Τομή στο χάος του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει από κανένα κόμμα, από καμία κυβέρνηση διότι το χάος είναι πρωτίστως μέσα στον καθένα μας· ούτε ξέρουμε πού πατάμε, τι [μας] συμβαίνει, πώς καθορίζεται [οικοδομείται] πλέον ο νοητικός και ψυχικός μας κόσμος. Και τι σημαίνει να κόψουμε στα δύο (;) το χάος; Είναι δυνατό κάτι τέτοιο; Σαφώς δεν είναι. Μόνη ελπίδα φαίνεται η δύναμη της αδράνειας [και είναι μεγάλη, μην ξεχνιόμαστε…] ή κάποιο ριζοσπαστικό αεράκι στα μυαλά του πόπολου. Τρέχα γύρευε δηλαδή, να, όμως, που φως άλλο δεν σκάει σε κανέναν ορίζοντα, σε καμία θεωρία, σε καμιά πολιτική, ας πούμε, μεγαλοφυΐα.
Γιώργος Σταματόπουλος
Οχυρωμένοι οι πλείστοι πίσω από τις πυργωμένες πεποιθήσεις μας αρνιόμαστε να δούμε ότι αυτές είναι μια ψευδαίσθηση και ότι μας αφαιρούν οποιαδήποτε κριτική διάθεση και ματιά ώστε κάποτε να αντιλαμβανόμασταν ότι το παιγνίδι της δημοκρατίας άλλοι το παίζουν και μάλιστα έχουν επιβάλει, διά της βίας, τους δικούς τους όρους και κανόνες. Δεν είναι επίσης δυνατό να γεννηθεί κάποιο αστέρι μέσα στο χάος μπας και άρχιζε η γέννηση και κυκλοφορία του [πολιτικού, βεβαίως] σύμπαντος. Γίνεται λόγος για κάποιο αστέρι και υπονοείται ο λόγος, αυτός που υπάρχει σε όλους, αλλά που όλοι θέλουμε να τον ακούμε από άλλους. Τι βάσανο, τι ταλαιπωρία να παραχωρείς αυτό το γενετικό προνόμιο σε εκπροσώπους και άρχοντες. Το έλεγε από πολύ παλιά ο Ηράκλειτος: Μόλο που ο λόγος αυτός υπάρχει πάντα, οι άνθρωποι δεν τον καταλαβαίνουν. Παρεόντας απείναι: και παρόντες είναι απόντες. Μπορεί ο λόγος να είναι γενετικός αλλά και η ραθυμία δεν φαίνεται να πάει πίσω -εξ ου και το χάος.
Ολοι τα έχουν χαμένα – όχι όλοι· εξαιρούνται οι κόλακες, οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας αλλά και οι αρχηγίσκοι των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που αρνούνται να δουν την αγωνία του κόσμου να απαλλαγεί από αυτή τη βάναυση και ανισόρροπη και ανερμάτιστη [σε ό,τι αφορά την κοινωνία] εξουσία.
Πού θα καταλήξει όλο αυτό ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει, ουδείς μπορεί να προβλέψει, να υπολογίσει, να μετρήσει, να προφητέψει έστω. Ουδείς – και αυτό είναι λυπηρό, εννοείται τραγικό. Μέσα στο χάος ο ένας δεν βλέπει τον άλλο, άπαντες μετεωριζόμαστε και αιωρούμαστε ερήμην [με κλειστά μάτια και αυτιά].
Χάος: ξεχασμένα όνειρα και κουτσουρεμένες λέξεις [ανάπηρες], πλακωμένα από το άγχος συναισθήματα, σκοτεινό μέλλον, βιασμένα όνειρα, πυρπολημένες ψυχές, παράνοια, τρέλα, ασφυξία. Πώς να ανασάνει κανείς;
Αλλά και πώς να τραφεί, να ξεδιψάσει, να χορέψει; Ασφαλώς τα κάνει όλα αυτά όχι όμως στην κάθε μέρα του αλλά κατόπιν εντεταλμένων εορτών· προφανώς για να μη φάμε ό ένας τον άλλο, να μη γυρίσουμε σε πρωτόγονες [ίσως πιο ανθρώπινες;] συμπεριφορές.
Χάος: οι νέοι του τεχνόκοσμου, που τα βρίσκουν όλα έτοιμα και δεν ξέρουν να κάνουν προσθαφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση· χάος και η επικοινωνία. Η τηλεόραση μάλλον πρέπει να εξαφανιστεί. Χάος: τα πανεπιστήμια, οι πολιτικοί, οι παπάδες. Τέλος πάντων: χάος παντού – και ούτε ένα αστέρι να γεννιέται. Ναι. Οχι;
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/491062_mesa-sto-haos
Σχόλια (0)