Ως πόση ακόμη πίεση, (άγχος, ανασφάλεια και αβεβαιότητα), μπορεί να αντέξει, ένας Άνθρωπος σήμερα ; Ως πόση ακόμη υπομονή χρειάζεται να έχει, ώστε, να αντέξει την …«χωνεμένη» και καλά στερεωμένη πεποίθηση ότι σ’ αυτή – τούτη την ίδια του την χώρα τον αδικούνμόνιμα -χάνει, κοντολογίς , την ζωή του-, γιατί οι ηγέτες (που ο ίδιος, βεβαίως,εξέλεξε να τον αντιπροσωπεύσουν), δεν είχαν,όχι το περίσσευμα ή την αρετή, αλλά, την στοιχειώδη ευθύνη να αντιληφθούν και να προλάβουν μερικώς, έστω, το μεγάλο κακό που έρχονταν και μας βρήκε, τελικώς, όλους ;
- του Σπύρου Χ. Τάγκα |
| red line
Και ως πόση ακόμη, άραγε, πειθαρχία και υπαρξιακή καταπίεση (βλ. αυτοπεριορισμός και καταστολήαπό κάθε δικαίωμα), χρειάζεται, προκειμένου, να μη «ξεπλύνει», εντελώς, την αξιοπρέπεια της προσωπικής του υπόστασης : την έσχατη πίστη στον εαυτό του και στον συνοδοιπόρο του Άνθρωπο, τον συν – Άνθρωπο λες,που ανταμώνει καθημερινά στους δρόμους, στις πλατείες και στις γειτονιές της χώρας ; Αλήθεια, ως πόση ;
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία (και στην περίπτωση αυτή ισχύει πιότερο το γνωστό θυμοσοφικόν απόφθεγμα),ότι ο «άνθρωπος αντέχει όσο αντέχουν τα «κότσια» του», ήγουν, οι βιολογικές δυνάμεις – τα όρια του! Αυτά – τούτα, ασφαλώς,ποτέ δεν είναι ίδια για όλους : είναι διαφορετικά για τον κάθε άνθρωπο, διότι, δομήθηκαν υπό διαφορετικές συνθήκες, -χρόνους και τόπους, κατά την ανάπτυξη και ενηλικίωση του.
Ωστόσο, είναι προφανές ότι στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης έχει καταγραφεί ότι ο Άνθρωπος – όσο δυνατός κι αν είναι-, δεν μπορεί να αντέξει εύκολα (και για πολύ), συνθήκες βίαιης κοινωνικής μεταλλαγής και μετάλλαξης όπως αυτές που ισχύουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Για τούτο και παρατηρούνται, λίαν ευκόλως, φαινόμενα όπως η διάσπαση, το παραλήρημα, οι ασύμμετρες πράξεις, η γενικευμένη παράκρουση, η ίδια η αυτοχειρία με την έννοια της «άρνησης» και της «φυγής»από την εκφυλιστική (αλλότριαγια τον καθένα), πραγματικότητα.
Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι ο Άνθρωπος (εκ του κλασσικού άνω θρώσκω = βλέπω προς τα πάνω), δεν είναι γεννημένος μόνο για να αγχώνεται και να πιέζεται για το : «αν έχει δουλειά», για το : «πώς πάει η δουλειά» ή για το : «πώς θα πληρώσει τους ασήκωτους φόρους», ώστε, να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και να έχει, τρόπον τινά, τη ζωή στα χέρια του. Όθεν, ο Άνθρωπος –ας μη κοροϊδεύουμε πια …«εαυτούς και αλλήλους»-, είναι κυρίως, «πνευματικό όν» και για να ζήσει ως «πνευματικό όν» χρειάζεται, κυρίως, πνευματική «εργασία» και «τροφή» (μετά μπορεί να είναι και αυτό που είναι σήμερα).Το είδος και το επίπεδο της πνευματικής εργασίας και τροφής που θα επιλέξει είναι δική του και μόνον υπόθεση.
Από κει και πέρα (και σύμφωνα πάντα με την αυτάρκεια και αυτονομία που, οιονεί,έχει κατακτήσει), αποτελεί μείζον καθήκον του να παραμένει όσο το δυνατόν ψύχραιμος, γαλήνιος και απαθής, ώστε, να τονίζει ή να διαγράφει με την καλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα τις περιττές και πολλές φορές ανυπόφορες έγνοιες και σκοτούρες που του φορτώνουν, αείποτε, «από τα πάνω». Δηλαδή : οι κάθε είδους «εξουσίες»,«μπλοκ εξουσιών» και φατρίες ολιγαρχιών που σφετερίζονται (ανεξάρτητα χρώματος και εθνικότητας – πλέον είναι ξεκάθαρο), ακόμη και τις μέρες που θα ζήσουμε επί Γής…
s.h.tagas@hotmail.gr
