Οι εκλογές τελείωσαν και έδωσαν το αποτέλεσμα που έδωσαν. Από το αποτέλεσμα αυτό σχηματίστηκε –όχι αναπόφευκτα αλλά κατά την πολιτική επιλογή του πρωτεύσαντος συνασπισμού– η τρίτη κατά σειρά εθνικο-λαϊκίστικη συγκυβέρνηση. Η συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – Οικολόγων Πράσινων – ανανήψαντος ΠΑΣΟΚ και ορισμένων άλλων εκ των υπολοίπων “προοδευτικών” δυνάμεων) έχει να εκτελέσει καθήκοντα κατά πολύ δυσκολότερα από ότι οι δύο προηγούμενες. Έχει να περάσει από τα εύκολα λόγια στη δύσκολη πράξη.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Συγκεκριμένα, τα καθήκοντα που έχει να εκτελέσει η νέα συγκυβέρνηση μικρομεσαίας εθνικής ενότητας είναι:
- η εφαρμογή του Μνημονίου 3,
- η άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων μέσω του εγχώριου τραπεζικού συστήματος,
- η λήψη ισοδύναμων μέτρων που θα ελαχιστοποιήσουν τις δυσμενείς επιπτώσεις της εφαρμογής του Μνημονίου 3 στους «μη έχοντες και μη κατέχοντες», δηλαδή στο (φτωχό) «λαό».
Το Μνημόνιο 3 θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα. Όσοι νομίζουν ότι η συγκυβέρνηση έχει την πρόθεση ή / και τη δυνατότητα «συνεχούς διαπραγματευτικής ακύρωσής του Μνημονίου στην πράξη» πλανώνται πλάνη οικτρά. Δεν θα επιχειρηματολογήσω επ’ αυτού. Το θεωρώ αυτονόητο αφού το πρόσωπο που το συμφώνησε, υπέγραψε και υπερψήφισε στη Βουλή είναι το ίδιο με εκείνο στο οποίο το εκλογικό σώμα ανάθεσε την εφαρμογή του. Απλώς θα προειδοποιήσω τους εθελοτυφλούντες της «έμπρακτης ακύρωσης» ότι εν τοις πράγμασι απεκδύονται οικειοθελώς του δικαιώματος «μελλοντικής απογοήτευσης».
Η επανεκκίνηση της οικονομίας δεν είναι δυνατή δίχως την προηγούμενη πλήρη ομαλοποίηση της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, δηλαδή την άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων. Όποιος «προβλέπει» επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης δίχως την προηγούμενη αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας της οικονομίας απλώς εξαπατά, λόγω σκοπιμότητας ή άγνοιας˙ εν προκειμένω δεν έχει καμία σημασία, το εκλογικό σώμα.
Βεβαίως, πρέπει να σημειωθεί ότι οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εγχώριες επιχειρήσεις δεν επηρεάζονται παρά μόνο οριακά από τη δυσλειτουργία του τραυματισμένου εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Διεκπεραιώνουν τις χρηματικές συναλλαγές τους μέσω των εταιρικών και λοιπών λογαριασμών που τηρούν στο εξωτερικό. Εκείνοι που πληρώνουν τη νύφη των συναλλαγών τοις μετρητοίς είναι οι εγχώριες πολύ μικρές, μικρές και ορισμένες εκ των μεσαίων επιχειρήσεων (με περιορισμένη ρευστότητα). Επομένως, η παράταση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων λειτουργεί υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και σε βάρος του μικρού. Η συγκυβέρνηση, ωστόσο, υπερψηφίστηκε για να σώσει τα μικρά πολλά ψαράκια από τις λίγες μεγάλες ψαρούκλες. Στην πράξη, όμως, γίνεται ακριβώς το αντίθετο!
Ανάκαμψη της οικονομίας υπό καθεστώς περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων μπορεί να προέλθει μόνο μέσω της υπερενεργοποίησης των πολυεθνικών, κρατικών αλλοδαπών και πολύ μεγάλων εγχώριων επιχειρήσεων. Για να γίνει αυτό η συγκυβέρνηση πρέπει πρώτα να παραδώσει άνευ όρων την εγχώρια οικονομία στο διεθνικό (στο οποίο συμπεριλαμβάνεται, φυσικά, και το εγχώριο και όχι υποχρεωτικά «μεγάλο» κεφάλαιο) και αλλοδαπό κεφάλαιο, δηλαδή να συντρίψει ολοκληρωτικά τη μικρομεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης της!
Τέλος, τα περίφημα ισοδύναμα μέτρα πολύ φοβούμαι ότι θα καταστούν πολύ σύντομα διαβόητα. Η αντίληψη που έχει σχηματίσει ένα μέρος της συγκυβέρνησης και ειδικότερα το πρώην «Κέντρο» του ΣΥΡΙΖΑ που ύστερα από τη διάσπασή του έγινε –τοπολογικά- «Αριστερά», είναι ότι «θα πάρει τα λεφτά μέσω της φορολογίας από τους πλούσιους και θα τα μοιράσει στους φτωχούς» για να απαλύνει όσο, φυσικά, γίνεται στις παρούσες συνθήκες την άδικη δυστυχία τους.
Ακούγεται ωραίο και ασκεί υψηλή ψηφοσυλλεκτική έλξη στην άεργη νεολαία και την άνεργη εργατική τάξη. Όμως, πρέπει να υποδειχθούν ορισμένες κακεντρεχείς λεπτομέρειες στη λειτουργία του όλου σχήματος.
Οτιδήποτε και να φορολογήσεις (ακίνητα, αυτοκίνητα, αξιόγραφα, καταθέσεις, ρολόγια Rolex και κουστούμια Boss) το ποσό του επιβαλλόμενου φόρου πρέπει να προέρχεται από το τρέχον εισόδημα, δηλαδή όσον ταξικά αφορά τους έχοντες και κατέχοντες, από τα κέρδη. Και κέρδη δεν υπάρχουν και ούτε θα τα βρει ποτέ το ΣΔΟΕ όσες νυκτερινές καταδρομές και να κάνει στα σπίτια των επιχειρηματιών και μεγαλομετόχων.
Η μόνη λύση, και αυτό κάνει ακριβώς το ΣΔΟΕ, είναι να βάλει χέρι στις τραπεζικές καταθέσεις. Κάθε, όμως, ποσό που αποσύρεται από την τράπεζα και στη συνέχεια διατίθεται για την ποικιλόμορφη στήριξη της λαϊκής κατανάλωσης δεν ξαναγυρίζει ποτέ σ’ αυτή αλλά διαχέεται στο μεγαλύτερο μέρος του στις συναλλαγές τοις μετρητοίς που διενεργούν οι ΠμΜΜΕ. Συνεπώς, το τραύμα του τραπεζικού συστήματος βαθαίνει και το ίδιο γίνεται όλο και περισσότερο ανίκανο να ανακυκλώσει τις αναλήψεις από τα έσοδα των νέων χρηματοδοτήσεων που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να κάνει. Συνεπώς, μέσω της αέναης μετάθεσης της επανεκκίνησης της οικονομικής δραστηριότητας επιστρέφουμε στο δεύτερο σημείο της συνεπαγωγικής καταστροφής των ΠμΜΜΕ Το άμεσο απλό αποτέλεσμα της «φορολογικής υπεράσπισης του λαϊκού βιοτικού επιπέδου» είναι, λοιπόν, η αύξηση της ανεργίας και του χρόνου αναμονής εισόδου στην ενεργή οικονομική δραστηριότητα. Το άλλο μεγάλο τμήμα της εκλογικής βάσης του θα βρεθεί με ανεκπλήρωτες προσδοκίες.
Ο Γκαίτε είχε την οξυδέρκεια να αντιληφθεί πριν από μερικούς αιώνες ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να αμφισβητήσω τις καλές αλλά και ειλικρινείς προθέσεις των συγκυβερνόντων. Δυστυχώς, αυτές δεν επαρκούν για την επίλυση του προβλήματος. Στο τελευταίο τρίμηνο του έτους ένας σεισμός θα τραντάξει τη μαζική ή λαϊκή συνείδηση. Θα είναι η βίαιη προσαρμογή της ταξικής συνείδησης στην καπιταλιστική πραγματικότητα που διατηρεί και συντηρεί το Μνημόνιο και την κυβέρνηση που το εφαρμόζει.
Μέσα σε τρεις μόνο εβδομάδες από το βράδυ των εκλογών οι προσεισμικές δονήσεις κατεδάφισαν τη Λαϊκή Ενότητα και την υπόλοιπη Αριστερά της «Αριστεράς». Η πολυθρύλητη μεταβατική ενιαιομετωπική κινηματική συμπόρευση πρωτοποριών σε σοσιαλιστική προοπτική αποδείχθηκε την κριτική στιγμή κοινωνικά αδιάφορη περιστροφή γύρω από πολιτικές ταυτότητες δίχως ταξική αντιστοίχιση.
Η επικείμενη ακολουθία των δονήσεων προσαρμογής στην ταξική πραγματικότητα θα προκαλέσει την ολοσχερή κατάρρευση των διαταξικών υπεκφυγών της που υποστασιοποιεί βοναπαρτιστικά η συγκυβέρνηση.
Σε προηγούμενο άρθρο μας (Red Line 22 Σεπτεμβρίου 2015 | Δείτε ΕΔΩ) επισημαίναμε ότι η εξαναγκαστική υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου συνιστούσε «την πρώτη μετα-μοντέρνα αντεπανάσταση στην ιστορία». Τώρα, τρεις εβδομάδες μετά, πρέπει να προστεθεί διευκρινιστικά ότι η αντεπανάσταση αυτή είναι σισύφεια …
