Όταν τα γεγονότα περάσουν, και αλέσει ο καιρός τα στάρια που μαζεύτηκαν, όλες τις σκέψεις και τις πράξεις, είναι πιο εύκολο να σκεφτείς το σωστό και το λάθος, εκείνο που έπρεπε και εκείνο που δεν έπρεπε να γίνει, το σπουδαίο και το ασήμαντο. Αλλά όταν η βουή είναι ακόμη στους δρόμους και σκεπάζει τις φωνές, κι ο φόβος σκιάζει τις επιθυμίες, όταν βράζει ο καιρός και πρέπει να αποφασίσεις, χωρίς εκ των υστέρων σκέψεις, χωρίς εικόνα του όλου μερικές φορές, όταν η μέρα που ξημερώνει δεν ξέρεις αν θα σε βρει σε μια έπαλξη ή σε μια ανυπαρξία, και ίσως όσα ακολουθήσουν να σε διαψεύσουν και να σε ξεχάσουν, ώστε να μη μένει κανένα ίχνος της επιθυμίας και της συνεισφοράς σου στην ιστορία…
«Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά…», όπως έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης. Ακόμα περισσότερο οι μη ήρωες. Οι καθημερινοί. Εμείς. Που εδώ που τα λέμε ταιριάζουμε περισσότερο σε έναν πιο πάνω στίχο του ποιητή, «σαν έρθει ο θέρος/ προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια σ’ άλλο χωράφι».
Αλλά ωστόσο καλείσαι πάντα να επιλέξεις, να πάρεις θέση, και να επιμείνεις στην επιλογή σου, κι ας σε τρομάζουν οι λάμψεις από τις πανοπλίες. Αν έχεις αποφασίσει να επιμένεις με ό,τι θεωρείς δικαιοσύνη και αλήθεια, κι ας διαψεύδεσαι, κι ας μη ξέρεις καμιά φορά τι είναι δικαιοσύνη και τι αλήθεια. Αισθάνεσαι ωστόσο.
Κι όμως απορείς, από που έρχεται αυτό το αίσθημα; Γιατί αυτό κι όχι το άλλο; Γιατί να βρίσκεσαι αδιάκοπα από τη μεριά εκείνων που δεν νίκησαν ως τώρα και να περιμένεις ωστόσο μια νίκη;
Το ερώτημα και η απάντηση δεν είναι μεταφυσικά. Δεν είναι εσωτερικές παρορμήσεις. Οι επικές αναμετρήσεις του εαυτού με το πεπρωμένο. Είναι γεγονότα, συμβάντα, ιδέες, αισθήματα, επηρεασμοί, ο γύρω χώρος. Οι θόρυβοι και οι αιτίες.
Εμείς, η γενιά μου, μεγάλωσε μέσα στη δικτατορία. Κλήθηκε να δει. Κατάλαβε, ό,τι κατάλαβε και κυρίως αισθάνθηκε. Πολλοί, αρκετοί, έστω κάμποσοι, επέλεξαν να ενταχθούν. Με το ρίσκο. Δεν αξιολογώ επιλογές. Αναζητώ τις αιτίες.
Παρόμοια κάθε φορά και κάθε γενιά. Για κάθε εποχή. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Και κάθε φορά θέλει τις δικές της αιτίες και τις δικές της αφορμές. Όσο κι αν προσπαθούν να πειθαρχήσουν τους ανήσυχους.
Θέλω να πω, πως η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών, είναι το καταλυτικό γεγονός της εποχής μας. Οριοθετεί ένα πριν από ένα μετά. Οι κυβερνώντες και οι εξουσιαστές ξέρουν πως αυτές οι κοινωνικές παλίρροιες ακολουθούνται από άμπωτη. Πως θα τραβηχτούν τα νερά, θα δουλέψουν κατάλληλά κι οι μηχανές της αφομοίωσης, θα ξεχαστεί. Κι ωστόσο ανησυχούν, όχι μόνο γιατί δεν γίνεται πάντα έτσι, αλλά κυρίως γιατί τα νερά που φούσκωσαν έχουν αφήσει γόνιμα εδάφη πίσω τους, ακόμη κι αν προσωρινά αποσύρονται.
Δείτε ας πούμε. Το Σάββατο 22 Μαρτίου στο Σύνταγμα έγινε η αντιφασιστική και αντιρατσιστική συναυλία. Εκεί μίλησαν δυο πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους στο τρένο των Τεμπών και δυο μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στο άλλο έγκλημα, της Πύλου. Στις προηγούμενες διαδηλώσεις μίλησαν οι μανάδες που χάσανε τα παιδιά τους σε άλλες περιπτώσεις εγκληματικής αδράνειας ή δράσης της πολιτείας. Σε ένα ενιαίο έγκλημα εντάσσονται όλα. Αυτή είναι η συνείδηση της εποχής μας.
Ο Νίκος Πλακιάς είπε: «Μετά τις 28 Φεβρουαρίου του 2023, άρχισα να συνειδητοποιώ τι γίνεται, κατάλαβα της αδικία, κατάλαβα ότι ποτέ κανένα παιδί πάλι, ό,τι εθνικότητας να είναι, όποιο και να είναι το χρώμα του, δεν πρέπει να χαθεί άδικα».
Οδυνηρός τρόπος για να γνωρίσεις. Αλλά το να μάθεις έχει οδύνη. Όπως οδύνη είναι και όταν γνωρίζεις. Δεν είναι αναγκαίο να διδαχτούμε όλοι κατά τον ίδιο τρόπο. Ήδη μια γενιά μαθαίνει κι ένας ολόκληρος κόσμος ξέρει πια.
Κι ωστόσο το ερώτημα με όλη τη δραματικότητα του παραμένει, γιατί πρέπει οι άνθρωποι να φτάνουν σε μια τέτοια οδύνη, την υπέρτατη, προκειμένου να αντιληφθούν, να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα;
https://kommon.gr/paremvaseis/item/22202-giati-i-gnosi-na-echei-tosi-odyni-tou-thanasi-skamnak
Σχόλια (0)