Ο Μητσοτάκης µεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Η αντιπολίτευση; Είπατε αντιπολίτευση;

Φτά­σα­µε στο παρά 5 από τη στι­γµή όπου, κατά το επι­τε­λείο της ΝΔ, ο Μη­τσο­τά­κης στη ΔΕΘ θα παί­ξει το τε­λευ­ταίο του χαρτί µε στόχο την ανα­σύ­ντα­ξη του κό­µµα­τός του και την ανά­τα­ξη των εκλο­γι­κών του προ­ο­πτι­κών.

Η υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πρα­γµά­των είναι ένα χάπι που δεν µπο­ρεί να χρυ­σω­θεί. Στις δη­µο­σκο­πή­σεις η πρό­θε­ση ψήφου για τη ΝΔ βρί­σκε­ται (πε­ρί­που) στο 20%, ενώ ακόµα και µε την (αβέ­βαιη) ανα­γω­γή επί των «ανα­πο­φά­σι­στων» ψη­φο­φό­ρων, φτά­νει λίγο κάτω από το 25%. Δη­λα­δή, η ΝΔ όχι µόνο έχει χάσει τη δύ­να­µη-κα­τώ­φλι για την αυ­το­δύ­να­µη κυ­βερ­νη­σι­µό­τη­τα (35%), αλλά βρί­σκε­ται σή­µε­ρα κάτω από το όριο του εκλο­γι­κού νόµου (25%) για να πάρει ως πρώτο κόµµα το «µπό­νους» των πρό­σθε­των εδρών.

Αντώνης Νταβανέλος

Ασφα­λώς ο Μη­τσο­τά­κης έχει µπρο­στά του πο­λι­τι­κό χρόνο µέχρι το εκλο­γι­κό 2027. Όµως αυτό µπο­ρεί να απο­δει­χθεί πα­ρη­γο­ριά στον άρ­ρω­στο, ή και χει­ρό­τε­ρα, πα­ρά­γο­ντας επι­τά­χυν­σης της αµφι­σβή­τη­σης της ση­µε­ρι­νής ηγε­τι­κής οµά­δας της ΝΔ. Αν δεν φανεί σύ­ντο­µα κά­ποιο σαφές ση­µά­δι ανα­σύ­ντα­ξης της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής, τότε θα κα­τα­γρά­φε­ται ως µε­γά­λη πο­λι­τι­κή πι­θα­νό­τη­τα µια σο­βα­ρή κρίση κυ­βερ­νη­σι­µό­τη­τας του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σµού, µε ηµε­ρο­µη­νία αρχής το βράδυ των επό­µε­νων εκλο­γών, όποτε κι αν αυτές γί­νουν. Μια τέ­τοια κα­τα­γρα­φή πα­ρά­γει από µόνη της πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σµα­τα. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη απο­συ­σπει­ρώ­νε­ται και αρ­χί­ζει την ανα­ζή­τη­ση εναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων. Τα πα­ρα­δεί­γµα­τα είναι ορατά ήδη: Ο Β. Μα­ρι­νά­κης είναι µε το δά­κτυ­λο στη σκαν­δά­λη, ο Δ. Με­λισ­σα­νί­δης «το­πο­θε­τεί­ται» στην «Εφ.Συν.», ενώ άλλοι µε­γά­λοι Όµι­λοι επα­να­φέ­ρουν στις συ­ζη­τή­σεις ζη­τή­µα­τα όπως το ποια στε­λέ­χη της «επι­χει­ρη­µα­τι­κό­τη­τας» βρί­σκο­νταν µέσα στις λί­στες των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων της ΕΥΠ (δια του Δη­µη­τριά­δη) και του Predator. Αυτή η δια­δι­κα­σία ενι­σχύ­ε­ται και µε την ολο­κλή­ρω­ση (µέσα στο 2026) των επι­χο­ρη­γή­σε­ων επεν­δυ­τι­κών σχε­δί­ων, µέσω του Τα­µεί­ου Ανά­κα­µψης. Γε­γο­νός που, αφε­νός, δη­µιουρ­γεί πρό­σθε­τα «στρα­τη­γι­κά» ερω­τή­µα­τα για το οι­κο­νο­µι­κό µέλ­λον, αλλά και, αφε­τέ­ρου, αφαι­ρεί από τα χέρια της οµά­δας Μη­τσο­τά­κη έναν πο­λύ­τι­µο «µοχλό» µε τον οποίο µπο­ρού­σε να πιέ­ζει για αλ­λα­γές συ­σχε­τι­σµών µέσα στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη.

Ταυ­τό­χρο­να, η κα­τα­γρα­φή της προ­ο­πτι­κής ενός πο­λι­τι­κού αδιε­ξό­δου ενι­σχύ­ει την απει­θαρ­χία και τον απο­προ­σα­να­το­λι­σµό µέσα στις γρα­µµές του κυ­βερ­νη­τι­κού κό­µµα­τος. Οι κραυ­γές του Σα­µα­ρά, οι απο­κλί­σεις του Κ. Κα­ρα­µαν­λή, η δια­τή­ρη­ση στον φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κό Τύπο των σε­να­ρί­ων «αλ­λα­γής εν πλω» του πρω­θυ­πουρ­γού πριν τις επό­µε­νες εκλο­γές, οι προ­δρο­µι­κές ανα­ζη­τή­σεις για ένα «τρα­µπι­κό» ρεύµα µέσα στην ελ­λη­νι­κή Δεξιά κ.ά., είναι απλώς προει­δο­ποι­ή­σεις. Κα­νείς δεν πρέ­πει να παίρ­νει ως δε­δο­µέ­νο το ότι «ο Μη­τσο­τά­κης θα αντέ­ξει» ως το 2027. Αντί­θε­τα τα σε­νά­ρια ανώ­µα­λης προ­σγεί­ω­σης –είτε µε τη µορφή πρό­ω­ρων εκλο­γών ως επι­λο­γή του Μη­τσο­τά­κη, είτε κα­τάρ­ρευ­σης της κυ­βέρ­νη­σης, είτε εσω­κο­µµα­τι­κής αλ­λα­γής ηγε­σί­ας στη ΝΔ κλπ– πα­ρα­µέ­νουν και µάλ­λον ενι­σχύ­ο­νται όσο η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­µέ­νει ανί­κα­νη για πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση.

Γιατί το διά­στη­µα µέχρι το 2027 θα είναι κάθε άλλο παρά οµαλό. Οι δη­µο­σκό­ποι υπο­γρα­µµί­ζουν τις συ­νέ­πειες που είχε το σκάν­δα­λο του ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ. Και όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η Ευ­ρω­παϊ­κή Ει­σαγ­γε­λία θα δώσει συ­νέ­χεια, ενώ όλοι κρα­τά­νε την ανάσα τους για το τι θα συ­µβεί εάν (ή όταν…) ανοί­ξει το θέµα της διά­θε­σης των πόρων του Τα­µεί­ου Ανά­κα­µψης. Με δη­µο­σιο­γρά­φους, αλλά και Ευ­ρω­παί­ους «αξιω­µα­τού­χους» να διαρ­ρέ­ουν τις µε­γά­λες αµφι­βο­λί­ες τους για το αν ο Μη­τσο­τά­κης και η κυ­βέρ­νη­σή του θα επι­βιώ­σουν από ένα τέ­τοιο νέο κύµα απο­κα­λύ­ψε­ων δια­φθο­ράς.

Όµως οι κυ­βερ­νη­τι­κές δυ­σκο­λί­ες προ­κύ­πτουν, στην ουσία τους, από άλλα σο­βα­ρό­τε­ρα και βα­θύ­τε­ρα ζη­τή­µα­τα, πέρα από τη δη­µο­σκο­πι­κή φθορά που προ­κα­λούν τα σκάν­δα­λα και οι απο­κα­λύ­ψεις για δια­φθο­ρά.

Η κρίση στη Γαλ­λία προει­δο­ποιεί ότι το «πάρτι» της τάχα γρή­γο­ρης ανά­κα­µψης µετά από τη διε­θνή κρίση του 2008-15, έφτα­σε στο τέλος του. Στον πιο αδύ­να­µο ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σµό, αυτή η προει­δο­ποί­η­ση δια­σταυ­ρώ­νε­ται µε άλλες εξί­σου ανη­συ­χη­τι­κές. Για πα­ρά­δει­γµα, το 2025 µοιά­ζει µε χρο­νιά κα­µπής για την του­ρι­στι­κή «φού­σκα». Ο άπλη­στος υπερ-του­ρι­σµός και η κλι­µα­τι­κή κρίση, που στη Με­σό­γειο παίρ­νει ιδιαί­τε­ρες δια­στά­σεις, µπο­ρεί να στρί­ψουν γρή­γο­ρα τις «του­ρι­στι­κές ροές» προς άλλες κα­τευ­θύν­σεις, αφή­νο­ντας πίσω τους ερεί­πια και ρη­µά­δια µε­γα­λό­πνο­ων σχε­δί­ων. Σε αυτές τις συν­θή­κες, η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από το από­λυ­το κενό εναλ­λα­κτι­κών ιδεών, πέρα από την άγρια λι­τό­τη­τα και τη συ­νέ­χεια –στην ουσία– των µνη­µο­νια­κών πο­λι­τι­κών. Η ορ­γι­σµέ­νη αντί­δρα­ση των εκα­το­ντά­δων πα­νε­πι­στη­µια­κών και ερευ­νη­τών που κα­τήγ­γει­λαν τη ρε­µού­λα αλλά και την αδρά­νεια στον κρί­σι­µο τοµέα της έρευ­νας και της και­νο­το­µί­ας, είναι από­δει­ξη της από­στα­σης που χω­ρί­ζει τη «βι­τρί­να» µε την πρα­γµα­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη.

Όµως στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα η πο­λι­τι­κή φθορά του Μη­τσο­τά­κη οφεί­λε­ται κυ­ρί­ως στην οργή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών µαζών απέ­να­ντι στη διαρ­κή βάρ­βα­ρη λι­τό­τη­τα.

Η στρα­τη­γι­κή του Μη­τσο­τά­κη, που ενα­πο­θέ­τει τα πάντα στους αυ­το­µα­τι­σµούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, είχε µόνο εν µέρει απο­τε­λέ­σµα­τα. Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σµός, µε τον τρέ­χο­ντα ρυθµό ανά­πτυ­ξης (2,3%), θα ανα­κτή­σει τις απώ­λειες από την κρίση του 2008-15 (-26% του ΑΕΠ) µέχρι πε­ρί­που το 2029. Αντί­θε­τα οι ερ­γα­ζό­µε­νοι και οι λαϊ­κές µάζες θα ανα­κτή­σουν (;) τη µέση αγο­ρα­στι­κή δύ­να­µη που είχαν το 2008 σε… τριά­ντα χρό­νια (!) και εάν στο µε­τα­ξύ δεν προ­κύ­ψει νέο «κρι­σια­κό επει­σό­διο» και εφό­σον τη­ρη­θεί η υπό­σχε­ση ότι η «ανά­πτυ­ξη» θα αρ­χί­σει (κά­πο­τε) να δια­χέ­ε­ται προς τα κάτω. Για την ώρα, όσοι ζούµε από τη δου­λειά στην Ελ­λά­δα, θα πα­ρα­µεί­νου­µε στην προ­τε­λευ­ταία θέση των χω­ρών-µε­λών της ΕΕ, λίγο µπρο­στά από τη Βουλ­γα­ρία και πολύ πίσω από άλλες χώρες που δο­κι­µά­στη­καν εξί­σου άγρια από την κρίση, όπως η Πορ­το­γα­λία, η Ισπα­νία, η Ιρ­λαν­δία και η Κύ­προς…

Σε αυτό το πλαί­σιο, ο κυ­βερ­νη­τι­κός εκ­πρό­σω­πος Π. Μα­ρι­νά­κης απο­δο­κι­µά­ζει µε αγριό­τη­τα κάθε σκέψη για επα­να­φο­ρά του 13ου και 14ου µι­σθού και σύ­ντα­ξης που αφαι­ρέ­θη­καν, θυ­µί­ζου­µε, ως «προ­σω­ρι­νά κι έκτα­κτα µέτρα λόγω του κιν­δύ­νου χρε­ο­κο­πί­ας της χώρας» κατά τη µνη­µο­νια­κή εποχή. Αλή­θεια, γιατί; Δεν ισχύ­ει ότι ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σµός «βγήκε από τα µνη­µό­νια» το 2018; Δεν ισχύ­ει το ότι οι τρά­πε­ζες, αφού «δια­σώ­θη­καν» µε δη­µό­σια κε­φά­λαια, έχουν επι­στρέ­ψει σε θη­ριώ­δεις κερ­δο­φο­ρί­ες και στη δια­νο­µή πα­χυ­λών µε­ρι­σµά­των στους µε­τό­χους τους;

Η απά­ντη­ση είναι ότι η χι­λιο­τρα­γου­δι­σµέ­νη «δη­µο­σιο­νο­µι­κή στα­θε­ρό­τη­τα», η µο­να­δι­κή «επι­τυ­χία» της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη, έχει επι­τευ­χθεί µε την άκα­µπτη επι­µο­νή στην υπο­βά­θµι­ση των µι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, τη φο­ρο­λη­στεία και τις διαρ­κείς πε­ρι­κο­πές των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών. Οι πόροι που συ­γκε­ντρώ­νει αυτή η απο­λύ­τως άδικη και άπλη­στη πο­λι­τι­κή, χρη­µα­το­δο­τούν τα «πλε­ο­νά­σµα­τα» της δη­µο­σιο­νο­µι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, αλλά και τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­µα­το­δο­τού­νται τα µε­γά­λα εξο­πλι­στι­κά προ­γρά­µµα­τα των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων και τα µε­γα­λύ­τε­ρα που ακο­λου­θούν.

Από αυτήν τη πο­λι­τι­κή ο Μη­τσο­τά­κης δεν προ­τί­θε­ται να κάνει ούτε πόντο πίσω. Κρα­δαί­νο­ντας ως µπα­µπού­λα τις εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία, δια­κη­ρύσ­σει ότι η «δη­µο­σιο­νο­µι­κή στα­θε­ρό­τη­τα» είναι αδια­πρα­γµά­τευ­το πλαί­σιο πο­λι­τι­κής.

Γι’ αυτό, πα­ρό­λο που είναι άγρια στρι­µω­γµέ­νος, θα πάει στη ΔΕΘ κρα­τώ­ντας «µικρό κα­λά­θι». Τα πα­πα­γα­λά­κια ισχυ­ρί­ζο­νται ότι θα «µοι­ρά­σει» 1,5 δισ. ευρώ. Με­γά­λο τµή­µα­τα θα αφορά τις επι­χει­ρή­σεις και τα ανώ­τε­ρα µε­σο­στρώ­µα­τα. Για τους ερ­γα­ζό­µε­νους και τους φτω­χούς απο­µέ­νουν ψί­χου­λα. Τα σχε­τι­κά µέτρα, που για την ώρα διαρ­ρέ­ουν, αφο­ρούν κά­ποιες µι­κρές φο­ρο­ε­λα­φρύν­σεις για τα ετή­σια οι­κο­γε­νεια­κά ει­σο­δή­µα­τα ως τις 20.000 ευρώ, κά­ποιες φο­ρο­α­παλ­λα­γές για τις οι­κο­γέ­νειες µε παι­διά, και –ίσως– την κα­τάρ­γη­ση της «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς» του νόµου Κα­τρού­γκα­λου, που θα οδη­γή­σει σε «αυ­ξή­σεις» της τάξης κά­ποιων δε­κά­δων ευρώ προς ορι­σµέ­νους συ­ντα­ξιού­χους.

Μπρο­στά στην κα­τά­στα­ση που βιώ­νουν οι ερ­γα­ζό­µε­νοι και οι φτω­χοί, ανά­λο­γα µέτρα δεν µπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν ούτε ως «ασπι­ρί­νες». Γι’ αυτό δεν θα έχουν ου­σια­στι­κά πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σµα­τα, παρά την επι­κοι­νω­νια­κή κα­ται­γί­δα που θα τα συ­νο­δεύ­σει.

Αυτή η προ­ο­πτι­κή ση­µαί­νει ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα πα­ρα­µεί­νει αδύ­να­µη και αστα­θής, αλλά όχι ότι θα πάψει να είναι επι­κίν­δυ­νη.

Ίσως το χει­ρό­τε­ρο «χαρτί» του Μη­τσο­τά­κη είναι ότι, προ­σπα­θώ­ντας να µα­ζέ­ψει τις από τα δεξιά διαρ­ρο­ές του, ανοί­γει τις κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρε­µβά­σεις στην κα­τεύ­θυν­ση του ρα­τσι­σµού και του εθνι­κι­σµού. Τα έργα και οι ηµέ­ρες του Πλεύ­ρη στο υπουρ­γείο Με­τα­νά­στευ­σης είναι µια µε­γά­λη πρό­κλη­ση. Αλλά και το άνοι­γµα της θε­µα­το­λο­γί­ας που αφορά τα ζη­τή­µα­τα κυ­ριαρ­χί­ας στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο (Πάρκα, επι­χεί­ρη­ση Κα­λώ­διο, εξο­ρύ­ξεις κ.ά.) είναι ένας µε­γά­λος κίν­δυ­νος. Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστο­ρία που µια κυ­βέρ­νη­ση σε απο­δρο­µή προ­σπα­θεί να δια­σω­θεί πο­λι­τι­κά µέσα από ανεύ­θυ­νους τυ­χο­διω­κτι­σµούς.

Αντι­πο­λί­τευ­ση;

Έχου­µε κατ’ επα­νά­λη­ψη ισχυ­ρι­στεί ότι το µε­γα­λύ­τε­ρο «όπλο» του Μη­τσο­τά­κη ήταν η κρίση των κο­µµά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας παίρ­νει σή­µε­ρα δια­στά­σεις ενός σπά­νιου αυ­το­γκόλ: γιατί όσο η κυ­βέρ­νη­ση βυ­θί­ζε­ται στη φθορά και στην ανα­ξιο­πι­στία, τόσο η αντι­πο­λί­τευ­ση βυ­θί­ζε­ται οµοί­ως σε ανά­λο­γα προ­βλή­µα­τα, κα­τα­γρά­φο­ντας µια πρω­το­φα­νή πο­λι­τι­κή ανι­κα­νό­τη­τα.

Για το ΠΑΣΟΚ του Ν. Αν­δρου­λά­κη, το πρό­βλη­µα είναι γε­νι­κό­τε­ρο, αφορά την ιστο­ρι­κή κρίση του ρεύ­µα­τος της σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας. Πλη­ρώ­νο­ντας την ευ­θυ­γρά­µµι­σή τους µε το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµό, τα ευ­ρω­παϊ­κά σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κά κό­µµα­τα έχουν πλέον γίνει ασθε­νείς κα­ρι­κα­τού­ρες των κά­πο­τε πα­νί­σχυ­ρων πο­λι­τι­κών ορ­γα­νι­σµών όπως το SPD στη Γε­ρµα­νία, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόµµα στη Γαλ­λία ή το Ερ­γα­τι­κό Κόµµα στη Βρε­τα­νία. Σε όλα αυτά τα κό­µµα­τα τέ­θη­κε το ερώ­τη­µα της «αρι­στε­ρής στρο­φής» µπας και µπο­ρέ­σουν να ανα­κά­µψουν. Η απά­ντη­ση που δό­θη­κε ήταν ότι µια τέ­τοια στρο­φή είναι πλέον αδύ­να­το να προ­κύ­ψει οµαλά από το εσω­τε­ρι­κό τους. Η απο­χώ­ρη­ση του Κό­ρµπιν από το Ερ­γα­τι­κό Κόµµα στη Βρε­τα­νία κλεί­νει εµφα­τι­κά αυτή τη συ­ζή­τη­ση. Στο ΠΑΣΟΚ, η ηγε­σία Αν­δρου­λά­κη θε­ώ­ρη­σε ότι µπο­ρεί να απα­ντή­σει σε αυτήν την πρό­κλη­ση κυ­ρί­ως µε τη γρα­φειο­κρα­τι­κή «ενό­τη­τα» των ηγε­τι­κών στε­λε­χών που κλη­ρο­νό­µη­σε από το πα­ρελ­θόν, απο­φεύ­γο­ντας όπως ο διά­βο­λος το λι­βά­νι κάθε πο­λι­τι­κή «τοµή» και κάθε δύ­σκο­λη επι­λο­γή κοι­νω­νι­κών ανα­φο­ρών, µε στόχο την πο­λυ­συλ­λε­κτι­κή εκλο­γι­κή συ­σπεί­ρω­ση. Το απο­τέ­λε­σµα είναι να βα­δί­ζει προς µια κρί­σι­µη πο­λι­τι­κή ανα­µέ­τρη­ση µε τον Μη­τσο­τά­κη έχο­ντας ως επι­κε­φα­λής της επι­τρο­πής προ­γρά­µµα­τος την Άννα Δια­µα­ντο­πού­λου, µια προ­σω­πι­κό­τη­τα ταυ­τι­σµέ­νη µε τον σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σµό, που θα µπο­ρού­σε σή­µε­ρα άνετα να κά­θε­ται στην κα­ρέ­κλα του Φλω­ρί­δη. Με αυτές τις επι­λο­γές το ΠΑΣΟΚ είναι αδύ­να­τον να συν­δε­θεί απο­τε­λε­σµα­τι­κά µε την ερ­γα­τι­κή και λαϊκή οργή απέ­να­ντι σε πο­λι­τι­κές που πα­ρα­µέ­νουν ισχυ­ρές στο εσω­τε­ρι­κό του, ακόµα και στα κο­ρυ­φαία κλι­µά­κια της ηγε­σί­ας του. Η εκλο­γι­κή «στα­σι­µό­τη­τα» του Αν­δρου­λά­κη, παρά τις ευ­και­ρί­ες που δη­µιουρ­γεί η ταυ­τό­χρο­νη απο­δυ­νά­µω­ση της ΝΔ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι πρό­βλη­µα πο­λι­τι­κό και όχι «τα­κτι­κό» ή επι­κοι­νω­νια­κό και γι’ αυτό θα χα­ρα­κτη­ρί­ζει το ΠΑΣΟΚ σε διαρ­κή και µό­νι­µη βάση.

Στα θραύ­σµα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η κρίση απο­κτά υπαρ­ξια­κές δια­στά­σεις. Είναι να απο­ρεί κα­νείς σχε­τι­κά µε το ερώ­τη­µα του τι, κυ­ρί­ως, πλη­ρώ­νουν όλοι οι πρω­τα­γω­νι­στές της κά­πο­τε «κυ­βερ­νώ­σας Αρι­στε­ράς» που σή­µε­ρα αντι­µε­τω­πί­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο το λε­πί­δι του 3%, παρά τις προ­κλή­σεις των «µε­γά­λων ρόλων». Είναι ο «λο­γα­ρια­σµός» για την πα­τα­γώ­δη διά­ψευ­ση των ελ­πί­δων του 2015 και την προ­δο­σία του Δη­µο­ψη­φί­σµα­τος; Είναι τα «γρα­µµά­τια» της ανε­ξέ­λεγ­κτης διεύ­ρυν­σης του 2019-23, που έφτα­σε στους Αντώ­να­ρους και τους Σπη­λιω­τό­που­λους; Είναι οι µνή­µες από την απο­λί­τι­κη, γλυ­κα­νά­λα­τη και δε­ξιό­στρο­φη προ­ε­κλο­γι­κή γρα­µµή του 2023 που συ­ντρί­φτη­κε εύ­κο­λα από τον Μη­τσο­τά­κη; Η γνώµη µας είναι ότι πρό­κει­ται για όλα αυτά µαζί και ταυ­τό­χρο­να, αλλά µέσα σε αυτά ξε­χω­ρί­ζει κα­θο­ρι­στι­κά το ζή­τη­µα των ευ­θυ­νών για το 2015. Γι’ αυτό τα στε­λέ­χη της ΝΕΑΡ που δεν έχουν το­λµή­σει µια στοι­χειω­δώς ου­σια­στι­κά και πει­στι­κή αυ­το­κρι­τι­κή για την κυ­βερ­νη­τι­κή πε­ρί­ο­δο 2015-19 δεν έχουν καµιά πρα­γµα­τι­κή πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή δυ­να­µι­κή. Γι’ αυτό, επί­σης, το «άθροι­σµα» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Φά­µε­λου µε τον κύκλο της ΝΕΑΡ Χα­ρί­τση δεν έχει πολ­λα­πλα­σια­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες και (αν επι­χει­ρη­θεί…) θα έχει να ανα­µε­τρη­θεί µάλ­λον µε την εκλο­γι­κή επι­βί­ω­ση παρά µε τις επι­δό­σεις του πα­ρελ­θό­ντος.

Μέσα σε αυτή τη δια­λυ­τι­κή σήψη, προ­σπα­θεί να προ­βά­λει ως Μεσ­σί­ας ο… Τσί­πρας, που ετοι­µά­ζει την επι­στρο­φή του. Οι «ετοι­µα­σί­ες» αφο­ρούν µια εντυ­πω­σια­κή και ποιο­τι­κή συ­ντη­ρη­τι­κή µε­τα­τό­πι­ση. Ο Τσί­πρας σή­µε­ρα βρί­σκε­ται δεξιά της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, µε ένα µεί­γµα στό­χευ­σης σε έναν κά­ποιο «δη­µο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σµό», µαζί µε τις τρα­µπι­κής έµπνευ­σης ανα­φο­ρές σε µια «πα­τριω­τι­κή κυ­ριαρ­χι­κή» πο­λι­τι­κή, σε έναν συν­δυα­σµό που τάχα συ­γκρο­τεί «Νέα Εθνι­κή Πυ­ξί­δα».

Ο κό­σµος µας σή­µε­ρα συν­θλί­βε­ται από τις συ­νέ­πειες της συ­µφω­νί­ας του 2018 µε την Τρόι­κα, τις συ­µφω­νί­ες που ονο­µά­στη­καν «έξο­δος από τα µνη­µό­νια», ενώ µο­νι­µο­ποί­η­σαν τη µνη­µο­νια­κή λι­τό­τη­τα µε προ­ο­πτι­κές ως το… 2060! Αρ­χι­τέ­κτο­νας και σύ­µβο­λο αυτής της κα­τά­πτυ­στης συ­µφω­νί­ας υπήρ­ξε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Γι’ ατό είναι απο­λύ­τως αµφί­βο­λη η προ­ο­πτι­κή του να συ­γκρο­τή­σει η «επι­στρο­φή» Τσί­πρα ένα κά­ποιο λαϊκό ρεύµα µε αξιο­ση­µεί­ω­τες δια­στά­σεις, πα­ρό­λο που συ­γκε­κρι­µέ­νοι ολι­γάρ­χες του δί­νουν µι­ντια­κή «ορα­τό­τη­τα», παί­ζο­ντας τα δικά τους παι­χνί­δια εξου­σί­ας µε τον Μη­τσο­τά­κη.

Σε αυτές τις συν­θή­κες η δη­µο­σκο­πι­κή επί­δο­ση του ΚΚΕ, που πα­ρα­µέ­νει σε µο­νο­ψή­φια πο­σο­στά πίσω από την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, απο­τε­λεί µια ξε­κά­θα­ρη πο­λι­τι­κή απο­τυ­χία. Το ΚΚΕ πλη­ρώ­νει την απο­φυ­γή των πο­λι­τι­κών ευ­θυ­νών, την άρ­νη­ση να πάρει ση­µα­ντι­κές πο­λι­τι­κές και κι­νη­µα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες µε στόχο κά­ποιες εδώ και τώρα νίκες για τον κόσµο µας.

Γιατί αυτό είναι η άρ­νη­ση, ακόµα και η εχθρό­τη­τα, απέ­να­ντι σε κάθε ενω­τι­κή τα­κτι­κή µέσα στο κί­νη­µα και στην Αρι­στε­ρά, άρ­νη­ση και εχθρό­τη­τα που δεν πρέ­πει να σχε­τί­ζε­ται µε την ανα­γκαία πο­λι­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δει­γµα είναι το ότι το ΚΚΕ «κα­τόρ­θω­σε» να δη­µιουρ­γή­σει θέµα ακόµα και µέσα στις γρα­µµές του σχε­τι­κά µε τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την Πα­λαι­στί­νη, όταν επέ­τρε­ψε σε ορ­γα­νώ­σεις και στε­λέ­χη του να επι­τε­θούν σε µα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες κα­ταγ­γε­λί­ας του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, ταυ­τί­ζο­ντας (στο όνοµα κά­ποιας «κα­θα­ρό­τη­τας») τον αντι­σιω­νι­σµό µε τον… αντι­ση­µι­τι­σµό.

Σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον, στο χώρο της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς πέ­φτουν βαριά κα­θή­κο­ντα. Που η κά­λυ­ψή τους απέ­χει από τις µέχρι σή­µε­ρα επι­δό­σεις. Το διά­στη­µα µέχρι τις εκλο­γές θα είναι κρί­σι­µο, πα­ρό­λο που µια γρα­µµή ανα­συ­γκρό­τη­σης δεν ταυ­τί­ζε­ται µε την εκλο­γι­κή τα­κτι­κή. Είναι φα­νε­ρό ότι λεί­πει ένας «πόλος» ενω­τι­κής και συ­νά­µα ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής πρα­κτι­κής. Που θα επι­χει­ρεί να συ­γκε­ντρώ­νει δυ­νά­µεις στη βάση ενός εύ­στο­χου µε­τα­βα­τι­κού προ­γρά­µµα­τος, που θα λο­γο­δο­τεί στις ανά­γκες του κό­σµου µας και θα ορ­γα­νώ­νει κι­νη­µα­τι­κές και πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες µε στόχο συ­γκε­κρι­µέ­νες νίκες. Που, ταυ­τό­χρο­να, θα ορ­γα­νώ­νει µια ανοι­χτή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και τη γρα­µµή της Αρι­στε­ράς που χρεια­ζό­µα­στε σή­µε­ρα, φρο­ντί­ζο­ντας να απο­κρού­ει το δί­δυ­µο λάθος τόσο του σε­χτα­ρι­σµού όσο και του πο­λι­τι­κού δια­λυ­τι­σµού. Αυτά τα κα­θή­κο­ντα θα πρέ­πει να επι­χει­ρή­σου­µε να αντι­µε­τω­πί­σου­µε, µέσα σε µια συ­γκυ­ρία µε ση­µα­ντι­κούς πο­λι­τι­κούς κιν­δύ­νους, αλλά και ση­µα­ντι­κές πο­λι­τι­κές ευ­και­ρί­ες ανα­σύ­ντα­ξης.

https://rproject.gr/article/o-mitsotakis-uetaxy-skyllas-kai-haryvdis