Che fece… il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
- του Σπύρου Τριανταφύλλου |
| red line
Κλήθηκε ο Εληνικός λαός στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 να πει το δικό του μεγάλο <<NAI>> ή το δικό του μεγάλο <<ΟΧΙ>>.
Και μέσα στη γνωστή ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί ο Ελληνικός λαός έδωσε την απάντησή του.
Από τότε που ήμουν στο δημοτικό και μας μεγάλωναν με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, μόνο μεγάλες φράσεις σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας έχω να θυμάμαι.
Το <<μολών λαβέ>> του Λεωνίδα, (που κακώς μεταφράζεται ως <<έλα να τα πάρεις>> – come and get them αγγλιστί), γιατί το ρήμα <<βλώσκω>> του οποίου το <<μολών>> είναι μετοχή αορίστου σημαίνει έλα αφού πρωτα βρείς το ψυχικό θάρρος, δηλαδή <<έλα αν τολμάς>> ή στη Ζουράρειο διάλεκτο έλα αν έχεις τα <<μέζεα>>!
Και πιο πολύ απ’ όλα μιλούσαμε για το <<ΟΧΙ>> του Μεταξά, (το οποίο βέβαια δεν ειπώθηκε ποτέ). Ο Μεταξάς απάντησε στα Γαλλικά στον Γκράτσι με τη φράση: <<Alors, c’est la guerre>>, δηλαδή: <<Λοιπόν, αυτο σημαίνει πόλεμο>>!
Παρόλα αυτά η ουσία είναι ότι η ανυπακοή στις προσταγές υπέρτερων δυνάμεων είναι αυτή που γράφει τις χρυσές σελίδες στην ιστορία κάθε λαού.
Ήρθε λοιπόν και η ώρα της δικής μας επιλογής την οποία και κάναμε!
Εν μέσω capital control, (60 ευρώ την ημέρα ήταν το όριο που προέβλεπε η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με τίτλο : <<Τραπεζική αργία βραχείας διάρκειας>>), με τους δημοσιογράφους σε όλα τα κανάλια σε 24ωρη διατεταγμένη υπηρεσία να σκορπούν απελπισία και τρόμο και με τους Καφετζόπουλους και τους Καμίνηδες να το παίζουν ηγήτορες του <<ΝΑΙ>> και του ευρωμονόδρομου, ο Ελληνικός λαός απάντησε.
Έδωσε 61,31% στο <<ΟΧΙ>>!
Και προδόθηκε!
Δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν ήμαστε υποψιασμένοι.
Λίγες ημέρες πριν την 5η Ιουλίου σε σύσκεψη φορέων για την προπαγάνδιση του <<ΟΧΙ>>,απευθυνόμενος στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν παρόντα, τους ζήτησαν να δεσμευτούν με τον λόγο της τιμής τους ότι θα υπερασπιστούν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο δρόμο μαζί με όλους μας από την επόμενη κιόλας μέρα.
Φυσικά κατηγορήθηκα άμεσα ότι διασπώ το κλίμα ενότητας και σύμπνοιας που επιχειρούνταν να δημιουργηθεί.
Όταν λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα έγινε κάλεσμα από τους ίδιους φορείς στον ίδιο χώρο για να συγκροτηθούν επιτροπές υπεράσπισης του <<ΟΧΙ>>, ήταν όλοι παρόντες πλην Λακεδαιμονίων!
Η κυβέρνηση δεν σεβάστηκε ούτε το Σύνταγμα,(τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων είναι δεσμευτικά) και απ’ ότι φαίνεται αυτή ήταν εξ αρχής η πρόθεσή της.
Δεν μπορείς να βάζεις ένα λαό σε τέτοια περιπέτεια, χωρίς να έχεις κάνει την οποιαδήποτε προετοιμασία για το ενδεχόμενο ρήξης με τους δανειστές σου.
Όλη αυτή η ιστορία λοιπόν θύμιζε <<το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου>> και άφησε πίσω της πολύ πικρή γεύση.
Ο λαός καταρρακώθηκε και το κίνημα δέχτηκε το συντριπτικότερο πλήγμα που θα μπορούσε να δεχτεί και ακόμα δεν έχει συνέλθει, (κι ούτε το βλέπω σύντομα να συνέρχεται).
Και βέβαια έμειναν τα αποτελέσματα της προκήρυξης του δημοψηφίσματος, (δεν νομίζω να βγήκαμε από τα capital control και να μην το κατάλαβα), και από τότε έχουμε βαρεθεί να μετράμε μνημόνια.
Το δε επιχείρημα των κυβερνητικών στελεχών ότι ο λαός νομιμοποίησε τις επιλογές της κυβέρνησης στις εκλογές που ακολούθησαν, αποτελεί σοφιστεία του αισχίστου είδους!
Και αυτό γιατί πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι ο κόσμος ήταν σοκαρισμένος, απογοητευμένος και παραιτημένος.
Έτσι και ενώ υπήρξε τεράστια αποχή η κυβέρνηση περισσότερο εξαργύρωσε από όσους ψήφισαν, την πρόταση του <<ΟΧΙ>>, παρά τιμωρήθηκε επειδή πρόδωσε το <<ΟΧΙ>>!
Και εδώ ήταν και η λάθος προσέγγιση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που πίστεψε ότι μπορούσε να κεφαλοποιήσει το <<ΟΧΙ>> που είπε η κοινωνία.
Δυστυχώς ζητούσε από έναν κόσμο που είχε φάει ανελέητο ξύλο και είχε προδοθεί, να συνεχίσει να αντιστέκεται.
Προς γνώση και συμμόρφωση για μελλοντικές καλύτερες αναλύσεις!
Και είναι κρίμα!
Γιατί μπορεί το <<ΟΧΙ>> να το άρθρωσε ένα ετερόκλιτο μείγμα ανθρώπων, με διαφορετικές καταβολές και διαφορετικές προσδοκίες, το ζουμί της υπόθεσης όμως ήταν ότι ο λαός είπε πολύ απλά:<<Δεν αντέχω άλλο, αφήστε με να ορίζω την τύχη μου>>!
Ο κόσμος δεν έκανε νοητικές ακροβασίες ούτε υπεραναλύσεις των μανιφέστων με τα οποία συνήθως τον βομβαρδίζουμε.
Μια αξιοβίωτη ζωή ζήτησαν οι πολίτες που ψήφισαν <<ΟΧΙ>> και μια χώρα που να μπορεί να αποφασίζει για τη μοίρα της και να μην είναι προτεκτοράτο, να μην είναι αποικία χρέους!
Το <<ΟΧΙ>> πετάχτηκε στα σκουπίδια, ο λαός προδόθηκε, κάναμε και ένα ετήσιο μνημόσυνο, (φέτος τα δίχρονα δεν βλέπω και μεγάλη διάθεση-είναι και ο τελικός του Survivor την ίδια ημέρα βλέπεται), και πάμε παρακάτω.
Διαβάζοντας λοιπόν κανείς την πραγματικότητα με κοινοβουλευτικούς και κυβερνητικούς όρους μόνο απαισιόδοξος μπορεί να είναι και μόνο συντριβή μπορεί να νοιώθει.
Αν όμως το προσεγγίσει κανείς το θέμα από την πλευρά της κοινωνίας θα αντιληφθεί πως τα πράγματα δεν είναι μόνο ζοφερά.
Το <<ΟΧΙ>> μπορεί να προδόθηκε από την κυβέρνηση, αλλά το <<ΟΧΙ> ειπώθηκε από την κοινωνία!
Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει!
Αποτελεί παρακαταθήκη και φάρο φωτεινό για τις μελλοντικές ανατροπές που θα έρθουν!
Ο κόσμος έχει περίσσευμα ψυχής!
Ο ίδιος κόσμος που θα δώσει ρεκόρ τηλεθέασης στον ΣΚΑΙ παρακολουθώντας τον τελικό του Survivor,(βλέπω νικητή τον Αγγελόπουλο-θα μου πείτε σιγά την πρόβλεψη αλλά παρακαλώ να εκτιμηθεί η θυσία που κάνω να παρακολουθώ Survivor για τις ανάγκες του ρεπορτάζ), ο ίδιος κόσμος είναι που θα κάνει την διαφορά όταν θα έρθει η ώρα!
Όσο και αν κυριαρχεί η αποχαύνωση και η βλακεία υπάρχει μέσα μας ένα κομμάτι που πάντα αντιστέκεται, που αρνείται να υποταχθεί, που κάποιες στιγμές γίνεται πελώριο, και τα άτομα γίνονται σύνολα και το αποτέλεσμα είναι λαοί ολόκληροι να βροντοφωνάζουν και να διαλαλούν στα πέρατα της οικουμένης τα μεγάλα <<ΟΧΙ>> τους!
Αυτά τα <<ΟΧΙ>> δεν θα ηττηθούν ποτέ!
Υπήρξαν και θα υπάρχουν όταν όσοι τα πρόδωσαν δεν θα υφίστανται ούτε ως ανάμνηση!
Οι λίγες στιγμές που ορθώνουμε το ανάστημα μας σ’ αυτή τη ζωή, τα μικρά και τα μεγάλα μας <<ΟΧΙ>>, είναι το καταστάλαγμα που μένει, οι στιγμές που τελικά άξιζαν και μας μεγάλωναν την σκιά μας και μας απομάκρυναν από το φθαρτό και το πεπερασμένο!
Αλίμονο σ’ αυτούς που τα ονόματά τους θα ξεχαστούν και θα τους θυμούνται μόνο ως <<Εφιάλτες>>!
