Η ριζοσπαστική Αριστερά μετά την 28η Φλεβάρη// του Αντώνη Νταβανέλου

Το μέγεθος και ο ριζοσπαστισμός των μεγάλων εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων της 28 Φλεβάρη ανοίγουν πιθανότητα μια «νέα κατάσταση» και, ως γνωστόν, τότε προκύπτουν «νέα καθήκοντα».

Στις 28 Φλε­βά­ρη η κι­νη­το­ποί­η­ση του κό­σμου από τα κάτω δεί­χνει την ανα­γκαιό­τη­τα, αλλά και τη δυ­να­τό­τη­τα, να γυ­ρί­σου­με σε­λί­δα στο λο­γα­ρια­σμό που άνοι­ξε το 2011, να διεκ­δι­κή­σου­με και να πά­ρου­με πίσω όσα έχασε ο κό­σμος μας μέσα από την επι­βο­λή της «μνη­μο­νια­κής» βαρ­βα­ρό­τη­τας –δη­λα­δή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων– μετά το ξέ­σπα­σμα της διε­θνούς κρί­σης του συ­στή­μα­τος.

 

Το πρώτο κα­θή­κον είναι να διεκ­δι­κη­θεί το κέρ­δι­σμα αυτής της νέας μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης από την Αρι­στε­ρά, από την πο­λι­τι­κή και τις πα­ρα­δό­σεις του ερ­γα­τι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­σμού. Μοιά­ζει αυ­το­νό­η­το, αλλά δεν είναι. Γιατί, για πα­ρά­δειγ­μα, ένα ρεύμα εκλο­γι­κί­στι­κου «ρι­ζο­σπα­στι­κού» λαϊ­κι­σμού (όπως το εκ­φρά­ζει το «Ούτε αρι­στε­ρά – Ούτε δεξιά – Μπρο­στά», της Πλεύ­σης Ελευ­θε­ρί­ας) μοιά­ζει να κερ­δί­ζει, του­λά­χι­στον στις δη­μο­σκο­πή­σεις, ένα υπο­λο­γί­σι­μο μέρος της οργής που προ­κά­λε­σε το έγκλη­μα στα Τέμπη. Το ζή­τη­μα είναι διε­θνές. Στη Γερ­μα­νία η Σάρα Βά­γκεν­κνε­χτ προ­κά­λε­σε μια ση­μα­ντι­κή διά­σπα­ση στην Αρι­στε­ρά, στρέ­φο­ντας προς τις λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κες τα­κτι­κές του εκλο­γι­κού «λαϊ­κι­σμού», χωρίς να δι­στά­ζει να πα­ρα­βεί τις δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές με τη ρα­τσι­στι­κή ακρο­δε­ξιά και να διεκ­δι­κεί ψή­φους με μια πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Η ήττα της Σάρας Βά­γκεν­κνε­χτ στις πρό­σφα­τες γερ­μα­νι­κές εκλο­γές είχε ως προ­ϋ­πό­θε­ση μια «αρι­στε­ρή στρο­φή» του Die Linke και την ανά­δει­ξη μιας νέας γε­νιάς ρι­ζο­σπα­στών ακτι­βι­στών στην ηγε­σία του. Εδώ το πρό­βλη­μα που αντι­με­τω­πί­ζου­με δεν είναι, του­λά­χι­στον για την ώρα, η ανά­δυ­ση και η επιρ­ροή ενός ρεύ­μα­τος ανά­λο­γου με τη γερ­μα­νι­κή BSW, αλλά μάλ­λον η πο­λι­τι­κή διά­χυ­ση και η σύγ­χυ­ση, που κά­νουν πολ­λούς «μνη­στή­ρες» (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Αν­δρου­λά­κω και Σ. Φά­μελ­λου…) να θέ­λουν να «ψα­ρέ­ψουν» μέσα στο πλατύ ρεύμα που εκ­φρά­στη­κε.

Πρό­γραμ­μα

Για να δώσει απο­τε­λε­σμα­τι­κά συ­νέ­χεια στη δράση του, ο κό­σμος των δια­δη­λώ­σε­ων της 28 Φλε­βά­ρη θα χρεια­στεί, στα­δια­κά, να συ­γκε­ντρω­θεί γύρω από ένα σαφές και συ­γκε­κρι­μέ­νο πρό­γραμ­μα ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών διεκ­δι­κή­σε­ων. Η πάλη για την ανα­τρο­πή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (που δεν αφορά μόνο τα τρένα, αλλά και τα νο­σο­κο­μεία, τα σχο­λεία, το ρεύμα, το φυ­σι­κό αέριο, το νερό κλπ) είναι ένα προ­φα­νές και πρώτο «κέ­ντρο» αυτού του ανα­γκαί­ου προ­γράμ­μα­τος. Όμως όχι το μόνο. Οι λέ­ξεις μι­σθός, σύ­ντα­ξη, ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, σύμ­βα­ση, κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, φόροι, δη­μό­σιος έλεγ­χος στις τιμές, κα­τοι­κία κ.ο.κ. απο­τε­λούν τις «συ­ντε­ταγ­μέ­νες» μιας ανα­γκαί­ας συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­σης της ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής πεί­ρας της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας που μπο­ρεί να απο­κρυ­σταλ­λώ­σει ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο και κρου­στι­κό «με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα», ανα­γκαίο και ικανό για να αλ­λά­ξει η κα­τά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζει ο κό­σμος μας. Στην απαρ­χή της τρέ­χου­σας πε­ριό­δου, την επο­μέ­νη των Τε­μπών, το ΚΚΕ εκ­δή­λω­σε μια αδι­καιο­λό­γη­τη απέ­χθεια απέ­να­ντι στην πάλη για την ανα­τρο­πή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, και μά­λι­στα με «φλας αρι­στε­ρά», ισχυ­ρι­ζό­με­νο ότι είτε υπό δη­μό­σιο είτε υπό ιδιω­τι­κό έλεγ­χο οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις και ορ­γα­νι­σμοί πα­ρα­μέ­νουν… κα­πι­τα­λι­στι­κοί. Ήταν και είναι μια πα­θη­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση ενός κομ­βι­κού ση­μεί­ου του προ­γράμ­μα­τος των «από πάνω». Είναι γε­γο­νός ότι κάτω από την πίεση της συ­γκυ­ρί­ας, η τάση αυτή δεί­χνει να «μα­ζεύ­ε­ται» από την ηγε­σία του ΚΚΕ και αυτό είναι θε­τι­κό νέο.

Δράση στο κί­νη­μα

Όμως για την Αρι­στε­ρά το πρό­γραμ­μα ποτέ δεν ταυ­τι­ζό­ταν με κά­ποιες «λα­μπρές» ιδέες ριγ­μέ­νες στο χαρτί. Το πρό­γραμ­μα συ­μπυ­κνώ­νει δυ­να­τό­τη­τες δρά­σης, πι­θα­νό­τη­τες νίκης, συ­γκε­κρι­μέ­νες σχέ­σεις με τα όρ­γα­να πάλης των μαζών. Σή­με­ρα η κα­τά­στα­ση που όλοι αντι­με­τω­πί­ζου­με στα συν­δι­κά­τα, στις ορ­γα­νω­μέ­νες μορ­φές του νε­ο­λαι­ί­στι­κου κι­νή­μα­τος, στις συλ­λο­γι­κό­τη­τες στις συ­νοι­κί­ες κ.ο.κ. είναι πιο δύ­σκο­λη απ’ ό,τι σε προη­γού­με­νες με­γά­λους ξε­ση­κω­μούς και, εν πάση πε­ρι­πτώ­σει, κα­τώ­τε­ρη των απαι­τή­σε­ων της συ­γκυ­ρί­ας. Η ενό­τη­τα στη δράση από τα κάτω με στόχο να κλι­μα­κω­θούν οι δυ­να­τό­τη­τες αντί­στα­σης του κό­σμου μας, μια συ­γκρο­τη­μέ­νη και γε­νι­κευ­μέ­νη ενω­τι­κή-μα­χη­τι­κή τα­κτι­κή μέσα στο κί­νη­μα και τα όρ­γα­νά του, είναι κατά τη γνώμη μας ένα σπου­δαίο «προ­γραμ­μα­τι­κό» στοι­χείο. Στον αντί­πο­δα βρί­σκε­ται η πο­λι­τι­κή πα­θη­τι­κό­τη­τα, έστω κι αν κρύ­βε­ται πίσω από κα­τε­βα­τά «επα­να­στα­τι­κού» βερ­μπα­λι­σμού.

Συ­ζή­τη­ση

Μια τέ­τοια ενω­τι­κή και συ­νά­μα ρι­ζο­σπα­στι­κή/μα­χη­τι­κή τα­κτι­κή γί­νε­ται ανα­γκαία για να αντι­με­τω­πι­στούν πτυ­χές των διε­θνών εξε­λί­ξε­ων. Ο κό­σμος μας βομ­βαρ­δί­ζε­ται από ει­κό­νες θρα­σύ­τα­των προ­κλή­σε­ων, όπως του Τραμπ και άλλων «ηγε­τών». Για να στη­ρι­χτεί και να συ­νε­χί­ζει να πα­λεύ­ει έχει ανά­γκη να στη­ρι­χτεί σε δύ­να­μη αρι­στε­ρής συλ­λο­γι­κό­τη­τας που επι­ζη­τά να ανα­με­τρη­θεί στην πράξη με τα κα­θή­κο­ντα που γί­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά με­γα­λύ­τε­ρα και σκλη­ρό­τε­ρα. Δεν πρό­κει­ται για έκ­κλη­ση σε ενό­τη­τα δρά­σης γύρω από τον σή­με­ρα υπαρ­κτό μέσο όρο πο­λι­τι­κής, που μπο­ρεί να βρί­σκε­ται κοντά στα όρια του δια­λυ­τι­σμού. Αντί­θε­τα, η ενό­τη­τα στη δράση δη­μιουρ­γεί τις κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και ξε­κα­θα­ρι­σμά­των που σή­με­ρα πα­ρα­μέ­νουν ανα­γκαία. Γιατί, για πα­ρά­δειγ­μα, όσες-οι κατά την προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο «διά­λε­ξαν» τον Πού­τιν (ή τον Σι…) ως αντί­βα­ρο στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, σή­με­ρα κιν­δυ­νεύ­ουν να δια­πι­στώ­σουν ότι «αγό­ρα­σαν» μαζί με τον Πού­τιν και τον Τραμπ, ή αύριο μαζί με τον Σι τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες…

Πο­λι­τι­κή

Αργά ή γρή­γο­ρα, η κι­νη­μα­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση που εκ­δη­λώ­θη­κε στις 28 Φλε­βά­ρη θα φτά­σει σε ανα­μέ­τρη­ση στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει το εκλο­γι­κό πεδίο. Στην επαύ­ριο των με­γά­λων συλ­λα­λη­τη­ρί­ων η εφη­με­ρί­δα «Τα Νέα», η προ­πα­γαν­δι­στι­κή ναυαρ­χία του Βαγγ. Μα­ρι­νά­κη, άνοι­ξε ξανά τη συ­ζή­τη­ση για έναν «με­γά­λο συ­να­σπι­σμό» (της ΝΔ, με ή χωρίς Μη­τσο­τά­κη, του ΠΑΣΟΚ ή και άλλων «πρό­θυ­μων»), προ­βλέ­πο­ντας αδιέ­ξο­δο κυ­βερ­νη­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας στις επό­με­νες εκλο­γές, όποτε κι αν αυτές γί­νουν. Υπό κα­νο­νι­κές συν­θή­κες στα ανά­λο­γα σχέ­δια θα έπρε­πε να μπο­ρού­με να αντι­τά­ξου­με το σχέ­διο «με­γά­λη Αρι­στε­ρά», από το ΚΚΕ ως την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ που (ανε­ξάρ­τη­τα από συ­γκε­κρι­μέ­νες ορ­γα­νω­τι­κές μορ­φές) θα μπο­ρού­σε να στη­ρί­ζει μια πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση της ερ­γα­τι­κής διεκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας. Σε αντί­θε­ση με άλλες σύγ­χρο­νες «εμπει­ρί­ες» (πχ στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή ή στη Γαλ­λία) αυτό εδώ και τώρα δεν είναι εφι­κτό. Το ΚΚΕ απέ­χει και πα­ρα­μέ­νει εχθρι­κό απέ­να­ντι σε κάθε «κί­νη­ση» που δη­μιουρ­γεί συν­θή­κες ενω­τι­κής δρά­σης, πα­ρό­τι δεν έχει μέχρι σή­με­ρα κα­τορ­θώ­σει να εκ­φρά­σει γύρω από τον εαυτό του το ευ­ρύ­τε­ρο ρεύμα του ερ­γα­τι­κού/λαϊ­κού ρι­ζο­σπα­στι­σμού. Οι δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, ισχυ­ρί­ζο­νται ότι θα λύ­σουν αυτά τα κα­θή­κο­ντα «χτί­ζο­ντας κόμμα» χωρίς να απα­ντά­νε στο ερώ­τη­μα του πο­λι­τι­κού χρό­νου: σε εβδο­μά­δες, μήνες, χρό­νια, δε­κα­ε­τί­ες; Το ΜΕ­ΡΑ­25 πα­ρα­μέ­νει σε μια κα­τά­στα­ση ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής «χα­λα­ρό­τη­τας» που επι­τρέ­πει στην Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας να το ξε­περ­νά πα­ρό­τι είναι ένα απο­κλει­στι­κά προ­σω­πο­πα­γές «κόμμα».

Σε αυτήν τη συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τά­στα­ση, το κα­θή­κον για να ανοί­ξει ένας δρό­μος ανά­με­σα στις συμ­με­τρι­κές συ­μπλη­γά­δες του σε­χτα­ρι­σμού και του πο­λι­τι­κού και­ρο­σκο­πι­σμού, ανα­τί­θε­ται σε όσους το ανα­γνω­ρί­ζουν.

Πρό­σφα­τα κι­νού­νται σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση ορ­γα­νώ­σεις όπως η Ανα­μέ­τρη­ση, η Με­τά­βα­ση, το Ξε­κί­νη­μα, το Δί­κτυο για τα Κοι­νω­νι­κά και Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα, η ΑΠΟ, η ΚΕΜΑ, η ΔΕΑ και ένας αριθ­μός ανέ­ντα­χτων αγω­νι­στών-στριών.

Προ­φα­νώς η ανα­γνώ­ρι­ση του κα­θή­κο­ντος δεν αρκεί, αλλά δεν είναι δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας. Αυτός ο χώρος πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως «κι­νη­τή­ρας», ως πόλος ενω­τι­κής και συ­νά­μα ξε­κά­θα­ρης αρι­στε­ρής-ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής. Όχι για να κλει­στεί στον εαυτό του. Αλλά για να μπο­ρέ­σει να επι­βά­λει τα ανα­γκαία ευ­ρύ­τε­ρα «ανοίγ­μα­τα» στο κι­νη­μα­τι­κό και πο­λι­τι­κό πεδίο, υπό σα­φείς πο­λι­τι­κούς όρους.

Αυτή η προ­σπά­θεια γί­νε­ται πιο επεί­γου­σα και πιο επι­βε­βλη­μέ­νη στις συν­θή­κες μετά τις 28 Φλε­βά­ρη.

https://rproject.gr/article/i-rizospastiki-aristera-meta-tin-28i-flevari