Οι εκλογές του Ιουνίου 2012 επέφεραν το σχηματισμό της τρικομματικής συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Η θητεία της κυβέρνησης αυτής ήταν εξορισμού περιορισμένη καθότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θα συναινούσε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας η θητεία του οποίου έληγε τον Φεβρουάριο 2015. Οι επόμενες, συνεπώς, εκλογές ήταν προγραμματισμένες το αργότερο για το τέλος 2014 – αρχές 2015.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Στο τέλος Ιουνίου 2013,ηΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την συγκυβέρνησημε αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ από τον τότε πρωθυπουργό κ. Σαμαρά ο οποίος ενήργησε χωρίς προσυνεννόηση με τους δύο άλλους κυβερνητικούς συνεταίρους του. Αμέσως μετά ακολούθησε ο πρώτος ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης η οποία κατέστη πλέον δικομματική.
Στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με 26,52% έναντι 22,78% της ΝΔ. Τον επόμενο μήνα, στις αρχές Ιουνίου 2014, γίνεται ο δεύτερος και τελικός ανασχηματισμός της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έδειξε ότι στις προδιαγραμμένες βουλευτικές εκλογές η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπότρεπτη.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου περιήλθε πρακτικά σε κατάσταση ηττοπαθούς αδράνειας. Το σχέδιο εξόδου στις αγορές για την αναχρηματοδότηση του λήγοντος δημόσιου χρέους εγκαταλείφθηκε εμμέσως πλην σαφώς μέσω της προσχηματικής μη ολοκλήρωσης της τρέχουσας τότε πρώτης αξιολόγησης.
Η στάση αυτή της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου συνιστούσε θεσμική εκτροπή. Η κυβέρνηση δεν έκανε ως θεσμικά όφειλε ότι περνούσε από το χέρι της για να βελτιώσει την κατάσταση του έθνους αλλά -απεναντίας- έκανε ότι μπορούσε για να κάνει δυσκολότερη τη ζωή της επόμενης καθώς,επίσης, συνεπαγωγικά και εκείνης –συλλογικά- των Ελλήνων πολιτών. Επρόκειτο για την έμπρακτη εφαρμογή της θεωρίας της «αριστερής παρένθεσης», μια φευγαλέα παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση που θα τερματιστεί με το αδιέξοδο στο οποίο θα οδηγηθούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους – δανειστές γενικά και ειδικά από την αδυναμία / ανικανότητα ολοκλήρωσης της κληρονομημένης χάσκουσας αξιολόγησης. Πρακτικά, αυτό σήμαινε την εκλογική πριμοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού η συγκυβέρνηση όχι μόνο φαινόταν στα μάτια των ψηφοφόρων αλλά και όντως ήταν παραπαίουσα και αναποτελεσματική. Πρακτικά, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ενίσχυσαν -δια της παραλείψεως- την προσπάθεια ανάληψης της διακυβέρνησης του κράτους εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -ως αναμένετο- κέρδισε τις εκλογές αλλά η νίκη του ήταν πύρρεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να κερδίσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και κατέστη έτσι κοινοβουλευτικός όμηρος του μικρού εθνικιστικού κόμματος του κου. Καμμένου, δηλαδή -καταληκτικά- του συστήματος.
Η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις που επακολούθησαν. Η κουτσή «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» διήρκεσε 7 περίπου μήνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε, ακολούθησαν οι δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και ο νικητής κ. Τσίπρας μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε κ. Σαμαρά. Το δε φάντασμα του κ. Βενιζέλου στοίχειωσε τον κ. Καμμένο.
Η πολιτική της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου κατέστη βαθμιαία συστημική για να καταλήξει ξανά στο σχέδιο εξόδου στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για την αναχρηματοδότηση του λήγοντος δημόσιου χρέους. Ο κ. Τσίπρας μεταλλάχτηκε σε κ. Σαμαρά. Εναλλακτικά: η πρωθυπουργία αποδείχθηκε ισχυρότερη από τα φυσικά πρόσωπα που την υποστασιοποιούν κάθε φορά!
Το χρονογράφημα των αποδόσεων των 10-ετών ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου αποδίδει με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια την τελεσθείσα μετάλλαξη.
Η σημερινή απόδοση (10/5/2017) ανέρχεται σε 5,648%. Είναι, δηλαδή, τόσο όση ήταν την εποχή της χρηματοπιστωτικής κανονικότητας.
Υπενθυμίζεται ότι την περίοδο 01/12/2000 – 01/12/2012 οι αποδόσεις των 10-ετών ομολόγων βρίσκονταν μεταξύ του εναρκτήριου 5,452% και του τερματικού 5,764% με ελάχιστη τιμή 3,367% την 01/09/2005.
Στο αποκορύφωμα της κρίσης, η απόδοση έφτασε στο 36,591% στις 01/02/2012. Μετά ακολούθησε μια συνεχή καθοδική πορεία για να φτάσει στις 01/08/2014, δηλαδή αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, στο 5,854% (το οποίο και βρισκόταν λίγο υψηλότερα από τις αποδόσεις της εποχής της χρηματοπιστωτικής κανονικότητας). Τεχνικά, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου βρισκόταν μόλις μισό βήμα πριν από την έξοδό της στις αγορές. Το μισό αυτό βήμα, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, ουδέποτε έγινε.
Η ανάληψη της διακυβέρνησης από την (πρώτη) συγκυβέρνηση Τσίπρα – Κομμένου αντέστρεψε την καθοδική τάση, άρα και απομάκρυνε την έξοδό της στις αγορές. Στις 01/06/2015, δηλαδή τον μήνα του δημοψηφίσματος παρωδία, η απόδοση των 10-ετών ομολόγων είχε αυξηθεί στο 15,406%, δηλαδή σχεδόν τρεις φορές.
Μετά τον θλιβερό τερματισμό της «αριστερής παρένθεσης», η καθοδική κίνηση των αποδόσεων των 10-ετών ομολόγων, ξαναρχίζει αν και ασταθώς, δηλαδή με παρατασιακές αυξομειώσεις: κατεβαίνουν στο 7,503% στις 01/11/2015, ανεβαίνουν στο 10,502% στις 01/02/2016 και πέφτουν στο 6,396% στις 01/04/2017.
Μετά αρχίζει το πάρτι στο Χρηματιστήριο.
Η διαρροή της πληροφορίας / ορθολογική προσδοκία για την ολοκλήρωση της πολύπαθης δεύτερης αξιολόγησης / επίτευξη συμφωνίας για το Μνημόνιο #4 απογείωσε στα τέλη Απριλίου 2017 τις τιμές στο μέχρι τότε καρκινοβατούν Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών. Η επίσημη ανακοίνωση για της επίτευξη συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης (του ηγέτη της «αριστερής» πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ και υπουργού Οικονομικών κου. Τσακαλώτου) και των δανειστών προσέθεσε ώθηση στην άνοδο των χρηματιστηριακών τιμών των μετοχών. Ο εγχώριος καπιταλισμός άρχισε συνολικά και συλλογικά να ξαναβγάζει λεφτά.
Η καπιταλιστική εξίσωση είναι εξαιρετικά απλή: Μνημόνιο #4 + Χρηματιστήριο = κέρδη!
Αυτή την εξίσωση που δεν μπόρεσαν / θέλησαν -για διάφορους λόγους- να λύσουν οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, έλυσαν -για διάφορους λόγους- οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος.
Εάν έχεις τον Τσίπρα / Σαμαρά, τι να τον κάνεις το Μητσοτάκη;
