Επανένωση ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς θα έπρεπε να συμβεί μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει να αυτοκαταργηθεί επίσημα ως κόμμα και τα μέλη και στελέχη του να ενταχθούν στη Νέα Αριστερά. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαμε να θωρήσουμε ότι όντως έχει συμβεί η (έμπρακτη) αυτοκριτική, δηλαδή ο όρος που έχει θέσει η Νέα Αριστερά, έστω και με τεράστια καθυστέρηση.
Για να μη σκεφτούν κάποιοι/ες αναγνώστες/ριες πως έχω «λαλήσει», σπεύδω να διευκρινίσω ότι έχω πλήρη επίγνωση πως το παραπάνω δεν είναι απλώς εξωπραγματικό, είναι σενάριο (πολιτικο)επιστημονικής φαντασίας (τουλάχιστον υπό τις παρούσες αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες). Και βέβαια είναι αλήθεια πως η αντίστροφη περίπτωση είναι λιγότερο εξωπραγματική. Ας ασχοληθούμε λοιπόν λίγο με τη λιγότερο εξωπραγματική αντίστροφη περίπτωση.
Κύρκος Δοξιάδης
Η αυτοκατάργηση της Νέας Αριστεράς και η επιστροφή των μελών της στον ΣΥΡΙΖΑ είναι λιγότερο εξωπραγματική διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περισσότερους βουλευτές, προς το παρόν υπερτερεί κατά (ας πούμε) 4% στις δημοσκοπήσεις (στα χαμηλά ποσοστά που βρίσκονται και τα δύο κόμματα αυτό σημαίνει σχεδόν τετραπλάσιο ποσοστό από εκείνο της Νέας Αριστεράς) και κυρίως επειδή ακόμη κατέχει τα συμβολικά και υλικά προνόμια του παλαιού κόμματος της Αριστεράς: την ιστορική ονομασία «ΣΥΡΙΖΑ», τα πολυώροφα γραφεία στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Ας δούμε όμως τι θα σήμαινε αυτοδιάλυση και επιστροφή της Νέας Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ από πλευράς πολιτικο-ιδεολογικής και επικοινωνιακής. Γνωρίζω πως η επιστροφή, αν συνέβαινε, θα γινόταν σταδιακά –ίσως και να μη δηλωνόταν καν ως τέτοια. Θα ξεκινούσε ως εφαρμογή των αποφάσεων της Νέας Αριστεράς περί «λαϊκού μετώπου», διά της «μεθόδου του αποκλεισμού», σε κοινοβουλευτικό τουλάχιστον επίπεδο, θα περνούσε σε συνεργασία αποκλειστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ και μια πιθανή πρώτη κατάληξη θα ήταν η συγκρότηση κοινής κοινοβουλευτικής ομάδας ή έστω η συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου για τις επόμενες εκλογές. Αν είχαμε μια τέτοια -σταδιακή έστω- εξέλιξη, το πιθανότερο είναι πως το αργότερο μέχρι τις επόμενες ή λίγο μετά τις επόμενες εκλογές θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία της επανένωσης και η Νέα Αριστερά θα ήταν πλέον παρελθόν.
Τυπικά λοιπόν σε λιγότερο από τρία χρόνια, και ουσιαστικά σε λιγότερο από έναν χρόνο μετά το ιδρυτικό της συνέδριο, η Νέα Αριστερά θα είχε αυτοκαταργηθεί. Χαριτολογώντας, θα λέγαμε πως σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στο βιβλίο Γκίνες για το παγκόσμιο ρεκόρ του βραχυβιότερου πολιτικού κόμματος. Πιο σοβαρά, θυμίζω πως το ιδρυτικό συνέδριο του περασμένου Νοεμβρίου δεν ήταν ένα τυπικό γεγονός –δεν ήταν κάποιοι που μαζεύτηκαν ξαφνικά και είπαν ότι φτιάχνουν δικό τους κόμμα. Η κοινοβουλευτική ομάδα αλλά και οι οργανώσεις βάσης προϋπήρχαν σχεδόν έναν χρόνο, είχαν γίνει προσυνεδριακές διαδικασίες, είχαν εκλεγεί σύνεδροι, το συνέδριο κράτησε τέσσερις μέρες, έγιναν ουσιαστικές συζητήσεις, με σχεδόν άψογη διοργάνωση τυπικά και ουσιαστικά, ψηφίστηκαν καταστατικό και θέσεις, εκλέχτηκαν Κεντρική Επιτροπή και πρόεδρος.
Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, που δεν έχει σχέση ούτε με τη Νέα Αριστερά ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, άνετα θα μπορούσε να πει: «Καλά, θέατρο παίζατε όλο αυτό το διάστημα μέχρι και το ιδρυτικό σας συνέδριο;» Δεν πιστεύω πως όσα μέλη ή στελέχη της Νέας Αριστεράς «αλληθωρίζουν» προς την επανένωση με τον ΣΥΡΙΖΑ αγνοούν την πασιφανή αυτογελοιοποίηση που θα συνεπαγόταν μια τέτοια εξέλιξη σε επικοινωνιακό επίπεδο. Φαίνεται όμως πως δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα. Από τη διεξαγωγή του ιδρυτικού συνεδρίου της Νέας Αριστεράς αυτές τις μέρες συμπληρώθηκε ένα εξάμηνο. Και έναν χρόνο νωρίτερα είχαν συμβεί οι αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησαν στη συγκρότηση του νέου κόμματος. Για όσους δεν είχαν πάρει απόφαση ότι ίδρυση ενός νέου κόμματος σημαίνει επανεκκίνηση της Αριστεράς από το μηδέν, η εξακολούθηση των εξαιρετικά χαμηλών δημοσκοπικών επιδόσεων της Νέας Αριστεράς είναι όντως αποκαρδιωτική. Γνωρίζουν βέβαια ότι και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά έχει καταβαραθρωθεί, αλλά φαίνεται πως τους αρκούν τα συμβολικά και υλικά «προνόμια» που ανέφερα πιο πάνω.
Ας μην παρερμηνευτώ, δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα μέλη ή στελέχη της Νέας Αριστεράς, ούτε βέβαια είμαι σε θέση να γνωρίζω τη βαθύτερη ψυχοσύνθεση ή τις μύχιες προθέσεις οιουδήποτε. Πολλοί άλλωστε πιθανότατα αμφιταλαντεύονται ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. Διακρίνω όμως ένα ιδεολογικό μόρφωμα που φαίνεται πως διαχέεται στο νέο κόμμα και που θα ονόμαζα λανσάροντας τον νεολογισμό «μεγαλοκομματισμός». Η πραγματική ιστορική βάση τού εν λόγω ιδεολογικού μορφώματος είναι ότι κάποτε το κόμμα της Αριστεράς υπήρξε όντως μεγάλο και κραταιό. Η ιδεολογική πλάνη συνίσταται στην πεποίθηση ότι μόνο ως μεγάλο κόμμα μπορεί να υπάρχει η Αριστερά.
Ομότιμος καθηγητής της Κοινωνικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/472237_megalokommatismos
Σχόλια (0)