Η αντιπολίτευση από τα κάτω μπορεί να νικήσει!

Ο Μητσοτάκης στο δρόμο που οδηγεί στο «χωρίς Μητσοτάκη»

Όταν μια κυ­βέρ­νη­ση και ένα κόμμα έχει μπει στην πε­ρί­ο­δο απα­ξί­ω­σης, αστά­θειας, και τε­λι­κά πα­ρακ­μής, τότε συχνά βρί­σκε­ται μπρο­στά στη σύ­ντο­μη εναλ­λα­γή εκτι­μή­σε­ων και συ­ναι­σθη­μά­των, με­τα­ξύ της ελ­πί­δας εύ­ρε­σης διε­ξό­δου ανα­σύ­ντα­ξης και της γρή­γο­ρης διά­ψευ­σής της.

Μαρία Μπόλαρη

Μόλις ένα μην πριν, πε­ρι­γρά­φα­με τους ελιγ­μούς του Μη­τσο­τά­κη που, υπο­λο­γί­ζο­ντας στην πα­ρα­λυ­τι­κή κρίση της αντι­πο­λί­τευ­σης, στρε­φό­ταν προς την «τα­κτο­ποί­η­ση» του εσω­τε­ρι­κού της ΝΔ (με την πρό­τα­ση Τα­σού­λα για Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας) και σχε­δί­α­ζε την αξιο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού χρό­νου ως το 2027, με στόχο την επι­στρο­φή της ΝΔ στη «στρα­τη­γι­κή της αυ­το­δυ­να­μί­ας». Το σύ­νο­λο των δη­μο­σκό­πων και των πο­λι­τι­κών ανα­λυ­τών συμ­φω­νού­σε ότι αυτή η τα­κτι­κή ήταν βά­σι­μη, ότι ο Μη­τσο­τά­κης θα κα­τόρ­θω­νε τε­λι­κά να επα­να­φέ­ρει την (υπό την ηγε­σία του) ΝΔ στη θέση του κόμ­μα­τος-κορ­μού για το σχη­μα­τι­σμό της επό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης, όποτε κι αν γί­νουν οι επό­με­νες εκλο­γές.

Τέμπη

Και μετά ήρθαν οι θη­ριώ­δεις δια­δη­λώ­σεις για το έγκλη­μα στα Τέμπη. Με το εντυ­πω­σια­κό μέ­γε­θος, τη δια­σπο­ρά τους σε πολ­λές με­γά­λες και μι­κρές πό­λεις της χώρας, και την αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή οργή που ανέ­δει­ξαν στο κέ­ντρο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων.

Ήταν ένα ση­μείο «κα­μπής» που, όπως συ­νή­θως στην πο­λι­τι­κή ιστο­ρία, ξε­κι­νώ­ντας από ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο «γε­γο­νός» συ­μπύ­κνω­σε τα αι­σθή­μα­τα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας απέ­να­ντι στο σύ­νο­λο της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Την ώρα που ο κό­σμος δια­πί­στω­νε την από­πει­ρα συ­γκά­λυ­ψης των κυ­βερ­νη­τι­κών και συ­στη­μι­κών ευ­θυ­νών στο έγκλη­μα στα Τέμπη, οι αγρό­τες είναι «στα κά­γκε­λα», οι μι­σθω­τοί αντι­με­τω­πί­ζουν δια­δο­χι­κά μέτρα διά­βρω­σης του με­ρο­κά­μα­του και των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, τα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά δο­κι­μά­ζο­νται από την ακρί­βεια και τη φο­ρο­λη­στεία, ενώ πλη­θαί­νουν οι προει­δο­ποι­ή­σεις ότι μετά τα τρένα τώρα και τα πλοία, τα αε­ρο­πλά­να, τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία κλπ έχουν οδη­γη­θεί πίσω από τα ελά­χι­στα στά­νταρντς ασφα­λεί­ας, λόγω της από­λυ­της κυ­ριαρ­χί­ας του κρι­τη­ρί­ου του κέρ­δους. Το σύν­θη­μα «το κέρ­δος δο­λο­φο­νεί!» είναι μια συ­γκλο­νι­στι­κή προει­δο­ποί­η­ση προς την κυ­βέρ­νη­ση για το τι μπο­ρεί να ακο­λου­θή­σει.

Μπρο­στά σε αυτήν την επί­δει­ξη δύ­να­μης της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης από τα κάτω, ο Μη­τσο­τά­κης υπο­χρε­ώ­θη­κε σε άτα­κτη ανα­δί­πλω­ση. Το τη­λε­ο­πτι­κό διάγ­γελ­μά του ήταν μια ομο­λο­γία ότι το σύ­νο­λο των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών ήταν «λάθος», ενώ άφηνε ορ­θά­νοι­χτη την προ­ο­πτι­κή να θυ­σια­στούν κά­ποιοι απο­διο­πο­μπαί­οι τρά­γοι, προ­κει­μέ­νου να ελα­χι­στο­ποι­η­θούν οι συ­νέ­πειες για το σύ­νο­λο της κυ­βέρ­νη­σης. Η μα­νού­βρα δεν θα είναι ούτε απλή ούτε εύ­κο­λη. Οι ευ­θύ­νες που ομο­λό­γη­σε ο Μη­τσο­τά­κης αφο­ρούν, με­τα­ξύ άλλων, τον Τα­σού­λα (τον κα­θο­δη­γη­τή της σκαν­δα­λώ­δους Εξε­τα­στι­κής Επι­τρο­πής που «ξέ­πλυ­νε» όλα τα πο­λι­τι­κά στε­λέ­χη από τις ευ­θύ­νες για το έγκλη­μα), ενώ με­τα­ξύ των υπο­ψή­φιων απο­διο­πο­μπαί­ων τρά­γων συ­γκα­τα­λέ­γο­νται «βα­ρώ­νοι» της ΝΔ με όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­τη επιρ­ροή. Η τα­κτο­ποί­η­ση του εσω­τε­ρι­κού με­τώ­που της Δε­ξιάς βρί­σκε­ται ξανά στον αέρα. Όμως αυτό είναι πλέον το μι­κρό­τε­ρο πρό­βλη­μα για τον Μη­τσο­τά­κη.

Οι ευ­θύ­νες για τα Τέμπη είναι τώρα πολύ δύ­σκο­λο να μην οδη­γή­σουν στην ακύ­ρω­ση της σύμ­βα­σης της HellenicTrains, αλλά και στην κα­τάρ­ρευ­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των σι­δη­ρο­δρό­μων. Σε αυτό το ση­μείο υπήρ­ξε μέχρι σή­με­ρα συ­στη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή προ­στα­σία. Η κυ­βέρ­νη­ση και η «ανε­ξάρ­τη­τη Δι­καιο­σύ­νη» έχουν μέχρι τώρα φρο­ντί­σει να μην συ­μπε­ρι­λη­φθεί κα­νέ­να στέ­λε­χος της ιτα­λι­κής «μη­τρι­κής» στον κα­τά­λο­γο των κα­τη­γο­ρού­με­νων. Την επο­μέ­νη των Τε­μπών, ο Τσί­πρας είχε ζη­τή­σει «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» της σύμ­βα­σης με την FdSI (πα­ρα­μέ­νο­ντας στα­θε­ρός στην πο­λι­τι­κή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΟΣΕ που η κυ­βέρ­νη­σή του ολο­κλή­ρω­σε), ενώ το ΠΑΣΟΚ ζη­τού­σε μεν να κα­ταγ­γελ­θεί η σύμ­βα­ση με τους Ιτα­λούς, αλλά και το να ανα­ζη­τη­θεί άλλη εται­ρεία που θα ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη του (ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νου) σι­δη­ρο­δρο­μι­κού έργου. Σή­με­ρα, την ώρα που κυ­κλο­φο­ρούν εκ­θέ­σεις που ζη­τούν την ανα­στο­λή (!) για δύο χρό­νια όλου του επι­βα­τι­κού έργου προ­κει­μέ­νου να απο­κα­τα­στα­θούν οι συν­θή­κες ασφά­λειας των σι­δη­ρο­δρό­μων, και την ώρα που η προ­σο­χή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας έχει στρα­φεί άγρυ­πνα προς όλους αυ­τούς τους χει­ρι­σμούς, θα είναι πολύ δύ­σκο­λο να στα­θεί η πο­λι­τι­κή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης. Η επα­να­φο­ρά του ΟΣΕ σε κα­θε­στώς δη­μό­σιου ελέγ­χου είναι ένα αί­τη­μα που θα πρέ­πει να γίνει κε­ντρι­κό, και μά­λι­στα ως αρχή για τη γε­νι­κό­τε­ρη αντι­στρο­φή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων.

Όμως το έγκλη­μα στα Τέμπη έχει και πτυ­χές που αφο­ρούν γε­νι­κό­τε­ρες κυ­βερ­νη­τι­κές αλλά και «συ­στη­μι­κές» ευ­θύ­νες. Η ευ­κο­λία με την οποία πα­ρά­νο­μα και επι­κίν­δυ­να φορ­τία μπο­ρού­σαν να με­τα­κι­νού­νται με­τα­ξύ των κε­ντρι­κών σι­δη­ρο­δρο­μι­κών σταθ­μών της χώρας δεν μπο­ρεί πλέον να μεί­νει «προ­στα­τευ­μέ­νη». Και η ευαι­σθη­το­ποί­η­ση της κοι­νής γνώ­μης ανοί­γει ερω­τή­μα­τα όπως το σε τι «δρα­στη­ριό­τη­τες» ήταν απα­ραί­τη­τα αυτά τα φορ­τία και το ποιοι άρ­χο­ντες του «κό­σμου του επι­χει­ρείν» επι­δί­δο­νται σε αυτές τις δρα­στη­ριό­τη­τες. Έχει αρ­χί­σει το ξή­λω­μα της ομερ­τά, που επι­χει­ρή­θη­κε με το «μπά­ζω­μα» και τη συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­στρο­φή των απο­δει­κτι­κών στοι­χεί­ων, και στο τέλος είναι πι­θα­νό­τα­το η κυ­βέρ­νη­ση να υπο­χρε­ω­θεί να ονο­μα­τί­σει επι­κίν­δυ­νες και απε­χθείς δρά­σεις κερ­δο­φο­ρί­ας, αλλά και επι­κίν­δυ­να ονό­μα­τα με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στών ή «αξιο­σέ­βα­στων» Ομί­λων. Τα από­νε­ρα αυτών των ανα­πό­φευ­κτων απο­κα­λύ­ψε­ων μπο­ρεί να απο­δει­χθούν ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­να για τον Μη­τσο­τά­κη.

Προ­ο­πτι­κές

Οι εξε­λί­ξεις στις ΗΠΑ, στη Γερ­μα­νία και αλλού δεί­χνουν ότι η απο­δυ­νά­μω­ση των «πα­ρα­δο­σια­κών» συ­ντη­ρη­τι­κών κυ­βερ­νη­τι­κών ρευ­μά­των δεν είναι σε μο­νο­σή­μα­ντη κα­τεύ­θυν­ση. Ο ολι­γάρ­χης Βαγ­γέ­λης Μα­ρι­νά­κης, μι­λώ­ντας πρό­σφα­τα σε εκ­δή­λω­ση του Economist, κά­λε­σε τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες να συ­γκε­ντρώ­σουν την προ­σο­χή τους στην πο­λε­μι­κή οι­κο­νο­μία («και για την τό­νω­ση της οι­κο­νο­μί­ας και για την ενί­σχυ­ση της ασφά­λειας») αλλά και σε σκλη­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή κατά της με­τα­νά­στευ­σης («ολό­κλη­ρες πε­ριο­χές έχουν χάσει την ευ­ρω­παϊ­κή τους ταυ­τό­τη­τα… η woke culture δεν βγά­ζει νόημα ούτε για την πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία, ούτε για το μέλ­λον των παι­διών μας…»). Αυτή η στρο­φή επι­φα­νών επι­χει­ρη­μα­τιών προς την πλατ­φόρ­μα της AltRight, στο πεδίο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων υπο­δει­κνύ­ει τους Βελ­λό­που­λους και τις Λα­τι­νο­πού­λου (του­λά­χι­στον) ως «εφε­δρεί­ες» της κυ­βερ­νη­τι­κής Δε­ξιάς.

Γι’ αυτό πα­ρα­μέ­νει κρί­σι­μος ο ρόλος της αντι­πο­λί­τευ­σης. Στις συν­θή­κες μετά τα συλ­λα­λη­τή­ρια για τα Τέμπη, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και η ΝΕΑΡ κλι­μά­κω­σαν την στα λόγια πο­λε­μι­κή κατά του Μη­τσο­τά­κη, προ­σπα­θώ­ντας να κερ­δί­σουν από τις αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­θέ­σεις. Όμως όλοι τους με ιδιαι­τέ­ρως «προ­σε­κτι­κά βή­μα­τα». Καμιά από τις προ­τά­σεις τους δεν βγαί­νει από τα όρια της αντι­πα­ρά­θε­σης μέσα στη Βουλή, δεν φτά­νει σε προ­τά­σεις προς τον κόσμο, δεν αφορά την κλι­μά­κω­ση, τη γε­νί­κευ­ση, τη συ­νέ­χεια του κι­νή­μα­τος μετά τα συλ­λα­λη­τή­ρια.

Ασφα­λώς το ΚΚΕ κι­νεί­ται σε δια­φο­ρε­τι­κή κλί­μα­κα. Δυ­στυ­χώς, ο εγκλω­βι­σμός του σε μια λα­θε­μέ­νη εκτί­μη­ση σχε­τι­κά με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (είτε ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες, είτε υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο, οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις πα­ρα­μέ­νουν… κα­πι­τα­λι­στι­κές) το εμπο­δί­ζει να πάρει σή­με­ρα την κομ­βι­κή πρω­το­βου­λία: την απαί­τη­ση για ανα­τρο­πή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΟΣΕ, ως ση­μείο-αφε­τη­ρί­ας για ένα γε­νι­κό­τε­ρο ξή­λω­μα των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων.

Πα­ρό­λα αυτά τα ση­μα­ντι­κά κενά, ο Φλε­βά­ρης θα είναι πο­λι­τι­κά ένας κρί­σι­μος μήνας. Αρ­χί­ζει με τις δια­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη (8/2), που συν­δυά­ζο­νται με την κα­ταγ­γε­λία της ευω­α­τλα­ντι­κής πο­λι­τι­κής του Μη­τσο­τά­κη, και ολο­κλη­ρώ­νε­ται στις 28/2 με την απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και τις δια­δη­λώ­σεις που θα συν­δυά­ζουν την απαί­τη­ση για δι­καιο­σύ­νη σχε­τι­κά με τα Τέμπη με τα ερ­γα­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά αι­τή­μα­τα ενά­ντια στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις.

Ο αντί­πα­λος από τα κάτω, που εμ­φα­νί­στη­κε στα μα­ζι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια για τα Τέμπη, θα εμ­φα­νι­στεί ξανά στους δρό­μους, στις πλα­τεί­ες, στα σχο­λεία και τις σχο­λές, στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. Αυτή είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να ανα­τρέ­ψει τον Μη­τσο­τά­κη και την αντι­δρα­στι­κή και επι­κίν­δυ­νη κυ­βέρ­νη­σή του.

https://rproject.gr/article/i-antipoliteysi-apo-ta-kato-mporei-na-nikisei