Για «απίστευτα αψυχολόγητη ορολογία και ενέργεια» κατηγόρησε ο πολυβραβευμένος ιστορικός David Van Reybrouk το Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, στην ανοιχτή επιστολή που του απεύθυνε και δημοσιεύτηκε λίγες, μόλις, μέρες μετά το πρωτοφανές χτύπημα του Παρισιού. Και τούτο, διότι, θεωρεί ότι ένας ηγέτης που χαρακτηρίζει ένα γεγονός «Πράξη Πολέμου» οφείλει και πρέπει να αντιδράσει και να απαντήσει στα χτυπήματα. Αυτό – τούτο, το ίδιο, συνέχισε, οδήγησε και τον Τζ. Μπους (όλοι ενθυμούμαστε ότι ο Μπους έκανε πρώτος λόγο για «Πράξη Πολέμου» το Σεπτέμβριο του 2001), στην επέμβαση στο Αφγανιστάν, γεγονός, που γίνεται παραδεκτό, γιατί το καθεστώς είχε προσφέρει άσυλο στην Αλ Κάιντα. Εν ολίγοις, συμπύκνωσε δραματικά ο Reybrouk, χωρίς την ηλίθια (sic), επέμβαση του Μπους στο Ιράκ, ποτέ δεν θα μιλούσαμε για Ισλαμικό Κράτος και Τζιχαντιστές.
- του Σπύρου Χ. Τάγκα
Τι πιο σαφές από το σαφές; Όταν ένας διανοούμενος του επιπέδου του Reybrouk, εκτιμά και αναλύει πως αυτά που συνέβησαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Παρίσι, είναι μια άμεση συνέπεια και συνέχεια της ρητορικής και στρατηγικής πολέμου που χρησιμοποίησε ο Μπους μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, περιττεύει, πράγματι, κάθε προσπάθεια παραπέρα προσέγγισης. Και τούτο, διότι, γίνεται αντιληπτό εκ των ον ουκ άνευ, ότι ο δυτικός κόσμος, – ήγουν, τα θέσμια και οι μηχανισμοί που διαμορφώνουν τους κανόνες στη Δύση-, έχουν αποφασίσει, ήδη, να πορευτούν και να δράσουν με τον ίδιο τρόπο και μεθοδολογία που έδρασαν το 2003 όταν και εκδηλώθηκε, τελικώς, η επίθεση εναντίον του Ιράκ και του Σ. Χουσεΐν. Αφ’ εαυτού, λοιπόν, το γεγονός αποτελεί ένα «ιστορικό λάθος» που επαναλαμβάνεται. Και είναι γνωστό πως όταν ένα «ιστορικό λάθος» επαναλαμβάνεται εκείνο που ακολουθεί είναι η εμβάθυνση και η παραπέρα εμπέδωση του ολέθρου.
Η λογική των αιματοβαμμένων Σταυροφοριών πολλάκις κατά το παρελθόν έχει δοκιμαστεί και αποτύχει. Είναι καταφανές πως η δύση πού τόσο κόπτεται για τις μείζονες και απαράμιλλες αρετές της Ελευθερίας, αλλά, και της Ισότητας και της Αλληλεγγύης, οφείλει να πάψει να τις διαχειρίζεται σαν «μπούσουλα» παντός καιρού και να ανακαλύψει, επιτέλους, και τον «άλλο δρόμο» : αυτόν – τούτο που επιθυμεί να βιώνουν οι λαοί της σε καθημερινή βάση ( : την πρόοδο και την ευημερία στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας), να τις μετενσαρκώσει και να τις επιδιώξει με ειλικρίνεια και για τους λαούς των άλλων Ηπείρων. Ειδικότερα προς τους λαούς της Μ. Ανατολής που βρίσκονται από την αρχαιότητα, ήδη, στο επίκεντρο των πολεμικών διενέξεων, ανωμαλιών και εκτροπών (η ευλογία της «Γης της Επαγγελίας» έγινε μόνιμη δυστυχία), οφείλει να είναι ακόμη πιο προσεχτική και αξιόπιστη ως προς τις επιδιώξεις της. Το «κλίμα Ολάντ» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το «κλίμα Μπους» επί τω μονιμότερω αποτελεί, ασφαλώς, τη «σίγουρη παγίδα», ώστε, να ανακυκλωθούν και να αναπαραχθούν γεγονότα και εξελίξεις που δεν συνάδουν με την σύγχρονη ανθρωπότητα. Εκτός και αν η παγίδα δεν είναι και τόσο παγίδα, αλλά, η αφορμή να εφαρμόζεται ανανεωμένος, έστω, και ενδυναμωμένος ο «μπούσουλας των Σταυροφοριών» και του θανάτου προς ίδιον όφελος και μόνο. Τώρα, αν αυτό δεν αποτελεί βαρβαρότητα τότε , αλήθεια, σε τι μας φταίει η βαρβαρότητα των άλλων;..
