Ολα δείχνουν να μην έχουμε συνειδητοποιήσει ως κοινωνία τι έχουμε να βιώσουμε στο μέλλον, πόσο φοβισμένοι ή και τρομαγμένοι έχουμε καταντήσει μέσα από τη «λειτουργία» τής, για δες, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εχουν συντελέσει σε αυτήν την παγίδα, σε αυτόν τον εγκλωβισμό, τα κόμματα της αντιπολίτευσης -όσο για εκείνα της Αριστεράς… τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, από την πόλη έρχομαι και λοιπά. Εχει γίνει συντηρητική η ελληνική κοινωνία μήπως, επειδή έτσι της καρφώθηκε στον εγκέφαλο; Γιατί, πότε δεν ήταν συντηρητική; Εξάλλου ο όρος συντηρητικός δεν σημαίνει τίποτε, τον έχουν σκαρφιστεί ιδεολόγοι τινές για να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια σε ό,τι αφορά την ανάλυση της πολιτικής ζωής, τις προτάσεις για βελτίωση των συνθηκών ζωής του πόπολου.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ας δούμε τι λέει ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του «Συντηρητισμός», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης: «Ο συντηρητισμός κατανοείται συνήθως ως ένα ιδεολογικό ρεύμα που γεννήθηκε σαν αντίδραση στη Γαλλική Επανάσταση και στις αστικές φιλελεύθερες ιδέες (…) Αντίθετα, ο συντηρητισμός πρέπει να κατανοηθεί με τρόπο πολύ ευρύτερο, ως μια συνολική ιδεολογική και κοινωνικοπολιτική αντίδραση (των ανώτερων στρωμάτων) της προνεωτερικής κοινωνίας ενάντια στη διάλυσή της, την οποία αρχικά σηματοδότησε η ανάδυση του νεότερου συγκεντρωτικού κράτους και αργότερα ολοκλήρωσε ο εκτοπισμός της αγροτικής οικονομίας από τη βιομηχανική καπιταλιστική. Μετά την οριστική αποσάθρωση της προνεωτερικής κοινωνίας, οι εκπρόσωποι του συντηρητισμού συμμαχούν με τους φιλελεύθερους τέως άσπονδους εχθρούς τους εναντίον της ριζοσπαστικής δημοκρατίας, η οποία με τη σειρά της απλώς ριζοσπαστικοποιεί τα φιλελεύθερα ιδανικά, ενώ ταυτόχρονα προσαρμόζει στους σκοπούς της μοτίβα της συντηρητικής κριτικής στον καπιταλισμό» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Ο λόγος για τους φεουδάρχες και τους μεγαλοτσιφλικάδες.
Να δούμε και το εξής -και όποιος έχει μάτια βλέπει: «Στην ψυχολογική-ανθρωπολογική ερμηνεία του συντηρητισμού μπορούμε λοιπόν να αντιτάξουμε γενικά ότι την ανθρώπινη συμπεριφορά εν γένει δεν τη χαρακτηρίζουν ούτε η ορμή για διαφύλαξη ούτε η ορμή για ανατροπή, αλλά η επιδίωξη αυτοσυντήρησης ή αύξησης της ίδιας ισχύος· αυτόν τον ύψιστο σκοπό υπηρετεί άλλοτε η διαφύλαξη και άλλοτε η ανατροπή».
Με τις θυελλώδεις κοινωνικές ανακατατάξεις του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα η άρχουσα τάξη φροντίζει και αμύνεται και συμμαχεί με όλους εκείνους που διασφαλίζουν την επικράτειά της και την ισχύ της. Αυτά οφείλουν να γίνουν κατανοητά από τους φιλόδοξους κυβερνήτες, ειδικά όσους ευαγγελίζονται σοσιαλισμούς και δήθεν ριζοσπαστικές λύσεις ανατροπής. Τίποτα δεν ανατρέπεται όταν ο ψυχισμός παραμένει ο ίδιος και ο νους επαναπαύεται σε στρογγυλές, έτοιμες, «επαναστατικές» λύσεις. Οσοι εντούτοις διαβάζουν συνετά γνωρίζουν πού καταλήγουν οι επαναστάσεις – όχι οι εξεγέρσεις. Μικρές εξεγέρσεις είναι ποθητές σε κοινότητες, σε μεγάλες ομάδες, σε χωριά και μικρές πόλεις -κάπως ανακατεύεται η τράπουλα [αυτή η άφθαρτη τράπουλα, η εξουσία με άλλα λόγια, την οποία βεβαίως οι κοινωνίες επέλεξαν, θέλοντας ή μη].
Ενα αυτοκινητάκι, ένα «έξυπνο» κινητό κι ένα τριαράκι αρκούν για να διαιωνίζεται ο συντηρητισμός [να μη χαθούν, με άλλες λέξεις, τα κεκτημένα, η «ευτυχία», το βόλεμα, η ησυχία]. Ποιος να φέρει αντίρρηση;
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/484591_syntiritika
