Από το «Vorwärts» (Βερολίνο), αρ. 301, Δεκέμβριος 1905
Εισαγωγικό σημείωμα: Το εν λόγω κείμενο αποτελεί μια σφοδρή κριτική στους τρόπους με τους οποίους τα Χριστούγεννα, μια εορτή υποτίθεται για τη γέννηση του Χριστού, έχει μετατραπεί σε έναν απλό «καθρέφτη» των καπιταλιστικών αξιών. Η Λούξεμπουργκ υποστηρίζει ότι η εορτή έχει μετατραπεί σε εργαλείο της άρχουσας τάξης για να διατηρεί τον κοινωνικό έλεγχο, να διαιωνίζει την ανισότητα και να αποσπά την εργατική τάξη από τους αγώνες της. Με το οξύ πνεύμα και τη σάτιρά της ξεσκεπάζει τις αντιφάσεις μεταξύ των ιδεωδών του πρώιμου Χριστιανισμού και της σκληρής πραγματικότητας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Επισημαίνει την ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων, όπου οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να συμμετέχουν σε επιδεικτική κατανάλωση. Η άρχουσα τάξη εκμεταλλεύεται τα θρησκευτικά συναισθήματα για να διατηρήσει την εξουσία και τη νομιμότητά της. Προωθώντας μια εξαγνισμένη, συναισθηματική εκδοχή των Χριστουγέννων, οι ελίτ αποσπούν την προσοχή από τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Έτσι, η εορτή μετατρέπεται σε ένα θέαμα, σχεδιασμένο να συμφιλιώσει τις αντιφάσεις μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, αντί να εμπνέει τον αγώνα για την αυθεντική κοινωνική αλλαγή. Σε όλο το άρθρο, η Λούξεμπουργκ χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική μαρξιστική ανάλυσή της, αναδεικνύοντας τους τρόπους με τους οποίους ο καπιταλισμός διαιωνίζει την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση. Υποστηρίζει ότι οι χριστουγεννιάτικοι εορτασμοί, αντί να είναι μια χαρούμενη έκφραση κοινότητας και αλληλεγγύης, εξυπηρετούν την ενίσχυση των υφιστάμενων δομών εξουσίας και την υποταγή της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Η κριτική της Λούξεμπουργκ δεν περιορίζεται μόνο στον Χριστιανισμό ή τα Χριστούγεννα, αλλά επεκτείνεται στη γενικότερη κοινωνική και οικονομική τάξη. Βλέπει την εμπορευματοποίηση της εορτής ως σύμπτωμα μιας βαθύτερης παθολογίας, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις περιορίζονται σε ανταλλαγές εμπορευμάτων και οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως απλοί καταναλωτές. Το κείμενο είναι ένα ισχυρό παράδειγμα της δέσμευσης της Λούξεμπουργκ για κοινωνική δικαιοσύνη, της αγανάκτησής της για τις αδικίες της ταξικής κοινωνίας και της αδιάκοπης αφοσίωσής της στην αποκάλυψη των αντιφάσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Πέρασαν πάνω από δεκαεννέα αιώνες από τότε που η ευσεβής ανθρωπότητα άρχισε να γιορτάζει τη γέννηση του γιου του ξυλουργού από τη Ναζαρέτ, που ανακηρύχθηκε Σωτήρας της ανθρωπότητας. Σε μια εποχή ταραχών και αποσύνθεσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν εκατομμύρια βυθίζονταν στην απελπιστική δυστυχία, τη σκλαβιά και την υποτίμηση, αναδύθηκε το φως της χριστιανικής λύτρωσης μέσα σε αυτή τη ζοφερή κοινωνική νύχτα. Οι καταπιεσμένοι, οι απόκληροι και εξαθλιωμένοι το χαιρέτησαν με πίστη και θριαμβευτική ελπίδα. Σήμερα, όπως συμβαίνει εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, οι καμπάνες των αναρίθμητων εκκλησιών αντηχούν σε αμέτρητες πόλεις και χωριά, αναγγέλλοντας την επέτειο εκείνης της χαρούμενης ημέρας. Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αστράφτουν γεμάτα κεριά και στολίδια, σε υψηλά παλάτια και ταπεινές καλύβες, γιορτάζοντας με χαρά τη γέννηση του Σωτήρα.
Πού πήγε η λύτρωση; Καθημερινά, εκατομμύρια ψυχές παλεύουν στο σκότος, όπως σε παλαιότερες, ζοφερές εποχές. Και δεν είναι οι έχοντες που πατάνε πάνω στα όνειρα των αδύναμων; Δεν λέγεται πως για αυτούς, το πέρασμα στις ουράνιες πύλες είναι πιο δύσκολο από το να περάσει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας;
Ο ισχυρισμός ότι ο Χριστιανισμός υπόσχεται μόνο πνευματική σωτηρία και όχι υλική, και ότι η βασιλεία του Ιησού δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, είναι απλά ένα ιερατικό τέχνασμα. Ο Χριστιανισμός δεν μεταλαμπαδεύτηκε ως μια απροσδιόριστη προσδοκία για ευδαιμονία στη μετά θάνατον ζωή, αλλά ως ένα Ευαγγέλιο που κήρυττε την απελευθέρωση από την υλική δυστυχία, την κοινωνική αδικία και τις ανισότητες εδώ στη Γη. Το μήνυμα του Χριστιανισμού ήταν ένας πρακτικός οδηγός για την αποδέσμευση από τους κοσμικούς αγώνες, προτάσσοντας την πραγματική βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης. Η έκκλησή του στρεφόταν προς την αντιμετώπιση της πραγματικής δυστυχίας και ανισότητας, παρέχοντας ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους. Το κάλεσμα για λύτρωση από τις ζοφερές συνέπειες της ταξικής ανισότητας, των κοινωνικών αντιφάσεων, της καθημερινής αβάσταχτης οδύνης και της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπος –ιδιαιτέρως των μαζών από μια χούφτα δυναστών– ήταν το Ευαγγέλιο που κήρυτταν οι πρώτοι απόστολοι της χριστιανικής πίστης. Αυτό το επαναστατικό μήνυμα γοήτευσε αναρίθμητες ψυχές, που συνέρρεαν μαζικά γύρω τους, αισθανόμενοι την ανάσα της ελπίδας. Αυτή η λυτρωτική ουτοπία προοριζόταν να είναι τόσο γήινη, τόσο ρεαλιστική και αισθητηριακή, που οι πρώτοι Χριστιανοί έβαλαν αμέσως ένα ισχυρό τσεκούρι στη ρίζα των κοινωνικών κακών, στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Με ριζοσπαστικά χτυπήματα και αδάμαστο πνεύμα, οραματίστηκαν την ανατροπή αυτών των θεμελίων. Το μήνυμα της χριστιανικής λύτρωσης αντήχησε σαν έναν πολεμικό σάλπισμα στους αιώνες, προτρέποντας τους πιστούς να αγωνιστούν ενάντια στους πλούσιους και να ανατρέψουν το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας. «Εσείς άθλιοι», φώναξε ο Άγιος Βασίλειος τον τέταρτο αιώνα προς τους πλούσιους, «πώς θα απολογηθείτε μπροστά στον αιώνιο Κριτή; Μας λέτε: Πώς κάνω λάθος όταν κρατάω μόνο αυτό που μου ανήκει; Αλλά σας ρωτάω: Τι αποκαλείτε δικό σας; Από ποιον το λάβατε; Πώς μπορούν οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι αν δεν αφαιρούν πράγματα που ανήκουν σε όλους; Αν ο καθένας έπαιρνε μόνο ό,τι χρειαζόταν για τη συντήρησή του και άφηνε τα υπόλοιπα για τους άλλους, δεν θα υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί». Δύο αιώνες μετά, ένας άλλος δυναμικός υπηρέτης του Θεού, ο Γρηγόριος ο Μέγας, διακήρυξε με πυγμή: «Δεν αρκεί κανείς να μην αφαιρεί την περιουσία των άλλων ανθρώπων. Κανείς δεν είναι αθώος όσο συσσωρεύει πλούτη που ο Θεός προόρισε για όλους. Εκείνοι που δεν μοιράζονται τον πλούτο τους είναι ουσιαστικά δολοφόνοι, διότι κρατώντας τα αγαθά αποκλειστικά για τον εαυτό τους, ουσιαστικά αφαιρούν τη ζωή από εκείνους που θα μπορούσαν να επιζήσουν με τα περισσεύματά τους». Οι μαθητές του Ιησού χρησιμοποιούσαν τέτοια οξεία γλώσσα για να κατακεραυνώσουν την κοινωνική ανισότητα, χρησιμοποιώντας γήινα επιχειρήματα υπέρ των αδικημένων, για τη σωτηρία των οποίων ο μεγάλος Ναζωραίος δάσκαλος θεμελίωσε τις διδαχές του.
Οι υλικές συνθήκες όμως αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τα πιο παθιασμένα λόγια των Χριστιανών αποστόλων. Τα λόγια του Χρυσόστομου, του ανθρώπου με το χρυσό στόμα, και η βροντώδης φωνή του μεγάλου Γρηγορίου ηχούσαν μάταια, σβήνοντας σαν τη φωνή του βοώντος εν τη ερήμω. Το κύμα ιστορικής εξέλιξης που προσπάθησε να αψηφήσει για μια στιγμή το χριστιανικό μήνυμα του κομμουνισμού και της κατάργησης του πλούτου, ανέτρεψε το τολμηρό σκάφος των σωτήρων του κόσμου και τους ανάγκασε να ακολουθήσουν τη ροή των γεγονότων.
Η ταξική κοινωνία έχει διαστρεβλώσει πλήρως τη διδασκαλία που κηρύχθηκε για την καταστροφή της ώστε να εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Ο Σωτήρας – η Εκκλησία, έγινε ο νέος πυλώνας της αιώνιας σκλαβιάς των λαϊκών μαζών. Το μήνυμα κοινωνικής δικαιοσύνης του Ευαγγελίου έχει μετατραπεί από τις άρχουσες τάξεις και τους πιστούς υπηρέτες τους, τον κλήρο, σε ευαγγέλιο ελέους και υποταγής. Αυτό που κάποτε ήταν μια θρησκεία ελευθερίας και ισότητας έχει μετατραπεί σε θρησκεία ζητιάνων και λεπρών. Η υπόσχεση γήινης κοινωνικής λύτρωσης από την πείνα, τη φτώχεια και την ταπείνωση, έχει μετατραπεί σε μια απατηλή ουτοπία “σωτηρίας της ψυχής” μετά θάνατον.
Η ανελέητη διαδικασία μεταμόρφωσης της χριστιανικής διδαχής περί σωτηρίας συνεχίζεται. Η μεσαιωνική φεουδαρχική κοινωνία μετέτρεψε τον αρχικό, τολμηρό χριστιανικό κοινοτισμό σε μια διαστρεβλωμένη, σπαρακτική διδασκαλία για τη χριστιανική ελεημοσύνη και δόγμα της απομονωμένης απ’ τον κόσμο μοναστικής ζωής. Αυτή η εξέλιξη υπογραμμίζει τη μετάβαση από μια αρχική κοινοτική προοπτική σε μια απομονωμένη και συναισθηματικά φορτισμένη μορφή ευσέβειας. Τα θεμελιώδη στοιχεία των πρώιμων χριστιανικών πεποιθήσεων έγιναν σκιά του εαυτού τους, μετατρεπόμενα σε ένα πλαίσιο που έδινε προτεραιότητα στην προσωπική θλίψη και την απομάκρυνση από τα εγκόσμια. Στη σύγχρονη καπιταλιστική εποχή, η χριστιανική φιλανθρωπία έχει μετατραπεί σε υποκρισία, σε μια ξεδιάντροπη παρωδία της χριστιανικής διδασκαλίας. Σε κάθε ταξική κοινωνία όπου η μαζική φτώχεια είναι αναπόφευκτο προϊόν της κοινωνίας, η υποκρισία γίνεται θεσμός του κράτους και της δημόσιας ζωής. Με κάθε νέο βήμα στην ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας, η υποκρισία των κυρίαρχων τάξεων, ευνοημένη από την χριστιανική τους πίστη, γίνεται ολοένα και πιο καταφανής και ωμή.
Η επίσημη χριστουγεννιάτικη γιορτή είναι άθλια υποκρισία, όπου η γέννηση του Σωτήρα των φτωχών, η γέννηση στη φάτνη, γιορτάζεται από την πλούσια αστική τάξη που απολαμβάνει άφθονη πολυτέλεια γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, χλευάζοντας αυτούς που υποφέρουν, τους παγωμένους και πεινασμένους ανθρώπους. Άθλια υποκρισία είναι οι ευσεβείς προσευχές και τα στραμμένα στα ουράνια βλέμματα των αδίστακτων εκκλησιαστικών λειτουργών που προετοιμάζοντας την Χριστουγεννιάτικη γιορτή τη γέννηση του σπλαχνικού φίλου της ανθρωπότητας, σπεύδουν να ευλογήσουν τα νέα όργανα θανάτου και τα νέα καταπιεστικά βάρη. Άθλια η υποκρισία του επίσημου Χριστιανισμού της σημερινής κοινωνίας, που επιλέγει τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς για να αρπάξει την τελευταία μπουκιά του καθημερινού ψωμιού από τα στόματα εκατομμυρίων σκληρά εργαζόμενων εργατών. Λίγο πριν ηχήσουν οι καμπάνες των Χριστουγέννων, στέλνει νέους εφιάλτες πολέμου και φοβερά μηνύματα καταστροφής στους μαύρους αδελφούς στην Αφρική ως ένα σκοτεινό, ζοφερό δώρο. Το μόνο αυθεντικό στοιχείο της σημερινής χριστιανικής γιορτής των Χριστουγέννων, από την οποία έχει εξαφανιστεί κάθε εσωτερικό ζωντανό πνεύμα, αφήνοντας μόνο νεκρά έθιμα και αισθητηριακές απολαύσεις, είναι το αειθαλές, φωτεινό και μαγευτικό Χριστουγεννιάτικο έλατο. Στέκεται ως ο ευωδιαστός χαιρετισμός της αγνής, φρέσκιας φύσης, το δεντράκι που οι υπηρέτες τής Χριστιανικής Εκκλησίας έκλεψαν από τον παλιό, αφελή παγανιστικό κόσμο και τη λατρεία του ήλιου και το φύτεψαν ακριβώς στο μέσον του ξένου, αφύσικου περιβάλλοντος της χριστιανικής αστικής υποκρισίας – προς τέρψη των παιδιών και των αφελών ενηλίκων.
Εμείς η προλετάρια «αγέλη», εμείς οι «απάτριδες», οι εκτός νόμου, οι “άνευ κράτους” ψυχές, εμείς οι απόβλητοι, οι εξοστρακισμένοι και οι θεωρούμενοι ως “άθλιοι” ορθωνόμαστε ενάντια σε αυτόν τον κόσμο της επίπλαστης χριστιανικής ηθικής, της επίσημης χριστιανικής υποκρισίας και ρωτάμε μαζί με τον Προμηθέα:
Τιμή να σου αποδώσω; Για ποιο λόγο;
Μήπως έχεις ποτέ ανακουφίσει τον πόνο
των καταπονημένων ψυχών;
Έχεις ποτέ καταπραΰνει τα δάκρυα
των θλιμμένων καρδιών;
Και εμείς γιορτάζουμε την άφιξη του Λυτρωτή, του αληθινού Λυτρωτή της ανθρωπότητας. Σε κάθε παρακμάζουσα κοινωνία, όπου η αναδυόμενη, καταπιεσμένη τάξη αδυνατεί να χαράξει νέους δρόμους ανάπτυξης μέσα από τις επίπονες προσπάθειές της, αναδύεται μια πίστη σε έναν θαυματουργό σωτήρα. Η κουρασμένη, απελπισμένη ανθρωπότητα προσκολλάται στην αναπαράσταση μιας πανίσχυρης, σωτήριας προσωπικότητας που θα λυτρώσει τους πάντες με τη θαυματουργία της. Οι αρχαίοι Εβραίοι έτρεφαν ελπίδες πως θα απελευθερώνονταν από την αιγυπτιακή δουλεία μέσω του Μωυσή. Στη σκοτεινή φάση της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Χριστός αναδείχθηκε ως ο Σωτήρας. Στην αυγή της καπιταλιστικής κοινωνίας, πολύ πριν το σύγχρονο προλεταριάτο αναδυθεί στη σκηνή της ιστορίας, ο Φουριέ αναζητούσε επί μακρόν έναν ισχυρό και πλούσιο υποστηρικτή για να τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το ονειρικό του σχέδιο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Η λύτρωση μέσω του σοσιαλισμού έχει τοποθετήσει το ισχυρό σφυρί της ταξικής πάλης και συνειδητοποίησης στα χέρια μας, παροτρύνοντάς μας: λυτρωθείτε! Η αυτολύτρωση, η αυτο-απελευθέρωση της ανθρωπότητας μέσω του αγώνα της ταξικά συνειδητοποιημένης προλεταριακής τάξης, η απελευθέρωση-λύτρωση των μαζών όχι μέσω ενός θαυματουργού λυτρωτή, αλλά μέσω των ίδιων των μαζών. Αυτή είναι η αναγεννητική, λυτρωτική και απελευθερωτική ιδέα του σοσιαλισμού, αυτό είναι το Ευαγγέλιο της λύτρωσής μας.
Γιορτάζουμε κι εμείς τα Χριστούγεννα, τοποθετούμε φώτα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας και οι καρδιές μας πλημμυρίζουν από χαρά και ελπίδα αυτήν την ευλογημένη μέρα. Η απελευθέρωσή μας ξεδιπλώνεται κάθε μέρα που περνά, κάθε ώρα που περνά. Ακούτε τη βοή και τον ήχο της μάχης από την Ανατολή; Εκεί, οι αδελφοί μας σπάνε ήδη τις πιο βαριές τους αλυσίδες, η αυτολύτρωση των μαζών ξεκινά, η φωτεινή λάμψη της σοσιαλιστικής συνείδησης έχει ήδη φωτίσει το παλιό σκοτάδι, ο λαός χειρίζεται ακλόνητα το ισχυρό σφυρί της ταξικής πάλης, και ο λαός γίνεται ο σιδηρουργός της μοίρας του.
Ακόμη και στη λεγόμενη “Αγία Ρωσία” τα Χριστούγεννα εορτάζονταν επί αιώνες με μεγάλη ευλάβεια. Στην αρχαία και ευσεβή “Μητέρα Μόσχα” κάθε χρόνο σήμαιναν οι εκκωφαντικοί ήχοι των καμπαναριών, για να σηματοδοτήσουν τη γέννηση του Σωτήρα. Αυτές οι μελωδίες ηχούσαν από τις σαράντα επί σαράντα μεγαλοπρεπείς βυζαντινές εκκλησίες με τους πλατιούς, εκτυφλωτικούς χρυσούς τρούλους τους. Στη νέα τσαρική πρωτεύουσα της Αγίας Πετρούπολης κανονιοβολισμοί ηχούσαν κάθε χρόνο την Παραμονή των Χριστουγέννων, εκθαμβωτικοί εορταστικοί χαιρετισμοί για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα κατά μήκος του ποταμού Νέβα. Οι ευσεβείς Ρώσοι Χριστιανοί, σταυροκοπιόντουσαν τρεις φορές με βιαστικές χειρονομίες και ειδικές θέσεις των δακτύλων και άγγιζαν αμέτρητες φορές το έδαφος με τα ιδρωμένα μέτωπά τους αποδίδοντας σχολαστικά φόρο τιμής στη γη. Χρόνο με το χρόνο, οι Ρώσοι Χριστιανοί γιόρταζαν τη γέννηση του Θεανθρώπου, ενώ εκατομμύρια δουλοπάροικοι πέθαιναν από πείνα, τύφο και σκορβούτο. Υπέφεραν από μαστίγωμα με ρόπαλα για απλήρωτους φόρους, ενώ εκατοντάδες εργάτες εργοστασίων με αναπηρίες από εξαντλητικές 16ωρες βάρδιες σακατεύονταν και εκτελούνταν για την παραμικρή πράξη ανυπακοής. Εν τω μεταξύ, έλκηθρα με έναν μονότονο ήχο διέσχιζαν τις απέραντες χιονισμένες στέπες της Σιβηρίας, μεταφέροντας ομάδες εξόριστων στη μαζική νεκρόπολη της αναγκαστικής εργασίας στα ορυχεία. Μετά από περίπου δυο εβδομάδες από τα τελευταία Χριστούγεννα των Ορθοδόξων, στην Αγία Πετρούπολη, μια πομπή διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων, κρατώντας έναν σταυρό, παρέλασε μπροστά από το παλάτι του Τσάρου για να ικετεύσει απελευθέρωση από τη φοβερή δουλεία στο όνομα του Σωτήρα. Οι πανηγυρικοί ήχοι της Χριστουγεννιάτικης γιορτής δεν είχαν ακόμη σβήσει στον αέρα όταν πνίγηκαν από τον εκκωφαντικό κρότο των πυροβολισμών, και ο σταυρός του Λυτρωτή έπεσε γεμάτος αίματα στο έδαφος, γλιστρώντας από το νεκρικά άκαμπτο χέρι του ικέτη κάτω από το χαλάζι των σφαιρών από τον πιο Χριστιανό Τσάρο. Το πλήθος τότε ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του και στράφηκε προς την αυτολύτρωση, περνώντας από την ικεσία και την ελπίδα στη μάχη και τη δράση, από τον σταυρό – στο κόκκινο λάβαρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε, και σήμερα τα Χριστούγεννα επιστρέφουν. Η ιερή νύχτα ανατέλλει στην «Αγία Ρωσία» πάνω από ένα σωρό αποκαΐδια του πρώην χριστιανικού οχυρού. Ο αγώνας είναι ακόμα σφοδρός και ο αριθμός των θυσιών σπαρακτικός. Ωστόσο, η απελευθέρωση, η αυτολύτρωση του ρωσικού λαού, η συλλογική μας αυτολύτρωση, έχει ήδη ξεκινήσει.
Το κόκκινο λάβαρο, το σύμβολο της σωτηρίας και της ελπίδας μας, κυματίζει νικηφόρα μέσω του χάους της μάχης ξανά και ξανά, υψώνεται ψηλά στον ουρανό, ενώ εκατομμύρια απογοητευμένων και ελπιδοφόρων ψυχών συγκεντρώνονται γύρω από αυτή τη θυελλώδη σημαία σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Με καρδιές που χτυπούν σαν τύμπανα, γεμάτες πίστη και ελπίδα, στρέφουμε τα ανυπόμονα βλέμματά μας προς την Ανατολή σήμερα, γιορτάζοντας με ενθουσιασμό κάθε κίνηση του περήφανου λαβάρου. Οι πρώτες βάσεις της παλιάς κοινωνίας αρχίζουν να καταρρέουν, ενώ η κόκκινη σημαία οδηγεί θριαμβευτικά την αρχική επίθεση, την επανάσταση στο μέλλον. Και έτσι σήμερα, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα χωρισμένοι από μια άβυσσο από την υποκριτική αστική χριστιανική κοινωνία με τις υποκριτικές γιορτές, τις κενές προσευχές και τις καμπάνες. Συγκεντρωμένοι γύρω από το ζωντανό δέντρο της ζωής, σταθεροί στην πίστη και χαρούμενοι στην ελπίδα της επερχόμενης λύτρωσης της ανθρωπότητας, υποστηριζόμενοι από το πάντα αξιόπιστο σφυρί -σύμβολο της εργασίας και της απελευθέρωσής μας- εμείς, εκατομμύρια καταπιεσμένων και απόρων, μια περήφανη, αψήφιστη και ισχυρή γενιά, φωνάζουμε προς την απατηλή άρχουσα χριστιανική κοινωνία όπως ο Προμηθέας:
Εδώ κάθομαι, σμιλεύοντας ανθρώπους
Κατά την εικόνα μου
Μια φυλή παρόμοια με εμένα
Να υποφέρει και να παλεύει
Να γεύεται και να βρίσκει χαρά
Και να μην σας θωρεί
Όπως εγώ!
Μετάφραση Αρ. Μα.
https://neaprooptiki.gr/roza-louxebourgk-i-gennisi-tou-sotira/
Σχόλια (0)