Ο κόσμος άργησε. Κι όταν «έφτασε», δεν πήγε ψωμί.
Κουβάλησε λόγια που γίναν ντροπές, αλλά δεν έγιναν τύψεις.|
Για εβδομάδες τα παιδιά της Γάζας μετρούσαν τις ώρες με βόμβες! Μάθαιναν να ξεχωρίζουν τον ήχο από τα drones, πριν ακόμα μάθουν να προφέρουν τη λέξη «ψωμί» και η «αναισθησία» δεν έλειπε μόνο από τις επεμβάσεις, έλειπε κι από όλους εκείνους που μπορούσαν να κάνουν πολλά, αλλά είχαν αποφασίσει να παραμείνουν ουδέτεροι.
Λευτέρης Τηλιγάδας
Μόλις έντεκα εβδομάδες μετά την απόλυτη πολιορκία 2,2 εκατομμύριων περίπου αμάχων με τους περισσότερους από τους μισούς να είναι παιδιά και ανήλικοι (κάτω των 18 ετών) και την σιωπή των ερειπίων να μην μπορεί να ανεχτεί πλέον κανένα άλλοθι, η διεθνής κοινότητα αναγκάστηκε να βρει («και καλά!») τη φωνή της. Όχι φυσικά από ευαισθησία, αλλά από ντροπή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μιλά για «καταστροφική κατάσταση». Η Βρετανία παγώνει εμπορικές συμφωνίες. Ο Βρετανός ΥΠΕΞ καταγγέλλει την κυβέρνηση Νετανιάχου ότι «απομονώνει το Ισραήλ», λες και κανείς δεν θυμάται ότι μόλις χθες, η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, πουλούσε όπλα, υπέγραφε συμφωνίες και έκανε τα στραβά μάτια σε κάθε καταγγελία για εγκλήματα πολέμου. Ο Καναδάς και η Γαλλία κάνουν δηλώσεις ανθρωπισμού με στόμφο και δάκρυ με την Γαλλία μάλιστα να υπόσχεται «κάποτε» αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, ως ευχή. Η Κάγια Κάλας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από δυόμισι μήνες σιωπής δήλωσε ότι «η ανθρωπιστική βοήθεια είναι σταγόνα στον ωκεανό» και απείλησε το Ισραήλ με «επανεξέταση» των συμφωνιών. Όμως οι βόμβες και ο λιμός πέφτουν τώρα. Τα φαντάσματα γεννιούνται τώρα. Οι κραυγές ακούγονται τώρα. Και όλοι αυτοί, όταν οι βομβαρδισμοί εξαφάνιζαν ολόκληρες οικογένειες από τα μητρώα των ζωντανών, δεν ήταν πουθενά.
Ο κόσμος άργησε. Κι όταν ήρθε, δεν έφερε ψωμί. Έφερε τύψεις που μετέτρεψαν τον ανθρωπισμό σε πρόσχημα εξιλέωσης.
Δεν είναι αλληλεγγύη αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες. Είναι διπλωματικός πανικός για να «ρίξουν στάχτη» στα εσωτερικά ακροατήρια των χωρών τους και να διασώσουν την υπόστασή τους, όχι τη Γάζα.
- UNICEF: «Ένα παιδί τραυματίζεται ή σκοτώνεται κάθε 10 λεπτά».
- Γιατροί Χωρίς Σύνορα: «Κάνουμε επεμβάσεις χωρίς αναισθησία».
- Διεθνής Αμνηστία: «Έγκλημα πολέμου».
- ΟΗΕ: «Η πείνα χρησιμοποιείται ως όπλο».
Και παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση Νετανιάχου συνεχίζει αμετανόητη. Ανακοινώνει επεκτάσεις. Ο στρατηγός Ζαμίρ το διατύπωσε χωρίς ντροπή: «Θα εκκαθαρίσουμε και θα καταστρέψουμε τις τρομοκρατικές υποδομές μέχρι την πλήρη ήττα της Χαμάς». Λες και τα κορμιά των παιδιών είναι υποδομές, λες και τα νοσοκομεία είναι στρατηγεία και βάσεις εκτόξευσης πυραύλων.
Δεν υπάρχει καμία αθώα ουδετερότητα. Η σιωπή σκοτώνει το ίδιο με τις βόμβες. Η υποκρισία των κρατών που στήριξαν, συγχώρησαν, ή απλώς παρέμειναν ακίνητα, ήταν όλα όσα υπηρέτησαν αυτή τη γενοκτονία. Δεν είναι μόνο το Ισραήλ υπεύθυνο για το αίμα, είναι κι αυτοί που άργησαν. Είναι κι αυτοί που περίμεναν να πεθάνουν πρώτα κατά χιλιάδες οι άνθρωποι, για να θυμηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε μια στιγμή όπου ο κόσμος παρακολουθεί με κόμπο στο στομάχι την καθημερινή σφαγή αμάχων στη Γάζα – μια σφαγή που οι διεθνείς οργανισμοί χαρακτηρίζουν πλέον ανοιχτά ως ενδεχόμενη γενοκτονία – η ελληνική κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται απλά και μόνο την αξιοθρήνητη ουδετερότητά της, αλλά επιτρέπει στα μέλη της να περάσουν και στην απέναντι όχθη της ιστορίας: εκεί όπου δεν είναι αρκετό να ανέχεσαι την αδικία, αλλά, ακόμα χειρότερα, να την χειροκροτάς. Και αν η σιωπή του πρωθυπουργού Μητσοτάκη στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ είναι ήδη ενδεικτική, ο κυνισμός του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη ξεπερνά τα όρια της προσβολής στη νοημοσύνη και την ηθική.
Την ώρα που νοσοκομεία, σχολεία και προσφυγικοί καταυλισμοί ισοπεδώνονται, την ώρα που ο ΟΗΕ προειδοποιεί για επικείμενο λιμό, ο κ. Γεωργιάδης παρίσταται με πανηγυρικό ύφος σε εορταστική εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας, δηλώνοντας περήφανα ότι το Ισραήλ είναι «ο καλύτερος φίλος και σύμμαχος της Ελλάδας». Κι αν αυτή η δήλωση θα μπορούσε από κάποιους να χαρακτηριστεί ως διπλωματική, η συνέχειά της αποκαλύπτει την πολιτική του γύμνια και τον ηθικό απονευρισμό του. Σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τη στάση του, επιστρατεύει το τραγικά φαιδρό και αδιανόητο επιχείρημα ότι «το Ισραήλ μάς έδωσε 12 βαθμούς στη Eurovision». Ποια αβυσσαλέα σύγχυση επιτρέπει τέτοιες συγκρίσεις, την ώρα που παιδιά πεθαίνουν από αφυδάτωση ή τρυπώνουν κάτω από ερείπια για να μην τα σκοτώσουν τα dromes;
Αλλά το χειρότερο έρχεται όταν ο ίδιος, με ύφος καταξιωμένου πολιτικού αναλυτή, ισχυρίζεται πως η Χαμάς φέρει αποκλειστικά την ευθύνη για την καταστροφή, επειδή «δεν επιστρέφει τους ομήρους». Ακόμη και μπροστά σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η ελληνική κυβέρνηση δια του υπουργού της Υγείας αναπαράγει τη γραμμή της πλήρους αθώωσης του Ισραήλ. Λες και δεν υπάρχουν διεθνείς ρήτρες για την προστασία των αμάχων. Και ολοκληρώνει το ρεσιτάλ του λέγοντας ότι «το Ισραήλ δείχνει σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη και την ελευθερία». Είναι μια δήλωση που «παίζει στις οθόνες» μας, μαζί με τις εικόνες από τη Γάζα που δείχνουν σωρούς νεκρών παιδιών και απεγνωσμένους γιατρούς να χειρουργούν χωρίς αναισθητικό. Αυτή η δήλωση δεν είναι απλώς προκλητική — είναι μια πράξη ρητορικής βίας, μια προσβολή στα θύματα και στην αλήθεια, που ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας, την επιβραβεύει διατηρώντας τον κυνικό «γυρολόγο της φανφάρας» στη θέση του.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Όταν ο Έλληνας Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Σταύρος Παπασταύρου, μιλά για «βιώσιμη ανάπτυξη», «στήριξη της ενεργειακής μετάβασης» και «σεβασμό στο περιβάλλον», ενώ εγκαινιάζει μια νέα θερμοηλεκτρική μονάδα φυσικού αερίου 600 εκατομμυρίων ευρώ με ισραηλινή συμμετοχή, δεν κάνει απλώς ρητορικό ακροβατισμό. Προσπαθεί να βαφτίσει το ορυκτό καύσιμο… πράσινη πολιτική. Και το χειρότερο: προσπαθεί να ντύσει τη «στρατηγική συνεργασία» με την Ισραηλινή κυβέρνηση με τον μανδύα της «προόδου».
Μα πόσο «καθαρή» είναι μια επένδυση που βασίζεται σε φυσικό αέριο, το έτος 2025, όταν η επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί πως κάθε νέο έργο ορυκτών καυσίμων μας σπρώχνει πιο βαθιά στην κλιματική κρίση; Και πόσο ανθρώπινο μπορεί να είναι ένα αναπτυξιακό μοντέλο, όταν οι εταίροι του είναι υπουργοί ενός κράτους που κατηγορείται ανοιχτά για εγκλήματα πολέμου και χρήση της πείνας ως όπλο; Η συμμετοχή του Ισραηλινού Υπουργού Ενέργειας στο πανηγυρικό κλίμα της υπογραφής δεν αποτελεί τιμή. Ο κ. Eli Cohen δεν ήρθε μόνο για να πουλήσει τεχνογνωσία; Δεν ήρθε για να δηλώσει με την παρουσία του, στο «φόντο» του κάδρου, ότι η διεθνής κοινότητα όχι μόνο ανέχεται το ισραηλινό καθεστώς βίας και κατοχής, αλλά το επιβραβεύει και με οικονομικές συμφωνίες, σαν να μη συμβαίνει τίποτα στη Γάζα;
Βέβαια, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε στον ΣΚΑΪ για να μας πει – ως συνήθως με μια «γραβάτα υποκρισίας» – ότι «έχουμε ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της κατάπαυσης του πυρός» και ότι «πρέπει το Ισραήλ να σταματήσει». Μόνο που κανείς δεν ξέχασε ότι λίγες μέρες πριν, στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν είπε τίποτα γι’ αυτά. Και η αποκορύφωση ήρθε όταν δήλωσε πως αν μπορέσει θα γίνει «γεφυροποιός»: «Η Ελλάδα δεν παραμένει καθόλου σιωπηλή στο ζήτημα αυτό, αλλά αν μπορούμε να παίξουμε τον ρόλο του γεφυροποιού σκοπεύουμε να το κάνουμε», είπε.
Ποιος; Ο ηγέτης μιας χώρας που δεν υπέγραψε ούτε μία διεθνή πρωτοβουλία για κατάπαυση του πυρός, δεν πρότεινε κανέναν μηχανισμό ειρήνευσης, δεν είχε ούτε καν τα αντανακλαστικά μιας καταδικαστικής δήλωσης. Γιατί είναι άλλο πράγμα να λες ότι «πρέπει το Ισραήλ να σταματήσει», ζητώντας κατά κάποιο τρόπο και συγνώμη που το λες, κι άλλο να καταδικάζεις την γενοκτονία που επιχειρεί. Αλήθεια ποια γέφυρα φαντάζεται ότι μπορεί να χτίσει ο κ. Μητσοτάκης ανάμεσα σε εκείνον που πετάει βόμβες και σ’ εκείνον που ψάχνει στα ερείπια για το παιδί του; Το μόνο που ίσως καταφέρει να γεφυρώσει είναι το χάσμα ανάμεσα στη διπλωματική δουλοπρέπεια και την ηθική αποτυχία. Από μια χώρα με ιστορικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε σκιώδη παρατηρητή ενός εγκλήματος που γράφεται με φωτιά και αίμα μπροστά στα μάτια του κόσμου.
Αν όλα τα παραπάνω αποκαλούνται «ουδετερότητα», τότε αυτού του είδους η «ουδετερότητα» είναι και ανήθικη και απάνθρωπη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εκκωφαντικό από τη σιωπή μπροστά στη σφαγή. Κι όμως, αυτήν επέλεξαν πολλοί — κράτη, ηγέτες, οργανισμοί, κυβερνήσεις — να τη βαφτίσουν διπλωματία, ισορροπία και «πολιτική των ίσων αποστάσεων».
Η Γάζα δεν χρειάζεται τους μεταμελημένους θεατές ούτε τις κούφιες δηλώσεις συμπάθειας. Χρειάζεται να σταματήσει ο θάνατος και να αρχίσει ξανά η ζωή — εκεί που σήμερα δεν φυτρώνει τίποτα άλλο παρά μόνο ερείπια και θανατικό. Και πάνω από όλα, χρειάζεται να πάψει η ανοχή στον κυνισμό που βαφτίζει τη γενοκτονία «αυτοάμυνα» και την αδιαφορία «ουδετερότητα». Γιατί η αλήθεια δεν είναι θέμα ισορροπίας. Είναι θέμα ευθύνης. Και η ευθύνη, όσο κι αν την αποφεύγουν όλοι εκείνοι που μπορούν να δράσουν καταλυτικά για να σταματήσει αυτό το έγκλημα, θα τους ακολουθεί ως ερινύα. Γιατί, κάποια μέρα, το μόνο ερώτημα που θα ζητάει απάντηση, δεν θα είναι το «ποιο συμφέρον υπερασπίστηκες», αλλά το πόσες «κραυγές αθώων» επέλεξες να αγνοήσεις.
https://agriniostories.gr/i-gaza-limoktonei-kai-oi-kyverniseis-parlaroun-anthropismous/
Σχόλια (0)