Τον Δεκέμβρη του 2008 συντελέστηκε ένα έγκλημα. Αστυνομικός -υπάλληλος του ελληνικού κράτους, δολοφόνησε νεαρό παιδί. Εγκλήματα- διαφόρων ειδών αλλά πάντα εις βάρος αθώων-γίνανε και στο παρελθόν και συνεχίζουν να γίνονται ακόμη και σήμερα και θα συνεχίσουν να γίνονται όσο υπάρχει το παρόν κοινωνικοπολιτικό σύστημα με την καπιταλιστική του οικονομία.Εμείς όμως με αφορμή τα καλέσματα για «Μαύρο Δεκέμβρη» θα εστιάσουμε και θα σχολιάσουμε στην μετα-Γρηγορόπουλου εποχή γιατί σήμερα έχουμε 2015 και πολλά γίνανε και τίποτε δεν άλλαξε στην τελική.
- Μαύρη Λίστα
Εμείς θα συμφωνήσουμε πως ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν και παραμένει ακόμη, μία ερώτηση. Το ίδιο ισχύει και για τον Δεκέμβρη του ’44,όπως το ίδιο ισχύει και για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το ίδιο ισχύει για κάθε εξέγερση και κάθε ανολοκλήρωτη επανάσταση, για κάθε ανεκπλήρωτη επιθυμία για την καταστροφή του παρόντος και την οικοδόμηση του μέλλοντος.
Σε κάθε τέτοια στιγμή στην επαναστατική και εξεγερσιακή ιστορία των καταπιεσμένων του κόσμου προκύπτουν πάντα ερωτήσεις, προκύπτουν πάντα αντιφάσεις και αδιέξοδα που πρώτοι απ’ όλους καλούμαστε εμείς οι ενεργοί προπαγανδιστές και ακτιβιστές, αναρχικοί και κομμουνιστές να δώσουμε απαντήσεις, να βρούμε διέξοδο στο φαινομενικά ανέφικτο, στο πρόταγμα για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Με λίγα λόγια σε πρώτη φάση εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους επαναστάτες ποιόν δρόμο και ποιές τακτικές θα ακολουθήσουμε ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε τον σκοπό μας. Σε δεύτερη φάση εξαρτάται από την συμμετοχή της υπόλοιπης κοινωνίας που για διάφορους λόγους απέχει από τις εξεγερσιακές προεργασίες και δραστηριότητες.
Δυστυχώς οι επαναστάσεις δεν ξεπηδούν σε μία νύχτα, ούτε και οι εξεγέρσεις μας οδηγούν πάντα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Για την επιτυχία μιάς εξέγερσης ή την αποτυχία της υπάρχουν συγκεκριμένες αιτίες που ποικίλλουν ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που επικρατούν.
Το 2008 η ερώτηση ή μάλλον οι ερωτήσεις που τέθηκαν ήταν άν μπορεί το -υποτιθέμενο-κίνημα να απαντήσει αποτελεσματικά στην ολοένα αυξανόμενη βαρβαρότητα και αδιαλλαξία του κράτους. Και φυσικά όταν λέμε βαρβαρότητα και αδιαλλαξία εννοούμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε πως δεν περιμένουμε και δεν πρέπει να περιμένουμε την δολοφονία ενός παιδιού για να εξεγερθούμε. Έχουμε χιλιάδες άλλους λόγους για να το κάνουμε.
Το γεγονός πως η εξέγερση έφτασε στα όριά της εξηγείται από την προφανή αφορμή της και όχι από τις υπάρχουσες μεν αλλά βαθύτερες αιτίες δε. Το γεγονός επίσης πως δεν κλιμακώθηκε την στιγμή που το κράτος φαινόταν να τα έχει χαμένα με την σκέψη ακόμη και να κινητοποιήσει τον στρατό, φανερώνει την ανετοιμότητα όλων μας, τις λανθασμένες και αδιέξοδες κινήσεις των αναρχικών, την εμμονική αδιαλλαξία της αριστεράς στο ζήτημα της βίας αλλά και την συνεχιζόμενη ασυνειδησία της πλειοψηφίας της κοινωνίας που απομόνωσε ένα γεγονός -και συνεχίζει να το κάνει- που αφορά όλη την κοινωνία προσδίδοντας σε αυτό τον χαρακτηρισμό του «μεμονωμένου» περιστατικού. Με την ίδια ακριβώς παράλογη-λογική η πλειοψηφία της κοινωνίας αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα. Απομονώνει τα συλλογικά προβλήματα και τα κάνει ατομικά και πάντα βασισμένα στο μέτρο της ατομικής ιδιοτέλειας.
Και εδώ τίθεται και το άλλο ερώτημα που αφορά την υπόλοιπη κοινωνία, τους ανθρώπους εκείνους που συνειδησιακά απέχουν παρασάγγας απ΄ αυτό που λέμε ταξική συνείδηση. Το ερώτημα φυσικά απευθύνεται στους ίδιους πρώτα και μετά σε εμάς.
Η αλήθεια είναι πως το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί πολλές τεχνικές για να κρατά τους ανθρώπους εγκλωβισμένους στην υπάρχουσα κατάσταση σκλαβιάς. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να χαϊδεύουμε τα αυτιά του κάθε ασυνείδητου ή του κάθε εμμονικού αρνητή της πραγματικότητας. Κάθε άλλο… Αλλά πρίν καταδικάσουμε την ασυνειδησία των μαζών, μήπως θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε την δική μας λανθάνουσα συνείδηση εκτός κι άν πιστεύουμε και οι από ‘δώ καί οι από ‘κεί πως έχουμε απόλυτο δίκιο, αλλά μετά θα πρέπει να εξηγήσουμε στον εαυτό μας πρώτα γιατί δεν ζούμε «ζωή μαγική» και παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην αθλιότητα.
Μήπως θα πρέπει να επανεξετάσουμε συνολικά σαν «κίνημα» την στάση μας και την πρακτική μας, τα προτάγματα και την προπαγάνδιση των ιδεών μας;
Η δολοφονία του παιδιού δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει μόνο στο ίδιο το παιδί. Εμείς όμως μικροί και μεγάλοι μοιραζόμαστε τις ίδιες επιθυμίες, κάνουμε τα ίδια όνειρα για έναν κόσμο πιό δίκαιο, πιό όμορφο. Και αυτά δεν μπορεί να μας τα στερεί κανένα κράτος και καμία πολιτική όσο χρήσιμη κι αν φαντάζει στα μάτια του μέσου «παραλανημένου» .Επομένως οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις δεν ανήκουν σε κάποιους συγκεκριμένους. Ανήκουν σε αυτούς που τίμια θα αγωνιστούν, θα ζήσουν και θα πεθάνουν για ένα καλύτερο κόσμο.
Εμείς λοιπόν όλοι που λέμε πως ανήκουμε στο απέναντι στρατόπεδο της ζωής θα πρέπει επιτέλους να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας. Αυτή θα είναι και η απάντηση στην αρχική ερώτηση του Δεκέμβρη του 2008.Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υπάρξει πραγματικά ένα κίνημα επαναστατικό με συγκεκριμένα προτάγματα, στόχους και συγκεκριμένη απεύθυνση. Γιατί αυτό που υπάρχει τώρα δεν είναι κίνημα, αλλά ένα συνονθύλευμα αναρχικών και αριστερών συλλογικοτήτων -κομμάτων- οργανώσεων, που άν τις πολλαπλασιάσεις με τις χιλιάδες ατομικότητες καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει ένα συμπαγές κίνημα που θα αποτελέσει πραγματικά κίνδυνο για το υπάρχον σύστημα και θα θέσει τις βάσεις για την μελλοντική ανατροπή του.
Η ευθύνη της μη ύπαρξης ενός τέτοιου κινήματος βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και εκεί θα πρέπει πρώτα να εστιάσουμε, καθώς οποιοδήποτε πρόταγμα όσο δυναμικό κι άν ακούγεται θα πέφτει πάντα στο κενό, αφού θα απευθύνεται σε ελάχιστους και συγκεκριμένους ανθρώπους ανήμπορους να αλλάξουν τα δεδομένα. Από την μία λοιπόν έχουμε τον πολυδιασπασμένο αντισυστημικό χώρο και από την άλλη έχουμε την ως ένα βαθμό αμέτοχη κοινωνία, που σίγουρα ανάμεσά της θα βρεθούν άνθρωποι οι οποίοι βλέποντας την δημιουργία κι την προοπτική ενός επαναστατικού μετώπου με καθαρά αντικαπιταλιστικό και ταξικό προσανατολισμό θα πλαισιώσουν την προσπάθειά μας.
Κατα την δική μας άποψη ο ταξικός πόλεμος δεν μπορεί να εξαντλείται από την μεριά των αναρχικών στις μάχες με την αστυνομία ούτε και στην συμμετοχή των γελοίων και άνευ νοήματος απεργιών από μεριάς των αριστερών. Δεν παραβλέπουμε βέβαια τις προσπάθειες και των δύο μεριών που πέρα από την κορύφωση και τα όρια που οι ίδιοι έχουν θέσει και τις άλλες τους δυναμικές ενέργειες που συνεισφέρουν σημαντικά στο μέτρο του δυνατού στον αγώνα κατά του συστήματος. Όμως ακριβώς εκεί είναι που πρέπει να αλλάξουμε τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Που πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια που έχουμε θέσει εμείς οι ίδιοι και να επανακαθορίσουμε συνολικά τον τρόπο δράσης άν θέλουμε να κλιμακώσουμε τον ταξικό μας αγώνα.
Μέχρι στιγμής ο μόνος μαύρος Δεκέμβρης που πραγματοποιείται είναι αυτός που όλοι εμείς κινηματικοί και μη, συνεχίζουμε να βιώνουμε την αθλιότητα, αδυνατώντας να βρούμε ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματά μας. Επαναστατικές λύσεις φυσικά δεν μπορούν να δοθούν χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας ή έστω ενός ικανού αριθμού ανθρώπων. Και όσες πέτρες και αν πεταχτούν, όσα τζάμια κι άν σπάσουν, όσοι κάδοι κι άν καούν, όσοι μπάτσοι κι άν χτυπηθούν, όσες καταλήψεις κι άν ανοίξουν, η αθλιότητα παραμένει εδώ δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Και άν κάποιοι πιστεύουν πως έτσι πολεμάμε το σύστημα είναι τόσο παραπλανημένοι όσο είναι και αυτοί που περιμένουν τις οποιεσδήποτε εκλογές να αλλάξουν τα πράγματα.
Βέβαια δεν θα ζητήσουμε ευθύνες από τα 15χρονα που κάνουν την φάση τους και ζούνε «ζωή μαγική». Υπήρξαμε και εμείς 15χρονα.Οι ευθύνες βαραίνουν άλλους που δίνουν λάθος προτάγματα, σε λάθος ανθρώπους όπως οι ευθύνες βαραίνουν συνολικά την Αριστερά για τον συνειδησιακό και εργασιακό εγκλωβισμό των σύγχρονων σκλάβων σε μιά αδιέξοδη λογική που βέβαια έχει επιβάλλει η αστική δημοκρατία. Επιπλέον, οι ευθύνες βαραίνουν αυτούς που είτε ηθελημένα είτε όχι κατέχουν μία διαστρεβλωμένη εικόνα για την πραγματικότητα και τις συνθήκες που επικρατούν και εμμένουν πεισματικά σε λανθασμένες επιλογές.
Όλοι όσοι μιλάνε για εξέγερση και επανάσταση θα πρέπει επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Και η οποιαδήποτε κριτική στοχεύει ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Στο πώς θα ξεπεραστούν τα όρια και τα αδιέξοδα του «κινήματος» και στο πώς θα πρέπει να κλιμακωθεί ο ταξικός αγώνας όχι μόνο για τον Δεκέμβρη του 08 αλλά για όλους τους Δεκέμβρηδες που θα υπάρξουν.
Γιατί η επόμενη μέρα μετά την καταστροφή θα πρέπει να μας βρεί έτοιμους να οικοδομήσουμε τον κόσμο που επιθυμούμε και όχι να ξημερώσουμε σε μία ακόμη άθλια και μίζερη ζωή περιμένοντας την ουτοπία που κάποτε θα έρθει…
Γιατί είναι εξίσου ανώφελα μία καταστροφή της μιας νύχτας ή ένα ακόμη μνημόσυνο που θα μας θυμίζει την μεγάλη μας ήττα. Να αγωνιστούμε όχι για τον θάνατο του κάθε Αλέξη αλλά για τα όνειρά του.
