2015: Μια ένδοξη/άδοξη στιγμή

Τα όσα προηγήθηκαν και συνέβησαν το 2015 αποτελούν μια πρωτοφανή περίοδο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Οι αγώ­νες με­τα­ξύ του 2010 και του 2012 συ­γκρί­νο­νται με εκεί­νους των δύο πρώ­των χρό­νων της Με­τα­πο­λί­τευ­σης. Από την αυγή του και­νού­ριου αιώνα το κί­νη­μα κατά της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης, που εκ­φρά­ζε­ται μέσω των εγ­χώ­ριων και των διε­θνών φό­ρουμ, στην Ελ­λά­δα απο­κτά τη με­γα­λύ­τε­ρη μα­ζι­κό­τη­τα και ρι­ζο­σπα­στι­σμό από όλη την Ευ­ρώ­πη, δια­μορ­φώ­νο­ντας μια νέα πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση. Ακο­λου­θούν το 2006 η νι­κη­φό­ρα κι­νη­το­ποί­η­ση ενα­ντί­ον της κα­τάρ­γη­σης του άρ­θρου 16 του Συ­ντάγ­μα­τος που κα­το­χυ­ρώ­νει το δη­μό­σιο χα­ρα­κτή­ρα όλων των βαθ­μί­δων της εκ­παί­δευ­σης, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη 2008 και βε­βαί­ως οι με­γα­λειώ­δεις πλα­τεί­ες του 2011-2012 κατά των μνη­μο­νί­ων.

Νίκος Γιαννόπουλος

Το τέλος του κι­νή­μα­τος των πλα­τειών, που δεν κα­τόρ­θω­σαν να ανα­τρέ­ψουν το Με­σο­πρό­θε­σμο αλλά δη­μιούρ­γη­σαν έναν μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό, οδη­γούν στις εκλο­γές του 2012 τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος τα προη­γού­με­να χρό­νια είχε ακο­λου­θή­σει ιδιαί­τε­ρα αρι­στε­ρό­στρο­φη και κι­νη­μα­τι­κή πο­ρεία, με 25% στη θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ καλ­λιερ­γεί τον πο­λι­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό των πλα­τειών, αλλά επ’ ου­δε­νί επι­χει­ρεί να ανα­βιώ­σει στο κι­νη­μα­τι­κό πεδίο τον κοι­νω­νι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό τους. Μά­λι­στα, με την εθνι­κο­πα­τριω­τι­κή στρο­φή του και τη γε­νι­κό­λο­γη αντι­δε­ξιά ρη­το­ρι­κή του, θυ­μί­ζει έντο­να το πα­σο­κι­κό «ήπιο κλίμα» της πε­ριό­δου 1979-1981.

Τε­λι­κά, στις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου του 2015 ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανα­δει­κνύ­ε­ται πρώτο κόμμα, χωρίς να εξα­σφα­λί­ζει από­λυ­τη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Αντί όμως να ζη­τή­σει ψήφο ανο­χής από το ΚΚΕ και αν δεν την έδινε να προ­κή­ρυσ­σε νέες εκλο­γές, στις οποί­ες είναι βέ­βαιο ότι θα εξα­σφά­λι­ζε από­λυ­τη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας επέ­λε­ξε να συ­γκη­βερ­νή­σει με τους ΑΝ.ΕΛΛ. του ακρο­δε­ξιού Κα­μέ­νου, απο­κα­λύ­πτο­ντας εξαρ­χής τον τρόπο που αντι­λαμ­βα­νό­ταν την «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά». Τα όσα συ­νέ­βη­σαν τους επό­με­νους μήνες (η μη­μο­νια­κή συμ­φω­νία με τους «δα­νει­στές» τον Φε­βρουά­ριο, η αθέ­τη­ση του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης, η εγκα­τά­λει­ψη των αγω­νι­ζό­με­νων κα­τοί­κων στις Σκου­ριές Χαλ­κι­δι­κής κατά της εξό­ρυ­ξης χρυ­σού και των ερ­γα­τών της ΒΙΟΜΕ στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, η ει­σβο­λή των ΜΑΤ στην πρυ­τα­νεία της Αθή­νας κ.ά.) είναι εν­δει­κτι­κά της ΣΥ­ΡΙ­ΖΑϊ­κής πο­ρεί­ας. Αν και όσοι-ες υπο­στη­ρί­ξα­με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τα αρι­στε­ρά κά­να­με αυ­το­κρι­τι­κή σε όσα προ­α­να­φέρ­θη­καν, δεν την κά­να­με στους τό­νους που οφεί­λα­με και, κυ­ρί­ως, δεν δρά­σα­με ενα­ντί­ον τους. Γε­νι­κό­τε­ρα, ο «όλος» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν ιδε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά απρο­ε­τοί­μα­στος για την ανά­λη­ψη της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, ενώ ο ευ­ρω­κε­ντρι­σμός και ο κυ­βερ­νη­τι­σμός της ηγε­σί­ας του προ­οιω­νί­ζο­νταν την έκ­βα­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος.

Και μετά ήρθαν οι μέ­λισ­σες που σε μια νύχτα έγι­ναν σφή­κες… Ει­λι­κρι­νά, δεν έχω κα­τα­νο­ή­σει πλή­ρως γιατί ο Αλέ­ξης Τσί­πρας προ­κά­λε­σε το δη­μο­ψή­φι­σμα, ηγού­με­νος μά­λι­στα του «όχι», αφού σκό­πευε να το πε­τά­ξει, πά­ντως απο­τέ­λε­σε μια σπά­νια στιγ­μή ελ­πί­δας, αγώνα και συ­ντρι­βής. Χωρίς βε­βαί­ως να πι­στεύ­ου­με ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο του κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού, ελ­πί­σα­με το κα­λο­καί­ρι του 2015 σε μια ρήξη που θα άνοι­γε τον ασκό του Αιό­λου προς τα αρι­στε­ρά. Μάλ­λον αυ­τα­πα­τώ­με­θα και οπωσ­δή­πο­τε μαζί με το 62% του ελ­λη­νι­κού λαού δια­ψευ­στή­κα­με. Παρ’ όλα αυτά, συ­νε­χί­ζου­με να πι­στεύ­ου­με ότι καλώς πρά­ξα­με και συμ­με­τεί­χα­με στην πε­ρι­πέ­τεια του 2010-2015 και δεν μεί­να­με πα­ρα­τη­ρη­τές.

Η ήττα του 2015 είχε δυ­σμε­νείς συ­νέ­πειες στο ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο και συ­ντρι­πτι­κές στο εγ­χώ­ριο. Η αυ­το­διά­ψευ­ση του πα­ρα­δείγ­μα­τος συ­νέ­βα­λε στην υπο­χώ­ρη­ση αντί­στοι­χων εγ­χει­ρη­μά­των στην Ευ­ρώ­πη, ενώ στην Ελ­λά­δα, πέρα από την επα­χθέ­στε­ρη μνη­μο­νια­κή υπο­τα­γή, προ­κά­λε­σε τη δυ­σφή­μη­ση όλης της Αρι­στε­ράς και την πρω­το­φα­νή υπο­χώ­ρη­ση του κι­νή­μα­τος, ευ­νο­ώ­ντας έτσι τη δεξιά με­τα­τό­πι­ση όλου του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού. Η δε κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ 2015-2019 απο­τε­λεί μνη­μείο σο­σιαλ­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής που οδή­γη­σε στην άνοδο της πιο δε­ξιάς κυ­βέρ­νη­σης από τη Με­τα­πο­λί­τευ­ση και στη δική του εξευ­τε­λι­στι­κή κα­τάρ­ρευ­ση.

Είναι γε­γο­νός ότι ο αέρας που φυσά δεν είναι δρο­σε­ρός… Πράγ­μα­τι, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη τρί­ζει, ωστό­σο η έλ­λει­ψη αντί­πα­λου δέ­ο­ντος από τα αρι­στε­ρά ωθεί αγα­να­κτι­σμέ­να κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα είτε προς «ό,τι να ‘ναι» κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές λύ­σεις είτε προς την Ακρο­δε­ξιά. Ταυ­τό­χρο­να, το πρω­το­φα­νές κί­νη­μα για το έγκλη­μα των Τε­μπών απο­τε­λεί ελ­πι­δο­φό­ρο πα­ρά­δειγ­μα κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και ευ­νοϊ­κό πε­ρι­βάλ­λον για πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες της εξω­στρε­φούς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, όπως αυτή της ΑΠΟ, της ΔΕΑ, του Δι­κτύ­ου, της ΚΕΜΑ, της Με­τά­βα­σης και του Ξε­κι­νή­μα­τος.

https://rproject.gr/article/2015-mia-endoxiadoxi-stigmi