Η απεργία πείνας είναι το πιο παράδοξο μέσο αγώνα: ένας άνθρωπος αρνείται ό,τι τον κρατάει στον βίο –το φαγητό και το νερό– για να διεκδικήσει τη ζωή. Δεν έχει τη γεωγραφία ενός πολεμικού πεδίου – είναι το σώμα του που γίνεται εμπόλεμη ζώνη. Δεν πέφτουν σφαίρες – είναι το σώμα του που οπλοποιεί ο απεργός.
Η απεργία πείνας –τις σπάνιες φορές που βρίσκει χώρο στα ΜΜΕ– παρουσιάζεται με όρους θεάματος και πλαισιώνεται ως «διασάλευση της τάξης», ενώ οι απεργοί είναι οι επικίνδυνοι άλλοι. Το 2011 με την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών ήταν ένα «θρίλερ» όπου οι «λαθρομετανάστες θέτουν όρους», τώρα ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ο «αρχιεκτελεστής» που «εκβιάζει το κράτος» – με τις λέξεις δε του αστυνομικού συνδικαλιστή, ο απεργός είναι ήδη «σκήνωμα» που «φυλάνε 110 αστυνομικοί». Το αφήγημα εμφανίζεται ως πρωταρχική αλήθεια, αγνοώντας όλη την επιχειρηματολογία του νομικού κόσμου – άλλωστε δεν χρειάζεται νομιμοποίηση.
Η γλώσσα της εξουσίας απανθρωποποιεί τους απεργούς πείνας: δεν είναι πρόσωπα, δεν είναι φορείς δικαιωμάτων, δεν είναι πολίτες. Είναι η «γυμνή ζωή» κατά τον Αγκάμπεν, που η κυβέρνηση αποφασίζει αν αξίζει να ζήσει ή να πεθάνει και «συμπεριλαμβάνεται στην πολιτική σφαίρα ως ζωή η οποία πρέπει να υποταχθεί» (McQuillan, 2010).
Η γλώσσα ως τεχνολογία προπαγάνδας επιτελεί πολλές λειτουργίες αυτήν τη στιγμή που δοκιμάζεται το πολίτευμα και αμφισβητείται το κράτος δικαίου. Και ίσως η κυριότερη είναι πως στερώντας το ανθρώπινο από τον άνθρωπο που χαροπαλεύει αγωνιζόμενος, επιχειρεί να αποστερήσει από τους αποδέκτες των μηνυμάτων της την ανθρωπιά τους.
efsyn.gr/
