Τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε Λαϊκομετωπική Συγκυβέρνηση με τους εθνικιστές-λαϊκιστές των ΑΝΕΛ.
Οκτώ μήνες μετά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πλήρως συμβιβαστεί στις ευρωενωσιακές επιταγές και εξ’ αυτού η Λαϊκομετωπική Συγκυβέρνηση έπεσε.
Ξανακέρδισε, όμως, τις εκλογές που ακολούθησαν το Σεπτέμβριο 2019 και ξανασχημάτισε Λαϊκομετωπική Συγκυβέρνηση με τους εθνικιστές-λαϊκιστές των ΑΝΕΛ.
Στις εκλογές του Ιουλίου 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ένα -εκ πρώτης όψεως- υψηλό για τα έργα και τις ημέρες του ποσοστό προτίμησης στο εκλογικό σώμα (31,53%).
Απεναντίας, η πολιτική απήχηση του ΚΚΕ στο εκλογικό σώμα δεν σημείωσε την περίοδο 2015-2019 καμία απολύτως αύξηση αλλά μια μικρή μείωση.
Συγκεκριμένα, από 301.684 ψήφους (5,55%) το Σεπτέμβριο 2015 έπεσε στις 299.595 ψήφους (5,30%) τον Ιούλιο 2019, δηλαδή το ΚΚΕ πέτυχε μείωση 2.089 ψήφων!
Τι έκανε, λοιπόν, το ΚΚΕ την περίοδο αυτή;
Εάν συνυπολογίσουμε την φυσική απομείωση λόγω θανάτου των ψηφοφόρων του ΚΚΕ από το 2015 μέχρι το 2019, τότε προκύπτει ότι το 2019 οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είχαν μειωθεί σε 288.132 άτομα.
Όμως, το ΚΚΕ συγκέντρωσε το 2019 299.595 ψήφους. Επομένως, μεταξύ 2015 και 2019 το ΚΚΕ κατόρθωσε να κερδίσει τη θετική διαφορά των δύο μεγεθών, δηλαδή 11.463 νέους ψήφους ή 2.865 νέους ψήφους το χρόνο…
Οι 11.463 νέοι ψήφοι που κέρδισε το ΚΚΕ αντιστοιχούν περίπου στο ¼ των ψήφων (46.096) που είχε συγκεντρώσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές 2015…
Η παραστατική, λοιπόν, απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε είναι θλιβερά απλή: κατά τη διάρκεια τεσσάρων ετών το ΚΚΕ κέρδισε ισοδύναμα το ¼ των ψηφοφόρων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η δε προκύπτουσα ετήσια πολιτική απόδοση του Κόμματος είναι εντελώς αποκαρδιωτική: απαιτούνται 100 υποστηρικτές του για να κερδίσουν 1 νέο ψηφοφόρο κατά τη διάρκεια ενός χρόνου…
Ειλικρινά απορώ πως ο σ. Κουτσούμπας δεν έχει ήδη παραιτηθεί και η ΚΕ του Κόμματος δεν έχει συγκαλέσει έκτακτο συνέδριο.
Οι αποτυχημένοι του εγχώριου μετασταλινισμού (Γενικός Γραμματέας, Πολιτικό Γραφείο και Κεντρική Επιτροπή) όχι μόνο δεν κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν αλλά εκκινούν έναν εργατικό εμφύλιο πόλεμο ενάντια στη ΓΣΕΕ για να παραπλανήσουν τα μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος και να τους αποκρύψουν την πλήρη αποτυχία της ηγεσίας τους στην ταξική πάλη.
Πριν από τις εκλογές, κινητοποιούν ένα τάγμα επιλεγμένων φανατικών (ουδεμία διαδικαστική δυσκολία να τελεστεί η πράξη) για να αποτρέψουν με τη βία τη διεξαγωγή πρώτα στην Καλαμάτα και μετά στη Ρόδο του εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ ως τον προδοτικό ρεφορμιστικό πυλώνα του εγχώριου καπιταλισμού για να αναβαπτιστούν ως «συνεπείς ταξικοί αγωνιστές» στα μάτια των άναυδων από την πολιτική αποτυχία τους μελών και οπαδών του Κόμματος.
Μετά τις εκλογές και το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης ΝΔ δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ για την ενωτική αντιμετώπιση του Ν/Σ Βρούτση αλλά συνεχίζουν να προτεραιοποιούν την μοναχική επίθεσή τους ενάντια στο ρεφορμισμό της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ έναντι της κοινής (και όχι υποχρεωτικά ίδιας) άμυνας στην επίθεση της άρχουσας τάξης και της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησής της.
Επαναλαμβάνουν, δηλαδή, ότι είχαν κάνει και το 1944 με τη «Μάχη της Αθήνας». Δίνουν μια δευτερεύουσα μάχη χωρίς αντικείμενο (ενάντια στο ρεφορμιστική ΓΣΕΕ) και με ανεπαρκείς δυνάμεις (μειοψηφία και στο εκλογικό σώμα και στα συνδικάτα) ώστε -τελικά- να ηττηθούν για να υπογράψουν μετά -με βαριά βεβαίως καρδιά- τη «Συνθήκη της Βάρκιζας», δηλαδή να παραδοθούν οι ίδιοι και να παραδώσουν την εργατική τάξη άνευ όρων και προϋποθέσεων στο καπιταλιστικό σύστημα που -κατά τα άλλα- καταπολεμούν ακατάπαυστα νυχθημερόν.
