Η θεραπεία ξεκινάει όταν βγαίνουμε από τη ζώνη ασφάλειας!
Η ζώνη ασφάλειας είναι αυτή η περιοχή που υπάρχουν όλες αυτές οι πεποιθήσεις, οι συνήθειες, οι τρόποι συμπεριφοράς, που μας είναι οικείοι & γνώριμοι. Ανεξάρτητα από το συναίσθημα που βιώνουμε, η ζώνη ασφάλειας είναι μια περιοχή όπου «γνωρίζουμε» τι είναι να κάνουμε. Ακόμα και αν η επιλογή, μας δημιουργεί συναίσθημα δυσφορίας ή πόνου, το μυαλό μας λέει «οκ ξέρω τι θα κάνω», «μπορώ να το αντέξω».
- Σοφία Πόπορη
Αλλά η ζωή δεν είναι για να την αντέξουμε, η ζωή είναι για να χαιρόμαστε!
Πολλές φορές στο γραφείο όταν δουλεύω νιώθω μια αγωνία & ένα φόβο από τους ανθρώπους να τελειώνουν αυτό που κάνουν για να γίνουν καλά. Τι εννοούν άραγε καλά; Η αίσθησή μου είναι ότι εννοούν να είναι ευτυχισμένοι.
Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ικανοποιεί τις ανάγκες του. Ικανοποιεί κάθε ανάγκη του, όποια και αν είναι.
Η τάση των ανθρώπων είναι να αναφέρονται κυρίως στις υλικές ανάγκες. Τι γίνεται όμως με τις πνευματικές, ψυχολογικές, συναισθηματικές; Φροντίζετε να τις καλύπτετε κάθε μέρα; Ή μήπως λόγω δουλειάς, καθημερινότητας μένουν πίσω;
Και τότε έρχεται η δικαιολογία… μόλις τακτοποιηθώ οικονομικά θα είμαι καλά και θα κοιτάξω και τις άλλες ανάγκες. Μόλις βρω λίγο χρόνο θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου.
Η ζωή όμως είναι κίνηση και προχωρά κάθε μέρα, είτε εμείς δρούμε είτε μένουμε σε απάθεια. Και κάποιοι φτάνουν να είναι καλά οικονομικά, να υπάρχει μια ροή στην καθημερινότητά τους, αλλά πάλι δεν είναι καλά μέσα τους. Υπάρχουν φορές που νιώθουν ένα κενό ή είναι κουρασμένοι. Αυτό συμβαίνει γιατί στη διαδρομή συνήθως ξεχνάνε το πιο σημαντικό… να φροντίζουν τον εαυτό τους!
Η φροντίδα του εαυτού είναι ιδιαίτερα σημαντική. Είναι ο μηχανισμός ανατροφοδότησης, που επιτρέπει τη δημιουργία. Η φροντίδα του εαυτού σημαίνει ότι γνωρίζω το ποιος είμαι, ή ακόμα και αν δεν γνωρίζω είμαι εκεί για να μάθω. Να μάθω κάθε ανάγκη μου, κάθε επιθυμία μου, κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη μου. Είμαι εδώ να αφουγκραστώ και να γνωρίσω κάθε πτυχή του εαυτού μου. Με ειλικρίνεια, απέναντι στον εαυτό.
Στη φροντίδα μέσα δεν χωράει η επίκριση. Σκέψεις όπως «τι έπαθα πάλι», «γιατί τώρα δεν καταλαβαίνω», είναι σκέψεις τιμωρίας και κρίσης προς τον εαυτό.
Αντίθετα, ο εαυτός χρειάζεται υποστήριξη για να εξελιχθεί και να μεγαλώσει. Όπως τα μικρά παιδιά, που χρειάζονται υποστήριξη για να μάθουν να μιλάνε, να περπατάνε, να γράφουν. Όλοι μέσα μας έχουμε ένα μικρό παιδί, που πάντα θα ζητά την προσοχή μας. Η υποστήριξη δεν έχει να κάνει με το να με αναλάβει κάποιος. Η υποστήριξη έχει να κάνει με το στέκομαι πλάι, σε περίπτωση που χρειαστεί να δώσω βοήθεια.
Μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι φροντίζει τον εαυτό του, βγαίνει βόλτες, συναντάει φίλους, περνάει καλά. Πόσο όμως μέσα σε αυτή τη φροντίδα περιλαμβάνει την προστασία του εαυτού; Σκεφτείτε πόσες φορές κάθεστε με φίλους για να μοιραστείτε προβλήματα και πράγματα που πονάνε! Αναρωτηθείτε! Γιατί;
Πόσο χρόνο δίνετε στον εαυτό σας να συγκεντρωθεί στη δική του ενέργεια και μετά να βγει να μοιραστεί;
Αυτό απλά σημαίνει ότι χρειάζεται να προστατέψω τον εαυτό μου, να δυναμώσω τη δική μου ενέργεια για να μπορώ να είμαι εκεί που θέλω κάθε στιγμή σε ευθυγράμμιση με μένα! Να μπορώ να μένω στο κέντρο των αναγκών μου, κάθε στιγμή, ώστε να μην παρασύρομαι ή «ρουφιέμαι» από καταστάσεις εξωτερικές.
Ζούμε σε μια εποχή που δεν βοηθά στη συγκέντρωση! Έχουμε πολλούς λόγους για να μην είμαστε συγκεντρωμένοι. Όσο πιο συγκεντρωμένοι μένετε, τόσο πιο κοντά στην εσωτερική σας φωνή θα πηγαίνετε. Πόσες φορές πραγματικά αφήνετε τον εαυτό σας να σας μιλήσει; Να ακούσετε τι έχει να σας πει; Πόσες φορές τον ρωτάτε μέσα στη μέρα τι θέλει να κάνει; Ξεκινώντας από το «εγώ τι θέλω τώρα;».
Δεν υπάρχει κανένας πιο αρμόδιος και πιο σοφός ν’ απαντήσει για τη δική σας ζωή….μόνο ο εαυτός σας!
Και πολλοί θα πουν ότι εγώ μιλάω με τον εαυτό μου, ξέρω τι θέλω….κάντε ένα βήμα πίσω και ακούστε αυτό…..
Δεν μιλάω για το τι λέει το μυαλό σας, οι πεποιθήσεις σας, οι οικογένειές σας, οι φίλοι, αλλά για το τι λέει η καρδιά σας! Ο πραγματικός σας εαυτός!
Η φροντίδα μέσα της περιέχει τη χαρά. Φροντίζω κάποιον ή κάτι, σημαίνει ότι χαίρομαι που υπάρχει. Πόση χαρά βάζετε στη ζωή σας; Πόση διασκέδαση; Πόσο χαίρεστε όταν ανακαλύπτετε κάτι νέο για τον εαυτό σας; Πόσο χαίρεστε για όλα όσα έχετε;
Η ενέργεια της χαράς θα σας δώσει την ανατροφοδότηση που χρειάζεστε για να συνεχίσετε.
Συνήθως όμως όλοι βιάζονται να τελειώσουν κάτι και μετά να χαρούν. Και όταν ολοκληρώσουν αυτό το κάτι χαίρονται στιγμιαία και μετά βάζουν τον επόμενο στόχο.
Αυτή η βιασύνη ακυρώνει την διαδρομή, «κλέβει» τα συναισθήματα χαράς για κάθε βήμα. Γιατί; Δεν έχει το κάθε βήμα την δική του αξία;
Πως θα ανακαλέσει κάποιος τα βήματα αν χρειαστεί, σε άλλη εμπειρία? Πως θα θυμάται τι έκανε αν δεν τους δώσει αξία τη στιγμή που συμβαίνουν;
Με ποιο τρόπο θα συναισθανθεί τον εαυτό του σε άλλη εμπειρία που προσπαθεί να πετύχει κάτι; Να θυμηθεί τον τρόπο και τα εργαλεία χρησιμοποίησε για να βάλει χαρά στη ζωή του!
Πως θα ήταν αντί να βιάζεσαι να δώσεις προσοχή στο πλάνο που φτιάχνεις για τη ζωή σου, για να γίνει όσο πιο καλό για σένα; Προς τι η βιασύνη;
Η ζωή είναι εδώ για να σου δείξει. Η ζωή είναι θεραπεία!
Τι και αν λέει κάποιος «εγώ είμαι ανοιχτός, διαβάζω, πάω σε σεμινάρια». Η θεραπεία δεν είναι θεωρία, αντανακλάται στη ζωή κάποιου. Στις εμπειρίες του, στον τρόπο που τις βιώνει και στο πως τις διαχειρίζεται. Οι θεραπείες δεν μπορούν να μετρηθούν μόνο μέσα από ένα βιβλίο ή μέσα από θεωρίες.
Ακούω πολλές φορές ανθρώπους να τονίζουν και να δηλώνουν το πόσα χρόνια κάνουν θεραπεία ή πόσα σεμινάρια έχουν παρακολουθήσει. Πίσω από αυτές τις δηλώσεις συνήθως διακρίνω μια αγωνία. Παρατηρώντας συμπεριφορές, σήμερα γνωρίζω ότι αυτή η αγωνία έρχεται από την ανάγκη για επιβράβευση. Σίγουρα είναι σημαντική, άλλα χρειάζεται να έρχεται από τα παραδείγματα της ζωής, και όχι από ένα νούμερο. Τα νούμερα ίσως μετατραπούν σε παγίδες, γιατί ταυτόχρονα μπορεί να βάλουν κάποιο σε εσωτερική πάλη. Συνήθως οι δεύτερες σκέψεις είναι ότι αφού έχω μάθει, δεν επιτρέπονται ξανά τα ίδια λάθη. Η θεραπεία όμως δεν μπορεί να γίνει μέσα από πάλη & εσωτερική σύγκρουση. Η θεραπεία είναι σεβασμός αγάπη γι’ αυτό που είμαι και γι’ αυτό που έχω να μάθω την κάθε στιγμή.
Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του μοναδική πορεία. Ο καθένας έχει να μάθει κάτι μοναδικό και διαφορετικό. Η θεραπεία δεν συγκρίνεται!
Ξεκινά και τελειώνει στον εαυτό! Γιατί μόνο από εκεί μπορεί να ξεκινήσει!
Η θεραπεία δεν είναι δύσκολη. Το πως στεκόμαστε απέναντι στη θεραπεία δυσκολεύει!
Η θεραπεία σημαίνει δέσμευση, δέσμευση προς τον εαυτό. Ότι αναλαμβάνω την ευθύνη να βοηθήσω τον εαυτό να είναι αυτό που επιθυμεί.
Μέσα από τα χρόνια αυτό που κατάλαβα βαθιά είναι ότι το πολυτιμότερο δώρο της θεραπείας είναι η σχέση με τον εαυτό μας. Σίγουρα η θεραπεία βοηθά σε πολλά θέματα, όπως στην αντιμετώπιση κρίσεων, στο ξεκαθάρισμα ρόλων, στην οριοθέτηση, αλλά το να χτιστεί η σχέση με τον εαυτό θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό δώρο.
Όσο πιο γερά θεμέλια βάλετε στη σχέση με τον εαυτό, τόσο πιο καλά θα είστε στις σχέσεις με τους γύρω σας. Και επειδή ο εαυτός έχει πολλές πλευρές, χρειάζεται υπομονή και αγάπη η θεραπεία. Και για μένα θεραπεία σημαίνει αγάπη.
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το πως είναι οι σχέσεις, πως γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα, αν υπάρχει μια αλήθεια ή περισσότερες. Η συνεχής αναζήτηση και η ανάγκη μου να δημιουργώ κάθε φορά την πραγματικότητα που με αντιπροσωπεύει, με οδήγησαν στο δρόμο της θεραπείας. Αγάπησα αυτό το δρόμο και μέχρι σήμερα εξελίσσομαι μέσα σε αυτόν προσωπικά και επαγγελματικά.
Ο δρόμος δεν είναι πάντα ευθεία, έχει και στροφές. Μετά τη στροφή όμως το συναίσθημα της ανακούφισης που νιώθω ότι καταλαβαίνω όλο και καλύτερα εμένα, μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω. Προσπαθώ να είμαι ανοιχτή στη νέα γνώση, σε μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου που δεν γνωρίζω, αλλά θέλω να τη μάθω.
Δεν είμαστε μονοδιάστατοι, ούτε επίπεδοι. Και αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχει περιθώριο νέας γνώσης. Άλλωστε η ζωή από μόνη της δείχνει ότι όσες δικαιολογίες και αν βρει κάποιος, αυτό που είναι να θεραπευτεί έρχεται ξανά και ξανά μέχρι να το μάθει.
Πάντα, μα πάντα να θυμάστε ότι η θεραπεία δεν γίνεται παραβιαστικά. Η θεραπεία έχει το χρόνο της. Βοήθειες υπάρχουν πάντα γύρω σας, αρκεί να τις δείτε και να τις ακούσετε.
Η θεραπεία θέλει ειλικρίνεια!
Η Σοφία Πόπορη είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
