο ρω­σι­κός στρα­τός. Μά­λι­στα όταν γρά­φο­νταν αυτές οι γρα­µµές, οι δυ­νά­µεις της Μό­σχας είχαν εξα­πο­λύ­σει µια µε­γά­λης κλί­µα­κας κα­τα­στρο­φι­κή επί­θε­ση σε αυτές ακρι­βώς τις υπο­δο­µές, επι­διώ­κο­ντας ανοι­χτά να πα­ρο­ξύ­νουν την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση που µπο­ρεί να προ­κύ­ψει µέσα στο βαρύ χει­µώ­να. Οι δι­πλω­µα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες της κυ­βέρ­νη­σης Ζε­λέν­σκι επί­σης «πά­γω­σαν». Η δεύ­τε­ρη «σύ­νο­δος ει­ρή­νης» που θα γι­νό­ταν µέσα στο Νο­έ­µβρη, ως συ­νέ­χεια της ελ­βε­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας και µε φι­λο­δο­ξία να εµπλα­κούν πε­ρισ­σό­τε­ρο οι «ου­δέ­τε­ρες» και εν­διά­µε­σες δυ­νά­µεις, δεν συ­νέ­βη ποτέ.

Σε αυτό το φόντο προ­έ­κυ­ψε η επι­κεί­µε­νη «αλ­λα­γή βάρ­διας» στο Λευκό Οίκο από τον ερ­χό­µε­νο Γε­νά­ρη -ένας πα­ρά­γο­ντας που όλες οι εµπλε­κό­µε­νες µε­ριές κα­λού­νται να πά­ρουν υπόψη στους σχε­δια­σµούς τους.

Αιφ­νί­δια κλι­µά­κω­ση

Και ενώ όλοι πε­ρί­µε­ναν ότι οι -όποιες- εξε­λί­ξεις θα τρέ­ξουν -σε όποια κα­τεύ­θυν­ση- µετά το Γε­νά­ρη και όχι στο τέλος της θη­τεί­ας ενός προ­έ­δρου σε απο­δρο­µή, ο Τζο Μπάι­ντεν έδωσε στο Κίεβο το πρά­σι­νο φως να χρη­σι­µο­ποι­ή­σει αµε­ρι­κα­νι­κούς (και αγ­γλο­γαλ­λι­κούς) πυ­ραύ­λους για να χτυ­πή­σει στό­χους µέσα σε ρω­σι­κό έδα­φος. Την άλλη µέρα ο  Πού­τιν επέ­λε­ξε να υπο­γρά­ψει και επί­ση­µα τις τρο­πο­ποι­ή­σεις που είχαν απο­φα­σι­στεί για το ρω­σι­κό πυ­ρη­νι­κό δόγµα. Αυτό χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από  αρ­κε­τή «δη­µιουρ­γι­κή ασά­φεια» που µπο­ρεί να δια­βα­στεί ως χα­µή­λω­µα του πυ­ρη­νι­κού πήχη… Ακο­λού­θη­σαν τα πρώτα χτυ­πή­µα­τα µε δυ­τι­κούς πυ­ραύ­λους στο Μπριάνσκ και το Κουρσκ και η απά­ντη­ση της Ρω­σί­ας µε την εκτό­ξευ­ση ενός υπε­ρη­χη­τι­κού βαλ­λι­στι­κού πυ­ραύ­λου εν­διά­µε­σου βε­λη­νε­κούς στην πόλη Ντ­νί­προ.

Ο Πού­τιν έκανε λόγο για «επι­τυ­χή δο­κι­µή» και δια­κή­ρυ­ξε ότι θα γί­νουν και άλλες τέ­τοιες «σε συν­θή­κες µάχης». Αν και επε­σή­µα­νε ότι θα συ­νε­χί­σει να προει­δο­ποιεί τις ΗΠΑ πριν τη χρήση τους, δή­λω­σε επί­σης ότι «η Ρωσία έχει το δι­καί­ω­µα να χτυ­πή­σει εγκα­τα­στά­σεις χωρών που επι­τρέ­πουν τη χρήση όπλων τους κατά εγκα­τα­στά­σε­ων στη Ρωσία». Η βρε­τα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δή­λω­σε «έτοι­µη να πο­λε­µή­σει», η γε­ρµα­νι­κή επα­νέ­φε­ρε στη συ­ζή­τη­ση το «Άρθρο 5» του ΝΑΤΟ, και η Ευ­ρώ­πη   βρέ­θη­κε από­το­µα σε ένα κλίµα «κρί­σης πυ­ραύ­λων».

Πού το πάει ο Μπάι­ντεν;

Αν και υπάρ­χει στα­θε­ρό µο­τί­βο στη ροή της στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας προς την Ου­κρα­νία (ο Ζε­λέν­σκι ζητά κάτι, ο Πού­τιν απει­λεί, ο Μπάι­ντεν βάζει πάγο και τε­λι­κά αλ­λά­ζει γνώµη σε µε­τα­γε­νέ­στε­ρο χρόνο, οπότε ο Πού­τιν κλι­µα­κώ­νει τις απει­λές του), η τε­λευ­ταία από­φα­ση ήταν αιφ­νι­δια­στι­κή, καθώς ο Αµε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος είχε απορ­ρί­ψει πολύ πρό­σφα­τα το συ­γκε­κρι­µέ­νο ου­κρα­νι­κό αί­τη­µα ενώ µετρά τις τε­λευ­ταί­ες του βδο­µά­δες στο Λευκό Οίκο. Κά­ποιοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι πρό­κει­ται για «απά­ντη­ση» στην ανά­πτυ­ξη βο­ρειο­κο­ρε­α­τι­κών στρα­τευ­µά­των, ενώ στη διε­θνή συ­ζή­τη­ση έχουν πα­ρου­σια­στεί δύο πιο πο­λι­τι­κά κί­νη­τρα πίσω από αυτήν την από­φα­ση. Η µία ερµη­νεία ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ο Μπάι­ντεν επι­χει­ρεί να δη­µιουρ­γή­σει τε­τε­λε­σµέ­να που θα δε­σµεύ­σουν την νέα κυ­βέρ­νη­ση σε συ­νέ­χεια της εµπλο­κής στον ου­κρα­νι­κό πό­λε­µο. Η δεύ­τε­ρη ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ο Μπάι­ντεν δίνει ένα τε­λευ­ταίο «χαρτί» στο Κίεβο πριν τις δια­πρα­γµα­τεύ­σεις που θα δρο­µο­λο­γή­σει ο Τραµπ και δια­φυ­λάσ­σει την υστε­ρο­φη­µία του ως ο πρό­ε­δρος που θα πι­στω­θεί τις όποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις δε­χτεί ο Πού­τιν, ενώ το Δη­µο­κρα­τι­κό Κόµµα θα χρε­ώ­νει στον «υπο­χω­ρη­τι­κό» Τραµπ τις όποιες ρω­σι­κές επι­τυ­χί­ες. Τι από όλα αυτά ισχύ­ει; Ανώ­νυ­µη πηγή του Λευ­κού Οίκου δή­λω­σε στο Αλ Τζα­ζί­ρα µε κρυ­στάλ­λι­νη σα­φή­νεια: «Λίγο απ’ όλα». Εξη­γού­σε ότι τέ­τοιες µε­γά­λες απο­φά­σεις συ­νή­θως παίρ­νο­νται ως απο­τέ­λε­σµα πολ­λών δια­φο­ρε­τι­κών υπο­λο­γι­σµών κι εν­δε­χο­µέ­νων.

Η τροπή που θα πά­ρουν οι εξε­λί­ξεις θα κρι­θεί από τις πρά­ξεις των άλλων παι­κτών. Ένα τέ­τοιο σπι­ράλ κλι­µά­κω­σης που να είναι ικανό να «εγκλω­βί­σει» τον Τραµπ θα κρι­θεί από τις επό­µε­νες κι­νή­σεις του Πού­τιν. Αν η Μόσχα προ­χω­ρή­σει σε ισχυ­ρά αντί­ποι­να, που δεν θα πε­ριο­ρί­ζο­νται σε ου­κρα­νι­κό έδα­φος, τότε µπο­ρεί να ενι­σχυ­θεί µέσα στο Ρε­που­µπλι­κα­νι­κό Κόµµα η γρα­µµή όσων επι­µέ­νουν ότι η Ρωσία απο­τε­λεί «απει­λή» για τις ΗΠΑ και να απο­δυ­να­µω­θεί  πο­λι­τι­κά η πτέ­ρυ­γα που θε­ω­ρεί τον ου­κρα­νι­κό πό­λε­µο «αδιά­φο­ρο» για τα αµε­ρι­κα­νι­κά συ­µφέ­ρο­ντα. Κατά τη γνώµη µου, αυτό το συ­νυ­πο­λο­γί­ζει ο Ρώσος πρό­ε­δρος, που ίσως θε­λή­σει να διε­ρευ­νή­σει τις προ­θέ­σεις του Τραµπ πριν πάρει πιο µε­γά­λες απο­φά­σεις. Πρά­γµα­τι, πίσω από τον θό­ρυ­βο που προ­κά­λε­σαν, οι «απα­ντή­σεις» της ρω­σι­κής ηγε­σί­ας υπήρ­ξαν κυ­ρί­ως συ­µβο­λι­κές/προει­δο­ποι­η­τι­κές.

Κίν­δυ­νοι

Αλλά η αβε­βαιό­τη­τα πα­ρα­µέ­νει. Κα­ταρ­χήν, ακόµα κι αν η ση­µε­ρι­νή έντα­ση απο­δει­χθεί ότι εξε­λίσ­σε­ται µε το βλέ­µµα στο τρα­πέ­ζι µιας µελ­λο­ντι­κής δια­πρα­γµά­τευ­σης, αυτή η «δι­πλω­µα­τία των πυ­ραύ­λων», όπου οι επι­δεί­ξεις δυ­νη­τι­κής κα­τα­στρο­φι­κής ισχύ­ος ανταλ­λάσ­σο­νται ως «επι­χει­ρή­µα­τα», απο­τε­λεί ένα πολύ επι­κίν­δυ­νο µο­νο­πά­τι που µπο­ρεί να ξε­φύ­γει σε ακόµα πιο επι­κίν­δυ­νους δρό­µους, ανε­ξάρ­τη­τα από αρ­χι­κές προ­θέ­σεις. Εδώ και µήνες, στα ρω­σι­κά θινκ τανκ εξε­λίσ­σε­ται ένας διά­λο­γος γύρω από τις ει­ση­γή­σεις του Σερ­γκέι Κα­ρα­γκά­νοφ, που συ­νο­ψί­ζο­νται στην εκτί­µη­ση ότι «ο κό­σµος έχει ξε­χά­σει τι κάνει η πυ­ρη­νι­κή βόµβα» και γι’ αυτό θα χρεια­στεί η Ρωσία «να του το θυ­µί­σει», µε την πρό­βλε­ψη ότι «όλα θα πάνε καλά» αν η Μόσχα χρη­σι­µο­ποι­ή­σει πυ­ρη­νι­κά. Ευ­τυ­χώς η άποψη πα­ρα­µέ­νει µειο­ψη­φι­κή, µε τους συ­να­δέλ­φους του να «βο­µβαρ­δί­ζουν» µε απα­ντή­σεις που λί­γο-πο­λύ συ­νο­ψί­ζο­νται στην εκτί­µη­ση ότι «τί­πο­τε δεν θα πάει καλά» (για την ίδια τη Ρωσία…) σε ένα τέ­τοιο σε­νά­ριο. Αλλά ο Κα­ρα­γκά­νοφ δη­λώ­νει ικα­νο­ποι­η­µέ­νος που «του­λά­χι­στον άνοι­ξε η συ­ζή­τη­ση»…

Έπει­τα, είναι βια­στι­κό και αβά­σι­µο ένα κλίµα βε­βαιό­τη­τας ότι η νίκη του Τραµπ θα ση­µαί­νει κι ένα εύ­κο­λο τέλος του ου­κρα­νι­κού πο­λέ­µου, είτε αυτό καλ­λιερ­γεί­ται από τρα­µπι­στές που δια­φη­µί­ζουν τις µα­γι­κές ικα­νό­τη­τες του Αρ­χη­γού τους, είτε από φι­λε­λεύ­θε­ρους αντι­πά­λους του που τον αντι­µε­τω­πί­ζουν σχε­δόν ως πει­θή­νιο όρ­γα­νο του Πού­τιν.

Τι θα κάνει ο Τραµπ;

Ασφα­λώς, έχου­µε πολλά δεί­γµα­τα γρα­φής που συ­νη­γο­ρούν ότι τόσο ο Ντό­ναλντ Τραµπ όσο και η ακρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα των Ρε­που­µπλι­κα­νών δεν εν­δια­φέ­ρο­νται ιδιαί­τε­ρα για το µέλ­λον της Ου­κρα­νί­ας, ενώ θε­ω­ρούν την διαιώ­νι­ση του ου­κρα­νι­κού πο­λέ­µου ως αντι­πα­ρα­θε­τι­κή µε τις προ­τε­ραιό­τη­τες του δό­γµα­τος «Πρώτα η Αµε­ρι­κή». Όµως αυτά δεν σκια­γρα­φούν συ­γκε­κρι­µέ­νη πο­λι­τι­κή. Ως αντι­πο­λί­τευ­ση, ο Τραµπ έχει χει­ρι­στεί το ου­κρα­νι­κό δη­µα­γω­γώ­ντας. Κα­τήγ­γει­λε µε την ίδια ευ­κο­λία τον Μπάι­ντεν και ως αδύ­να­µο («µε εµένα πρό­ε­δρο, ο Πού­τιν δεν θα το­λµού­σε») και ως εµπρη­στή («µας οδη­γεί σε πα­γκό­σµιο πό­λε­µο»). Εξί­σου αντι­φα­τι­κό κι αµφί­ση­µο είναι το νέο µότο της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής του: «Ει­ρή­νη µέσω της ισχύ­ος». Ως διεκ­δι­κη­τής της εξου­σί­ας, ο Τραµπ επί­σης δη­µα­γω­γού­σε. Ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «µπο­ρεί να στα­µα­τή­σει τον πό­λε­µο σε 24 ώρες», αλλά δεν δίνει έστω ένα πε­ρί­γρα­µµα του πώς, πέρα από την προ­βο­λή µιας γε­νι­κό­λο­γης σκλη­ρής γρα­µµής απέ­να­ντι και στον Ζε­λέν­σκι («µε εµένα τε­λειώ­νουν οι λευ­κές επι­τα­γές») και στον Πού­τιν («εµένα οι Ρώσοι µε φο­βού­νται»).

Η προη­γού­µε­νη θη­τεία Τραµπ υπεν­θυ­µί­ζει ότι ενώ οι στρα­τη­γι­κές του ιε­ραρ­χή­σεις είναι σα­φείς, ο δρό­µος µέσα από τον οποίο επι­λέ­γει να τις επι­διώ­ξει είναι συχνά απρό­βλε­πτος. Από την απει­λή «κα­τα­στρο­φής της Βό­ρειας Κο­ρέ­ας» στην προ­ώ­θη­ση συ­νο­µι­λιών µε­τα­ξύ Πιον­γιάνγκ και Σεούλ, από την έναρ­ξη δια­πρα­γµα­τεύ­σε­ων µε τους Τα­λι­µπάν στην ρίψη της «µε­γα-βό­µβας» στο Αφ­γα­νι­στάν, κι από την από­συρ­ση των αµε­ρι­κα­νι­κών δυ­νά­µε­ων από τη βό­ρεια Συρία στο πυ­ραυ­λι­κό χτύ­πη­µα στη Δα­µα­σκό, έχει δώσει δεί­γµα­τα γρα­φής.

Πέρα από την προ­σω­πι­κή του πνευ­µα­τι­κή-ψυ­χι­κή αστά­θεια (ένα στοι­χείο πρα­γµα­τι­κό κι επι­κίν­δυ­νο για άν­θρω­πο που κά­θε­ται στην ισχυ­ρό­τε­ρη θέση του πλα­νή­τη), αυτό απο­τε­λεί και δου­λε­µέ­νη τα­κτι­κή. Το πα­ρα­δέ­χτη­κε πρό­σφα­τα και ο ίδιος, δη­λώ­νο­ντας ότι δεν απο­κα­λύ­πτει τί­πο­τε για το σχέ­διό του για την Ου­κρα­νία, ακρι­βώς επει­δή η απο­τε­λε­σµα­τι­κό­τη­τά του στη­ρί­ζε­ται στο γε­γο­νός ότι οι οµό­λο­γοί του τον θε­ω­ρούν απρό­βλε­πτο…

Ως προ­σω­πι­κό­τη­τα, ο άν­θρω­πος που χα­ρα­κτη­ρί­ζει διά­φο­ρες χώρες του πλα­νή­τη ως «σκα­τό­τρυ­πες» µπο­ρεί να βρει «κοινή γλώσ­σα» µε τον άν­θρω­πο που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «η Ου­κρα­νία δεν είναι καν χώρα». Αλλά η υπό­θε­ση δεν είναι προ­σω­πι­κή: ο Τραµπ θα ηγη­θεί του αµε­ρι­κα­νι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού, µε το κρά­τος του, τις προ­τε­ραιό­τη­τές του και το πλέ­γµα συ­µµα­χιών του. Ενώ κά­ποια ξε­διά­ντρο­πα «δώρα» (στις ΗΠΑ) που πε­ρι­λά­µβα­νε το «Σχέ­διο Νίκης» που πα­ρου­σί­α­σε ο Ζε­λέν­σκι τον Οκτώ­βρη έδει­χναν προ­σχε­δια­σµέ­να να µι­λή­σουν κι αυτά σε γλώσ­σα που κα­τα­λα­βαί­νει ο Τραµπ.

Προς το παρόν, ο αντι­πρό­ε­δρος Βανς πε­ρι­γρά­φει µια τε­χνι­κή κι όχι πο­λι­τι­κή λύση: κα­τά­παυ­ση του πυρός στην ση­µε­ρι­νή γρα­µµή επα­φής, η οποία θα µε­τα­τρα­πεί σε «απο­στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­µέ­νη ζώνη». Ο Κιθ Κέ­λογκ, που διο­ρί­στη­κε ως ει­δι­κός απε­στα­λµέ­νος του Τραµπ για Ρω­σία-Ου­κρα­νία, έχει ανα­πτύ­ξει στο πα­ρελ­θόν πιο ανα­λυ­τι­κό σκε­πτι­κό, που συ­νά­δει µε τις ει­ση­γή­σεις που έχουν γίνει από το 2023 από άλλα «βαριά ονό­µα­τα» του αµε­ρι­κα­νι­κού βα­θέ­ως κρά­τους (ο Ρί­τσαρντ Χάας, το Ιν­στι­τού­το RAND): Συ­νέ­χεια και στα­θε­ρο­ποί­η­ση του εξο­πλι­σµού της Ου­κρα­νί­ας για να µπο­ρεί αυτή να αµυν­θεί (και να πιε­στεί ο Πού­τιν να δια­πρα­γµα­τευ­τεί), αλλά υπό τον όρο το Κίεβο να δε­χτεί να ξε­κι­νή­σει δια­πρα­γµα­τεύ­σεις (και να δε­χτεί υπο­χω­ρή­σεις). Σε αντί­θε­ση µε τη σχολή που προ­τεί­νει υπό­σχε­ση µε­τα­πο­λε­µι­κής έντα­ξης της Ου­κρα­νί­ας στο ΝΑΤΟ για να κα­τα­πιεί το Κίεβο το πικρό χάπι του δια­µε­λι­σµού (Κίσ­σι­γκερ), ο Κέ­λογκ προ­τεί­νει ρητή ανα­στο­λή της πρό­σκλη­σης του Κιέ­βου στο ΝΑΤΟ  (πχ για 10 χρό­νια) για να εξα­σφα­λί­σει την πα­ρου­σία της Ρω­σί­ας στις δια­πρα­γµα­τεύ­σεις, χωρίς ανα­φο­ρά στο εδα­φι­κό ζή­τη­µα.

Είναι πολύ νωρίς να κρί­νει κα­νείς ποια από αυτές τις πα­ραλ­λα­γές θα προ­τα­θεί, από ποιους και πώς θα συ­ζη­τη­θεί και αν θα γίνει απο­δε­κτή από τις άµεσα εν­δια­φε­ρό­µε­νες µε­ριές. Είναι δε­δο­µέ­νο ότι ο Τραµπ εν­δια­φέ­ρε­ται να επι­διώ­ξει να πε­τύ­χει µια κα­τά­παυ­ση του πυρός στην Ου­κρα­νία. Δεν γνω­ρί­ζου­µε πώς ακρι­βώς θα την επι­διώ­ξει, ποιο συν­δυα­σµό «κα­ρό­του» και «µα­στι­γί­ου» θα επι­στρα­τεύ­σει απέ­να­ντι και στην ου­κρα­νι­κή πλευ­ρά και στη ρω­σι­κή. Δεν γνω­ρί­ζου­µε αν θα τα κα­τα­φέ­ρει ή θα σκο­ντά­ψει σε εµπό­δια κι αντιρ­ρή­σεις είτε από το Κίεβο, είτε από τη Μόσχα, είτε µέσα από την Ουά­σινγ­κτον. Δεν γνω­ρί­ζου­µε ούτε πώς θα αντι­δρά­σει σε εν­δε­χό­µε­νο ναυά­γιο της δια­µε­σο­λά­βη­σής του και αν θα λου­στεί ο Ζε­λέν­σκι ή ο Πού­τιν τον κλασ­σι­κό τρα­µπι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σµό του «πολύ πολύ κακού αν­θρώ­που» με ό,τι συ­νε­πά­γε­ται αυτό…

https://rproject.gr/article/oykrania-metaxy-diplouatias-ton-pyraylon-kai-tyfona-traup