Θα ξεκινήσω, προτάσσοντας αυτό το μούδιασμα που με πλημμυρίζει αυτήν την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου, για όλα αυτά, που τα γκροτέσκο σενάρια της καθημερινότητας μας, καθώς και η εξέλιξη τους, θα καταγράψουν ως λεηλατημένο «μέλλον γενέσθαι». (Περί σουρεαλισμού πρόκειται… Συμπαθάτε με, τον μπαϊλντισμένο).
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Πλησιάζουμε στον Σεπτέμβριο και όλα τριγύρω οικοδομούν καταστάσεις ανοίκειες.
Από τη μια η ζέστη που στάζει την παχύρευστη νωχελικότητα του εγκεφάλου μου πάνω στους ιστούς ενός ράθυμου σώματος, το οποίο παραμένει αδρανές μπροστά στις εσχατολογικές προβλέψεις των ηδυπαθών της καταστροφής καιροσκόπων.
Από την άλλη η οριακά τραγική συνειδητοποίηση μιας μίζερης ανασύνθεσης των στοιχείων του κοινωνικού και πολιτικού γεγονότος, που για πολλά χρόνια τώρα επιχειρεί με κτερίσματα[1] σωμάτων, ψυχών, ιδεών, και σχέσεων να οριοθετήσει, συνήθως ανεπιτυχώς, το πεδίο μιας δημόσιας και ιδιωτικής «τακτοποίησης», η οποία, ως πανάκεια κυρίως, μετέρχεται κάθε κοινωνική και προσωπική διεργασία, χωρίς καμιά αξιολόγηση και με παντελή απουσία της αίσθησης του μέτρου, όλα τα νοητικά εργαλεία (αυτοκριτική, αυτογνωσία, αποποίηση ευθυνών, ενοχοποίηση του άλλου), για να αναπαράγει, ξανά και ξανά, το ίδιο αδιέξοδο.
Μια αίσθηση φυγής από την πραγματικότητα, που αδιαφορεί στο να πραγματοποιηθεί. Μια εικόνα ενός ερειπωμένου παλιού σταθμού, όπου οι επιβάτες της επόμενης αμαξοστοιχίας την περιμένουν χρόνια τώρα, κρεμασμένες σάρκες από τα κόκκαλα τους, την ιδιωτεία της σκέψης τους καλύτερα, κουρασμένοι ακόμα και να σηκώσουν τα μάτια τους για να δουν τον ορίζοντα, προσβεβλημένοι από την χρόνια νόσο της αναμονής.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι όλη αυτή η πίεση που ασκείται πάνω σε κάθε μόριο των σωμάτων και των συνειδήσεων από αυτή την ακατάβλητη περιδίνηση της καταστροφής κάθε ορίου επιβίωσης, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξηγήσει την διάχυτη και περιπαθή δυσανεξία που διακατέχει όλους στη παράλογη λογική «όλοι εναντίον όλων».
Είναι επίσης το ίδιο βέβαιο ότι το υπάρχον θεσμικό πολιτικό (κρατικό) περιβάλλον, θέτει όλους τους μηχανισμούς του (ιδιωτικά και δημόσια μέσα ενημέρωσης, δυνάμεις κοινωνικής και αστυνομικής καταστολής) στην υπηρεσία της σκόπιμης και συστηματικής καλλιέργειας της απαξίωσης κάθε αντίστασης, ακόμα και της πιο ακίνδυνης, υποκινώντας με απροκάλυπτο θράσος τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Αντίπερα όλης αυτής της παθολογικής αναμονής μια απείρως μεγαλύτερη παθογένεια επιχειρεί να «αντιστρέψει» αυτή τη μίζερη και εξαθλιωτική ραστώνη με εργαλεία σκιές: Συνθηματολογίες περιχαρακωμένες, ιδεολογήματα και αναλύσεις παλιομοδίτικες, αλλεπάλληλες καταγγελίες, που η συνεχής και αναποτελεσματική επανάληψη τους τις έχουν καταστήσει άναρθρες φλυαρίες της διαλεκτικής των καταραμένων.
Όχι σύντροφε… Ο εχθρός μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Εχθρός μας είναι εκείνος ο «ήσυχος» εθισμός μας στο όφελος (πάει να πει στο συμφέρον), που χρόνια τώρα έχει βολευτεί, με όρους άγριας και ανεξέλεγκτης αγοράς, στα θεμέλια της προσωπικής, κοινωνικής και πολιτικής μας ονείρωξης, παρέα με έναν σοσιαλισμό κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της ευζωίας μας και της καλοπέρασης μας.
Μία χώρα υποτελής, πρώτα απ΄όλα σε έναν μπλαζέ και επαρχιώτικο κοινοτισμό, που αντί να στήσει πανηγύρια για την προβολή και την ανάδειξη των προϊόντων του τόπου του, σέρνεται μπουσουλώντας στα σκαλοπάτια των μαγαζιών μιας κρατικής και επιδοτούμενης θεοκρατίας, γεμίζοντας τις πλακοστρωμένες αυλές των χωριών με κλαρινογαμπρούς και τσαμπονονύφες.
Μια παρατακτική σύνδεση δηλώσεων διαμορφώνει το πλαίσιο, που θα εδραιώσει την ισορροπία ανάμεσα στον νεκροθάφτη που έχει αναλάβει την διεκπεραίωση της διαδικασίας που σε αφορά και στον τυμβωρύχο, ο οποίος έχει αναλάβει την εργολαβία της τελικής αποψίλωσης:
Μάρκος (O μητροπολίτης Χίου, όχι ο υποδιοικητής): «Δεν είναι δυνατόν να παντρεύουν ζευγάρια εκείνοι που μαζεύουν τα σκουπίδια μας».
(Σωστό!!! Αυτό παραμένει προνόμιο εκείνων που όταν μας προσπερνούν, πιάνουμε τ’ αρχίδια[2] μας)
Μάρκος (ο ίδιος άγιος): «Δεν υπάρχουν πρόσφυγες, είναι όλοι λαθρομετανάστες».
(Το κακό με αυτούς είναι, που, αν και δεν τεκνοποιούν, πολλαπλασιάζονται σαν από θαύμα… Όπως οι αμοιβάδες).
«Γνωστή τραγουδίστρια εμφανίστηκε με στρινγκ στην Μύκονο κι έριξε το Ίνσταγκραμ».
(Τι είπες τώρα!!! Η δημοσιογραφία στα μεγαλεία της. Πούλιτζερ και βάλε!!!)
Mακρή: «Ο Κολοκοτρώνης ήταν ροκ».
(Η γλωσσολόγος υποστήριξε, πως το όνομά του εμπεριέχει την λέξη “κοτρόνα”, η οποία αγγλιστί αποδίδεται με την λέξη “rock”! Τέτοια άγρα rockιά(κοτρόνα) δεν σου ξεφεύγει. Πρέπει να την έχεις καλά σπουδαγμένη! Do you read me… μωρή!!!)
Μανδραβέλης: «Ο ΣυΡιζΑ τσαλαπάτησε το μικρό βλασταράκι της ανάκαμψης».
(Τι είπε το άτομο!!! Το απαύγασμα της λογοτεχνικής προσέγγισης της πολιτικής. Αυτό δεν είναι έγκυρος αντιπολιτευτικός λόγος… είνι βιλούδου).
Τσίπρας: «Κάθε φορά που βρίσκομαι στα Τζουμέρκα, συναντώ μια άλλη Ελλάδα, περήφανη, επίμονη, αυθεντική». (Ήθελα να ήξερα ποια Ελλάδα κυβερνάς, ρε καραγκιόζη!!!)
- ΚΤΕΡΙΣΜΑ το (συνήθ. πληθ.): κατά την αρχαιότητα, τα αντικείμενα τα οποία τοποθετούσαν στον τάφο μαζί με το νεκρό, αντικείμενα αξίας, καθημερινής χρήσης ή αγαπητά σ’ αυτόν κατά τη διάρκεια της ζωής του.
- ΑΡΧΙΔΙ το: Ο ένας από τους δύο αδένες που παράγουν το σπέρμα, ο όρχις. Στον πληθυντικό ΑΡΧΙΔΙΑ (κατά συνεκδοχή): Τα ανδρικά γεννητικά όργανα
