Μια πρωτοφανής λαοθάλασσα τσάκισε το αφήγημα Μητσοτάκη!

Κάποιοι νόμιζαν ότι ξόφλησαν οριστικά με τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου από τα κάτω. Ότι ο κυβερνητικός τους θώκος είναι ατράνταχτος και το στόμα τους ανέλεγκτο. Δυστυχώς για εκείνους, ευτυχώς για εμάς, διαψεύστηκαν πανηγυρικά στις 28/02.

Πλέον και επί­ση­μα αυτή η ημε­ρο­μη­νία κα­τα­χω­ρή­θη­κε στη συλ­λο­γι­κή μνήμη όχι ως μια μέρα βου­βού πέν­θους, αλλά μια μέρα ηχη­ρής διεκ­δί­κη­σης και αγώνα. Αυτό που συ­νέ­βη την τε­λευ­ταία μέρα του Φλε­βά­ρη δεν έχει προη­γού­με­νο στα εγ­χώ­ρια χρο­νι­κά με πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο κόσμο να δια­δη­λώ­νει σε όλη την Ελ­λά­δα και δε­κά­δες χι­λιά­δες σε πό­λεις του εξω­τε­ρι­κού. Είναι ξε­κά­θα­ρο ότι η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει χάσει κάθε νο­μι­μο­ποί­η­ση.

Νικόλας Κολυτάς

Πα­ντού και πά­ντες

Οι αριθ­μοί των συ­γκε­ντρώ­σε­ων και των συ­γκε­ντρω­μέ­νων ζα­λί­ζουν. Μόνο στην Ελ­λά­δα υπήρ­ξαν πάνω από 260 κα­λέ­σμα­τα σε πό­λεις και χωριά. Οι με­γα­λειώ­δεις συ­γκε­ντρώ­σεις σε Αθήνα, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Πάτρα, Βόλο και Ηρά­κλειο είναι ικα­νές να προ­κα­λέ­σουν πα­νι­κό στην κυ­βέρ­νη­ση, όμως αυτές που επί­σης προ­κά­λε­σαν πο­λι­τι­κό σει­σμό ήταν οι συ­γκε­ντρώ­σεις στην πε­ρι­φέ­ρεια. Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, σε κάθε πόλη, κω­μό­πο­λη ή μικρό χωριό ση­κώ­θη­καν πανό και πλα­κάτ που απαι­τού­σαν δι­καί­ω­ση και τι­μω­ρία των ενό­χων. Σω­μα­τεία, φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, μα­θη­τι­κές κοι­νό­τη­τες, το­πι­κοί φο­ρείς, όλοι βγή­καν στους δρό­μους απ’ άκρη σ’ άκρη σε ολό­κλη­ρη την επι­κρά­τεια. Η αγορά νέ­κρω­σε, τα μα­γα­ζιά είχαν λου­κέ­το και μια ενη­μέ­ρω­ση στην πόρτα τους ότι δεν λει­τουρ­γούν σε έν­δει­ξη συ­μπα­ρά­στα­σης στις οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των των Τε­μπών. Μικρά παι­δά­κια με τους γο­νείς τους μέχρι ηλι­κιω­μέ­νοι με τα μπα­στού­νια τους βού­λια­ξαν κυ­ριο­λε­κτι­κά τους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες της χώρας κα­θι­στώ­ντας το αί­τη­μα για δι­καιο­σύ­νη πάν­δη­μο με όλη τη ση­μα­σία της λέξης.

Αντί­στοι­χες ει­κό­νες έρ­χο­νταν την ίδια στιγ­μή και από το εξω­τε­ρι­κό. Σχε­δόν σε ολό­κλη­ρο τον πλα­νή­τη ση­μειώ­θη­καν κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Από το Τόκιο μέχρι τη Νέα Υόρκη και από το Ακου­ρέι­ρι της Ισλαν­δί­ας μέχρι το Μπου­έ­νος Άιρες. Πάνω από 120 συ­γκε­ντρώ­σεις σε πό­λεις του εξω­τε­ρι­κού πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν με πρω­το­φα­νή μα­ζι­κό­τη­τα και παλμό. Σε όλη την Ευ­ρώ­πη, φοι­τη­τές, ερ­γα­ζό­με­νοι και παι­διά Ελ­λή­νων με­τα­να­στών δια­δή­λω­σαν στις κε­ντρι­κές πλα­τεί­ες είτε έξω από τις ελ­λη­νι­κές πρε­σβεί­ες «εκ­θέ­το­ντας» τη χώρα μας στους ξέ­νους όπως φο­βό­ντου­σαν ο Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης, η Αφρο­δί­τη Λα­τι­νο­πού­λου και ο Άρης Πορ­το­σάλ­τε. Μέσα πα­γκό­σμιας εμ­βέ­λειας όπως το CNN, το BBC, το Reuters και ο Guardian είχαν στα πρώτα τους θέ­μα­τα τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις στην Ελ­λά­δα για το έγκλη­μα που συ­ντε­λέ­στη­κε στα Τέμπη δύο χρό­νια πριν. Την ίδια στιγ­μή τα πρω­το­κλα­σά­τα ακρο­δε­ξιά στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σης που επί μέρες προ­κα­λού­σαν τον κόσμο, εκ­σφεν­δό­νι­ζαν ανή­θι­κες επι­θέ­σεις στους συγ­γε­νείς και έκα­ναν πλά­τες στις πο­λι­τι­κές του κέρ­δους και του αί­μα­τος ήταν κρυμ­μέ­να σε κά­ποια τρύπα χωρίς μιλιά.

Παλ­μός και ζω­ντά­νια

Όσοι/ες βρε­θή­κα­με στις συ­γκε­ντρώ­σεις δεν πρό­κει­ται να ξε­χά­σου­με εύ­κο­λα αυτή την ημέρα γιατί απο­τέ­λε­σε μια τομή σε μια πε­ρί­ο­δο πο­λι­τι­κής και κι­νη­μα­τι­κής ύφε­σης. Ο κό­σμος ξα­να­βγή­κε μα­ζι­κά στους δρό­μους με μια πρω­το­φα­νή ομο­θυ­μία. Στην Αθήνα η αστυ­νο­μία έκανε τη φαι­δρή εκτί­μη­ση για 170.000 κόσμο τη στιγ­μή που η συ­γκέ­ντρω­ση εκτει­νό­ταν από τη Συγ­γρού μέχρι τη Λε­ω­φό­ρο Αλε­ξάν­δρας και από το Χίλ­τον μέχρι το Μο­να­στη­ρά­κι. Δεν υπάρ­χει καμία υπερ­βο­λή στην πραγ­μα­τι­κή εκτί­μη­ση ότι οι συ­γκε­ντρώ­σεις μόνο στην Αθήνα άγ­γι­ξαν το ένα εκα­τομ­μύ­ριο αν­θρώ­πους στο δρόμο σε όλο το εύρος της ημέ­ρας. Χρεια­ζό­σουν πε­ρί­που μία ώρα για να φτά­σεις από το άγαλ­μα του Κο­λο­κο­τρώ­νη μέχρι τη Μη­τρο­πό­λε­ως. Τέ­τοια ήταν η πυ­κνό­τη­τα του κό­σμου και αντι­κα­το­πτρί­ζει τη θέ­λη­σή του να δη­λώ­σει την πα­ρου­σία του στο Σύ­νταγ­μα την ώρα που έπρε­πε. Όμως ήμα­σταν τόσοι πολ­λοί που δεν χω­ρού­σα­με όλοι. Παρά την απα­γό­ρευ­ση των αρχών να πε­τά­ξουν drones που θα κα­τέ­γρα­φαν τη λα­ο­θά­λασ­σα, οι χει­ρι­στές τους τα σή­κω­σαν στον αέρα και οι ει­κό­νες που μας έδω­σαν είναι συ­γκλο­νι­στι­κές. Ακόμη και στις πιο μα­κρο­σκο­πι­κές ει­κό­νες δεν μπο­ρεί να κα­τα­γρα­φεί στο σύ­νο­λό του το πλή­θος.

Εκα­το­ντά­δες πανό ερ­γα­τι­κών σω­μα­τεί­ων, φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων γέ­μι­ζαν το χώρο. Παι­δά­κια με χαρ­τό­νια που ζη­τού­σαν δι­καιο­σύ­νη, γο­νείς με πλα­κάτ που κα­τη­γο­ρού­σαν την κυ­βέρ­νη­ση, πο­λί­τες με φωνή που ζη­τού­σαν την πα­ραί­τη­ση Μη­τσο­τά­κη δη­μιούρ­γη­σαν ένα δυ­να­μι­κό κλίμα που διέ­φε­ρε από το αντί­στοι­χο των συ­γκε­ντρώ­σε­ων του Γε­νά­ρη. Πλέον ο κό­σμος δεν συ­μπα­ρα­στε­κό­ταν απλώς στους συγ­γε­νείς, πλέον διεκ­δι­κού­σε ενερ­γά απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση του εγκλή­μα­τος και της συ­γκά­λυ­ψης. Παρά τις προ­σπά­θειες απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης της συ­γκέ­ντρω­σης για ένα βαθιά πο­λι­τι­κό έγκλη­μα, κάτι τέ­τοιο δεν επι­τεύ­χθη­κε. Δε­κά­δες ση­μαί­ες της Πα­λαι­στί­νης, πανό φε­μι­νι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, αντι­φα­σι­στι­κά συν­θή­μα­τα και πλα­κάτ για το έγκλη­μα της Πύλου πλαι­σί­ω­ναν τα βα­σι­κά αι­τή­μα­τα. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στην εκ­δή­λω­ση εκτός από τους συγ­γε­νείς, πα­ρευ­ρέ­θη­κε η Μάγδα Φύσσα και η μη­τέ­ρα της Κυ­ρια­κής Γρίβα. Ένα γαϊ­τα­νά­κι αλ­λη­λεγ­γύ­ης, συλ­λο­γι­κής έκ­φρα­σης και αγώνα ξε­τυ­λί­χθη­κε μπρο­στά από το κοι­νο­βού­λιο.

Μα­ζι­κό­τη­τα και επι­μο­νή

Δεν είναι υπερ­βο­λή να πούμε ότι η αγορά νέ­κρω­σε εκεί­νη την ημέρα και η κοι­νω­νία ξα­να­ζω­ντά­νε­ψε. Κλει­στά έμει­ναν από με­γά­λα νυ­χτε­ρι­νά κέ­ντρα της πα­ρα­λια­κής μέχρι μικρά μα­γα­ζά­κια με­τα­να­στών στην Αχαρ­νών. Την ίδια στιγ­μή εθε­λο­ντές οδη­γοί ταξί με­τέ­φε­ραν αγόγ­γυ­στα τους δια­δη­λω­τές στο κέ­ντρο γιατί στις πλατ­φόρ­μες των σταθ­μών του ηλε­κτρι­κού γι­νό­ταν πα­νι­κός και ο κό­σμος έπρε­πε να πε­ρι­μέ­νει να πε­ρά­σουν τρεις και τέσ­σε­ρις συρ­μοί προ­κει­μέ­νου να επι­βι­βα­στεί. Ακόμη και τα πιο σκλη­ρά αφε­ντι­κά ή πο­λυ­ε­θνι­κές εται­ρεί­ες ανα­γκά­στη­καν υπό το βάρος της κοι­νω­νι­κής πί­ε­σης να προ­βούν σε συμ­βο­λι­κές κι­νή­σεις «συ­μπα­ρά­στα­σης», την ίδια στιγ­μή που τα πο­σο­στά των ερ­γα­ζο­μέ­νων που είχαν δη­λώ­σει ότι θα απερ­γή­σουν ξε­περ­νού­σαν κάθε προη­γού­με­νο. Είναι σαφές πως η προ­πα­γάν­δα των Γε­ωρ­γιά­δη-Βο­ρί­δη περί επι­κεί­με­νων επει­σο­δί­ων και απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης της χώρας δεν κα­τά­φε­ραν να φο­βί­σουν τον κόσμο που έσπευ­σε μα­ζι­κά προς τις συ­γκε­ντρώ­σεις χωρίς καμία δεύ­τε­ρη σκέψη. Αν ένα συ­μπέ­ρα­σμα βγαί­νει από την κα­τα­γρα­φή αυτής της ει­κό­νας είναι πως πλέον ο φόβος άλ­λα­ξε ορι­στι­κά στρα­τό­πε­δο.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν δεν πιά­νει το κα­ρό­το αρ­χί­ζει το μα­στί­γιο. Μετά το πέρας των ομι­λιών, η αστυ­νο­μία επι­δό­θη­κε και πάλι σε αι­σχρές βιαιό­τη­τες προ­κει­μέ­νου να δια­λύ­σει και να αμαυ­ρώ­σει το μή­νυ­μα της ημέ­ρας. Ρί­ψεις χη­μι­κών και κρό­του λάμ­ψης μέσα στον κόσμο και πάνω από εκατό συλ­λή­ψεις και προ­σα­γω­γές απλών πο­λι­τών στο σωρό. Τραυ­μα­τι­σμοί δη­μο­σιο­γρά­φων και πα­ρα­κρα­τι­κές πρα­κτι­κές των δελ­τά­δων στα στενά θύ­μι­σαν άλλες επο­χές που το σύ­στη­μα έτρε­με τη λαϊκή οργή. Παρά τους τρα­μπου­κι­σμούς και τις αλη­τεί­ες των ΜΑΤ του Χρυ­σο­χο­ΐ­δη, όμως, το πλή­θος δεν έκανε πίσω και επέ­στρε­φε στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος που θύ­μι­ζε πεδίο μάχης. Απο­κο­ρύ­φω­μα της αναί­τιας και προ­κλη­τι­κής κα­τα­στο­λής ήταν η χρη­σι­μο­ποί­η­ση της αύρας απέ­να­ντι σε ει­ρη­νι­κούς δια­δη­λω­τές μπρο­στά στο μνη­μείο του αγνώ­στου στρα­τιώ­τη που έκανε μέχρι και το Νίκο Ευαγ­γε­λά­το να ανα­ρω­τιέ­ται σε ζω­ντα­νή σύν­δε­ση γιατί συμ­βαί­νει αυτό. Ο κό­σμος στις 28/02 έδωσε τις κα­λύ­τε­ρες απα­ντή­σεις απέ­να­ντι σε όλους. Κα­τά­φε­ρε και έμει­νε στην πλα­τεία μέχρι τις έντε­κα και εί­κο­σι το βράδυ, την ώρα που ση­μειώ­θη­κε η σύ­γκρου­ση των τρέ­νων. Ήταν η κα­τα­κλεί­δα μιας ημέ­ρας που άλ­λα­ξε ορι­στι­κά την πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση στη χώρα.

Ανά­γκη συ­νέ­χειας

Είναι πολύ κομ­βι­κό η 28/02 να μην εξα­ντλή­σει τα όριά της στην εκτό­νω­ση μιας ημέ­ρας αλλά να απο­κτή­σει συ­νει­δη­τή συ­νέ­χεια ορ­γά­νω­σης και αγώνα. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη βρί­σκε­ται με την πλάτη στον τοίχο και πλη­ρώ­νει ετε­ρο­χρο­νι­σμέ­να έναν μακρύ λο­γα­ρια­σμό εγκλη­μά­των, ανι­κα­νό­τη­τας και ανε­λέ­η­των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών. Η επί­πλα­στη ει­κό­να της ευ­η­με­ρού­σας Ελ­λά­δας του 41% που ξε­πέ­ρα­σε τις «αρι­στε­ρές πα­θο­γέ­νειες» του πα­ρελ­θό­ντος κα­τέρ­ρευ­σε σαν έναν πύργο από τρα­που­λό­χαρ­τα. Ο Μη­τσο­τά­κης πλέον είναι εγκλω­βι­σμέ­νος στις δικές του αντι­φά­σεις.

Το πό­ρι­σμα του ΕΔΟ­Α­ΣΑ­ΑΜ έπει­σε και τον πιο άπι­στο σχε­τι­κά με τις επι­δό­σεις του στο ψεύ­δος ως πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο. Η Επι­τρο­πή κα­τέ­στη­σε σαφές με τον πιο εμ­φα­τι­κό τρόπο ότι οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές ήταν εκεί­νες που απο­ψί­λω­σαν από προ­σω­πι­κό το σι­δη­ρό­δρο­μο, που υπο­τί­μη­σαν το ζή­τη­μα της ασφά­λειας, που οδή­γη­σαν στην υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση και στην εγκα­τά­λει­ψη των υπο­δο­μών και που επέ­φε­ραν τε­λι­κά το αι­μα­τη­ρό έγκλη­μα. Οι υπέρ­μα­χοι των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και η Hellenic Train φέ­ρουν φαρ­διά πλα­τιά την υπο­γρα­φή τους στη σύ­γκρου­ση των τρέ­νων. Τα στοι­χεία σο­κά­ρουν τόσο στο κομ­μά­τι της απαρ­χαιω­μέ­νης λει­τουρ­γί­ας των σι­δη­ρο­δρό­μων εδώ και δε­κα­ε­τί­ες όσο και στην επι­βε­βαί­ω­ση της ύπαρ­ξης πα­ρά­νο­μης εύ­φλε­κτης ου­σί­ας στην εμπο­ρι­κή αμα­ξο­στοι­χία. Οι θε­ω­ρί­ες «συ­νω­μο­σί­ας» για τις οποί­ες βο­ού­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός έγι­ναν επί­ση­μο πό­ρι­σμα δίχως αμ­φι­σβή­τη­ση. Αυτός είναι και ο λόγος που η δια­χεί­ρι­ση των απο­κα­λύ­ψε­ων έγινε βρα­χνάς για την κυ­βέρ­νη­ση. Τα μπρος πίσω ανά­με­σα στο τε­θλιμ­μέ­νο ύφος των υπουρ­γών της από τη μία και τα ουρ­λια­χτά των ακρο­δε­ξιών στε­λε­χών της από την άλλη αντι­κα­το­πτρί­ζει τον πα­νι­κό της ΝΔ. Την ίδια στιγ­μή η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση δεί­χνει ανα­ντί­στοι­χη των με­γα­λειω­δών συ­γκε­ντρώ­σε­ων σε όλο τον κόσμο και αδυ­να­τεί με το συ­στη­μι­σμό της να εκ­φρά­σει τον κόσμο. Πρό­κει­ται για ένα πο­λι­τι­κό θέ­α­τρο σκιών που δεν πεί­θει κα­νέ­ναν.

Είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας ανά­γκη οι κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σί­ες από τα κάτω να πα­ρά­ξουν πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο. Να εμπλέ­ξουν κόσμο που ανα­ζη­τά πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση, να ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό σε αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Στην Ελ­λά­δα υπάρ­χει πολύ ση­μα­ντι­κή εμπει­ρία τέ­τοιας δια­δι­κα­σί­ας. Το σύν­θη­μα «δεν έχω οξυ­γό­νο» που ακού­στη­κε μέσα στα βα­γό­νια της φρί­κης έχει με­τα­φερ­θεί σε κάθε σπίτι σε κάθε γωνιά της χώρας. Η κοι­νω­νία ανα­ζη­τά απε­γνω­σμέ­να μια ανάσα ελευ­θε­ρί­ας και ελ­πί­δας μέσα σε ένα ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών και σκλη­ρής κα­τα­στο­λής. Είναι χρέος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς να ακού­σει, να μι­λή­σει και συν­δε­θεί με τους αν­θρώ­πους που βγή­καν στους δρό­μους μα­ζι­κά στις 28/02. Είναι χρέος δικό μας να ξα­να­πιά­σου­με το νήμα του αγώνα, της αλή­θειας και της δι­καί­ω­σης.

https://rproject.gr/article/mia-protofanis-laothalassa-tsakise-afigima-mitsotaki