Καινούργιος σερίφης στην πόλη

Ο γεωπολιτικός κυνισμός του Τραμπ και του στρατιωτικο- τεχνολογικού συμπλέγματος που τον στηρίζει

Το πρωί της Πα­ρα­σκευ­ής, οι Financial Times κυ­κλο­φο­ρού­σαν με συ­νέ­ντευ­ξη του Εμα­νου­έλ Μα­κρόν, ο οποί­ος χα­ρα­κτή­ρι­ζε «ηλε­κτρο­σόκ» για την Ευ­ρώ­πη το ξε­κί­νη­μα της δεύ­τε­ρης προ­ε­δρί­ας Τραμπ. Πέρα από την απει­λή προ­σάρ­τη­σης της Γροι­λαν­δί­ας και τον πό­λε­μο των δα­σμών, εκεί­νο που προ­φα­νώς βά­ρυ­νε στην το­πο­θέ­τη­ση του Γάλ­λου προ­έ­δρου ήταν η τη­λε­φω­νι­κή επι­κοι­νω­νία Τραμπ- Πού­τιν, που δρο­μο­λό­γη­σε δι­με­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση ΗΠΑ- Ρω­σί­ας για το Ου­κρα­νι­κό, ερή­μην της ίδιας της Ου­κρα­νί­ας και της Ε.Ε. φέρ­νο­ντας στο προ­σκή­νιο το φάσμα μιας νέας Γιάλ­τας. Επί πλέον, ο Τραμπ ξε­κα­θά­ρι­σε ότι η Ου­κρα­νία δεν πρό­κει­ται να μπει στο ΝΑΤΟ και ότι η επι­στρο­φή των χα­μέ­νων εδα­φών της είναι ου­το­πι­κή ίσως μά­λι­στα «γίνει μια μέρα ρω­σι­κή».

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Λίγες ώρες αρ­γό­τε­ρα, στη διε­θνή διά­σκε­ψη ασφα­λεί­ας του Μο­νά­χου, οι Ευ­ρω­παί­οι υπο­βλή­θη­καν σε ένα δεύ­τε­ρο, ακόμη πιο οδυ­νη­ρό ηλε­κτρο­σόκ. Ο αντι­πρό­ε­δρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς τους μί­λη­σε στη γλώσ­σα των Αθη­ναί­ων προς τους Μή­λιους, στον πε­ρί­φη­μο διά­λο­γο του Θου­κυ­δί­δη. «Ένας και­νούρ­γιος σε­ρί­φης ήρθε στην πόλη», είπε ο Βανς, αφή­νο­ντας να εν­νοη­θεί «προ­σέ­χε­τε, γα­τά­κια». Στη συ­νέ­χεια τους κα­τη­γό­ρη­σε ότι δεν σέ­βο­νται τις δη­μο­κρα­τι­κές αξίες, καθώς εξα­πο­λύ­ουν την αστυ­νο­μία και επι­βάλ­λουν λο­γο­κρι­σία σε όσους δεν τους είναι αρε­στοί- δη­λα­δή στους ιδε­ο­λο­γι­κούς συ­νο­δοι­πό­ρους του από την ευ­ρω­παϊ­κή Ακρο­δε­ξιά. Εκεί­νους που μα­ζεύ­τη­καν το προη­γού­με­νο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο στη Μα­δρί­τη- Λεπέν, Όρ­μπαν, Βίλ­ντερς και πολ­λοί άλ­λοι- ρί­χνο­ντας το σύν­θη­μα για μια Ευ­ρώ­πη της MEGA (Make Europe Great Again) κατά το πρό­τυ­πο της τρα­μπι­κής MAGA. Ας ση­μειω­θεί ότι ο Βανς είπε ό,τι είπε επί γερ­μα­νι­κού εδά­φους, μόλις εννέα ημέ­ρες πριν από τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές, ενό­ψει των οποί­ων ο Έλον Μασκ έχει απο­δυ­θεί σε εκ­στρα­τεία υπο­στή­ρι­ξης της ακρο­δε­ξιάς AfD.

Είναι πλέον σαφές ότι η προ­ε­δρία Τραμπ ση­μα­το­δο­τεί από το ξε­κί­νη­μά της τη λη­ξιαρ­χι­κή πράξη θα­νά­του για έναν ορι­σμέ­νο κόσμο: τον κόσμο της μιας αγο­ράς, της μιας υπερ­δύ­να­μης και της μιας σκέ­ψης, που ανα­δύ­θη­κε μέσα από τα συ­ντρίμ­μια του Τεί­χους του Βε­ρο­λί­νου και τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ. Θε­με­λιω­τής της νέας πα­γκό­σμιας τάξης, ο Τζορτζ Μπους ο πρε­σβύ­τε­ρος στή­ρι­ξε την ηγε­μο­νία των ΗΠΑ στην ικα­νό­τη­τά τους να μοι­ρά­ζο­νται και να εν­σω­μα­τώ­νουν: η Αμε­ρι­κή ευ­λό­γη­σε τη διεύ­ρυν­ση της Ε.Ε., η Ρωσία μπήκε στο G8 και η Κίνα στον Πα­γκό­σμιο Ορ­γα­νι­σμό Εμπο­ρί­ου, ενώ ο πρώ­τος πό­λε­μος κατά του Ιράκ έγινε με από­φα­ση του ΟΗΕ και αντά­μει­ψε του Αρα­βες συμ­μά­χους με την εκ­κί­νη­ση της δια­δι­κα­σί­ας για πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος.

Κατά μία ει­ρω­νεία της Ιστο­ρί­ας, ήταν ο υιός Μπους εκεί­νος που κλό­νι­σε σο­βα­ρά το οι­κο­δό­μη­μα του πα­τέ­ρα του με τον δεύ­τε­ρο, πολύ δια­φο­ρε­τι­κό, πό­λε­μο κατά του Ιράκ και την από­πει­ρα έντα­ξης της Ου­κρα­νί­ας και της Γε­ωρ­γί­ας στο ΝΑΤΟ. Ολα αυτά μοιά­ζουν, όμως, με τρι­κυ­μία σε ένα πο­τή­ρι νερό μπρο­στά σε αυτά που δια­κη­ρύσ­σει και πράτ­τει ο 47ος πρό­ε­δρος. «Ο Τραμπ λει­τουρ­γεί πε­ρισ­σό­τε­ρο ως νονός και λι­γό­τε­ρο ως πρό­ε­δρος», έγρα­φε στις 11 Φε­βρουα­ρί­ου ο Τόμας Φρί­ντμαν στους New York Times. «Τι ωραίο μέρος είναι αυτό που έχετε εκεί πέρα (Γροι­λαν­δία, Πα­να­μά, Γάζα, Ιορ­δα­νία, Αί­γυ­πτο). Θα ήταν κρίμα αν του συ­νέ­βαι­νε κάτι άσχη­μο…».  Μ’αυ­τά και μ’αυ­τά έφτα­σε να προ­τεί­νει τον βίαιο εξο­στρα­κι­σμό των Πα­λαι­στι­νί­ων στην Αί­γυ­πτο και στην Ιορ­δα­νία (συ­νερ­γά­τες του σκέ­φτη­καν ακόμη και την Ιν­δο­νη­σία), χωρίς να φο­βά­ται ότι θα τον πα­ραλ­λη­λί­σουν με την πρώτη εκ­δο­χή της «τε­λι­κής λύσης» του Αϊχ­μαν, που ήθελε τους Εβραί­ους να με­τα­φέ­ρο­νται στη Μα­δα­γα­σκά­ρη.

Μια αμε­ρι­κα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρία χωρίς προ­σχή­μα­τα και χωρίς ανα­στο­λές, με την εδα­φι­κή επέ­κτα­ση να μπαί­νει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη και την προ­σφυ­γή στην ωμή βία να κρέ­με­ται διαρ­κώς ως δα­μό­κλειος σπάθη πάνω από συμ­μά­χους και αντι­πά­λους, χρω­μα­τί­ζει την εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του Τραμπ 2.0. Ωστό­σο, η επί­δει­ξη αλα­ζο­νεί­ας συχνά υπο­κρύ­πτει ανα­σφά­λεια: το χρέος των ΗΠΑ έφτα­σε στο αστρο­νο­μι­κό ύψος των 36 τρισ. δολ., ενώ η Κίνα προ­βάλ­λει ως ολο­έ­να και πιο επί­φο­βος αντα­γω­νι­στής, ιδιαί­τε­ρα μετά το και­νούρ­γιο Σπούτ­νικ Σοκ που προ­κά­λε­σε η θε­α­μα­τι­κή ει­σβο­λή της DeepSeek στο στρα­τη­γι­κό πεδίο της τε­χνη­τής νοη­μο­σύ­νης. Αν η Αμε­ρι­κή του Τραμπ εμ­φα­νί­ζε­ται έτοι­μη να προ­σφύ­γει με το πα­ρα­μι­κρό στην πο­λι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή βία, είναι γιατί νιώ­θει να χάνει στο παι­χνί­δι της αγο­ράς, το οποίο κατά τα άλλα εκ­θειά­ζει, και στο σύ­στη­μα της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, που η ίδια θε­με­λί­ω­σε.

Σε αυτό τον δρα­μα­τι­κό ανα­προ­σα­να­το­λι­σμό, ο Τραμπ, μα­κράν του να απο­τε­λεί έναν ασυ­νάρ­τη­το με­γα­λο­μα­νή που βρέ­θη­κε από ατύ­χη­μα στον Λευκό Οίκο, εκ­φρά­ζει σή­με­ρα την ισχυ­ρό­τε­ρη με­ρί­δα του αμε­ρι­κα­νι­κού κα­τε­στη­μέ­νου, ιδιαί­τε­ρα των με­γι­στά­νων των νέων τε­χνο­λο­γιών, όπως ο Ελον Μασκ και οι διευ­θύ­νο­ντες σύμ­βου­λοι των GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) που συ­νω­στί­ζο­νται εσχά­τως στο Μαρ-α-Λά­γκο και στον Λευκό Οίκο. Οι ολι­γάρ­χες της τε­χνο­λο­γί­ας εκ­προ­σω­πούν την πιο επι­θε­τι­κή γραμ­μή του αμε­ρι­κα­νι­κού κε­φα­λαί­ου, καθώς συν­δέ­ο­νται στενά με το Πε­ντά­γω­νο, σε μια εποχή που οι πό­λε­μοι στην Ου­κρα­νία και στη Γάζα δεί­χνουν τον τα­χύ­τα­τα ανερ­χό­με­νο ρόλο των drones, των δο­ρυ­φο­ρι­κών δι­κτύ­ων και των λο­γι­σμι­κών τε­χνη­τής νοη­μο­σύ­νης στο πεδίο της μάχης. Αν ο Αϊ­ζεν­χά­ου­ερ προει­δο­ποιού­σε τους ομο­ε­θνείς του το 1961 για τη σο­βα­ρή απει­λή του «στρα­τιω­τι­κο­βιο­μη­χα­νι­κού συ­μπλέγ­μα­τος», σή­με­ρα πρέ­πει να μι­λά­με για ένα ανα­δυό­με­νο «στρα­τιω­τι­κο­τε­χνο­λο­γι­κό σύ­μπλεγ­μα», ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νο για τη Δη­μο­κρα­τία, γιατί ελέγ­χει σε με­γά­λο βαθμό την ενη­μέ­ρω­ση και την πλη­ρο­φο­ρία.

Στις συ­να­ντή­σεις που είχε το προη­γού­με­νο δι­ή­με­ρο ο Ου­κρα­νός πρό­ε­δρος με Αμε­ρι­κα­νούς αξιω­μα­τού­χους στο Μό­να­χο, το φά­ντα­σμα της ιστο­ρι­κής συμ­φω­νί­ας του 1938, όταν οι με­γά­λες δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης μοί­ρα­σαν την Τσε­χο­σλο­βα­κία, στοί­χειω­νε το χώρο της διά­σκε­ψης. Το γε­γο­νός ότι ο Ου­κρα­νός πρό­ε­δρος έσπευ­σε να προ­σφέ­ρει στις ΗΠΑ τα απο­θέ­μα­τα σπά­νιων γαιών και άλλων πο­λύ­τι­μων ορυ­κτών της χώρας του, όπως απαι­τού­σε ο Τραμπ για να συ­νε­χί­σει τη στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια, δεν φαί­νε­ται να βελ­τί­ω­σε αι­σθη­τά τη θέση του.

Οσο για την Ευ­ρώ­πη, ο Τραμπ τη βλέ­πει ως επι­κίν­δυ­νο αντα­γω­νι­στή στο οι­κο­νο­μι­κό πεδίο, όπου προ­ε­τοι­μά­ζει νέους δα­σμούς, αλλά εντε­λώς δευ­τε­ρεύ­ου­σα, αν όχι και πε­ριτ­τό βάρος στο πο­λι­τι­κό. Άλ­λω­στε ο υπουρ­γός Άμυ­νας Πιτ Χέ­γκ­σεθ είπε ορθά- κοφτά στο ΝΑΤΟ ότι η ευ­ρω­παϊ­κή ασφά­λεια «δεν απο­τε­λεί την πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα της Αμε­ρι­κής», η οποία είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να στρέ­ψει τη βα­σι­κή δύ­να­μη ανά­σχε­σης στην Ανα­το­λι­κή Ασία (εν­νο­εί­ται, λόγω Κίνας).

 

Για να πούμε την αλή­θεια, οι ση­με­ρι­νοί ηγέ­τες της Ευ­ρώ­πης είναι άξιοι της μοί­ρας τους. Συ­ντά­χθη­καν πει­θή­νιοι πίσω από τον Μπάι­ντεν στον πό­λε­μο της Ου­κρα­νί­ας και επω­μί­στη­καν το σύ­νο­λο πρα­κτι­κά των συ­νε­πειών στο ενερ­γεια­κό πεδίο και στο προ­σφυ­γι­κό, για να δουν να τους αδειά­ζει, σαν χρη­σι­μο­ποι­η­μέ­να ανταλ­λα­κτι­κά, ο επό­με­νος Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος. Η μοίρα των «δε­δο­μέ­νων» συμ­μά­χων δεν είναι πάντα τόσο ασφα­λής όσο οι ίδιοι φα­ντά­ζο­νται. Απο­μέ­νει να δούμε αν τα δια­δο­χι­κά «ηλε­κτρο­σόκ» που υφί­στα­ται η Ευ­ρώ­πη από τον Τραμπ θα ενερ­γο­ποι­ή­σουν αντα­να­κλα­στι­κά χει­ρα­φέ­τη­σης, αν και τί­πο­τα δεν φαί­νε­ται πιο μα­κρι­νό αυτή την ώρα.

https://rproject.gr/article/kainoyrgios-serifis-stin-poli